Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

ΠΑΡΑΔΟΧΗ


Εκείνος μιλούσε συνεχώς για τους νέους φόρους
τις μυστικές αόρατες συνευρέσεις των ισχυρών
κοίταζε τις σάπιες σιδεροκατασκευές που του πλήγωναν τη καρδιά 
απέναντι από το διακριτό σπίτι 
η αφρικάνικη σκόνη που μύριζε μπαρούτι έκρυβε τα φώτα της μέρας 
ζωγράφιζε τις τελευταίες βρόχινες νύχτες 
οι ξένοι μετανάστες γαύγιζαν σαν αδέσποτοι σκύλοι στα πεζοδρόμια 
με μια μπύρα στο γεμάτα άθλια τατουάζ χέρια
αγνώστου εμφιαλώσεως μάρκας,
καιροφυλακτεί και το κενότατο ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο 
Εκείνη σεμνά στην αρχή, απλώνει τα άπλυτα χέρια της 
τα ντύνει με την γυναικεία προστυχιά της Εύας
χώνει τα δάκτυλα στο στόμα, η μαρμελάδα πέφτει ακόμα 
θέλει να το βουλώσουν οι πολιτικοί, πόσο θ΄ ανέβει η πίεση
το θέλει πολύ μα δεν το βλέπει. Κλειστή η τηλεόραση. 
Και πάλι εσύ ως ο τελευταίος νικητής, ο κυρίαρχος 
Ξέρεις πως έρχεται ακόμα μια νύχτα με το σιδηρόδρομο 
Ή με την άμαξα στη λεωφόρο των Φοινικούδων
Με τη σκόνη να σβήνει τα χρώματά της. 
Και τις σιδεροκατασκευές μια φυλακή για μετανάστες βιαστές 
Και αδέσποτους σκύλους.

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ " Είμαι εδώ……

21 Μαρτίου 2016 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Ένα βίντεο της κας Ελένης Ζαχαριάδου


Μια όμορφη προσπάθεια από την κα Ελένη Ζαχαριάδου. Στο 5ντάλεπτο βίντεό της συμπεριέλαβε υπέροχα ποιήματα.  Την ευχαριστούμε καθ΄ όσον συμπεριέλαβε και την ταπεινότητά μας :

Όσο διαρκούσε η ξενιτειά....  ( στο χρόνο1, 26 του βίντεο)


Την έσυραν χιλιόμετρα μακριά
αιχμάλωτη της ξεινιτιάς
και μιας Άνοιξης που την περίμενε χρόνια
Από το γκρίζο πέτρινο σπίτι
το μάτι του παιδιού έβλεπε τα χελιδόνια
δεν ήθελε να ξανάρθουν καμία Άνοιξη
Την βάλανε γυμνή μπροστά στους δικαστές
με τις άσπρες ρόμπες
θόλωσε για μια στιγμή
(τόσες δεκάδες παιδάκια σαν δικαστές)
Της κοίταξαν τα δόντια
τα πόδια
και (αλοίμονο) τα χέρια
ποιος θα έπαιρνε εργάτη χωρίς χέρια.
Το μόνο που δεν ζήτησαν ήταν να μιλήσει
την φωνή της δεν την άκουσε κανείς
την έκλεισε μέσα στα γράμματα της Άνοιξης
κι απλώθηκε στους χρόνους της ένα χειμώνας
σαν σημαία στο πέτρινο σπίτι.
τα χελιδόνια δεν ήρθαν όσο διαρκούσε η ξενιτιά
η Άνοιξη φευγαλέα
μια ηλιακτίδα κι ύστερα ανάσα μέσα στην ανάσα
λίγο νερό, λίγο χώμα
αυτό ήταν το τραπέζι της
λίγο νερό και λίγο χώμα.
Το χέρι του παιδιού που ζητούσε
με ένα σπαθί το έκοψαν
ήταν βλακώδες αυτό που πίστευε είπαν.
Ζητιάνευε την Άνοιξη.
Κι οι δικαστές;
αχ αυτοί οι δικαστές
άλλαξαν τις ρόμπες τους
και χρόνια τώρα φορούν τα μαύρα
και κρατούν τα γρανάζια των εποχών.
Δεν το έμαθε ποτέ της
ψέλισε.

Συνέντευξη :Δημήτριος Γκόγκας ~Σε προσωπικό επίπεδο~

Μικρές Εκδοτικές Προσπάθειες σε μορφή e-book

Φόβος: