[Γυρίζω πολλές φορές τα μάτια μου πίσω]

Γυρίζω πολλές φορές τα μάτια μου πίσω

από μια αρχαία συνταγή να πολεμήσω τη λήθη.

Δεν οραματίζομαι το παρελθόν.

Πως άλλωστε να συμβεί,  μόνο το μέλλον έχει θέση στα όνειρα.

Στο καράβι που βυθίζεται υπάρχουν οι ζωές μας.

Προχωράμε και κείνο βυθίζεται αργά,

μέχρι η κινούμενη άμμος της κλεψύδρας γίνει ξεραμένη λάσπη για μάς

και εγκλωβίσει τους ευλογημένους ερχόμενους.

Γυρίζω πολλές φορές τα μάτια μου πίσω

βλέπω γυμνούς τους συντρόφους μου σε ευάερα σπίτια,

αμέριμνοι στις ξεκούραστες πολυθρόνες μπροστά στους δέκτες ευλογώντας τα δικά τους

που αλλοίμονο ουδέν σχέση

με τη διάβρωση και τη κακία που σπέρνουν οι άλλοι.

Πόσο φταίνε οι αυτοί οι άλλοι.

Που εγκαταλείφθηκαν μόνοι σ΄ ένα κρεβάτι πεζοδρομίου,

με τη βλακεία του έναστρου ουρανού στο κεφάλι τους.

Που ρακένδυτοι τριγυρνούσαν, σ΄ ένα πιθάρι

αυνανιζόμενοι τη σοφία που γεννάει μια ηλίαση του νου.

Που πληγωμένοι από θανατικές αποφάσεις ανικάνων αρχηγών,

χτυπούν παλαμάκια

στο άκουσμα λαϊκού φασιστικού εμβατηρίου υπό τύπου παραγγελιάς.

Που αποσβολωμένοι από την ορμή του νερού, δεν τολμούν να διαβούν το ποτάμι.

Που υποτελείς μακαρίζουν την αιώνια διαφθορά,

γλείφοντας με επιμέλεια τα ακροδάχτυλα τους

Γυρίζω πολλές φορές τα μάτια μου πίσω

και σκάβοντας στη μετανάστευση της σκέψης,

λέω τι απομένει; Μια ωραιότατη εξόδιος ακολουθία.

Άρα ήσουν καλός άνθρωπος*

Σαν να μη του άρεσε αυτός ο ρυθμός που περνούσε συνοδεία αέρα

έξω από το παράθυρό του

Αέρας είναι μη μετράς το χρόνο με τη παρουσία των εποχών

Έχουν μπερδέψει τις ηλικίες σαν φκιασιδωμένες γυναίκες

Όλοι

μα όλοι τους μασκαράδες

Μισούσες τους Κιτρινιάρηδες, πάντα τους έφτυνες

Μισούσες τις πουστάρες που αγαπούν το πέος και ενοχλούνται από τα περιττώματα των σκύλων

έλεγες «πούστης στο σώμα, πούστης και στη ψυχή»

Κι έτρεχες ν΄ αρπάξεις τη κοντόκανη  καραμπίνα για να σκοτώσεις μια ερινύα

Μετά τον πόλεμο σου έτρωγε τα σωθικά κι έφτυνες το αίμα ποτάμι

Ο Ιερέας σου πουλούσε με τη μπύρα στα χέρια τη  μάσκα της εξομολόγησης

Αλισβερίσι να γίνεται

Τι να πρωτοφανερώσεις στον Δέσποτα

Ότι έκρυψες εισοδήματα;

Ότι απάτησες τη σύζυγο;

Ότι σκότωσες στο πόλεμο;

Πόλεμος είναι,  θα σκοτώσεις για να σωθείς και για να σώσεις

«εκατό  φορές να πεις το Πάτερ Ημών,

σαράντα ημέρες νηστεία και

μία μεγάλη λαμπάδα στον Άγιο του ονόματος σου»

Που να ήξερε ο Ιησούς τι μέλει γενέσθαι.

Έτσι λοιπόν όπως σε βλέπω με το καινούργιο κουστούμι που παρήγγειλες

Σαβανωμένος με το στέρεο χαμόγελο και τη σκληράδα στο πρόσωπο

Μέσα στη φτηνή νεκρόκασα, δίπλα από τα τριάντα τρία κεριά και τα μυρωμένα κόλλυβα

Τριγύρω οι περίλυποι συγγενείς και οι φίλοι

που θα βρουν την ευκαιρία να πούνε «Κοίτα τον μπαγάσα, και νεκρός δεν γαλήνεψε»

Κι όλοι ετούτοι  που περιμένουν ματαίως ν΄ ανοιχτεί η διαθήκη σου

Πριν σε αποχαιρετήσω με το φιλί του πρωτομάστορα Ιούδα

Θα σου γνέψω πως γλύτωσες από ένα κόσμο πιο σκληρό από εσένα

Άρα ήσουν καλός άνθρωπος.

*Βλέποντας την ταινία: Gran Torino (2008) 

ΟΡΑΣΗ

 Ανάμεσα στα 42 ποιήματα που διακρίθηκαν στον 5ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ. βρίσκεται και η δική μου συμμετοχή με τον τίτλο: ΟΡΑΣΗ Τα 42 ποιήματα θα περιληφθούν στη συλλογή  ΕΛΙΚΩΝ 2015 που θα εκδοθεί από τις Εκδόσεις Momentum.

ΟΡΑΣΗ

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε 

στο καψαλισμένο μυαλό του φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα 

δάφνες τα έλεγαν έγραφε στους τοίχους. 

Μασώντας τα φύλλα τους, 

ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς 

κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ, 

ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά

να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-

Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη- 

απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου

με τους δαιμονισμένους γέλωτες 

μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου 

έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης. 

Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ. 

Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα 

Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα

Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών 

Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου

Καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο 

Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-

έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους. 

Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια

Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα. 

Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.

πηγή: http://viotiaplus.gr/2016/06/03/%CF%84%CE%B1-42-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-5%CE%BF-%CF%80%CE%BF/

Για του αγνοούμενους…

Καθημερινά τους έβλεπε να κατηφορίζουν στις αλυκές. 
Θα ήτανε πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι. 
Κι ύστερα χάνονταν, πίσω από τα δέντρα και 
τους αλμυρούς νερόλακκους. 
Γυμνοί μόνο με ένα άσπρο κάλυμμα 
στα αχαμνά τουs. 
Να κρυφτεί η γύμνια τους μαζί 
με τη γύμνια του κόσμου που τους καταδίκασε. 
Να κρυφτεί η λήθη και η ενασχόληση 
να πάρει τον δρόμο της. 
Έχουμε  πιο σοβαρά πράματα να πούμε. 
Κοινοπραξίες, Συνομοσπονδίες, 
Κοινά συμφέροντα, Πώληση της μνήμης, Αλλαγές…..

Ποιος να θυμάται πλέον το παιδί με τη φωτογραφία. 
Ποιος να θυμάται πλέον τους νέους με τα χέρια 
πισθάγκωνα και το τσιγάρο να σιγοκαίει στα χείλη, 
ελάχιστες ώρες πριν παραδώσουν τη ψυχή τους 
στον κοινό θεό. 
Πως γίνεται ο ένας κοινός θεός να χωρίζεται σε δύο;

Ύστερα γέμιζαν οι αλυκές από όμορφα φλαμίνγκο. 

Άτιτλο

Περίεργη που είναι η ζωή.

Πληκτρολογείς  μηνύματα στου εφιάλτες σου,  

για μια αντίσταση που δεν έκαμες και

η επανάσταση δεν ήρθε ποτέ στην ώρα της .

Είχες αγοράσει – γελοιότητα βάφτισαν οι σύντροφοι την ενέργεια-

περικεφαλαίες, ασπίδες, κρόταλα, σπαθιά, περικνημίδες και

το βιβλίο « η τέχνη του πολέμου»

Όλα όπλα των σοφών, όπως διδάχτηκες.

Μα για δες -καθώς πληκτρολογείς-πεταμένα κείτονται στη γωνιά του δωματίου.

Τις συναθροίσεις πάντα τις απέφευγες.

Είχες αποκτήσει τις κακές συνήθειες της αριστεράς.

Να κλείνεις τις πόρτες και τ΄ αυτιά σου.

Τις πόρτες για το σπίτι σου

Τ΄ αυτιά για το σώμα σου.

Όταν ξεπάγιαζες πάντα υπήρχε η ζεστασιά της δικαιολογίας.

Και τώρα ακόμα, τα σταυρωτά χέρια σου φράζουν το άλαλο στόμα. 

Νοσταλγώ

το μαύρο χρώμα της εφημερίδας που απλώνεται στα χέρια μου κατά την διάρκεια της ανάγνωσή της. Νοσταλγώ το άνοιγμα των βιβλίων, των οποιονδήποτε βιβλίων. Γι αυτό και όταν έχω την ευκαιρία ανοίγω κάθε τι που βρίσκω μπροστά μου. Έτσι για να μην υπάρξει χρόνος να εισέλθω στον ψεύτικο κόσμο του internet, στον κόσμο του Fb. Μόλις χθες διάβασα ότι στη 13η Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης ο Φίλιπ Κερ ( η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα αυτόν τον συγγραφέα. Έγραψε την «Τριλογία του Βερολίνου» και πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα με τεράστια επιτυχία)  απηύθυνε έκκληση για «επιστροφή» στην... κανονική ανάγνωση, από αυτήν των κοινωνικών δικτύων. Σιγά - σιγά άρχισα να αποτραβιέμαι, να περιορίζω τη παρουσία μου στα λεγόμενα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αλλά δεν γνωρίζω τις αντοχές μου, πόσο θα αντέξω; Όλοι οι φίλοι, εικονικοί και μη, οι συγγενείς μου, πρώτου και τελευταίου βαθμού είναι εκεί μέσα. Κυκλοφορούν πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Μπαίνουν με την ελπίδα ότι θα με συναντήσουν και θα με καλησπερίσουν, θα με καληνυχτίσουν, θα μπούνε στον τοίχο μου και από μία ανάρτηση, θα με καταλάβουν. Τρελαίνομαι που καταλαβαίνουν τον ψυχικό μου κόσμο από ένα like  και δεν με καταλαβαίνουν από τους στίχους που γράφω, που αναρτώ στο προσωπικό μου ιστολόγιο, από τα ποιήματα που έχω εκδώσει συμμετέχοντας σε δυο τρεις πετυχημένες ή όχι ποιητικές συλλογές. Προτιμούν να μου κάνουν like  σε ανύποπτους χρόνους στις διάφορες αναρτήσεις, παρά να μου ζητήσουν να βγούμε για ένα καφέ, να ανταλλάξουμε απόψεις για ασήμαντα και σημαντικά που μας βασανίζουν. 

Νοσταλγώ, το κίτρινο των παλιών βιβλίων και εκείνη την μυρωδιά που αναδύεται μέσα από τις σκονισμένες σελίδες. Πριν από λίγες ημέρες, κάποιοι γνωστοί μου έφεραν (μετά από ντροπαλό αίτημά μου) βιβλία του Λυκείου και του Γυμνασίου της ιστορίας της Κύπρου. Βιβλία που γλύτωσαν από το κάψιμο και το σκίσιμο των μαθητών  κατά τις εθιμοτυπικές "εορταστικές εκδηλώσεις" της αποφοίτησης και του πέρατος των εξετάσεων. Πόση χαρά και πόση ικανοποίηση ένιωσα,  που πράγματι κράτησα αυτή την όποια σοφία κρύβουν αυτά τα βιβλία. Σοφία και γνώση που μάλλον μπορώ να την διαβάσω αλλά δεν θα μπορέσω να την μυριστώ, να τη γευτώ με τόση δύναμη και πάθος. 

Συμφωνώ με τον συγγραφέα που μας καλεί να γυρίσουμε, να επιστρέψουμε στην κλασσική ανάγνωση. Αλλά πως; που οι σειρήνες μας καλούν να πατήσουμε το enter: