Ο Χρόνος και
ο Λόγος
Ποιήματα,
Κείμενα, Διηγήματα, Σκέψεις, αποφθέγματα
και ένα
Δοκίμιο για τον χρόνο
ISBN 978-9925-7392-3-3
Πατώντας επί του συνδέσμου:
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018
ΜΕΤΡΗΣΑ ΦΙΛΙΑ / ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ - ΒΕΛΛΟΥ & ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ Απόσπασμα από «ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΤΟΥ ΝΟΥ» Συλλογικό Έργο (Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ)
ΜΕΤΡΗΣΑ ΦΙΛΙΑ
Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής μας
και δαγκώναμε το φεγγάρι
τα λόγια
κρίματα ήταν πολλά σαν σύννεφα
μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους
χωρίς ανάσα, χωρίς να μιλάμε,
χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών αέρηδων
που, σαν ουρανού αστέρια
κατέβαιναν στο περίγυρό μας,
στήνανε τις ορχήστρες των ερώτων και παίζανε τα φιλιά,
παίζανε και τα χάδια στα έγχορδα.
Για μένα ήσουν μονοπάτι
Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,
μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου.
Τα βήματά μου ισχνά
σαν βεργούλες που σπάζουνε,
μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.
Ξέρω
είσαι το μονοπάτι
που δεν θα ξαναπερπατήσω
είμαι εδώ όμως,
φεγγάρι που δάγκωσα, φεγγάρι που χόρτασα
είμαι εδώ τα λόγια σου
να σου θυμίσω.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ
Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής μας
και δαγκώναμε το φεγγάρι
τα λόγια
κρίματα ήταν πολλά σαν σύννεφα
μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους
χωρίς ανάσα, χωρίς να μιλάμε,
χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών αέρηδων
που, σαν ουρανού αστέρια
κατέβαιναν στο περίγυρό μας,
στήνανε τις ορχήστρες των ερώτων και παίζανε τα φιλιά,
παίζανε και τα χάδια στα έγχορδα.
Για μένα ήσουν μονοπάτι
Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,
μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου.
Τα βήματά μου ισχνά
σαν βεργούλες που σπάζουνε,
μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.
Ξέρω
είσαι το μονοπάτι
που δεν θα ξαναπερπατήσω
είμαι εδώ όμως,
φεγγάρι που δάγκωσα, φεγγάρι που χόρτασα
είμαι εδώ τα λόγια σου
να σου θυμίσω.
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018
Κάμπος μιας νιότης: Ποιητική συλλογή του Δημητρίου Γκόγκα (ISBN 978-9925-7392-2-6)
Ήμασταν φτωχοί
πάντα
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
«τον αγάπησε ο θεός»
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο πέτρινος νεροχύτης άπλυτα ποτήρια.
Φώναζε η μαμά.
Γκρίνιαζε ο παππούς.
Δεν μπορούσε πια,
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
από τον πάτο του πηγαδιού!
**
Όταν έσβησε ο πατέρας,
Εγώ όμως το ήξερα,
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
«τον αγάπησε ο θεός»
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο πέτρινος νεροχύτης άπλυτα ποτήρια.
Φώναζε η μαμά.
Γκρίνιαζε ο παππούς.
Δεν μπορούσε πια,
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
από τον πάτο του πηγαδιού!
Όταν έσβησε ο πατέρας,
έπεσε στο έδαφος,
ένα δένδρο στην αυλή
που γεννήθηκα.
Κοίταζα το ταβάνι,
πατούσα το πάτωμα,
λείψανε τα κλαδιά,
λείψανε
ο κορμός και τα φύλλα,
οι ρίζες μου.
Ήρθαν συγγενείς, φίλοι
ξενιτεμένα αδέλφια,
μοιρολογίστρες,
από τον πέρα μαχαλά,
ήρθαν οι μοίρες.
«Θα γίνεις εσύ ένα δένδρο
θ΄ απλώσεις τις δικές σου ρίζες»
Εγώ όμως το ήξερα,
βαθειά μέσα στην γη μου,
ένα δένδρο έπεσε
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)