Ανεξάρτητος, Ανεξαρτησία... του Δημητρίου Γκόγκα

 

Πολύς λόγος έγινε για τους ... ανεξάρτητους υποψηφίους στις εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας που σχεδόν ξεχάσαμε τι ακριβώς σημαίνουν. Ανεξάρτητος λοιπόν στα απλούστερα ελληνικά είναι αυτός που δεν εξαρτάται από κανέναν και ανεξαρτησία είναι η κατάσταση του... αναξαρτητου. Όταν λοιπόν στηρίζεσαι στους ψήφους συγκεκριμένων κομμάτων δεν μπορεί να υποστηρίζεις την ανεξαρτησία σου. Διότι η σχέση αυτή της στήριξης και της υποστήριξης είναι κατάσταση εξάρτησης. Είσαι λοιπόν εξαρτώμενος. Εξάλλου τόσο οι διαδρομές ως τις εκλογές, όσο και οι εναγκαλισμοι μπροστά από τις κάμερες αλλά και πίσω στα παρασκήνια αυτό δηλώνουν. Οι τίτλοι δε των εφημερίδων ότι οι υποστηρικτές περιμένουν με το τηλέφωνο στο χέρι δείχνουν το δεδομένο. Σου έδωσα μου δίνεις. Σου έδωσα την ...ανεξαρτησία....δος μου την εξάρτηση. Θυμηθείτε ότι στο στρατό στην ...εξάρτηση κρεμουσαμε σακίδιο, φυσσιγια παγούρια κτλ ότι δηλαδή χρειαζόταν για να σταθούμε ...ανεξάρτητα στο πεδίο της μάχης. Τι λοιπόν θα ήταν πιο υγιές ...μια δήλωση ότι κοιτάξτε να δείτε έχω κάποιες ιδέες και καλώ τα ΑΒΓ κόμματα να τις υποστηρίξουν. Διότι κύριοι στη σύγχρονη εποχή ούτε ανεξάρτητοι πολιτικοί υπάρχουν αλλά ούτε ανεξάρτητες χώρες. Όλα και όλοι γλυκά εξαρτώνται . Τοση ανεξαρτησία και τόσους ανεξάρτητους πως να τους χωρέσει ο τόπος;

Όλες οι αντιδράσε

Τα 9, 10, 11 και 12 ποιήματα της Ποιητικής Συλλογής: 16 αριθμοί και 24 γράμματα / 2019 του Δημητρίου Γκόγκα

 9.        
 
Αυτή η  αναμονή
δεν είχε ποτέ μια γεύση γλύκας
στην γωνία που σε περίμενα.
Φούσκωνα
και ησύχαζα
καθώς πρόβαλες
με στητή την ομορφιά.
Πως μπορώ
να μη ρίξω
σε τούτο το διάβα σου
την προβιά μου
και να απλώσω
τους πόθους της αγάπης μου,
καθώς τα σπίτια γύρω μου
σβήνουν τα φώτα
και κοιμούνται;
 
10.      
 
Κάτω απ΄ τις  σκιές
των ματοτσίνορων,
τα μάτια μου
πεταμένα σε χωματιές.
Είχαν δει τόσα!
Στις γύψινες ακτές,
με μαζεύουν οι ρακοσυλλέκτες.
 
 
 
11.      
 
Πήραμε τον δρόμο
για το κρεβάτι.
Σε κρατώ απ΄ το χέρι.
 
Περπατάμε με τη μουσική
και την ποίηση
μέχρι την άκρη.
 
Πολλές φορές
τις αφήνουμε μόνες στο σπίτι.
Στη μοναξιά τους
όπως και τη δική μας.
 
 
 
 

12.      
 
Στο ιατρείο η μέρα ήταν αλλιώτικη.
Μυστικές αγωνίες.
Ο σφυγμός της πόρτας
που έτριζε.
Το σπαρτάρισμα
ενός χαλασμένου θερμόμετρου,
επιτάχυνε τους κτύπους τις καρδιάς μου.
Για σένα!
 
Ο επόμενος παρακαλώ!
 
Στο χτύπο του κρεμασμένου ρολογιού
ένα βήμα ακόμα μπροστά,
για τη ζωή,
για τη ζωή και τοθάνατο.

Τα... 5, 6, 7, 8 ποιήματα της Ποιητικής Συλλογής : 16 αριθμοί και 24 γράμματα του Δημητρίου Γκόγκα/ 2019

 Edward Hopper, Αυτόματο. 1927.  Des Moines Art Center.

5.        

 
Το είχε αποφασίσει από βραδύς.
Μόλις ξημερώσει θα συγυρίσει
το σπίτι.
Σηκώθηκε,
ήπιε κρύο καφέ,
έκανε ζεστό μπάνιο,
έβαψε είκοσι νύχια,
είδε τηλεόραση,
ντύθηκε αργά,
βγήκε έξω στην πόλη.
Συγύρισε τον εαυτό της,
δεν ήθελε να λερωθεί.
 
6.        
 
Την αγαπούσε,
ήταν σίγουρο.
(σίγουρο;)
Μα ακόμα περισσότερο,
τα μικρά του βράδια,
τα κουρασμένα εκείνα βράδια
όταν πονούσε το κορμί του,
την αγαπούσε με την απουσία της,
ακόμα πιο πολύ.
Κι απουσία τώρα είχε γίνει μόνιμη,
σαν τον κισσό σ’ ένα παράθυρο ανοιγμένο.
 
 
 
7.        
 
Ο διπλανός ζούσε στην αίγλη
του έρωτα.
Ήξερε το λυγερό κορμί της
πιο πολύ κι απ΄ το δικό του.
Υμνούσε τον έρωτα.
Σ΄ ολάκερο το σπίτι
οι ήχοι του
κεντούσαν στο μεσότοιχο.
 
Όμως το αν μ΄ αγαπάς και σ’ αγαπώ
 σταματούσε
μόλις τα σώματα εξαγνίζονταν
    στη δίνη της φωτιάς.
 
Ο έρωτας ήταν
τοίχος που τους χώριζε.

 
 
8.        
 
Βλέπω,
σαν ανοίγω τα μάτια μου,
τα δικά της μάτια
πάνω στ’ αρώματα της μέρας.
Πως αγαπά τα μάτια της!
Βλέπω τον ήλιο
συντροφιά της,
καθώς μυρίζει το πρωινό
κι κείνο το φεγγάρι.
Το φεγγάρι με τη νύχτα του,
το φεγγάρι
που κρεμιέται στη ζώνη της.
Μα δε βλέπω τη μέση της.

Τέσσερα Ποιήματα από την Ποιητική Συλλογή : «16 αριθμοί και 24 γράμματα» του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2019 (ISBN 978-9925-7392-6-40) /(e-book))

 1.        

 
Στο μικρό δωμάτιο,
μέτρησε τέσσερις
άσπρους τοίχους.
Ψηλά ο ουρανός.
«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.
Τους έβαψε γαλάζιους
και πνίγηκε στη θάλασσα.
 

2.        
 
Στο σκονισμένο κομοδίνο
είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.
Με χάλκινες ζωγραφιές.
               Σε κλουβί,
μικρά πουλιά
είχαν τα φτερά της.
Το ίδιο βράδυ
πέταξαν μακριά.
 
3.        
 
Ήθελε πάντα
να περπατήσει
κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,
με μια ομπρέλα να γέρνει
στον κυρτό της ώμο.
Κάποια ημέρα
έβρεχε πολύ
από το χάραμα,
πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,
την έβαλε με προσοχή στον ώμο,
η βροχή σταμάτησε ευθύς.
 
4.        
 
Η δουλειά που είχε
δεν τον ευχαριστούσε απόλυτα.
Κρύφτηκε με επιμέλεια
πίσω από τη φράση: δόξα τω θεώ
που έχω δουλειά.
«Αυτονόητο»,
μονολόγησε,
και συνέχισε να μαζεύει
τα σκουπίδια του Δήμου.
Κάπου – κάπου κοίταζε
τον κόσμο που περνούσε
βαδίζοντας
στην κορυφογραμμή των βλεφάρων.
 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

 

Α΄ Έπαινος στον Ποιητικό Διαγωνισμό της ¨Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού" το 2014. Αυτό το ποίημα η Ποιήτρια και μεταφράστρια κα Τσορού Παναγιώτα το απόδωσε στη Γαλλική Γλώσσα. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

Με το μολύβι σβήνει ένα φως.

Έρχεται θάνατος

και σε τυλίγει σαν ένα πελώριο δένδρο με κίτρινα φύλλα.

Δεν στοχάζεται πλην των άλλων

που θα φωνάξουν με δύναμη

και θα πούνε: Αθάνατος

καθώς ένα μικρός λεμονανθός θα σβήνει.

Είναι ο Χειμώνας που λιώνει στην ζωή,

κι ανθίζει η Άνοιξη.

Η προσμονή σέρνεται με το φίδι

ανάμεσα στους στίχους του ευαγγελίου.

Είναι το ίδιο φίδι που μας έδωσε την ζωή να την ζήσουμε

και εάν προλάβουμε να ρωτήσουμε λέμε: την ζήσαμε;

Κι εσύ ζήτησες για μαξιλάρι το μπράτσο μου

και μέσα στο στρατσόχαρτο το όνειρο σου

σύννεφο να στάζει.

Η κραυγή σου πορεύεται

καθώς το ατσάλι σπάει την σιωπή

και το μαύρο την γεύεται.

Το μάτι μου κλείνει σαν πόρτα

Σαν παραθύρι με πόμολο μια πένα

Κι απλώνεται στις λιάστρες να το ξεράνει ο άνεμος.

Μέσα στο μέτρο σκάλισες την καμαρούλα σου

σε διάφανο βάζο η στάχτη κι ένα γαρύφαλλο

στην κεφαλή.

Τότε δεν μπορείς να αποφύγεις τον μέλλοντα.

Ναυαγός στη γραμμή του θανάτου.

Μ΄ ένα μολύβι κουπί ως που να φτάσεις;

***

DESCRIPTION D'UNE MORT

Le crayon efface une lumière . 

La mort arrive 

et elle t’enveloppe comme un arbre énorme 

avec des feuilles mortes. 

Il ne médite pas excepté des autres 

qu’ils crieront en force 

et ils disent :Immortel 

de même qu'un petit citronnier va mourir. 

C'est l'hiver qui fond le printemps 

et le printemps fleurit.

L'expectative rampe avec le serpent 

entre les lignes d'évangile. 

C'est le serpent pareil qui nous a donné 

la vie pour la vivre

et si nous avons le temps à demander, 

nous disons :Est ce que nous l'avons vécue?

Et toi, tu as demandé mon bras pour d'oreiller

et ton rêve dans le papier d'emballage 

comme un nuage qui goutte. 

Et ton cri est en marche 

lorsque l'acier casse le silence 

et le noir le goûte. 

Mon oeil ferme comme une porte. 

Comme une fenêtre qui a une poignée comme une plume .

Et elle s'allonge aux beaux jours 

pour que le vent l'ait séchée. 

Dans la mesure tu as sculpté ta petite chambre 

sur une vase transparente ou cendre 

et un oeillet à la tête. 

Alors tu ne peux pas éviter le futur. 

Naufragé à la ligne de la mort.

Par un crayon comme rame jusqu'à que tu arrives.  

Traduction : Tsorou Panayiota ( Julie Tsorou).

Με εκτίμηση Τσορού Παναγιώτα. 

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ / Ποητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών /2015

Περπατάμε στους δρόμους
Μαζί και οι ματιές μας θερίζουν τον αέρα.
Πότε σου πιάνω το χέρι
και πότε  το αφήνω (ιδρώτας)
Ψάχνουμε να βρούμε μάρτυρες
για τις δολοφονίες μας
και δολοφόνους για ενόρκους.