Η λιοχαρη κι ο γιος /Δημήτριος Γκόγκας

Είχε πλεξούδες τα μαλλιά

και θαλασσί στα μάτια.

Έχτιζε μες στα όνειρα

στη θάλασσα παλάτια.

Ήταν του φεγγαριού ο γιος.

Το σφύριγμα τ ανέμου.

Κι ένιωθε μέγας και τρανός

σαν πέταγε θεέ μου.

Πρωί είδε τη λιοχαρη,

τη λουλούδοστολισμένη.

Ανεμελη σ' ένα σκαρί

και κάτι να προσμένει.

Το όνομα της ρώτησε.

Ποιο άστρο την ορίζει.

Κι όλο ο καμπος φώτισε

κι άρχισε να μυρίζει.

Είμαι η Πούλια που γροικας.

Τη νύχτα ανασαίνω.

Στα σύννεφα του ουρανού

γεννιέμαι και πεθαίνω.

Ενώθηκαν οι μοίρες τους.

Δροσιστηκαν οι χρόνοι.

Οι ανεμώνες άνοιξαν

και λύγισαν οι κλώνοι.

Η ΦΟΝΙΣΣΑ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)

 

Έβγαλα ένα αχ και μία φόνισσα

πρόβαλλε. Mια ζοφερή γερόντισσα.

«Δεν έφταιγε που έκανε το τάμα της!»

που κάπνιζε την νύχτα η καμινάδα της.

 

Ονόματα στο κίτρινο τεφτέρι της,

της τ΄ άρπαξα με μιας από το χέρι της,

της είπα: πως τελειώνει το κερί της

αγέλαστη φροντίζει την φυγή της.

 

Τσεμπέρι μαύρο, άφησε στην πλάτη της,

πάτησε το αχ στο σκαλοπάτι της,

παράδεισους την είδα να σκουπίζει,

ανέμους με μια σκούπα να σκορπίζει!

 

Προσπάθησε να φύγει για τον Άδη,

κατηφορίζοντας  σ΄ ένα πηγάδι,

εκεί που πίστευε πως οι Αγγέλοι,

με ζάχαρη ζούνε και άγριο μέλι!

 

Και μια Αυγούλα, μια κακή γειτόνισσα,

της είπε με οργή πως: «είσαι φόνισσα»

Τα βήματα την πήγανε στην θάλασσα,

εκεί που τις φτερούγες της τις άπλωσα.

 

Τις πήρα υγρές, στεγνώσαν και σου χάρισα

αυτό το αχ, που πάτησε μια μάγισσα.

Στα σύννεφα  σαν άγγελοι ανθίσανε

και μυρωδιές στον κόσμο μας σκορπίσανε.

επισήμανση: η εικόνα είναι από την ιστοσελίδα: https://flix.gr/cinema/h-fonissa.html

Ο ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)

 

Έπεφτε απρόσιτη  η νυχτιά.

-το θαμπόγυαλο κατάχαμα σπασμένο-

Έξω απ΄ την εξώπορτα αναμμένο

το  τσιγάρο του δωσιλογά.

 

Σκούντηξα την πόρτα και κλειστό

το παράθυρο για ν΄ ασφαλίσει

το φεγγάρι σκύβει να φιλήσει

το πλατύσκαλο που περπατώ.

 

Μου  πες με φωνή σπαρακτική

μην ακούσει ο ξένος που περνάει

η σκιά στον τοίχο όμως κολλάει

στην ξεροσταλιά σου θα πνιγεί.

 

Φύγε, σου αξίζει να σωθείς

το περβόλι πρέπει να περάσεις

κύμα είναι μα όχι όμως θαλάσσης

που απ΄ όμως δροσιές του θα βραχείς.

ΧΕΙΜΩΝΑ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)

 

 

Ρωτώ σιγά ποιον δρόμο θα διαλέξεις

κι εσύ κοιτάς ψηλά τον ουρανό.

Γυμνά τα πόδια σου και πως τρέξεις,

κρεμιέται τ΄ όνειρο σ΄ ένα γκρεμό.

 

Στης γης σ΄ ένα δωμάτιο, πεθαίνεις.

Ο ήλιος πώς να φτάσει να σε δει.

Τη μέρα δεν μιλάς κι όλο σωπαίνεις,

τη νύχτα φεγγαράκι σε κλουβί.

 

Ρωτώ ξανά: μπορώ να περιμένω;

Και βάζω στο ποτήρι μου νερό.

Στους ουρανούς σε έχουν πεθαμένο.

Μια μάνα κελαηδάει σ΄ αγαπώ.

 

Φοβάσαι μα ελπίζω να πετάξεις,

γεμίζω τα ποιήματα μ΄ ευχές.

Ελπίζω το Φθινόπωρο ν΄ αλλάξεις,

Χειμώνα να βρεθούμε στις γιορτές.

 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ*: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)

 

 

 

Για μια  Πατρίδα, τον αέρα αγκαλιάζω

στον ουρανό της τραγουδάνε τα πουλιά.

Μέσα στον πόνο της καρδιάς,  αργά  βουλιάζω

για να ξανά βρω στην αυλή μου μια γωνιά.

 

Να κλείσω μέσα, ότι αγαπούσα.

Κι ότι αγάπησα πολύ,  ψηλά να τα κρατούσα.

Κι ο λογισμός μου απ΄τα ξένα

Αχ να ξεβράσει της ζωής,

τα ξεχασμένα.

 

Για μια πατρίδα, το ψωμί λιώνει στο στόμα.

Αγέρας, γη και νερό γίνονται σώμα.

Φύλλο που τρέμει στις βολές ενός ανέμου.

Σφαίρα χαμένη σε μια μάχη ενός πολέμου.

 

Μες στη ζωή μου, ότι αγαπούσα

για ότι νοστάλγησα  ξανά και πάλι να  διψούσα.

Κι απ΄ τις πληγές μου πάντα θα βγαίνει

Ένα παράπονο πικρό,

από ψυχή κλεμμένη. 

 

Τώρα στον κάμπο, ένα λούλουδο ανθίζει.

Πετώ το όπλο και την χλαίνη καταγής.

Αυτή η λάβρα που με καίει ξαναρχίζει,

να κάνει στάχτη τα συντρίμμια της οργής.

 

Για μια πατρίδα, η σάρκα λιώνει

κι η Άνοιξη που ένιωσα στα στήθη μου παγώνει.

Θα γίνω αέρας, νερό και χώμα.

Και μια πατρίδα μέσα μου…

Θα χτίσω ακόμα!

 

*Τραγούδι που γράφτηκε,

διαβάζοντας δύο ποιήματα

από την Ποιητική Συλλογή

«Πατρίδες» του Κ. Παλαμά

 

ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)

 
Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα.
Μια ψιλή βροχή έσβησε ότι περίσσεψε απ΄ το πάθος.
 
Δεν ήρθες όταν σε καλούσα.
Ένα άσπρο περιστέρι μου ΄ πε πως μονάχη δάκρυσες.
 
Δεν ήρθες όταν σ΄ είχα ανάγκη.
Η καρδιά μου αποτελείωσε τους κτύπους.
 
Τώρα το κενό γίνεται μαύρη κορνίζα.
 
Δεν ήρθες όταν έγινα ποίημα.
Δεν μπλέχτηκες στις λέξεις, στους στίχους.
 
Πήρες τη θέσης της τελείας.
 
Δεν ήρθες όταν σ΄ αγάπησα.
Δεν ήρθες όταν σ΄ αγαπούσα .
 
Μη περίμενες να σε ξυπνήσω λέγοντας:
Σ΄ αγαπώ μα συ δεν έρχεσαι!