Μια νιφάδα / Δημήτριος Γκόγκας

 Μια νιφάδα λαμπυρίζει στο κενό

Τρεις χειμώνες σε μια φωτογραφία

σκουριασμένο σ΄ ένατοίχο και παλιό

το πορτρέτο μου γεμάτο υγρασία. 

Καμουφλάρισες τα λάθη σου καλά

η ανάγκη μου σου έγινε παιχνίδι.

Στο σεντούκι της γιαγιάς τα μυστικά

και στη ξώθυρα τ΄ αντίο για στολίδι.

Σαν σχολούσε ο Δεκέμβρης 

σ΄είχα πάρει 

δυο ευχές να σου ψελλίσω, 

τυπικά.

Κι αν μου μίλησες το αισθάνθηκα

σαν χάρη

που την κάνει μια καρδιά 

που δεν πονά.

Η νιφάδα έπεσε μες στο κενό

οι χειμώνες σκορπιστήκανε στο χρόνο

στης ψυχής μου κολυμπάω τον βυθό

και για δόλωμα μοιράζω σ΄όλους πόνο

Το μεροκάματο του τρόμου

Ήθελα εδώ και καιρό να αναφερθω σε μια κατηγορία εργαζομένων στην Λαρνακα της Κύπρου που στην πλειονότητα τους είναι αφρικανικής και ασιατικής καταγωγής. Εννοώ τους μεταφορείς γρήγορων εδεσμάτων τόσο στην κατοικία μας όσο και στους χώρους εργασίας. Επί το...λαικοτερον ντελιβεραδες. Οδηγοι μηχανών ελάχιστων κυβικών και τελευταίως ποδηλάτων με το σχετικό ψυγιακι ζωσμένο στους ώμους. Τρέχουν να προλάβουν κάτω από τον χλευασμό μας με το ένα χέρι να κρατά το τιμόνι και το άλλο το κινητό για να μας ευρουν μέσω της σχετικής εφαρμογής, ενώ πολλάκις το κράνος κρέμεται στο μπράτσο. Τα χρήματα λιγοστά. Το κεφάλι σκυφτό, ιδρώτας, κούραση, αναγκαστικά θα χαμογελάσουν, Σερ. Πρόσφατα είχαν κατέλθει σε απεργίακή κινητοποίηση ελαχίστων ωρών κα η αντικειμενική τηλεόραση μας, αφιέρωσε λίγα λεπτά,ίσως λιγότερα από 2, στην ανάλυση του θέματος. Επιδερμικά ως συνήθως.

Στους δρόμους περνούν ανάμεσα στα ακριβά αυτοκίνητά μας, προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο, για να αποφύγουν και την συνήθη παρατήρηση. "Καθυστέρησες... Την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο ανεκτικός." Η ανασφάλιστη ωριαία αποζημίωση πολύ κάτω του υποφερτού. Ελεύθερη αγορά και κουραφέλαξα. Ελεύθερη εκμετάλευση το δικαιότερο.

Σίγουρα η κοινωνία βολεύεται, το κράτος με τους θεσμούς παρατηρητές. Αν θρηνήσουμε θύματα, το πιθανότερο να βρούμε μια βολική δικαιολογία. Αν όχι, βολευομαστε ως έχει. Εξάλλου ...μωρέ αδελφέ στη χώρα τους καλύτερα ήταν;

ΠΑΓΩΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ: Ποίηση του Παύλου Ανδρέου

   

 Όταν έγινα φίλος με τον νεαρό ποιητή Paul Andreou σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν περίμενα ότι θα είχα να κάνω με ένα κατασταλαγμένο δουλευτή της ποίησης, ομότεχνο. Με δεδομένο ότι για να γράψεις ποίηση πρέπει να έχεις αρκετές εμπειρίες ζωής, η νεότητά του μας εκπλήσσει ευχάριστα με την έντονη γραφή, τον πολύ καλό χειρισμό της γλώσσας και τη θεματολογία του. Ο ποιητής δεν αρκείται στο μελιστάλακτο αλλά χτυπά τη πένα του εκεί που πονά ο κόσμος, ο κόσμος του. Ποιητής τρίτης γενιάς από την εισβολή των Τούρκων στη πατρίδα Κύπρο, δεν θα μπορούσε να μην παρασυρθεί δικαιολογημένα από την ιστορία της αλησμόνητης πόλης,της βυθισμένης στην άμμο Αμμόχωστο. Το ΠΑΓΩΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ είναι μια ελπιδοφόρα αρχή για τον ποιητή Παύλο Ανδρέου. Μέσα από τριάντα [30] μικρά και μεγάλα ποιήματα, προσπαθεί να μας συνεπάρει με φωνές διαμαρτυρίες. Εμείς αυτές τις φωνές θα μπορέσουμε να τις ακούσουμε εάν σιωπηλά βυθιστούμε στη σιωπηλή βουή  των στίχων του. 

    Προσωπικά στο δίλλημα που θέτει ο ίδιος: στάση για παγωτό ή διαμαρτυρία με δακρυγόνο, επιλέγω απλώς τη διαμαρτυρία. 

Βιογραφικό σημείωμα:

Ο Παύλος Ανδρέου γεννήθηκε στη Λάρνακα το 2000. Είναι φοιτητής στην Αγγλία. Διακρίθηκε σε πανελλήνιους και παγκύπριους διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ποίησης. Το ΠΑΓΩΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ είναι η πρώτη του Ποιητική Συλλογή.

Παγωτό δακρυγόνο

Μεταδίδεται μια μετάλλαξη

ξένη στον κορωνοϊό

και στην ευλογιά των πιθήκων.

Ο Κάφκα θα την ονόμαζε

μεταμόρφωση.

Από λάτρης παγωτού

μετουσιώθηκα

σε διαδηλωτή

στο έλεος των καπνογόνων.

Ξαπλωμένος σε πεδίο βολής

αναλογίζομαι την Αμμόχωστο.

Ευρέως κυκλοφορεί

παγωτό δακρυγόνο

σε τιμή ευκαιρίας.

Είναι πικρό.

Λιώνει τα καλοκαίρια.

Εσείς δοκιμάσατε;

**

Ανοιχτή πληγή

Ετοίμασαν το χειρουργείο

Ρους άνοιξαν.

Μετα τους έραψαν

εξιτήρις ευχές.

Με βελόνα χωρίς μύτη.

**

Καρδιακή ανεπάρκεια

Απινιδωτής

με τροφοδοτεί ρεύμα.

Εν τέλει του μεταγγίζω μολυσμένο μυελό.

Βραχυκυκλώνεται.

Αστέρινη : Ποίηση του Παντελή Τσιμπισκάκη

 

Αστέρινος/η είναι αυτός /ή  που σχετίζεται με τα αστέρια,σχηματίζεται ή προέρχεται από αυτά. Είναι ο τίτλος μιας ακόμα συλλογής ποιημάτων του Παντελή Τσιμπισκάκη. Η όγδοη πιο συγκεκριμένα. Αφιερωμένη στη μητέρα του.Είκοσι [20] ποιήματα γεμάτο ευαισθησία,γραμμένα στην ελληνική αλλά και στην αγγλική γλώσσα καθώς και λίγα μεταφρασμένα ποιήματα που προφανώς αγαπά ο ίδιος ο ποιητής, Ελλήνων και ξένων ποιητών.

Η ποιητική Συλλογή είναι αφιερωμένη στη μητέρα του 

που όπως αναφέρει υπήρξε "...φως,στήριγμα και έμπνευση"

Παραθέτω το ποίημα : Όταν , από την συγκεκριμένη συλλογή 

Όταν η ποίηση σ΄ακολουθεί 
σε κυβερνά
και σε φωτίζει. 

Όταν η ποίηση  σε τυραννά
σε γράφει 
και σε ορίζει.

Όταν η ποίηση σε επιδιώκει,
όταν σε ανθίζει, 
το ποίημα ποιεί τον ποιητή
και τότε μόνο αξίζει.

Τρία ποιήματα, ένα το βλέμμα, στη Λογοτεχνική βραδιά της 26ης Αυγ 2022 στην μικρή αποβάθρα της Λάρνακας του Δημητρίου Γκόγκα

 
 

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ
 
Μην με αφήνεις να προσπεράσω τούτο το βλέμμα
που απ΄ τα μάτια σου -πράσινα μάτια- έχει σταλεί.
Πώς να πιστέψω, μην με αφήνεις, πως είναι ψέμα,
αυτό το βλέμμα, φύλλο στον άνεμο, σαν την σιωπή.
 
Κάθε που γέρνω, μ΄ ακολουθεί βαθιά, το νιώθω
σαν περπατώ, κάτω από δένδρα που δεν έχουν κλαδιά.
Σ΄ ένα κορμό τα γράμματά μας, μ΄ άσβεστο πόθο,
που ζωντανεύουν των φυλλωμάτων τη μυρωδιά.
 
Αγαπημένη, πόσο γλυκά το βλέμμα σου ρίχνεις,
μικρό κομμάτι ενός χαμένου στη γη  θησαυρού,
που με το δάκτυλο, εκεί στο στήθος, ζεστά το δείχνεις,
πως το΄ χεις κρύψει μέσα στα σπήλαια του στεναγμού.

**
 
 
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
 
Κάποια στιγμή,
της αγάπης μου ήταν να σβήσει
κείνη η ρωγμή,
που δειλά
σ΄ ένα τοίχο είχα αφήσει.
Mα εσύ μυστικά,
σε χαρτί που ρωτά,
είχες απλά ζωγραφίσει
την ζωή.
 
Ποιητή,
του Σεφέρη μια αρχή
«η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει»*
Λέω:
η ζωή είναι δείλι,
που στον ήλιο μας τάζει,
-κάθε μέρα σαν ωριμάζει -
πως θα έρθει, θα φύγει.
Κι άμα χαράζει
γίνεται φόβος, κυνήγι.
 
 
 
*Στίχος του Γεωργίου Σεφέρη

***
 
 
[ΑΝ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ]
 
Αν κλείσω τα μάτια,
φοβάμαι,
μην έρθει ο θάνατος σιμά.
Κι αν με ρωτήσει που πάμε
θα του πω έτσι απλά
δεν κοιμάμαι!

Συμβουλές ενός πατέρα/ Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Γέλα παιδί μου,
τίποτα δεν αλλάζει,
ο ήλιος αίμα στάζει,
στο χώμα που πονάς.
 
Φύγε αν θες
και ζήσε σ΄ άλλο κόσμο,
κι ένα κλαδάκι δυόσμο,
στο πέτο να φοράς.
 
Κλάψε παιδί μου,
οι άνθρωποι κουράζουν,
χαμόγελα μοιράζουν
κι είναι περαστικοί.
 
Κοίτα να δεις,
τη μοίρα σου να ορίζεις,
πίσω να μην γυρίζεις,
χωρίς μιαν αφορμή.
 
Ίσως και συ
Στο ‘πα, ίσως και συ
Να βλέπεις στη ζωή σου
Σταυρό και χιαστί.