Το Κυπριακό πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο ή στη σημερινή του μορφή (που πιθανόν να είναι και η προ της τελικής λύσης)

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

       

Από το 1974 και μετά, από την τουρκική εισβολή δηλαδή, από τη μέρα που δημιουργήθηκε το Κυπριακό πρόβλημα και δικαίως καταχωρήθηκε στην ιστορία του Ελληνισμού ως το κορυφαίο, ως εθνικό θέμα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, γράφτηκαν εκατοντάδες, χιλιάδες αναλύσεις, έγιναν προτάσεις από πολιτικούς, τεχνοκράτες, δημοσιογράφους, πολιτικούς αναλυτές, απλούς πολίτες (όπως εγώ) πάνω στην επίλυσή του. Μισόν αιώνα τώρα παραμένει άλυτο. Το «φταίξιμο» το ρίχνουμε ως ανάθεμα στην λεγόμενη «Τουρκική αδιαλλαξία».  Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η Τουρκία, ως δύναμη κατοχής αλλά πόσο περίεργο ως και εγγυήτρια, εγείρει συνεχώς νέες αξιώσεις και νέα θέματα που καθιστούν όλο και κάθε μέρα πιο δύσκολη την λύση και πιο στρώνουν με ροδοπέταλα την ανεπιθύμητη λύση των δύο κρατών στο νησί.

      Καμία από τις τρείς (3) εγγυήτριες δυνάμεις δεν στάθηκε στο ύψος της. Υπέπεσαν όλες σε ιστορικά λάθη, όπως υπέπεσαν και υποπίπτουν σε λάθη τραγικά οι φερόμενες ως μεγάλες δυνάμεις της ανθρωπότητας που εξισώνουν τον θύτη με το θύμα. Η Ελλάδα, δια της Χούντας,του πραξικοπήματος και την απουσία πολιτικής σκέψης, η Τουρκία με την εισβολή για την ψευτο- αποκατάσταση της κανονικότητας και η Αγγλία (που κατέχει και αυτή τμήμα της με τις 2 βάσεις) με την ανοχή και της κατάπτυστης πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Τρεις χώρες που στο θέμα της Κύπρου στάθηκαν ανίκανες να πράξουν το δυνατόν καλό.

      Πέρα όμως από τις αναλύσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και τις γνωρίζουν όλοι, υπάρχουν κάποιες σκέψεις πιστεύω που δεν λειτουργούν ως φρένο στην επιθυμητή λύση. Τρεις σκέψεις που λειτουργούν ως θεμέλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέχρι τώρα είναι  ένα ασφαλές ανάχωμα, ηθικό, πνευματικό, πολιτιστικό.

1^η σκέψη: Η Κύπρος  ήταν, είναι και θα είναι ελληνικό νησί. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες χρονικές περιόδους όπου η νήσος είτε κατακτήθηκε, είτε πουλήθηκε, είτε κυριεύτηκε από ξένες δυνάμεις, διατήρησε τον ελληνικό χαρακτήρα της μέχρι και σήμερα. Είναι ένα από τα δύο κράτη του Ελληνισμού. Οποιαδήποτε λοιπόν μεταβολή της Κυπριακής «Ολότητας» αποτελεί έναν σαφή κίνδυνο μελλοντικού αφανισμού της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Οπότε απορρίπτεται σιωπηλά ακόμα και η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.  

2^η σκέψη: Η Κύπρος ως ελληνικό νησί κατοικείται από τους Έλληνες της Κύπρου 

(ιστορικά ο ερχομός Αχαιών τοποθετείται το 1400 π.Χ) από Τούρκους της Κύπρου (Κατά βάση εμφανίστηκαν το 1500 μ.Χ) και από άλλες μικρές κοινότητες όπως των Φράγκων, των Αρμενίων, των Κούρδων κτλ. Από το 1974 και ύστερα από τουρκικό κρατικό σχεδιασμό, ο αποικισμός των κατεχομένων από Τούρκους κυρίως εξ  ανατολών, ανέτρεψε μια πληθυσμιακή σταθερά μεταξύ των δύο κοινοτήτων (Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων). Ήδη όλοι παραδέχονται ότι οι Τουρκοκύπριοι στην Βόρεια κατεχόμενη Κύπρο, αποτελούν όχι μόνο μειονότητα αλλά κινδυνεύουν να μηδενιστούν. Από την άλλη οι Τουρκικής Καταγωγής πολίτες ήδη κατοικούν επί τρεις γενιές στο βόρειο τμήμα και είναι πολύ δύσκολο, ανέφικτο πλέον, να απομακρυνθούν από τις εστίες τους σε περίπτωση λύσης. Σε οποιαδήποτε δε μορφή λύσης, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος μετοίκησης στο νότιο τμήμα, πιθανώς από οικονομικές ανάγκες, μεγάλου μέρους του πληθυσμού,  που θα είναι η αρχή μιας εθνολογικής αλλοίωσης, όσο περίεργο και εάν ακούγεται και διαβάζεται. Είναι ένας φόβος που δεν έχει να κάνει με εθνικιστικές ή ρατσιστικές κορόνες, αλλά με την ανάγκη επιβίωσης της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

3^η σκέψη: Η Κύπρος ως πολύ – πολιτισμικό νησί κράτος. Ήδη εδώ και 2-3 δεκαετίες είναι έντονη η παρουσία προσφύγων και μεταναστών, είτε από την Ασία, είτε από την Αφρική. Η Κύπρος είναι ένα (1) από τα τρία(3) κράτη της ΕΕ που «προτιμούν» να εγκαθίσταται τουλάχιστον αρχικά, οι παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες. Ως φτηνό εργατικό δυναμικό, οι επιχειρηματίες τους δίνουν εργασία. Προφανώς και υπάρχει προβληματισμός σχετικά με την πληθυσμιακή και εθνολογική αλλοίωση. Η σκέψη ότι στεκόμαστε δίπλα τους δεν αμφισβητείται αλλά σε περίπτωση επίλυσης το πρόβλημα αυτό θα πολλαπλασιαστεί.

 

    Αυτές είναι τρεις απλές σκέψεις που πιθανολογώ ότι αποτελούν ένα βασικό μυστικό τροχοπέδη στην προσπάθεια επίλυσης πέραν των ουσιαστικών αναχωμάτων που υψώνει η Τουρκία διαρκώς. Εξάλλου μην  ξεχνάμε ότι το Κυπριακό ως πρόβλημα, «τροφοδοτεί» οικονομικά αρκετές πληθυσμιακές ομάδες και δίνει κύρος σε συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά και πολιτικές. Τι θα εκάναμε χωρίς αυτό το πρόβλημα;