Να οι κραυγές της,
καθώς γεννιέται στίχος.
Στην ειρήνη που ηττάται και στον πόλεμο που μεθά.
Στη κοφτερή πέτρα που σπάει τη πέτρα.
Στον αμάραντο ήλιο,
στο βαθύ ύπνο του φεγγαριού,
στην αγάπη σου που συγχωρεί.
Κι είμαι προσκυνητής στο έλεος της.
Η σιωπή σα θεία κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου