«16 αριθμοί και 24 γράμματα» : Ποιητική του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2019 (απόσπασμα)

 η.

 

Φορτώθηκαν τα γέλια

με τόσα περιττά,

που βούλιαξαν

στη θλίψη.

 

Χαμογέλασες λιγότερο

και σηκώθηκες.

 

 

θ.

 

Πόσο πονούν

 οι άνθρωποι,

 που πήρε ο πόνος

 τ΄ όνομά τους;

 

 

ι.

 

Πόσο πονούν,

που ο Ιούδας

κρεμάστηκε

κι άλλοι φορέσανε

το  φωτοστέφανο;

 

Είναι πρακτικό το πρόβλημα.

Αν κρεμαστείς,

τα πόδια δεν φτάνουνε στο έδαφος.

Και πώς θα περπατήσεις;

κ.

 

Το αίμα φουσκώνει

 και η φλέβα σπάει.

Η λύπη γίνεται χαρά

και η χαρά αγκάθι.

 

Κι αναρωτιόμαστε:

τι είναι παράπλευρες απώλειες;

Να κλαις εσύ

και να γελώ εγώ;

Ο νέος αιώνας / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Άλλαξε ο ήλιος φορεσιά

και ήρθε ο χειμώνας.
 Έπιασε ο ψεύτης τα στερνά,
όμοιος ο αιώνας.
Γκρίζωσε ο ήλιος μάννα μου
και μάτωσε η φύση.
Πριν ανταμώσει την αυγή,
τον χαιρετά η δύση!
 
Μέσα στο άσπρο νυφικό,
η μνήμη περιμένει.
Η μοίρα της τελεσφορεί,
με δόρυ είναι γραμμένη.
Με το κρασί του αμπελιού
βγαίνει της γης το άχτι.
Τους χρόνους βάνει στη θηλιά,
τους μήνες της στ΄ αδράχτι.
 
Πέρα στους πέρα ποταμούς,
πέρα στ΄ αρχαία όρη.
Με μια λεπίδα μας φρουρούν,
ελπίδες μυροφόροι.
Σαν ο Ιπποτάδης μαίνεται  
στις μέρες αλκυόνας,
βάφεται η γη ανήμπορη
με χρώμα ανεμώνας.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΡΑΔΡΕΣ / Δημήτριος Γκόγκας από την ποιητική συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

                                                                                                                    Ξεκινά ο Δεκέμβριος

Στις γρανιτένιες πλαγιές, είδα,

τις τσαλακωμένες ανηφοριές

που κλείδωναν τα βήματα των ανδρών, είδα.

Κάτω από το δίχτυ της μπούρκας,

τις ρυτίδες ανέγγιχτων γυναικών, είδα.

Στις διαρκείς ερωτήσεις κωπηλάτησα, κ είδα

στο βαθύ χρώμα του μαύρου,

κορίτσια με πολύχρωμες φορεσιές.

Πριν αρρωστήσουν από κείνη την φυσική ασθένεια

που την λέγανε ειρήνη και πεθάνουν

από τα χέρια μισογύνη επαναστάτη, είδα

το σκεπάρνι καρφωμένο στον αφίλητο σβέρκο.

Φτάνει πια.

Να λυσσομανούν οι αδέσποτοι σκύλοι για την σάρκα αθώων, είδα.

Έχουν μικρά αυλάκια στο πρόσωπο, οι σαβανωμένες γυναίκες.

Δεν πρόλαβαν να γίνουν 

γυναίκες.

Αρυτίδωτες μικρές ανεμώνες.

Μέσα από την μπούρκα, η ταραχή και η ανημποριά, γλιστράνε

να δραπετεύσουν από την τσάκιση του υφάσματος.

Εκεί, φτηνές γυναίκες της αιώνιας Καμπούλ

πίσω απ΄ το σταχτί τ΄ ανέμου που ερωτευτήκατε

τη φευγάτη λευτεριά

Μέσα στις σπηλιές που δώσατε φιλί στις ζωγραφιές

να πεταρίσουν με τα γράμματα του αλφαβήτου

στα αμμοχάλικα που σκόρπισαν για να ξεφύγετε

απ΄ το κακό βλέμμα της Δύσης

στέκετε μια λύπηση σαν μαύρη μεσίστια σημαία

με το σχοινί της θηλιάς στον ιστό ενός αγέρωχου δένδρου.

Θα πρέπει να έχουν χαράδρες στα πρόσωπα και όχι απλώς ρυτίδες!

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ / Δημήτριος Γκόγκας / Ποιητική Συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

 

1η Νοέμβρη

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανεμοδείκτες οι σκέψεις λαχταρούν να φτάσουν στο τέρμα.

Στη άγνωστη Δύση θα κοπεί το νήμα.

Στης ανατολής τα μέρη θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο.

Μυστήριο με τη βολίδα έτοιμη να σκάσει εντός των λέξεων.

Θρύψαλα οι φθόγγοι και οι γραφές.  

Θα τουφεκίσουμε τον πόλεμο, γιατί έχουμε έφεση στο Θάνατο, εμείς!

Ο πόλεμος θα πεθάνει μαζί μας!

Και τραγουδώντας και τραγουδώντας, όλοι μαζί,

κάτω από το φως του ουρανού μας. 

Είναι ωραία μέρα να πεθάνει κανείς!

Πανηγύρι ο θάνατος.

Σαν απλώνει το σκεπασμένο με τα δρεπάνι χέρι του

του κλείνουμε πονηρά το μάτι. 

(η καημένη  Καμπούλ ήτανε μακριά ακόμα)

Που ξεκινούν και πάνε; 

Ρωτάνε περίεργα περιπατητές στα μονοπάτια που διαβαίνουν τις ιτιές και τα κυπαρίσσια,

Τόσα αμούστακα παιδιά και άφοβοι άνδρες;

Στήνει γάμο και χαρά ο  πόλεμος;

Κι αυτός ο πόλεμος;

Τι νεκρική σιγή το πανηγύρι του.

Τι νεκρική σιγή, στο «προσοχή» η σιγή του θανάτου!

Αντίο λοιπόν μην ξεχάσω να πω.

Αντίο δρόμοι,

Που περπάτησα,

Που έκλαψα,

Που πόνεσα.

Αντίο και πάνω σας ξόδεψα

Τόσες πατούσες υποδημάτων.

7000 νεκροί και το 40% αυτών παιδιά στη περιοχή της Γάζας

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα εκγλήματα που σημειώθηκαν στις 7 Οκτ 2023 από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να μην αισθανθεί αποτροπιασμό και να μην δικαιολογήσει την αντίδραση του Ισραήλ. Όμως μέχρι ενός σημείου. Διότι το έχουμε πει ξανά. Δεν μπορεί να επικαλείσαι το δικαίωμα της αυτοάμυνας, περνώντας στην ολοκληρωτική αντεπίθεση/ επίθεση και να εξουδετερώνεις, να σκοτώνεις αμάχους και μάλιστα μικρά παιδιά. Σκεφτείτε ότι από τους 7000 νεκρούς μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι 2800 είναι νεκρά παιδιά. Απλώς σκεφτείτε τον αριθμό και προσπαθείστε να δημιουργήσετε μια εικόνα πολέμου, μια εικόνα χάους και κολάσεως. 

  Ναι θα δώσουμε δίκαιο στο Ισραήλ που θέλει να εκδικηθεί (αν και ως Χριστιανοί μια πράξη εκδίκησης δεν συνάδει με το θρήσκευμα και τις αρχές) αλλά σε βάθος χρόνου ταξιδεύοντας στα γεγονότα θα δούμε το διαρκές δράμα του παλαιστινιακού λαού, που εξοστρακίζετε και δεν έχει, επί της ουσίας, πατρίδα. 

  Μόνη λύση, η εκεχειρία και η έναρξη συζήτησης για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, μη εξαρτώμενου από το Ισραήλ. 

Σχήμα Οξύμωρο (Ισραήλ- Παλασιτίνη- Χαμάς )

 

Το έχουμε γράψει, το έχουμε πει. Η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς που αιφνιδιαστικά (και είναι άκρως περίεργο) έπληξε αμάχους στο έδαφος του Ισραήλ πρέπει να πληρώσει το τίμημα. Και όλοι συμφωνούν (κυρίως οι ενδιαφερόμενοι)  (Αμερική, Ευρώπη, κτλ) ότι η Χαμάς δεν αντιπροσωπεύει τον Παλαιστινιακό Λαό και πως ενώ στέκονται στο πλευρό του Ισραήλ, θέλουν να τον προστατεύουν και του παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια. Όμως επιτρέπουν το Ισραήλ να βομβαρδίζει συνεχώς τη λωρίδα της Γάζας με θύματα αθώους αμάχους (γυναικόπαιδα). Αν το Ισραήλ θέλει να πάρει το αίμα του πίσω, το πήρε ήδη και με το παραπάνω. Αν θέλει να εξουδετερώσει μόνο τη Χαμάς, τότε είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Χαμάς δεν κρύβεται, ούτε σε σχολεία, ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε δημόσια κτίρια. Βρίσκεται κάτω από τη γη. Αν το Ισραήλ ήθελε ή θέλει να κατατροπώσει τη Χαμάς, ας έστελνε ή ας στείλει τις επίλεκτες ομάδες και ας κάνει το...παιχνίδι που επιθυμούν. Αλλιώς σχήμα οξύμωρο και υποκρισίες της Δύσης!