Η ΚΛΗΡΩΣΗ

Την ειδοποίησαν πριν από μία εβδομάδα. Σήμερα θε έπρεπε να πάει στο σχολείο, είχανε γιορτή. Μια νέα γιορτή. Την κλήρωση του σημαιοφόρου και των παραστατών στην παρέλαση. Αιφνιδιάστηκε. Νόμιζε πως ο γιος της, άριστος σε όλα, ο καλύτερος μαθητής, το συνετό παιδί της γειτονιάς και του χωριού θα σήκωνε την σημαία. Όμως, όπως της είπε ο δάσκαλος, υπάρχει μια νέα εξέλιξη και θα πρέπει να παρευρεθεί, να είναι παρούσα όπως και οι υπόλοιπες μανάδες και πατεράδες του χωριού.

Έβαλε τα καλά της, λίγο κόκκινο κραγιόν στα χείλη, αποχαιρέτησε τον άνδρα της που κινούσε για τα χωράφια και ξεκίνησε κόβοντας τον δρόμο από σοκάκια για το σχολείο. Ανάμεσα στα σπίτια δεχότανε τα συχαρίκια των γειτόνων, των συγχωριανών. «Να τον χαίρεσαι» «Πάντα πρώτος» κοκκίνιζε από ντροπή και περηφάνεια. Οι βαθμοί του, έλαμπαν, η διαγωγή του κοσμιωτάτη. Έλαμπε από χαρά.

Απ΄ ότι κατάλαβε, από τα μισόλογα του δασκάλου, όλα τα ονόματα των μαθητών γραμμένα με γραμματοσειρά arial 12, (έγραφε και η ίδια κάποιες σκέψεις στο FB και στο ίντερνετ, αλλάζει ο κόσμος γείτονα!) σε άσπρα χαρτάκια (σύμβολο της αγνότητας) θα τοποθετούνταν σε διάφανη γυάλινη γαβάθα ( για το αδιάβλητο της διαδικασίας) και ο δάσκαλος, ίσως και κάποιο αθώο παιδάκι θα τραβούσε ένα- ένα τους …λαχνούς. Οι τυχεροί θα σήκωναν την σημαία και οι λιγότεροι τυχεροί θα τους πλαισίωναν, ενώ οι άτυχοι θα ακολουθούσαν σε τριάδες ή τετράδες ξοπίσω. Λογικό της φάνηκε, όχι όμως και δίκαιο. Από την άλλη, όσο σκεφτόταν ότι ο Μέγας Κολοκοτρώνης δεν είχε βγάλει το σχολείο αλλά μας ελευθέρωσε, όπως και ο Μακρυγιάννης. Θυμήθηκε τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη…Έλεος μπερδεύτηκε. Η Κοινωνία αλλάζει ψέλλισε. Θα δούμε.

Στο σχολείο είχαν μαζευτεί και άλλοι γονείς. Εκεί και η πόρνη μάνα της Καιτούλας, εκεί ο ρουφιάνος μπαμπάς του Γιαννάκη, εκεί και οι θετοί γονείς του Μιχαλάκη που καλλιεργούσαν φούντα για να τα βγάλουν πέρα. ‘Ήταν εκεί όμως και ο Ιερέας του χωριού (πόσο μα πόσο άδικα κατηγορήθηκε πέρυσι για το άδειο παγκάρι) εκεί και ο κοινοτάρχης που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με στρέμματα στον κάμπο, εκεί και ο αστυνομικός που κάλυπτε με επιμέλεια τις μπαγαποντιές του μικρού του, όταν έσπαγε για πλάκα τα τζάμια των αποθηκών, εκεί τέλος και οι γείτονες που κόπιαζαν ολημερίς για τα παιδιά τους αλλά τούτα δεν έπαιρναν τα γράμματα. Εντάξει σκέφτηκε, οι γονείς είναι, οι εικόνες που έχουν τα παιδιά θα είναι άλλες. Μικρά είναι δεν γνωρίζουν ακόμα. Χαιρετίστηκε με όλους, εξάλλου τα πήγαινε καλά με όλους αυτούς. Δεν τους χώριζε και τίποτα.

Κάθισαν σε θρανία στην αίθουσα του τμήματος Α1. «Να σε δούμε τώρα κυρά Βαγγελιώ, αν ο μικρός σου δεν τύχει τον λαχνό. Μας έπρηξες όλα αυτά τα χρόνια, με το χαμόγελό της πρωτιάς». Κοκκίνισε και πάλι. Μα καλά όλα τα απωθημένα σήμερα θα τα βγάλουν; Φρόντιζε το παιδί της κατά πως ήξερε και κατά πως ήθελε η χρηστή κοινωνία. Πατρίς – θρησκεία- οικογένεια. Τι τους έφταιγε.

Πρόσεξε πως πάνω από τον πίνακα δεν υπήρχε η εικόνα του Χριστού ( ε είπε ανεξιθρησκεία έχουμε, καλή είναι και η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης), δεν είδε σηκωμένη την σημαία στο προαύλιο, ( ε καλά θα την πήγαν για πλύσιμο, να προσέχουν όμως γιατί αν πλυθεί στους 60 βαθμούς μπορεί και να ξεβάψει) οι μαθητές δεν έκαναν προσευχή ( ε καλά ούτε στο σπίτι κάνουν αυτό μας πείραξε!) Τίποτα δεν την πείραζε πλέον. Απορούσε με την εαυτό της. Αριστερή μεν αλλά …. Δεν ξέρω τι σημαίνει αριστερή….. Αν αριστερά είναι να καταργείς ότι έκανε η δεξιά αλλά αποδεχότανε η κοινωνία, είναι και αυτό μία πρόοδος. Είναι μία εξέλιξη!

Στην έδρα καλέσανε τον γιό της. Ο καλύτερος μαθητής θα τραβούσε τον λαχνό. Όπως και στο λαχείο. Η ομορφότερη των καλλιστείων γυρνά την λαχειοφόρο, βγαίνει το νούμερο και μοιράζει χρήματα. Για ένα καλύτερο αύριο. Ο Οργανισμός Λαχείων στηρίζει την διαφορετικότητα, ενισχύει τον πολιτισμό! Ο κανακάρης της τράβηξε τον λαχνό. Κι ο κλήρος πέφτει στον Γιαννάκη.

Κανείς δεν ξέρει τον Γιαννάκη. Είδε τον κόσμο τη να χάνεται. Εντάξει όλα τα παραπάνω ήταν σκέψεις. Καλές – κακές μα ήταν σκέψεις . Και να η πράξη. Είναι πολύ δύσκολο στην πράξη. Πήγε να σηκωθεί, να φωνάξει. Το χέρι στον ώμο την θύμισε. Τι πας να κάνεις Βαγγελιώ. Είμαστε στην Εξουσία. Τώρα κανείς δεν φωνάζει!

ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

Στην κεντρικότερη οδό, αρχή της Μακαρίου

που οδηγεί πλατύτερα, στου Ταχυδρομείου

το κτίριο, τις Κυριακές, βλέπω και τις αργίες,

τις δούλες να μαζεύονται. Την θλίψη ενός αντίου

μοσχοπουλούν σε γέροντες που ξύνουν τις κοιλιές τους

κι αργοπεθαίνουν ευτυχείς βαθιά στις ηδονές τους.

Ξημέρωμα, ως είπα αργιών, απλώνουν την πραμάτεια.

Πολύχρωμα φλαμίγκο στη ξηρά που γυρνούν στις αλυκές κοπάδι.

Απ΄της δουλειάς την κούραση, σφαλίζουνε τα μάτια

κι ανοίγουν όταν γίνονται των κυνηγών σημάδι.

Στων Φοινικούδων το πλατύ ξαπλώνουνε δειλά.

Mέρος μιας τύψης γίνονται κι αμαρτωλή ματιά.

Κάποιες αφήνονται γλυκά στο χάδι του ανέμου.

Να της τρατάρει το φιλί, που είναι Κυριακή.

Άλλες εξανεμίζονται στου ανεμοδαρμένου

χρόνου που σπαταλήσανε. Ίσως και μια ζωή.

Κάτι απ΄ της μοίρα σκόρπισαν κι αντλούν απ΄τα όνειρά τους,

ότι φτηνό περίσσεψε μες στ΄ αναφιλητά τους.

Και φτάνει το απόγευμα. Η μέρα χτίζει δείλι.

Σιγά- σιγά μαζεύονται στα σπίτια που δουλεύουν.

Το σώμα ψάχνει μια γωνιά στο δώμα για να γείρει,

Καθώς δυο χέρια αισθάνονται κρυφά να τις χαϊδεύουν.

Ξυπνούν από τον λήθαργο και τις αυγές σιωπούνε

Και μέχρι να ΄ ρθει Κυριακή καμώνονται πως ζούνε.

Σηκώνονται με πόνο συνεχή, στην πλάτη μαντρωμένο.

Να ετοιμάσουν πρωινό, να πλύνουν, ν΄ απλώσουν,

του μάστρου το πουκάμισο να΄ ναι σιδερωμένο.

Πως είναι όλα στη σειρά με φόβο να δηλώσουν.

Ύστερα μια σκούπα θα κρατούν πάνω στα πεζοδρόμια

Και θα κοιτούν ότι  πετά και πράγματα παρόμοια. 

παρατήρηση του ποιητή: Από τις πλέον ευχάριστες στιγμές για μένα (πιστεύω και για δεκάδες άλλους που ασχολούνται με την ποίηση ή τον στίχο ) είναι όταν δημιουργούν απλά ποιήματα που περιγράφουν με μέτρο μία κατάσταση ή κάποια εικόνα . Σκεπτόμενος αυτό που κάποιοι συνδημότες, μου έχουν πει ότι γίνεται, πέφτοντας στην αντίληψή μου κάποια γεγονότα ίσως ασήμαντης αξίας τις Κυριακές ή τις Αργίες, ακόμα και διαβάζοντας σχετικά άρθρα στις εφημερίδες που κυκλοφορούν στην πόλη, σκέφτηκα να αναφερθώ με τον δικό μου τρόπο στις ΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ αν και αρχικά είχα σκεφτεί να δώσω άλλο τίτλο. Ο άλλος όμως τίτλος θα αναφερότανε σε όλες όσες ασχολούνται με το αρχαιότερο όπως λένε επάγγελμα του κόσμου, ενώ ο τίτλος που δόθηκε ανήκει στην συμπαθέστατη τάξη των ....δούλων της Λάρνακας, που ορισμένες εξ αυτών για να προσθέσουν στο εισόδημά τους, αναγκάζονται (!) στην ενασχόληση του ..πεζοδρομίου. Το αφιερώνω σε όλες αυτές τις γυναίκες ...

Ανθολόγιο Χαϊκού (Α΄Πανελλήνιος Διαγωνισμός Χαϊκού 2015)

Κρατώ στα χέρια μου το Ανθολόγιο Χαϊκού που επιμελήθηκε ο Ποιητής Άθως Χατζηματθαίου, ως τελικό αποτέλεσμα του Α΄Πανελλήνιου Διαγωνισμού Χαϊκού 2015. Εκτός των βραβευμένων Χαϊκού, στο καλαίσθητο Ανθολόγιο μπορείτε να αναγνώσετε διακριθέντα Χαϊκού 55 Ποιητών που συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Στον Α΄Πανελλήνιο Διαγωνισμό Χαϊκού 2015, όπως αναφέρεται και στο σημείωμα του Εκδότη- επιμελητή συμμετείχαν 106 ποιητές με 514 ποιήματα. Ανάμεσα στα ανθολογημένα Χαϊκού και δύο (2) δικά μου. 

Φθινόπωρο!

Τα κίτρινα φύλλα

Ερμηνεύουν τη βροχή. 

Εσύ λες ελπίδα. 

Εγώ μέρα που έφυγε

Παγίδα του χρόνου. 

«Η φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος.»

  

Δεν το λέω εγώ,  το είπε ο Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος  Αριστοτέλης,  που έζησε από το 384 έως και το 322 π.Χ.  Πρόσφατα ένας από τους αθλιότερους γραβατωμένους της ΕΕ, που ζει με μισθό άνω των 40000 χιλιάδων ευρώ  μηνιαίως,  ξεστόμισε κάτι που μάλλον πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων λέγοντας μεταξύ άλλων ηλιθιοτήτων ότι εάν δεν μικρύνουν οι αποκλίσεις των χωρών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε επαναστατικές τάσεις και εξεγέρσεις. Πάνω – κάτω, μην επιμένετε να αντιγράψω ακριβώς τα λόγια του.

΄

Υποκλίνομαι ως βαθιά αντίθετος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως αυτή έφτασε στο σημείο να λειτουργεί ως μια ομάδα κρατών που εγκληματεί σε βάρος κάποιων άλλων, εξαπολύοντας οικονομικές επιθέσεις και ενισχύοντας τέτοιου είδους συμφορές και πολέμους και εκβιάζοντας διαρκώς κάθε κράτος που τολμά να ορθώσει έναν διαφορετικό λόγο καθώς έχουν δαιμονοποιηθεί οι ιδέες της Ευρώπης για ισότητα, ελευθερία κτλ. Ξέρετε τα φρυγανισμένα εκείνα ψωμάκια με την επάλειψη βουτύρου και ορισμένες φορές σερβιρισμένα με σκόρδο προκειμένου να πέφτει η πίεση.

Το προσέξατε ίσως και στην απόφαση της Βρετανίας ( Ξέρετε δα όλοι, του λαού αυτού που αιώνες τώρα ζει σε βάρος όλων των κρατών που συνθέτουν την λεγόμενη Βρετανική Κοινοπολιτεία) που όντως τους τιμά αφού έστω και αργά κατάλαβαν για το δικό τους συμφέρον και όχι υποκριτικά, ότι η ΕΕ είναι εκτός εποχής πλέον, να εγκαταλείψουν την Ένωση. Όλα τα υποκινούμενα ΜΜΕ από την ΕΕ δημοσιεύουν διαρκώς θέματα που αφορούν την Βρετανία και ανακαλύπτουν μείωση της αξίας της λίρας, μείωση της αγοραστικής δύναμης των Άγγλων, μείωση της Ανάπτυξης, κάτω οι δείκτες της βιομηχανίας, πάνω η ανεργία κτλ. Όλα δυσοίωνα. Κάποιοι κερδίζουν …..και σίγουρα μία από τις χώρες που κερδίζουν είναι η Γερμανία και οι χώρες γύρω από αυτήν που συνθέτουν έναν γερμανικό άξονα, όπως και την παλιά καλή εποχή πριν από τις ενάρξεις των παγκόσμιων πολέμων.

Στην μικρή ελλαδίτσα μας, που πιστεύουμε ότι μετά από 7 χρόνια θα βγούμε από το τάφο που έχουμε μπει και βρισκόμαστε ένα σκαλί πριν αρχίσει να πέφτει το χώμα από το φτυάρι, δεν ξέρω πράγματι τι κάνουμε, που οδεύουμε και με ποιους στην κεφαλή. Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο σχετικά με την φορολογία και έλεγε ότι σε ορισμένες κατηγορίες με όλα τα νέα μέτρα η αφαίμαξη του πολίτη από το κράτος θα φτάσει μέχρι και το 70% του μηνιαίου μισθού του. Αν αληθεύει ή εάν είναι αλήθεια το μισό από τούτο το ανάγνωσμα, η επίκληση του θεού δεν είναι αρκετή. Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Μπορεί να μην είμαστε ο πλέον καλός λαός του κόσμου, μπορεί να μην είμαστε οι πιο εργατικοί, μπορεί να μην είμαστε οι πιο φιλόξενοι, οικονόμοι κτλ αλλά σίγουρα δεν είμαστε οι πιο…τεμπέληδες και δεν μας αξίζει αυτή η τύχη που και εμείς την ευλογούμε. Ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του. 

ΩΡΑΡΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΩΝ / Δημήτριος Γκόγκας

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/wraria-epistrofwn

Η κυρία Αφροδίτη απ΄το Βαρώσι

Η κυρία Αφροδίτη απ΄το Βαρώσι,  

ξημερώνει μ΄ εφιάλτες τις αυγές.  

Είχε ανοίξει το παράθυρο και πόσοι

φεύγανε πριν καν αχνίσει ο καφές.

Απ΄ το βάθος ακουγότανε μπαρούτι.  

Των γειτόνων οι φωνές ακόμα ζουν.

Είχε αφήσει στα σεντούκια της τα πλούτη.

«Τα ψαράκια λες στην γυάλα θα πνιγούν;»

Την ποδιά,  μόλις που πρόλαβε να βγάλει.

Άρπαξε όπως – όπως τα παιδιά.  

Είχε ανάψει το καντήλι, «αχ θα σβήσει»

Ο εχθρός κρατάει τώρα τα κλειδιά.

Τόσα χρόνια μια καρδιά θρυμματισμένη.

Το ζουμπούλι της θυμάται και πονά.

Είν΄ ορθή,  μα στέκει φοβισμένη

για το μέλλον που ο χρόνος της κεντά.

Η κυρία Αφροδίτη απ΄ το Βαρώσι.  

Ασπρισμένα έχει τα ξανθά μαλλιά.

Ρούχα του ανδρός της να διπλώσει,  

που αγνοείτο απ΄ την πρώτη τουφεκιά.

Μες στη ζύμη ένα δάκρυ έχει πέσει.

Ένας ίλιγγος της είπε: γεια χαρά!

«Το γλυκό μέσα στο φούρνο έχει δέσει;»

Της ρωτάνε όσοι απόμειναν σιμά.

Με το χέρι της το σύννεφο σκορπάει,  

που της σκέπασε το βλέμμα σαν σκιά.  

Ένας ήχος μες στο στήθος σπαρταράει,  

σαν το θρόισμα των φύλλων στον βοριά.

Του ανδρός της το μετάλλιο σκουπίζει,  

σαν το σώμα που ζητάει να πλυθεί.  

Όλοι οι χρόνοι ένα βάρος και  λυγίζει.  

Δεν γιατρεύεται με άχνη η πληγή.

Γέρνει στην καρέκλα, συλλογιέται

Ας γυρνούσε προς τα πίσω ο τροχός.

Αγκαλιάζει το μαχαίρι και κοιτιέται

Έτσι τα ΄φερε η μοίρα κι όχι αλλιώς.  

Ιστορίες τρέλας / Δημήτριος Γκόγκας

Όταν γυρίζω τα βράδια στο σπίτι,

συνήθως δεν βρέχει

αλλά μια ζέστη πλανιέται αγκαζέ με την υγρασία

κι αφήνει τα δάκρυά της στα σκέπαστρα

όπου κουρνιάζουν αμάξια κάποιας ηλικίας

και χάμω ακουμπώντας στις ρόδες,  γάτες της Αφροδίτης

έτοιμες να χυμήξουν στα βήματά μου.

Κάθονται στα σκονισμένα γραμματοκιβώτια

με τις σπασμένες θύρες

όπου ο μεθυσμένος ταχυδρόμος αφήνει

με κείνη την αδιόρατη τεμπελιά του Δημοσίου

γράμματα από το παρελθόν

όπου ο αγνοούμενος εκλιπαρεί για ένα τεστ DNA

μήπως και ο θεός λυπηθεί

και ορισθεί ημέρα και τόπος κηδείας.

Και αν ένα αμάξι κινηθεί και πατήσει γάτα,

το αίμα χύνεται στους δρόμους.

Μέχρι να έρθει ο Δήμος, (πάντα ο Δήμος αργεί)

οι γάτες κλαίνε την μοίρα τους,

μυρίζουν το αέρα

και τις στάλες τις υγρασίας

όπου λιμνάζουν ξηρασίες.

Τέτοιες ιστορίες τρέλας

κρύβονται καλά στις μετακινήσεις,

στις ντόπιες εξορίες και στις φάσεις της σελήνης.

Οι εισβολείς το γνωρίζουν καλά,

πως η μόνη λύση για να επιβιώσουν

είναι να σκοτώσουν τις γάτες.

Ποντικοί όντας.