Τα Τηλεοπτικά Κανάλια πρώτα στον αγώνα για την προστασία της Ελληνικής Γλώσσας!

 
 

Χρόνια τώρα βλέπουμε να παίζεται ένα  «μαγικό» υποτέλειας της ελληνικής γλώσσας απέναντι κυρίως στην αγγλική, τόσο στα ιδιωτικά, όσο και στα κρατικά τηλεοπτικά «κανάλια». Στον παρακάτω πίνακα θα δείτε καταγεγραμμένες σχεδόν  όλες τις εκπομπές που παίζονται στην Κυπριακή Τηλεόραση (το σύνολό τους είναι παραγωγές από τα αδέλφια κανάλια της Ελληνικής Τηλεόρασης) και που θα μπορούσαν να έχουν πολύ απλά ελληνικούς τίτλους. Και για όσους «πονηρούς» υπερασπιστούν το δικαίωμα της κάθε παραγωγής,  να «πουλά» το προϊόν της με το μητρικό του τίτλο, σας επισημαίνω ότι ένας απλός νόμος ή μια υπουργική απόφαση αρκεί, για να μεταδίδονται όλα στην ελληνική γλώσσα (Κάνετε ένα κόπο να δείτε τηλεοπτικούς σταθμούς στην Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κτλ και θα κατανοήσετε τι ακριβώς κάνουν οι άνθρωποι εκεί για την ….υπεράσπιση της γλώσσας τους)
 

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ	ΕΚΠΟΜΠΕΣ
ΡΙΚ 1	Play list II
RIK 2	Eurovision flashback ArtCafe
ALPHA	Deal My Grecce The Chase The Λούης Night Show Night Out ALPHA Καλημέρα Super Κατερίνα Celebrity Game Night Fishy Just the 2 of Us
ANT 1	Daddy Cool Casa De Mikel 4 Family Game La pasta PomiLωri Αίγια … Fuxia The 2Night Show Dragons’ Den VINYLIO
OMEGA	OPEN Weekend Masterchef2023 MasterClass De facto Breakfast@star Shopping Star After Dark Cash or Trash
SIGMA	My style Rocks Surcivor All star Outdoor  & φύση The Match
PLUS	QUIZ FUN
ERT Word	Basket League Art Week ΑγροWeek The game Changers

 

Ο εορτασμός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Α΄ (1955-1959) για την Ένωση με την Ελλάδα, έχει χρώμα γαλάζιο!

 
Φίλοι μου
 
    

η σημερινή ανάρτηση γίνεται με αφορμή μιας άποψης ενός αγαπητού συγγραφέα, ποιητή και εκπαιδευτικού που αφορούσε στον εορτασμό της Έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ Α΄ της περιόδου 1955 -1959, που είχε ως στόχο την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την πολυπόθητη (τουλάχιστον μέχρι εκείνα τα χρόνια) της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Στην ανάρτηση αυτή δεν θα αναλύσουμε ούτε τις αποτυχημένες προσπάθειες για την Ένωση, ούτε θα επιρρίψουμε τυχόν ευθύνες και ούτε όμως θα σταθούμε στο 1974 και τις ολέθριες συνέπειες εκείνων των γεγονότων. Θα επικεντρωθούμε στην άποψη κατά πόσο είναι ορθό να υψώνονται οι Ελληνικές σημαίες σε μια τέτοια εκδήλωση και μάλιστα παρουσία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και κατά πόσο «κινδυνεύει»  μια  μικρή Δημοκρατία από ανάλογες αντιδράσεις των πολιτών της. (Το τι γράφτηκε κάτω από την ανάρτηση του φίλου δεν περιγράφεται. Αισθάνθηκα ως έλληνας ντροπή)
 
    Πριν όμως συνεχίσουμε θα πρέπει να κατανοήσουμε δύο βασικές έννοιες. Τις έννοιες του Έθνους και του Κράτους.
 
    Τι είναι Έθνος: Διαβάζουμε : Έθνος είναι η ανώτερη μορφή κοινωνικού σχηματισμού και διακρίνεται από κοινά γνωρίσματα τα οποία εξελίσσονται και μερικές φορές αλλάζουν στο πέρασμα των αιώνων όπως η φυλή, η γλώσσα, το θρήσκευμα, η κοινή ιστορία και πολιτισμός, η ομόθυμη θέληση να συνεχίσει η πολιτιστική πορεία και η γεωγραφική καταγωγή. Ιστορικά όμως, βασικότερο στοιχείο για την ύπαρξη ενός έθνους είναι η ανάπτυξη της εθνικής του συνείδησης.  Ο Ηρόδοτος δίνει τον πρώτο ορισμό: «όμοιο αίμα και όμοια γλώσσα έχουν οι Έλληνες και τους ίδιους ναούς θεών και θυσίες κάνουν κοινές και τα ήθη τους μοιάζουν» 
 
     Τι είναι κράτος: Διαβάζουμε: Το κράτος είναι οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή. Η έννοια λοιπόν του κράτους περιλαμβάνει τρία στοιχεία:
1.      το έδαφος, δηλαδή μια γεωγραφική περιοχή που ορίζεται από σύνορα,
2.      τον λαό, το σύνολο των ατόμων που ζουν μόνιμα σε αυτό το χώρο και
3.      την εξουσία, την ευθύνη που έχει το κράτος να οργανώνει τη ζωή των κατοίκων με νόμους και να ελέγχει την τήρησή τους.
 
    

Αφού λοιπόν εμπεδώσαμε τι είναι Έθνος και τι είναι κράτος και αφού γνωρίζουμε τόσο την καταγωγή των Ελλήνων στην Ελλάδα (Πρωτοέλληνες, Αιολείς, Δωριείς, Ίωνες κτλ, ξεκινώντας ουσιαστικά από την 3^η χιλ. π.Χ) όσο και την καταγωγή των Ελλήνων στην Κύπρο (Κύπριοι- Ελληνοκύπριοι) (Αρκάδες, Αχαιοί, εκ Σαλαμίνας κτλ από την 2^η τουλάχιστον χιλ.π.Χ) και χωρίς να σταθούμε στα χρόνια υποδούλωσης από την Φραγκιά και την Τουρκιά, θα φτάσουμε στον Θαυμαστό αγώνα της ΕΟΚΑ Α΄ (στην ουσιαστικότερη προσπάθεια ένωσης της μεγαλονήσου με την Ελλάδα) και στην σύσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 16 Αυγ 1960.
 
 
Από όλα τα παραπάνω συνάγουμε το συμπέρασμα
 
         α. Οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου ανήκουν στο Ελληνικό Έθνος
     β. Η Κύπρος είναι ένα ανεξάρτητο Κράτος που ιδρύθηκε την 16^η Αυγούστου 1960, έξι χρόνια μετά το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Α΄ που είχε ως τελικό στόχο την ένωσή της με την Ελλάδα κάτι που δεν επετεύχθη τελικά.
   γ. Ο απόλυτα σεβαστός αγώνας αυτός εορτάζεται και μάλιστα με σημαντικότατες  εκδηλώσεις σε όλη την Κύπρο την 1^η Απρ κάθε έτους.
 
    Ζώντας πάνω από 15 χρόνια στην Κύπρο, αυτό που έχω εισπράξει είναι ότι το σύνολο των Κυπρίων φίλων που συναναστρέφομαι, αισθάνεται σαφώς το «ομόαιμο, ομόθρησκο και ομόγλωσσο». Γιατί λοιπόν σε μια τέτοια εκδήλωση (παρ΄όλες τις μετέπειτα δικαιολογημένες πικρίες) φαίνεται περίεργο να υψώνονται ελληνικές σημαίες, οι σημαίες δηλαδή του έθνους; Καταλύεται κάποιο κράτος; Δείχνεται ασέβεια σε σύμβολα και σημαίες; Προσβάλλεται η προσωπικότητα πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων; Προφανώς και όχι!  Και εάν παρ΄ ελπίδα συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω γιατί δεν βγαίνει μια ανακοίνωση, εντολή, πρόσταγμα, απόφαση του κράτους όπως: «δεν θα υπάρξει καμιά ελληνική σημαία στον εν λόγω εορτασμό, ή στις 3  σημαίες που θα υψώνονται η 1 θα είναι ελληνική;» ή τέλος πάντως κάτι ανάλογο; https://www.youtube.com/watch?v=bAJOb9pnvZo
 
    Αγαπητοί φίλοι
 
    Είναι τουλάχιστον ιστορικά ανεδαφική η αντίθετη άποψη και καταστρατηγείται το δημοκρατικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Δεν «κινδυνεύει» καμία κυρίαρχη οντότητα κράτους και επί πλέον εκδηλώνεται με τον τρόπο αυτό ο εξαίρετος σεβασμός προς τα πρόσωπα και τους αγώνες της περιόδου εκείνης που ένιωθαν πως ένα ιστορικό όνειρο θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά. Δείτε το θετικά γιατί μόνο έτσι θα έχει δικαίωμα ο ιστορικός να μιλά για μια αξιέπαινη, αδιαίρετη κοινή πορεία προς τα εμπρός του Ελληνικού Έθνους και η συνέχεια της Εθνικής Συνείδησης.  Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι τα δύο κράτη του Έθνους μας!

Περί συντάξεων ... άποψη ενός μη οικονομολόγου - τεχνοκράτη / γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Δεν θα πω καινούργια πράγματα, θα πως μάλλον τα τετριμμένα, αυτά που όλοι γνωρίζουμε ή απλώς σκεφτόμαστε και πάνω κάτω αντιμετωπίζουμε. (Εξάλλου δεν είναι και οικονομολόγος, σκέψεις κάνω). Δεν είναι κακό να είσαι συνταξιούχος νέος, εννοώ κάτω από τα 60 έτη ή κάπου εκεί τριγύρω. Είναι κακό να είσαι συνταξιούχος και να πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς για μια μηδαμινή αύξηση ή να συνεχίσεις να εργάζεσαι για να προσθέσεις στη σύνταξή σου που δεν σου επιτρέπει να ζεις με αξιοπρέπεια. Και είναι μεγάλο λάθος οι συντάξεις δεκάδων κατηγοριών. 

      Όταν λέω ότι δεν είναι κακό να είσαι συνταξιούχος και κάτω των 60, πρέπει να αναφέρω το σκεπτικό μου.Το κράτος αρχικά θα πρέπει να προσδιορίσει το χρονικό όριο εργασίας των πολιτών του. Θέλει να δουλεύουν 30, 35 ή 40 χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθούν; Αν ορισθεί δια νόμου, τότε ίσως λυθεί και ο τελικός χρόνος της συνταξιοδότησης. Πάντως θεωρώ ότι για να έχουμε ευτυχισμένους ανθρώπους που θα ζουν με αξιοπρέπεια στην λεγόμενη τρίτη ηλικία, τα 60-62 έτη ως τελικό όριο συνταξιοδότησης με 35 χρόνια υπηρεσίας τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον Δημόσιο τομέα είναι υπερ- αρκετά. 

        Τι θα γίνει όμως με τους ανθρώπους που ολοκληρώνουν τα ζητούμενα χρόνια εργασίας (35 έτη) από το κράτος πριν συμπληρώσουν τα 60-62 έτη; Πολύ απλά θα ορίζονται συνταξιούχοι. Διότι θα έχουν μέσα σε αυτά τα χρόνια, καταβάλλει όλες εκείνες τις εισφορές που προβλέπονται, θα τους έχουν γίνει πρακτικά όλες εκείνες οι κρατήσεις  και που πλέον δικαιούνται να εισπράτουν όταν αφυπηρετήσουν. Όμως εάν κάποιος δεν ολοκληρώσει 35 χρόνια εργασίας στα 60-62 θα έχει το δικαίωμα σε εκείνο το χρονικό σημείο να "βγει" στη σύνταξη; 

         Ας δώσω δύο απλά παραδείγματα: 

       α. Ένας εργάτης οικοδομής που ξεκινά να εργάζεται στα 16 του χρόνια , συμπληρώνει τα 35 χρόνια εργασίας στα 51 του. Γιατί θα πρέπει να αναμένει πότε θα γίνει 60 ή 62 χρονών προκειμένου να ξεκουραστεί και να απολαύσει όσα το κράτος του αφαίμαξε στα χρόνια της εργασίας; Και πως θα ζει τα 10 αυτά χρόνια.Και γιατί θα πρέπει να δουλέψει 40 ή 45 χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί;

    β.Ένας δάσκαλος που ξεκινά να εργάζεται στα 26 του χρόνια,θα ολοκληρώσει τα 35χρονα έτη εργασίας στα 61. Θα μπορεί να βγει στη σύνταξη από τα 60 ήθα επιλέξει την χρονιά που ολοκληρώνει τα 35 χρόνια εργασίας δηλαδή τα 61.

       Για μένα προσωπικά αποτελεί ύβρις προς όλους τους εργαζομένους πολίτες , η θλιβερή εκείνη άποψη ότι οι ήδη εργαζόμενοι δουλεύον για την πληρωμή των συνταξιούχων. Αυτό πιστεύω πως γίνεται προκειμένου να τεθούν κάποια αναχώματα στις διεκδικήσεις τόσο των μεν όσο και των δε. Και αυτό ισοπεδώνει τα χρόνια εργασίας των αφυπηρετούντων και μειώνει ή μηδενίζει τις εισφορές των εργαζομένων και συνταξιούχων. 

   Όλοι γνωρίζουμε πως στο φύλλο μισθοδοσίας υπάρχει ο μεικτός μισθός αρχικά, αφαιρούνται οι κρατήσεις και οι εισφορές και βγαίνει το καθαρό ποσό που φτάνει στις τσέπες του καθενός. Εάν αυτές οι κρατήσεις είναι πρακτικά υπαρκτές τότε δεν θα πρέπει να έχουμε ένα πλασματικό αποτέλεσμα, δηλαδή τα χρήματα των κρατήσεων πηγαίνουν στα αρμόδια ταμεία, επενδύονται (δεν τρώγονται) και ...πολλαπλασιάζονται. Εάν όμως είναι χρήματα του αέρα, δηλαδή δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα, τότε δυστηχώς φταίει το κράτος διότι οφείλει να καταστήσει τις εισφορές και τις κρατήσεις πρακτικά υγιείς. Οι συνταξιουχοι δεν πρέπει να είναι άνθρωποι (όπως και κάθε εργαζόμενος) που θα ζούν με τον κίνδυνο της φτωχοποίησης. 

      Έχουμε φτάσει σε χρόνια που υπάρχουν τόσες ορολογίες γύρω από τις συντάξεις και τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που χανόμαστε μέσα τους. "Προσωπικές διαφορές" "Νόμος του τάδε", " νόμος του δείνα", 25ετίες, αγορές χρόνων εργασίας, κτλ που το μόνο που κάνουν είναι να ταλαιπωρούν αναίτια τους πολίτες ενός κράτους, πόσο μάλλον το κράτος μας. Αυτή η κατάσταση δείχνει και την φτωχότητα και την αναποτελεσματικότητα των υπευθύνων. Δεν υπάρχουν καθαρές σκέψεις, δεν υπάρχουν καθαρές πολιτικές. Και φυσικά μια και είμαστε στην ΕΕ πρέπει να επισημάνουμε την ατολμία της μετά από τόσα χρόνια να εξισώσει μισθούς και συντάξεις όλων των κρατών της.  Την βολέυει φυσική η ύπαρξη των πληβείων και των ειλώτων.

Δεν υπάρχουν ηγέτες, υπάρχουν μόνο business... (μικρή αναφορά)

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Δύσκολη μέρα σήμερα. Η Ελλάδα γιορτάζει την έναρξη της Επαναστάσεως ενάντια στον τουρκικό ζυγό, ύστερα από 400 χρόνια. Και πέρασαν μόλις 202 έτη από τότε. Μέσα στον κυκεώνα του χρόνου, αν αναλογιστείτε, είναι πολύ κοντά εκείνη η χρονική στιγμή της 25ης Μαρτίου 1821. Και μην στέκεστε, καθόλου παρά μόνο για ένα γέλιο, στις ηλίθιες απαντήσεις κάποιων στην ερώτηση: Τι γιορτάζουμε σήμερα; καθώς οι υποτιθέμενοι ατσίδες των τηλεοπτικών καναλιών απομονώνουν ότι τους αρέσει. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι γιορτάζουμε και θα συνεχίσουν να γιορτάζουν όπως και εμείς. 

          Όμως άλλο είναι το θέμα μας, καθώς η νύχτα πέφτει, όπως  και στο Παρίσι και σε όλη την Γαλλία. Ήθελα να αναφερθώ σε αυτό με λίγα λόγια, εδώ και καιρό αλλά συνεχώς το ανέβαλα. Ο Πρόεδρος Μακρόν αφού γλύτωσε για 9 μόλις ψήφους την καρέκλα του, βγήκε περιχαρής να υπερασπιστεί με μια βλακώδη συνένετυξη την περίφημη μεταρύθμισή της κυβέρνησης στο συνταξιοδοτικό τομέα, όπου πρεσβεύει ότι όλοι οι Γάλλοι, σε όλα τα επαγγέλματα, θα συνταξιοδοτούνται στα 64 και όχι στα 62 όπως ήταν μέχρι σήμερα. Κυριολεκτικά θύελλα αντιδράσεων από όλες τις ηλικιακές ομάδες και όλα τα συνδικάτα και έπεται συνέχεια. Διαμαρτυρίες έντονες, πορείες και απεργίες που αρχίζουν και τελειώνουν με οργή. Οι δηλώσεις των συνδικαλιστών και των απλών πολιτών αποτυπώνουν τον θυμό των Γάλλων. Και δεν θα σταματήσουν. Τουλάχιστον αυτό εισπράττω. 

         Για όλους εμάς που συνταξιοδοτούμαστε μετά τα 65, ίσως να μας φαίνεται αυτό που γίνεται στη Γαλλία παρατραβηγμένο, αλλά μην ξεχνάμε ότι στην Γαλλία ο θεσμοθετημένος χρόνος της σύνταξης είναι ένας για όλους και πως ζούμε σε μια ΕΕ διαφορετικών ταχυτήτων και πλήρης ανισοτήτων. Ο Γάλλος πρόεδρος στη συνέντευξη που παραχώρησε μεταξύ άλλων είπε: Είμαι εδώ για να τελειώσω μία δουλειά και θα το κάνω έστω και εάν αυτό σημαίνει ότι θα απωλέσω μέρος της δημοφιλίας μου. (κάποιος θα μπορούσε να αναφωνήσει: Τι λες ρε μεγάλε!) Εξάλλου και λόγω του συντάγματος δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω άλλη μια εκλογή. 

Ξεχώρισα μέσα στο ρεπορτάζ που έβλεπα, την δυναμική απάντηση ενός νέου,θα ήταν 16-17 χρονών, που μπροστά στην κάμερα έλεγε,  πως είμαι εδώ για να διεκδικήσω μαζί με τους μεγαλύτερους ένα καλύτερο αύριο. Και φαινόταν και ακουγόταν τόσο, μα τόσο κατασταλαγμένος. 

       Εδώ λοιπόν, στη δήλωση αυτή του Γάλλου Προέδρου κρύβεται πλέον ο τρόπος σκέψης και ο τρόπος ενέργειας, η ουσία της πολιτικής, όλων των ηγητόρων της ΕΕ.  Είναι εκεί για να τελειώσουν δουλειές ( business ) και όχι να ενστερνιστούν, να αφουγκραστούν τα προβλήματα των λαών τους,  αλλά να φέρουν σε πέρας τις εντολές ενός διευθυντηρίου. Ποιο είναι αυτό το διευθυντήριο ακριβώς δεν γνωρίζει κανείς αλλά μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης όπου οι ελευθερίες και οι αξίες αλλάζουν ονόματα,  καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει εντός των τοιχών στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων. 

Το άδοξο και σκληρό τέλος 4 ηρώων του 1821

         Μέσα στη χαρά της ημέρας δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και να προσπεράσουμε το άδοξο τέλος που είχαν οι περισσότεροι από τους σημαντικότερους ήρωες του 1821. Σε εκείνα τα αρνητικά γεγονότα μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι παθολογικά αρρωσταίνει το έθνος μας. Παραθέτω μια φωτογραφία που βρήκα στην ιστοσελίδα: https://logospellas.gr/%CE%A5%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B9%CE%AC/%CE%A3%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%81%CF%8E%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5/

Οι κλέφτες των ζωών και των ψυχών μας

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

 

 

      

Πριν αποφασίσω να γράψω για τους κλέφτες των ζωών και των ψυχών μας έπρεπε να κάνω μια στάση στο λεξικό του κου Γεωργίου Μπαμπινιώτη και να διαβάσω σχετικά με το ρήμα κλέβω. Λέει λοιπόν ο συντάκτης, ότι τέσσερα χαρακτηριστικά υπάρχουν στη σημασία του ρήματος κλέβω: Αφαιρώ+ παράνομα +κρυφά + κάτι που δεν μου ανήκει, είναι δηλαδή ξένη ιδιοκτησία. Η σημασία δε του «αφαιρώ» υπάρχει σε όλα τα  συνώνυμα του κλέβω. Το χαρακτηριστικό δε της παρανομίας δηλώνεται από τα συνώνυμα: ιδιοποιούμαι- οικειοποιούμαι – σφετερίζομαι. Και τα τρία ρήματα δηλώνουν αφαίρεση για ίδιο όφελος. Αυτός δε που «ενεργοποιεί» το ρήμα κλέβω είναι ο κλέφτης (πληθυντικός: κλέφτες)

 

     Πόσοι από εμάς, τους πολίτες του κράτους, όταν βρισκόμαστε απέναντι από τους θεσμούς του, όταν καλούμαστε να πληρώσουμε δυσβάστακτες φορολογίες, άμεσες ή έμμεσες (ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, ενοίκια, δόσεις εφορίας, ΕΝΦΙΑ, τέλη, κτλ) δεν βάζουμε αυτό το ρήμα και αυτό το ουσιαστικό στα χείλη μας.

 

     Ας διαβάσουμε στο σημείο αυτό, κάποια αποφθέγματα σχετικά με την κλοπή και τους κλέφτες. Λόγια που βγήκαν από χείλη σημαντικών ανθρώπων της ιστορίας ή ανθρώπων που στάθηκαν τυχεροί και βρέθηκαν στη σωστή πλευρά της σκέψης και του στοχασμού.

 

·         Είναι ευκολότερο να ληστέψεις ιδρύοντας μια τράπεζα παρά απειλώντας έναν ταμία. Μπέρτολτ Μπρεχτ Γερμανός συγγραφέας  (1898-1956)

·         Γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή. Εμμανουήλ Ροΐδης, Έλληνας συγγραφέας  (1836-1904)

(για διατελέσαντα υπουργό)

·         Οι δικηγόροι είναι το ίδιο με τους γιατρούς. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι δικηγόροι μόνο σε ληστεύουν, ενώ οι γιατροί σε ληστεύουν και σε σκοτώνουν. Άντον Τσέχωφ Ρώσος συγγραφέας  (1860-1904)

·         Η πολιτική είναι μεγάλη τέχνη. Πείθει τους ανθρώπους να πληρώσουν γι’ αυτά που τους κλέψανε. Andrzej Majewski Πολωνός γνωμικογράφος  (1966-)

·         Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας. Frantz Fanon Γάλλος κοινωνικός φιλόσοφος  (1925-1961)

·         Πόσο δίκιο είχαν οι Αρχαίοι που είχαν τον ίδιο θεό για τους εμπόρους και για τους κλέφτες! Αλέξανδρος Δουμάς υιός Γάλλος συγγραφέας  (1824-1895)

(τον Ερμή)

·         Δεν μπορεί να επιβληθεί σε μια κοινωνία μεγαλύτερο κακό από τη χρησιμοποίηση του νόμου σαν μέσο αρπαγής. Frédéric Bastiat Γάλλος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος  (1801-1850)

 

 

 

        Θα μπορούσα να απαριθμήσω και άλλα γνωμολογικά αλλά θα ήταν περιττό καθώς όλα οδηγούν στο γεγονός ότι η κλοπή είναι μία πρακτική που διδάσκεται από το ίδιο το κράτος. Το κράτος όμως θεωρεί ότι είναι υποχρέωσή του να προστατεύσει πρώτα τους λειτουργούς του, πρώτα τους θεσμούς και τις υπηρεσίες, πρώτα τις τράπεζες και όχι τους πολίτες. Από μία άποψη η σκέψη αυτή φαίνεται σωστή, να προστατευτεί το κεφάλι όπου εμπεριέχεται ο εγκέφαλος και ύστερα το υπόλοιπο σώμα. Αλλά πάλι το «ψάρι πάντα δεν βρωμά από το κεφάλι;» Να λοιπόν που έχει δίκαιο ο κυρίαρχος λαός, ο που βρίσκεται συνεχώς στο περιθώριο.

        Παλαιότερα, όταν ήμουν στις αρχές της εφηβείας σκεφτόμουν ότι όλοι αυτοί οι  πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι άρχοντες και οι αρχόντισσες, οι βασιλείς και οι βασίλισσες και γενικά όλοι αυτοί που μας διοικούν και αποφασίζουν για τις τύχες μας, για τις ζωές και τις ψυχές μας, επειδή ήταν ένα σκαλοπάτι, ίσως και δύο, (χαχα)  πάνω από εμάς,  άρα πιο κοντά στον ουρανό και στον θεό, ότι ήταν αδύνατο να κλέβουν ή να αφαιρούν πράγματα από τον «λαουτζίκο» καθώς δεν τα είχαν ανάγκη. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι ουδόλως εργάζονταν και είχαν τα πάντα. Και αναρωτιόμουν πως τα κατάφερναν, από πού εύρισκαν τα χρήματα για να ζουν αυτοί καλά και τα παιδιά τους καλύτερα. Την απάντηση την δίνει με τον καλύτερο τρόπο ο Γάλλος οικονομολόγος: Frédéric Bastiat: «Δεν μπορεί να επιβληθεί σε μια κοινωνία μεγαλύτερο κακό από τη χρησιμοποίηση του νόμου σαν μέσο αρπαγής.» Το κράτος, οι εκπρόσωποι του λαού, οι βουλευτές, οι πρόεδροι, οι κομματάρχες και όλο το κακό συνονθύλευμα, επιβάλλουν τέτοιους νόμους, (λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις) στους πολίτες τους, που σιγά-σιγά, μα σταθερά, τους υφαρπάζουν τα υπάρχοντά τους. Τα χρήματα, τα σπίτια, τις περιουσίες, τις ζωές και τις ψυχές τους.

 

     Άκουγα πρόσφατα μια συζήτηση σε κρατικό κανάλι της Ελλάδας σχετικά με την αύξηση των επιτοκίων των τραπεζών. Η ερώτηση ήταν σαφής της δημοσιογράφου: «Γιατί αυξάνεται ξανά τα επιτόκια, αφού έχει αποδειχτεί ότι με αυτό τον τρόπο ο πληθωρισμός δεν συγκρατείται και οι δανειολήπτες θα βρεθούν σε δυσμενέστερη θέση καθώς δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους και θα αυξηθούν τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια» Και η απάντηση του πολιτευτή ήταν: «Με τον τρόπο αυτό αναγκάζουμε τον κόσμο να φέρει τα χρήματα στις τράπεζες ώστε να τα ασφαλίσουμε και να προστατεύσουμε την ανάπτυξη» !!!

 

      Αυτές λοιπόν είναι επί της ουσίας οι απανταχού σκέψεις των τεχνοκρατών(σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της έρμης γης)  που υπήρχαν πάντοτε με άλλο όνομα και με άλλη περιβολή και υπάρχουν σήμερα και μας λιβανίζουν με τις καθημερινές αγιαστούρες (οικονομικές αρλούμπες, κοινωνικές και ηθικές αξίες, πατριδοκαπηλίες κτλ) παρακάμπτοντας τον άνθρωπο. 

         Κι όταν πετούν τα ψίχουλα, ο λαός δεν μπορεί να μην σκύψει τα πάρει, γιατί χρειάζεται να επιβιώσει. Κυρτώνει και ο αγώνας για την επιβίωση δεν τον αφήνει να ισιώσει. 

       Κι όταν υψώνει λίγο το κεφάλι και κοιτά τον Θεό του, απειλείται εντέχνως με έναν πόλεμο, μια οικονομική καταστροφή, ένα μνημόνιο ιδεών, μια πανδημία και άλλα τέτοια τερατουργήματα και ξανά παίρνει το υνί και το αλέτρι, να σκάψει βαθειά τη γη, μπας και καρπίσει κι έρθει μια μέρα πιο μπροστά η ποθούμενη άνοιξη!

Ψάχνω την αλήθεια

 

Περί πολιτικών Κομμάτων ( Ένα Δημοκρατικό Παραμύθι)

 γράφει ο Μήτσος (κατά Κόσμον Δημήτριος Γκόγκας)

Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι παρά «ιδιωτικές εταιρείες» που παράγουν και προάγουν πολιτικούς και πολιτικές, με μοναδικό στόχο την κατάκτηση, νομή και διανομή της εξουσίας του κάθε τόπου. Χρηματοδοτούνται (ή κατά το πλέον πολιτισμένο λαμβάνουν χορηγίες)  εκτός άλλων ιδιωτών από το κράτος, από την φορολογία δηλαδή του λαού, που πολλάκις είναι δυσβάστακτη αλλά δεν βαριέσαι βρε αδελφέ.

Η κρατική χρηματοδότηση ή χορηγία (εδώ γελάμε) βασίζεται εν πολλοίς στο ποσοστό που λαμβάνει κάθε κόμμα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα αν υπάρχει και άλλο μέτρο ο θεός και η ψυχή του, θα σας γελάσω. Γι αυτό και κάθε φορά που έχουμε εκλογές οι εκπρόσωποι του κάθε κόμματος τρώγονται μεταξύ τους διότι η πίτα είναι μεγάλη και τα λεφτά είναι πολλά. Τώρα πως κάθε κόμμα φτάνει να χρωστά εκατομμύρια σε φορείς και κρατικούς οργανισμούς αυτό είναι ενός παπά ευαγγέλιο που μάλλον ανήκει στα απόκρυφα της Δημοκρατίας.

Κάθε κόμμα εξυπηρετεί την πολιτική του ατζέντα (αυτή η λέξη μου αρέσει πολλλλύ) που την αναμασά κάθε τρεις και λίγο προσπαθώντας να πείσει εμάς τους πτωχούς πλην τίμιους ελεεινούς και τρισάθλιους πολίτες ότι ακολουθώντας τους θα επέλθει η σωτηρία. Διότι η ευημερία του λαού αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση ότι είναι  μία υπόθεση πολιτικά «χεσμένη»  

Μόλις κάποιο κόμμα ανέβει στην εξουσία γίνεται αυτομάτως «Δημόσια εταιρεία» και οι πολιτικοί του «Δημόσιοι Υπάλληλοι» Αυτοί βέβαια υποστηρίζουν ότι είναι λειτουργοί και ασκούν λειτούργημα αλλά ποιος τους ακούει. Οι χειροκροτητές φυσικά που εάν στηθούν σε γραμμές μπορεί και να καλύψουν την πλατεία συντάγματος (δεν είναι τυχαία η επιλογή της πλατείας) Κατά την διάρκεια της εξουσίας ,που έχουν βάλει όριο τα 4 χρόνια, γιατί τόσα χρειάζονται για να βυζάξεις το κράτος μοιράζεται ασύστολα δημόσιο χρήμα. Δεν τους πειράζει, διότι δεν είναι δικό τους.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι η συμπεριφορά όλων των κομμάτων είναι ίδια. Δεν υπάρχουν διαφορές. Απλά κάποιοι τονίζουν περισσότερο τις διαφορές από έναν άλλο ή μοιράζουν περισσότερα χαμόγελα. Όσοι είναι στην Κυβέρνηση, δηλαδή στο πρώτο κατά βάση κόμμα, δέχονται τις επικρίσεις της αντιπολίτευσης. Όταν δε η αντιπολίτευση γίνει κυβέρνηση δέχεται τις ίδιες επιθέσεις που στο παρελθόν έκαναν οι ίδιοι. Φαύλος Κύκλος. Ξέχασα να πω πως όλα τα κόμματα, μα όλα παλεύουν για την Δημοκρατία και τον κυρίαρχο λαό. Τόση λατρεία για τον κυρίαρχο λαό ούτε στο πανηγύρι του Οσίου Λουκά. Εδώ επιβεβαιώνεται η παγκοσμίως γνωστή φράση: Όλα τα γουρούνια ίδια μούρη έχουν και πως ίδια είν τα αφεντικά ,δεξιά κι αριστερά.

Γύρω από αυτό το πολιτικομάνι, συνωστίζονται  διάφορες φυλές της κοινωνίας και της πολιτείας γενικότερα. Όπως προείπα υπάρχουν οι χειροκροτητές, οι γλύφτες, οι οσφυοκάμπτες , οι έχοντες πρόβλημα στη μέση, οι τραπεζίτες του στόματος, οι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν και άλλες μικρές και μεγάλες εκδιδόμενες της Συγγρού (που δεν μου φταίνε και σε τίποτα) Και όλοι αυτοί περιέργως έχουν βολευτεί ή περιμένουν να βολευτούν. Για την προστασία των κομμάτων έχουν προσληφθεί σκύλοι, τα γνωστά κομματόσκυλα, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν να μπουν στη βουλή, είτε γιατί δεν ανήκουν σε γνωστή οικογένεια, είτε γιατί δεν υπάρχουν άλλες θέσεις (300 είναι όλες κι όλες) τοποθετούνται σε θέσεις διευθυντικές, σε οργανισμούς, αναλαμβάνουν ομάδες, ιδρύουν ομίλους ή μη κυβερνητικές οργανώσεις που είναι και της μόδας.

Τελειώνοντας, γιατί πόσα να γράψω ο έρμος, θα αρχίσει και ο «Σασμός» και ποιος σε σώζει εάν σε πιάσει στο στόμα της η Σταματάκαινα . Θα έχετε προσέξει ότι: Ο μεγάλος γιος σκότωσε τον ξάδελφο για να πάρει τη γυναίκα του, ο μικρός γιος σκότωσε (κατά λάθος να τα λέμε και αυτά) τον αδελφό της γυναίκας που αγαπά αλλά μισεί η μάνα, η μάνα επιχείρησε να σκοτώσει τον ανιψιό και όλοι αυτοί είναι εκτός φυλακής και τρώνε «Καλιτσούνια»  και «Χοχλιούς» ως να μην συμβαίνει τίποτις. Και κείνος ο αστυνόμος, τόσα χρόνια δεν έπιασε και κανέναν. Α ρε Δημοκρατία που σας χρειάζεται!

Η ζωή συνεχίζεται...

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

βεβαίως και συνεχίζεται. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Κάθε μέρα χάνονται συνάνθρωποί μας, κοντινά και μακρινά αδέλφια, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι ο συνάνθρωπός μας παρά αδελφός, και όσο απομακρυνόμαστε από το χρονικό σημείο της απώλειας, τόσο ο πόνος μαλακώνει κι ύστερα σιγά- σιγά η καρδιά και το σώμα επανέρχονται στους κανονικούς ρυθμούς τους. 

   Κάποιοι που συγγενεύουν άμεσα με τον πόνο αργούν να ξεχάσουν, και ακροβατούν μεταξύ της φθοράς και της αφθαρσίας, μεταξύ του ψέματος και της αλήθειας, μεταξύ του απαράδεκτου και του παραδεκτού, μεταξύ των αντιθέτων. 

   Όμως η ζωή συνεχίζεται. Θα σηκωθούν όλοι, θα πληθούν, θα ντυθούν θα πάνε στις εργασίες τους. Ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι με την ίδια ταχύτητα, την ίδια ορμή, αλλά θα πάνε. Οι μηχανές και πάλι θα ανάψουν, η καρδιά και πάλι θα σκιρτήσει και η ψυχή ξανά θα φτερουγίσει τριγύρω. Και μέσα από αυτό το ψηφιδωτό της καθημερινότητας θα λείπουν κάποιες ψηφίδες, ίσως οι ομορφότερες, αλλά και πάλι θα παραμένει ένα όμορφο ψηφιδωτό. Η ζωή μας. 

   Το παρήγορο είναι ότι οι χαμένες ψηφίδες δεν είμαστε εμείς αλλά και πάλι αυτή η απώλεια παρηγοριά δεν έχει. Γιατί είμαστε τελικάκαι εμείς. Ρίχνεις το δάκρυ και βλέπει ότι πάνω στη ράγα κυλά κι ύστερα χάνεται μέσα στο χώμα. Το δάκρυ ποτίζει το χώμα, το αίμα ποτίζει το χώμα, ο ιδρώτας.... Το σώμα μας θρέφει τη γη που πατούμε. 

    Και μέσα από αυτή τη γη, έρχεται πάλι η ζωή και φωνάζει....συνεχίζω. 

Συνταγματικό δικαίωμα η κατοικία

    γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

 

Το Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης Νόμος κάθε Κράτους που  κατοχυρώνει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Έτσι και στην Κύπρο, που θεωρεί τον εαυτό της κράτος δικαίου, το Σύνταγμα της αναφέρει σχετικά στο άρθρο 9:«Εκαστος έχει το δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβιώσεως και κοινωνικής ασφάλειας» ανώ στο άρθρο 15 λέει: «Εκαστος έχει το δικαίωμα όπως η ιδιωτική και οικογενειακή αυτού ζωή τυγχάνει σεβασμού». Συμπερασματικά η  κατοικία και μάλιστα η πρώτη κατοικία ως χώρος επαρκούς στέγασης (είτε ατομικά είτε ολόκληρης  της οικογένειας) αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και περιλαμβάνεται στο δικαίωμα ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής. Πάνω σε αυτή τη διαπίστωση, σε τούτο το συμπέρασμα δεν επιδέχονται αρνήσεις, αντιρήσσεις διαφοροποιήσεις.

    Κι όμως η απόφαση για κατάργηση της αναστολής των εκποιήσεων και η διαδικασία που ακολουθείται πλέον καταργεί κάθε την δυνατότητα του οφειλέτη- πολίτη για άμεση αντίδραση. Και αντί το ίδιο το κράτος να καθορίζει τους κανόνες και να δρομολογεί τις εξελίξεις φαίνεται απλώς να τις ακολουθεί. Αφου γιγάντωσε το τραπεζικό σύστημα σε σημείο που να καθίσταται ο "μεγάλος αδελφός" καρατομεί  το υπαρκτό συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών ακόμα και για την πρώτη κατοικία. Το κράτος οφείλει και πρέπει να σταματά την ασυδοσία των τραπεζών και να θέτει τέτοια οικονομικά όρια ώστε ακόμα το σύστημα να υπηρετείται με άνεση από τους οφειλέτες και με σύνεση (υπό κρατική εποπτεία) από τους τραπεζικούς οργανισμούς. Κάθε στιγμή και κάθε ώρα ο πολίτης - οφειλέτης πρέπει να έχει το κράτος δίπλα του, δικηγόρο, συνήγορο, υπερασπιστή. 

   Καταλήγοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι θα περίμενε ο οποισδήποτε πολίτης πιο αποτελεσματική πολιτική από την Κυβέρνηση και άσκηση μεγαλύτερης πίεσης προς τις τράπεζες. Δεν μπορεί ένας τραπεζικός οργανισμός όση δύναμη οικονομική και εάν έχει να είναι υπεράνω του κράτους, πιο πάνω από το Σύνταγμα. Το σύνταγμα δεν είναι πτυχίο για να τοποθετείται σε φωτογραφοθήκη. Είναι θεμέλιος λίθος, αίμα από το αίμα των πολιτών. Και κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να δούμε τον άνθρωπο - πολίτη και όχι τον πολίτη ως σκουπίδι. 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία σε αριθμούς και κάποιες επισημάνσεις

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

       

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ή όπως ορισμένοι θέλουν να λέγουν: η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία,έχει περάσει πλέον στον 2ο χρόνο. Οι δυτικές συμμαχίες προσπαθούν ενισχύοντας την Ουκρανία με όλπα και επιβάλλοντας συνεχώς εμπορικό και οικονομικό εμπάργκο στην Ρωσία, κάτι που αποδείχτηκε ότι δεν έφερε και τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εδω θα μπορούσα να ισχυριστούμε ότι κυρίως η ΕΕότι διάγει έναν άσχημο και λανθασμένο πόλεμο προπαγάνδας. Διότι και ο πλέον αφελής δεν μπορεί παρά να σκεφτεί πως η Ρωσία καταφεύγοντας προς τις χώρες της Ασίας (Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, Μογγολία κτλ) κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα νέο επαρκές οικονομικό ισοζύγιο. 

        Πριν όμως συνεχίσουμε την τοποθέτησή μας ας δούμε κάποιους αριθμούς φύρω από αυτό τον δυσβάστακτο για την Ευρώπη πόλεμο που έχει παραγκωνίσει όλους τους άλλους εν ζωή πολέμους ανά την υφήλιο (και είναι άκρως ανήθικο) και που και σε εκείνους καθημερινά χάνονται εκατοντάδες συνάνθρωποί μας. 

Σύμφωνα λοιπόν με τα τελευταία στοιχεία που έχουν δει το φως :

Πρόσφυγες Ουκρανοί στις παρακάτω χώρες:

• Πολωνία =  1.560.000 

• Γερμανία=882.000

• Τσεχία= 486.000

• Ιταλία = 170.000

• Ημωμένο Βασίλειο = 162.000

• Ισπανία = 161.000

• Γαλλία = 119.000

• Ελλάδα = 21.000

και υπάρχουν άλλες χώρες που έχουν καταφύγει μικρότερος αριθμός Ουκρανών, όπως επί παραδείγματι στην Κύπρο. 

Το 2021 σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας η Ουκρανία είχε πληθυσμό 43.790.000 κατοίκους.

Ας δούμε πόσοι από τους κατοίκους έχουν επηρεαστεί από τον πόλεμο αυτό μέχρι στιγμής

• 8.000.000 κάτοικοι έγιναν πρόσφυγες σε διάφορα κράτη της Ευρώπης.

• 6.000.000 κάτοικοι μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας

• 5.700.000 μαθητές επηρεάστηκαν άμεσα απόο τον πόλεμο, χάνοντας μαθήματα και φυσικά την "χρονιά " τους. 

• 9.000.000 λαμβάνουν τρόφιμα και είδη ρουχισμού από το εξωτερικό.

• 3.000.000 τους χορηγήθηκε κάποια μορφή έκτακτης στέγασης από το κράτος

• 18.000.000 χρειάζονται κάποιο είδος ανθρωπιστικήςβοήθειας. 

Όσο αφορά στις απώλειες έχει γραφετεί ότι

• 130.000 Ουκρανοί στρατιωτικοί έχουν χάσει τη ζωή τους

• 180.000 Ρώσοι στρατιωτικοί σκοτώθηκαν (κάποιοι οργανισμοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 200.000)

• 30.000 άμαχοι σκοτώθηκαν κατά προσέγγιση 

• 12.000 τραυματίστηκαν βαριά

• 100 περίπου περιστατικά σεξουαλικής βίας και βασανιστηρίων από  Ρώσους στρατιώτες έχουν επίσημα καταγραφεί. 

• 745 επιθέσεις έχουν γίνει σε εγκαταστάσεις υγιειονομικού ενδιαφέροντος (Νοσοκομεία,Ιατρικά κέντρα, αποθήκες, αγροτικά ιατρείακτλ) 

• Η οικονομία της Ουκρανίας έχει χάσει το 30% της αξίας της

• Το 40 - 45% του Ηλεκτρικού Δικτύου της χώρας είναι εκτός λειτουργίας

    Μέσα στα ογκώδη αυτά καταγεγραμμένα στοιχεία (εφημερίδα: Καθημερινή, Βικιπαίδεια, Ιστοσελίδα Παγκόσμιας Τράπεζας, Αγγλικές Ιστοσελίδες κτλ ) τόσο οι μεν όσο και οι δεν,  γιόρτασαν την γενέθλια ημέρα του πολέμου. Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν με μια μεγάλη φιέστα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο όπου οι συμμετέχοντες κραύγαζαν Ρωσία- Ρωσία και Ζήτω, ενώ ο πρόεδρος Ζελένσκι ανάμεσα σε πάρα πολλούς δυτικού ςηγέτες που του έταζαν λαγούς με πετραχήλια και φυσικά νέα όπλα και υποσχέσεις για ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης χώρας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε, όσο και εάν δεν συμφωνούμε με την παρανοητικότητα ενός πολέμου, την τακτική κίνηση του Πούτιν να εξέλθει του πυρηνικού προγράμματος ανα την υφήλιο, οπότε του επιτρέπει να κινείται άνετα για την κατασκευή νέων πυρηνικών όπλων και να απειλεί, ενώ οι Δυτικοί με σύσσωμο σχεδόν τον ΟΗΕ να δηλώνει την δυσαρέσκεια του για τις αποφάσεις της Ρωσίας. (Μην ξεχνάμε όμως ότι ο ΟΗΕ μόνο αυτό μπορεί να κάνει, να βγάζει δηλαδή ψηφίσματα. ο ΟΗΕ έχει στους καταλόγους της 193 κράτη, υπέρ της πρότασης για τερματισμό του πολέμου ψήφισαν 141! Δηλαδή 52 κράτη τον εγκρίνουν;) 

   Είναι λυπηρό που ο Ουκρανός πρόεδρος 

1. δεν πλησιάζει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
2. να βλέπει όλον αυτό τον κουρνιαχτό και να σφυρίζει αδιάφορα ελπίζοντας πως η Αμερική (πρωτοφανές να φωνάζει ο Μπαίντεν σε λόγο στην Πολωνία= Δεν θα μας πάρετε την πατρίδα (εννοώντας την Ουκρανί) ) θα τον οδηγήσει στη νίκη. 
3. δεν κατανοεί πως η Ουκρανία και η Ρωσία είναι δυο κράτη που άλλοτε διατηρούσαν καλούς δεσμούς κάτω και από την ομπρέλα της όμοιας θρησκείας. 
4. δείχνοντας ίσως ταπεινότητα και ανωτερότητα δεν κάνει το πρώτο βήμα για την ειρήνη. 

          Φυσικά όση ευθύνη φέρει η μιά πλευρά, άλλη τόση φέρει και ίσως μεγαλύτερη η άλλη. Προέχει η ζωή και η ψυχή και όχι το περιτύλιγμά τους.όμως όταν σε παγκόσμιο επίπεδο ο πλούτος της Ουκρανίας αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό ποσοστό (σήμερα άκουσα περί το 5%) 

Επίσης έχει γραφτεί ότι :

... η Ουκρανία παραμένει μεταξύ των φτωχότερων κρατών στην Ευρώπη και των πιο διεφθαρμένων χωρών της ηπείρου

...Η Ουκρανία παράγει σχεδόν όλους τους τύπους μεταφορικών και διαστημικών οχημάτων. 

...Η Ουκρανία παράγει και επεξεργάζεται το δικό της φυσικό αέριο και πετρέλαιο. 

...Από πλευράς ορυκτού πλούτου η χώρα διαθέτει άφθονο σιδηρομετάλλευμα, άνθρακες, μαγγάνιο, φυσικό αέριο και πετρέλαιο, ορυκτό άλας, θείο, γραφίτη, τιτάνιο, νικέλιο, υδράργυρο και μαγνήσιο. 

     Τελειώνοντας δεν μπορώ να ελπίζω σε κάτι καλύτερο από τις γραβατωμένες φιέστες εκατέρωθεν. Δεν μπορώ να ελπίζω διότι δεν εισακούονται οι λαοί και οι θελήσεις τους. Δεν μπορώ να ελπίζω διότι όταν ο πόνος δεν είναι προσωπικός πόνος των ισχυρών δεν υπάρχει έλεος(μήπως τα δικά τους παιδιά σκοτώνονται;) 

Δεν ελπίζω διότι όλα τα πρόβατα θέλουν στάνη, τσομπάνη και σκύλους. 

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να εκπαιδεύσεις τον τσομπάνη και τους σκύλους εάν θέλεις να είναι μακριά οι λύκοι και η στάνη να ζει αρμονικά και εν ειρήνη.