Συνταγματικό δικαίωμα η κατοικία

    γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

 

Το Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης Νόμος κάθε Κράτους που  κατοχυρώνει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Έτσι και στην Κύπρο, που θεωρεί τον εαυτό της κράτος δικαίου, το Σύνταγμα της αναφέρει σχετικά στο άρθρο 9:«Εκαστος έχει το δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβιώσεως και κοινωνικής ασφάλειας» ανώ στο άρθρο 15 λέει: «Εκαστος έχει το δικαίωμα όπως η ιδιωτική και οικογενειακή αυτού ζωή τυγχάνει σεβασμού». Συμπερασματικά η  κατοικία και μάλιστα η πρώτη κατοικία ως χώρος επαρκούς στέγασης (είτε ατομικά είτε ολόκληρης  της οικογένειας) αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και περιλαμβάνεται στο δικαίωμα ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής. Πάνω σε αυτή τη διαπίστωση, σε τούτο το συμπέρασμα δεν επιδέχονται αρνήσεις, αντιρήσσεις διαφοροποιήσεις.

    Κι όμως η απόφαση για κατάργηση της αναστολής των εκποιήσεων και η διαδικασία που ακολουθείται πλέον καταργεί κάθε την δυνατότητα του οφειλέτη- πολίτη για άμεση αντίδραση. Και αντί το ίδιο το κράτος να καθορίζει τους κανόνες και να δρομολογεί τις εξελίξεις φαίνεται απλώς να τις ακολουθεί. Αφου γιγάντωσε το τραπεζικό σύστημα σε σημείο που να καθίσταται ο "μεγάλος αδελφός" καρατομεί  το υπαρκτό συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών ακόμα και για την πρώτη κατοικία. Το κράτος οφείλει και πρέπει να σταματά την ασυδοσία των τραπεζών και να θέτει τέτοια οικονομικά όρια ώστε ακόμα το σύστημα να υπηρετείται με άνεση από τους οφειλέτες και με σύνεση (υπό κρατική εποπτεία) από τους τραπεζικούς οργανισμούς. Κάθε στιγμή και κάθε ώρα ο πολίτης - οφειλέτης πρέπει να έχει το κράτος δίπλα του, δικηγόρο, συνήγορο, υπερασπιστή. 

   Καταλήγοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι θα περίμενε ο οποισδήποτε πολίτης πιο αποτελεσματική πολιτική από την Κυβέρνηση και άσκηση μεγαλύτερης πίεσης προς τις τράπεζες. Δεν μπορεί ένας τραπεζικός οργανισμός όση δύναμη οικονομική και εάν έχει να είναι υπεράνω του κράτους, πιο πάνω από το Σύνταγμα. Το σύνταγμα δεν είναι πτυχίο για να τοποθετείται σε φωτογραφοθήκη. Είναι θεμέλιος λίθος, αίμα από το αίμα των πολιτών. Και κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να δούμε τον άνθρωπο - πολίτη και όχι τον πολίτη ως σκουπίδι.