ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ / Δημήτριος Γκόγκας

 Τιμητική Διάκριση 

στον 5ο Διεθνή 

Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ζωοφιλίας

Με τον απρόσμενο θάνατό σου 
άλλαξε με μιας και τις καθημερινές συνήθειές του.
Δε λαχταρά το φαγητό που του έδινες.
Δεν ξεδιψά στο νερό που έχυνες στο πήλινο.
Δεν κλωθογυρίζει από χαρά σαν έφτανες στη ξώπορτα.
Δε μυρίζει τις οσμές του κόσμου από την αγκαλιά σου.
Δεν ψάχνει άλλο σκαμμένο πρόσωπο να δίνει το φίλημά του.

Μέρα και νύχτα κάθεται πάνω από το μνήμα σου.
Σέρνεται στο χώμα να σε γευτεί.
Ν΄ ακούσει τη φωνή σου.
Ψάχνει τα δάκτυλά σου.
Χώνεται χάμω απ΄ τα λούλουδα και τα στέφανα
Και σιωπά.
Η σιωπή τώρα
είναι ο πιστότερος φίλος του.

Μόνο, κάπου – κάπου, βαθειά μέσα στην άμπωτη της λύπης
ξεφεύγει ένα αλύχτισμα, σαν στεναγμός θανάτου.

«ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ» / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

                Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ»                                           ΣΤΟΝ  8^ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ 

ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ…

Λησμονημένος ο κάμπος είναι το μικρό σπίτι που χάσαμε.

Στα δύο κόπηκε ο αέρας.

Καταβυθίζεται άδοξα πικρός.

Τα δένδρα, τούτα στα βουνά είναι άνδρες που χάθηκαν.

Στο πρόσωπο ηρώων αισχύνη μιας αδιαίρετης πατρίδας.

Ουτοπία εκτός.

Οι θάμνοι που φύτρωσαν, αγριάδες θαρρώ, είναι παιδιά μας.

Δικά τους, δικά μας ,στο πράσινο σύνορο, είναι παιδιά μας.

Το μέλλον τυφλό δεν θα δούμε.

Ενωμένο μέλλον με απειλές, λιβέλους, αίματα και αγχόνες.

Οι ευκάλυπτοι και τα ζυγόφυλλα, γεννιόνται στις αγριωπές ξερολιθιές

κι είναι όρθιες γυναίκες.

Οι γυναίκες μας,

Μαυροντυμένες, σκληρές, πνιγμένες σε μια αγνοούμενη σιωπή

Μια ελπίδα ανέλπιδη ξεπηδά από τα μάτια του ήλιου Οδυσσέα

Τσακίζεται στα λιθάρια και στ ΄αμπέλια της νήσου αλλόφρονη

Συνθλίβει το φως που ηρωικά ξεμυτίζει

μέσα από τα καταπράσινα φύλλα

της πορτοκαλιάς, της λεμονιάς, της ελιάς, 

της βυθισμένης στην άμμο πολιτείας.

Αρσινόη, Κωνστάντια, Αμμόχωστος.

Υποκρισία / Δημήτριος Γκόγκας

Αν τιμωρούσα μια λέξη
Αν την έστηνα στον τοίχο για τουφεκισμό
Θα ήταν η λέξη υποκρισία
Μα έτσι θα σκότωνα όλο τον κόσμο;
Ίσως και τον εαυτό μου!

Στο δικαστήριο δεν θα μιλούσα και πολύ για μένα
Παρά μόνο για κείνη
Μα και τούτη η τακτική εμπεριέχει ψήγμα υποκρισίας
Ίσως είναι και μια απόλυτη αδυναμία της φύσης
Να αντισταθώ
Φορώντας τη μάσκα
Μην με καταλάβουν οι κίβδηλοι
Που κρύβονται και κείνοι στα παραπετάσματα που στήνουν εντέχνως.

Στα έδρανα των ενόρκων φορώντας κουστούμι
Η άπλετος δικαιοσύνη με τα μαύρα γυαλιά
Η άμεμπτος αλήθεια και η των γερόντων αλόγων ηθική
Ανάμεσα στους στίχους μας και όχι στη ζωή των ανθρώπων
Σηκώνοντας είναι αλήθεια και πάλι τούτο και πάλι εκείνο το δάκτυλο
Δείκτης θαρρώ
Καθώς η σκουριά θα σιγοκαίει στα στήθη μας και το ψέμα στην ψυχή μας

Λίμνες της Φλώρινας: Ένας νομός , έξι λίμνες !

Το 2007, ως Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς, μετατίθεμαι σε Μονάδα της Δυτικής Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα σε Μονάδα του Νομού Φλώρινας. Με συναρπάζει το φυσικό περιβάλλον και θαμπωμένος από την ομορφιά των λιμνών του νομού αποφασίζω να γράψω μια εργασία πάνω στις λίμνες. Το αποτέλεσμα εκείνο, το υπέβαλλα στη Στρατιωτική Επιθεώρηση, εκρίθηκε η δημοσίευσή της εργασίας, κάτι που πραγματοποιήθηκε στο τεύχος Νοε-Δεκ 2008. 

Δημήτριος Γκόγκας

Πατώντας επάνω στο σύνδεσμο θα μεταφερθείτε στις σελίδες της Στρατιωτικής Επιθεώρησης. 

https://docplayer.gr/2930741-Limnes-tis-florinas-keimeno-yplhos-dimitrios-gkogkas.html

Μετέωρα ( Τόπος συνάντησης θεού και ανθρώπων )

Το 2006 υποβάλλω μία εργασία στη Στρατιωτική Επιθεώρηση με τίτλο :Μετέωρα (Τόπος συνάντησης θεού  και ανθρώπων) Υπηρετούσα τότε ως ανθυπολοχαγός στο όπλο των Τεθωρακισμένων. Το πως είχα αποφασίσει να γράψω αυτή την εργασία ούτε που θυμάμαι. Η εργασία εκείνη δημοσιεύεται στο τεύχος Μαρ- Απρ 2007

Δημήτριος Γκόγκας

Πατώντας επί της διευθύνσεως θα βρεθείτε στις σελίδες της προαναφερόμενης στρατιωτικής επιθεώρησης

http://army.gr/sites/default/files/mag_20070201.pdf

Τόσοι Συμβολισμοί ...γιατί;

Τόσοι συμβολισμοί, χωρίς καμία μα καμία αξία. Γιατί; Πότε το ακριτικό Καστελόριζο, πότε μια ακριβή γραβάτα, πότε μια Ιθάκη θα ξεπροβάλλει, πότε ένας Μέγας Αλέξανδρος, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα αναδεικνύεται η αλήθεια και δεν θα λέγεται χωρίς μειδίαμα μία ειλικρινής συγνώμη, ένα διάφανο δάκρυ, μια αγκάλη χωρίς να είναι σκουπιδότοπος....Το άει σιχτίρ είναι η λιγότερο συμβολική φράση που μπορώ να ξεστομίσω