Τα ποιήματα που αναγνώστηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου ''ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΝΟΣΤΟΣ" στη Λάρνακα την 15 Απρ 2020

 ΠΕΤΡΕΣ του Χρήστου Αργυρού

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ του Δημητρίου Γκόγκα

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ της Αγγέλας Καιμακλιώτη

ΜΕΛΙΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ του Κώστα Κατσώνη

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ του Λ. Περεντό

ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ του Α.Τιμοθέου

Η ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ΣΕΛΙΔΑ της Χρυσούλας Λαμπριανού Παπαιωάννου

Προσφύγων Νόστος : Παρουσίαση της Ανθολογίας Ποίησης Κυπρίων Ποιητών και Τέχνης Κυπρίων Καλλιτεχνών την 15 Απριλίου 2022

\

στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Λάρνακας και ώρα 19:15.

Ποιήματα Απαγγέλλουν οι παρακάτω ποιητές και ποιήτριες :

Χρήστος Αργυρού

Δημήτριος Γκόγκας

Αγγέλα Καιμακλιώτη

Κώστας Κατσώνης

Χρ. Λαμπριανού

Λούης Περεντός 

Αθηνά Τέμβριου

Ανδρέας Τιμοθέου

 

Τι είναι ποίηση;

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Πολλοί ποιητές, συγγραφείς, προσπάθησαν να περιγράψουν τον όρο: Ποίηση. Το είδος αυτό του λογοτεχνικού λόγου, που γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο. Παραμένει δε στην αρχή, παρά το γεγονός ότι πολύ συχνά πολεμάτε.

      Από τον Αργεντινό λογοτέχνη: Χόσε Λουίς Μπόρχες, ο οποίος την προσδιόρισε ως την  «… έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους», έως τον Κώστα Καρυωτάκη (Ἡ ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε), τον Γεώργιο Σεφέρη (Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα) ή τον Μανόλη Αναγνωστάκη (Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ὁ καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας) καθώς και πληθώρα ορισμών από σπουδαίους ποιητές, η ποίηση δεν μπορεί παρά να είναι η συνείδηση της ψυχής. Είναι ο ουσιαστικότερος τρόπος με τον οποίο ο κάθε ποιητής βλέπει τη ζωή, τις πτυχές της (αγάπη, έρωτας, ειρήνη, χρόνος, τόπος, κ.ο.κ) από τη δική του σκοπιά. Έτσι πολλές φορές το ερώτημα πως όλα έχουν γραφτεί, τι απομένει; από μόνο του δίνει την απάντηση. Αυτό που πάντα αναμένει είναι να γραφτεί η νέα εκδοχή, ένα καινούργιο ποίημα για κάθε τι που βιώνουμε, που βιώνεται.

     Η επισήμανση ότι είναι ανεδαφική η προσπάθεια ορισμού της ποίησης, καθώς διαπιστώνεται αδυναμία τοποθέτησή της στον χρόνο (πότε ξεκίνησε η γραφή της;) και στο χώρο (που μπορεί να βρεθεί, να καρπίσει;) θεωρείται λανθασμένη. Η ποίηση γέννημα- θρέμμα της ανθρώπινης υπόστασης, ζει αιώνια, είναι απέθαντη. Είναι ένας αναστάσιμος λόγος, πότε λιτός, πότε πυκνός, άλλοτε χυμώδης, που παίζει σημαίνοντα ρόλο στη πνευματική ζωή του ανθρώπου. Περικλείει το σύνολο των συναισθημάτων επί πάντων, ορατών και αοράτων, στη γη και στον ουρανό. Μοιάζει με πνεύμα Θεού, που εκχέει Λιβάνι και Σμύρνα στις καρδιές και στις ψυχές των ανθρώπων. Λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη, στην αρχή, σε κάθε στάση και στο τέλος κάθε διαδρομής. Τέλος, κατέχει το κλειδί της γλώσσας σε κάθε αλφάβητο του κόσμου όλου.

Αξιολόγηση της Ποιητικής Συλλογής «Τέσσερα τέταρτα» από τον ΕΠΟΚ ως Βιβλίο Χρονιάς 2021-2022

 Δημήτρης Γκόγκας, «Τέσσερα τέταρτα»

Μια ποιητική συλλογή στην οποία εμπνευστής είναι ο Δημήτρης Γκόγκος με πλεύση δράσης στην έκδοση ωραίων ποιημάτων και εκδόσεων. Είναι όντως μια λαμπρή, καθαρή κατασταλαγμένη ποίηση που δημοσιεύει ο εμπνευστής του βιβλίου «Τέσσερα τέταρτα» όσον και των συνεργατών του που  προσεγγίζουν τη ζωή, τη  φυσική ομορφιά, τον έρωτα και τον θάνατο, και την καθημερινότητα. Δεν ξεχνούν την ημικατεχόμενη  πατρίδα  και το δράμα της Κύπρο. Στο τέλος υπάρχει η ελπίδα, η πίστη για το αύριο, για όλους τους Κυπρίους πρόσφυγες.....

Χρόνος Ανάτασης * του Δημητρίου Γκόγκα

 Ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στα Καλάβρυτα. Πίνακας του Λουδοβίκου Λιπαρίνι (1800-1856). Λιθογραφία του πίνακα εκτίθεται στην μόνιμη έκθεση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

Την ώρα που ανθίζανε οι πασχαλιές στον κάμπο,
στους λόγγους και στις λαγκαδιές φυτρώνανε λειχήνες,
ψηλά στα όρη, στα βουνά, αστράφτανε οι ήλιοι,  
κάποιες ακτίνες γυάλιζαν ξυστά στα κυπαρίσσια.  
 
Στα πέλαγα σηκώνονται κυματισμοί, σημαίες
και τ΄ άσπρα σύννεφα φιλούσανε το ίσο της θαλάσσης.
Στην πλώρη κάθε καραβιού στεκόταν μια γοργόνα.  
Μαρμαρωμένος βασιλιάς που χάθηκε κινούσε.  
 
Κι όλες οι λέξεις μια φωνή και μια κραυγή ελπίδας.
Το κάθε κύμα έφερνε τη δόξα της Ελλάδας.
Στο χώμα δάκρυ – φίλημα, στα χέρια μία σπάθη
και δυο φτερά στους ώμους της, αετός και περιστέρα.
 
Κείνο τον χρόνο οι νυχτιές γινήκαν μαύρες μέρες.
Σ΄ ώρες αλύτρωτες ακούγονταν το κλάμα και ο θρήνος,  
και μέσα σε κρυφό σχολειό ανάβανε φιτίλια
ως η ψυχή μπαρούτιαζε μ΄ ένα αμβλύ αγέρι!
 
Αγία Λαύρα, Τρίπολη, Σούλι και Μεσολόγγι,  
Σπέτσες, Ψαρά. Το Ζάλογγο που εχάθη,
παντιέρες ανεμίζανε στο μέσο του Αιγαίου,
κι όλα τ΄ αδέλφια σμίξανε κάτω απ΄ τη Παναγιά μας.
 
Και τραγουδώντας, ψάλλοντας, χορεύοντας με μέθη,
λέγαν με μια τρανή φωνή, φωνή στον κόσμο όλο:
«Ελευθερία ή Θάνατος» Ελευθεριά στη μνήμη
στον χρόνο τον καρτερικό, η δόξα της Πατρίδας.
 
 * Β΄ Βραβείο στον 11ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό [2021]του ΕΠΟΚ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ του Βενέτη Βενετίου

 Το μεγαλύτερο πουλί της Μεσογείου,
στην Κύπρο βρέθηκε εντός γηροκομείου.
Μα γερασμένο ήταν και να σηκωθεί,
δεν ημπορούσε κι όλο κοίταγε τη γη.
 
Μικρό σαν ήτανε ποτέ δεν ενοχλούσε.
Στην εφηβεία κάπου- κάπου τα χαλούσε.
 Έβγαλε μούσι και μακρύναν τα μαλλιά του.
Κοκορευότανε  παντού η αφεντιά του.
 
Σαν άνδρας έγινε, πετούσε στους αιθέρες.
Μ΄ άλλα πουλιά ανοίγανε παντιέρες.
Οι καρδερίνες, οι όρνιθες κι οι χήνες,
με φόβο κρύβονταν μέσα σε σωλήνες.
 
Ποτέ δεν ήθελε μες στο κλουβί να μένει,
τα  βράδια του άρεσε για τσάρκες να πηγαίνει.
Για να ξεφύγει άνοιγε το φερμουάρ
και δεν το έπιαναν ποτέ τους τα ραντάρ.
 
Σαν έγινε μεσήλικας στο χρόνο,
μια πέτρα του προκάλεσε ένα πόνο.
Οι φίλοι του τον στείλαν στο γιατρό
και κείνος έμεινε με στόμα ανοικτό.
 
«Πουλί μεγάλο, που στο μήκος είσαι στέκα, 

δεν θα πειράζεις από δω και μπρος γυναίκα.
Έχεις λιθίαση και λοίμωξη στα χείλη 

και ο παράδεισος για σε δεν έχει πύλη!

Αν θέλεις όμως θα σου βρούμε εμείς λύση, 

αλλάζουμε τους νόμους και τη φύση.
Η θεραπεία σου θα είναι μυστική 

και δεν θα σκύβεις, δεν θα βλέπεις πια τη γη!»
 
Όμως σαν έφτασε τα εξήντα και πιο πέρα.
Τα αχαμνά του σκίασε τρελή φοβέρα.
Άσπρα μαλλιά, σαν χιόνι η κεφαλή,
κακά μαντάτα για το δύσμοιρο πουλί!
 
Τα περασμένα μεγαλεία του θυμάται
και κάθε σούρουπο κλαίει και συλλογάται!
Κι όλοι το ξέρουνε στης Κύπρου το νησί,
πως ήταν κάποτε το μέγα το πουλί!