Η μάνα και το αδέσποτο ...του Δημητρίου Γκόγκα

 Είχε χάσει το μονάκριβό της τόσο ανεπάντεχα κι απρόσμενα. Η μοναξιά φώλιασε μέσα στις γωνιές του κορμιού της κι έγινε η αγαπημένη των εποχών της. Έσφιγγε που και που τη γροθιά λες και να ήθελε να τσακίσει το όνειρο. Άρπαζε το σύννεφο και στράγγιζε τη βροχή. Ένα σώμα δάκρυα.

Από το πρωί χιόνιζε ασταμάτητα. Σουρούπωσε. Ένα μικρό φεγγαράκι χτύπησε τη τζάμι της εξώπορτας. Καθώς άνοιξε, τα μάτια του μικρόσωμου αδέσποτου έπεσαν σαϊτιές στη ψυχούλα της. Όμορφο θα ήταν και το δικό της παιδί. Το πιο όμορφο! Μα τώρα στη πόρτα της, τρεμάμενη της ζητούσε την αγκαλιά της μια αδύναμη ζωή. Το ζέστανε με τα χέρια, το τύλιξε με την ζακέτα της, κι άνοιξε το στήθος της να βυζάξει το μονάκριβό της.