Ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στα Καλάβρυτα. Πίνακας του Λουδοβίκου Λιπαρίνι (1800-1856). Λιθογραφία του πίνακα εκτίθεται στην μόνιμη έκθεση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.
Την ώρα που ανθίζανε οι πασχαλιές στον κάμπο,
στους λόγγους και στις λαγκαδιές φυτρώνανε λειχήνες,
ψηλά στα όρη, στα βουνά, αστράφτανε οι ήλιοι,
κάποιες ακτίνες γυάλιζαν ξυστά στα κυπαρίσσια.
Στα πέλαγα σηκώνονται κυματισμοί, σημαίες
και τ΄ άσπρα σύννεφα φιλούσανε το ίσο της θαλάσσης.
Στην πλώρη κάθε καραβιού στεκόταν μια γοργόνα.
Μαρμαρωμένος βασιλιάς που χάθηκε κινούσε.
Κι όλες οι λέξεις μια φωνή και μια κραυγή ελπίδας.
Το κάθε κύμα έφερνε τη δόξα της Ελλάδας.
Στο χώμα δάκρυ – φίλημα, στα χέρια μία σπάθη
και δυο φτερά στους ώμους της, αετός και περιστέρα.
Κείνο τον χρόνο οι νυχτιές γινήκαν μαύρες μέρες.
Σ΄ ώρες αλύτρωτες ακούγονταν το κλάμα και ο θρήνος,
και μέσα σε κρυφό σχολειό ανάβανε φιτίλια
ως η ψυχή μπαρούτιαζε μ΄ ένα αμβλύ αγέρι!
Αγία Λαύρα, Τρίπολη, Σούλι και Μεσολόγγι,
Σπέτσες, Ψαρά. Το Ζάλογγο που εχάθη,
παντιέρες ανεμίζανε στο μέσο του Αιγαίου,
κι όλα τ΄ αδέλφια σμίξανε κάτω απ΄ τη Παναγιά μας.
Και τραγουδώντας, ψάλλοντας, χορεύοντας με μέθη,
λέγαν με μια τρανή φωνή, φωνή στον κόσμο όλο:
«Ελευθερία ή Θάνατος» Ελευθεριά στη μνήμη
στον χρόνο τον καρτερικό, η δόξα της Πατρίδας.
* Β΄ Βραβείο στον 11ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό [2021]του ΕΠΟΚ
