«Τι ωραία που σου πάνε τα κόκκινα πατέρα!» * του Δημητρίου Γκόγκα

 

Στον Νικήτα Σταματελόπουλο

(Νικηταράς, o τουρκοφάγος)

 

Ως το πληγωμένο γόνυ λύγιζε,
το μπλε τ΄ ουρανού μύριζε καμένη ελευθερία.
Ως χτυπούσε το σήμαντρο της εκκλησιάς
και η ψυχή μεσουρανούσε στ΄ ανυπότακτα στήθη,
του αετού η ματιά γυαλί κοιτούσε,
στου ανέλπιδου και εαρινού αγριοπόταμου τη ράχη.
Κι η ποθητή ανάσταση όσο αργούσε,
θόλωνε το βλέμμα του [βαθειά στη κόλαση ενός τάφου]
νύχτωνε στο κοιμητήριο μονάχη.
 
Ο ήλιος αντιφέγγιζε στη άσπρη πέτρα του προχώματος,
καθώς η χαίτη άλουστη κάλυπτε την κάρα,
κι ένα φωτοστέφανο αγίου στο μέτωπό του. 
Στης έρμης στεγνής φυλακής το ξέφωτο.
Και το υγρό της θλίψης, μαύρο στη ματιά,
τσεμπέρι στης δόξας την λαβωμένη ακτίνα.
Ένα πικρό περιστέρι ξεκοκάλιζε μια αιμορραγούσα άνοιξη
κι ένα πεταμένο αγρίμι τίναζε τη βαριά χλαίνη της ιστορίας.
[αέρηδες οι προδότες, χείμαρροι οι Φαρισαίοι
και στα στενά πάντοτε φυλούσαν καραούλια]
 
Ο ιδρώτας αλμύρα, έδενε την αγκυλωμένη σπάθη
στα ριζωμένα ακριανά του σώματος.
Πέντε δάκτυλα όλη η γης και το βιός του.
Επτά νίκες οι κομμένες ανάσες στο κατόπι του εχθρού.
Βαλτέτσι, Δολιανά, Τριπολιτσά, Δερβενάκια, Αγιονόρι, Μεχμέταγα, Αράχωβα.  
Ένας ανάδελφος χείμαρρος κι ένας σπόρος να σπάει,
γιομίζοντας με χρώμα κόκκινο, τραγικά αιμάτινο, το ξανθό πρόσωπο, 
το κατάκοπο κορμί, τα ακούραστα χέρια,
τα τρύπια τσαρούχια λερά και νοτισμένα
στάζουνε ολάκερη του γραικού τη μοίρα, 
την ασυγκίνητη υποκρισία των απόλεμων,
στην ταπεινωτική άδεια της επαιτείας,
το ευσυγκίνητο της χλόης, τον καιρό που διάλεξε ο θεός για τη λευτεριά, 
η παπαρούνα και το γιασεμί μυριστικά επάνω του,
το αδιαίρετο της ζωής του, ως ανθρώπου και ως έλληνα
και τη φωνής της κόρης περίτρανα να διαλαλεί:
«Τι ωραία που σου πάνε τα κόκκινα πατέρα!»

 

*Φράση που ειπώθηκε από την κόρη του Νικηταρά

όταν τον επισκέφτηκε στην φυλακή

και τον αντίκρισε αιμόφυρτο ύστερα από  βασανισμό.