Όσο διαρκούσε η Ξενιτειά ...του Δημητρίου Γκόγκα

 

Χώρος Ρίψης Μπαζών εντός κατοικημένης περιοχής (μικρή δημόσια κραυγή)

 Κυρίες και Κύριοι αξιότιμοι Δημοτικοί Σύμβουλοι

   

Πριν από δύο μήνες περίπου σας είχα στείλει e-mail  και επισήμανα ένα πρόβλημα σημαντικό σε γειτονιά της περιοχής που ζω και αφορούσε σε χώρο ρίψης μπαζών εντός κατοικημένης περιοχής. Από το σύνολο των Δημοτικών Συμβούλων, δύο είναι αλήθεια ενδιαφέρθηκαν να εξετάσουν το θέμα και να μου απαντήσουν. Έκτοτε, άκρα του τάφου σιωπή στο κάμπο βασιλεύει.....Δυστηχως δεν βρίσκεται ο χώρος αυτός δίπλα στα σπίτια σας, ή σε κάποιο σπίτι εξέχοντος προσώπου, διότι τότε θα κινιόταν η γη και ο ουρανός για να λυθεί το πρόβλημα. 

Θα ήθελα να εκφράσω δημόσια την θλίψη μου για την απαξίωση στο αίτημά μου που αφορούσε στον έλεγχο και τη λήψη μέτρων. 

Με εκτίμηση

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Ανοικτή (λίαν σύντομη) επιστολή προς τους Δημοτικούς Συμβούλους της Πόλης Λάρνακας

 Αγαπητοί Δημοτικοί Σύμβουλοι 

   

 Πριν έρθει ο καιρός και σας γράψω τη μεγάλη επιστολή που έχω στο νου μου, νομίζω πως αξίζει να επισημάνω τα ελάχιστα, όπως ότι πρέπει να ανοίγετε τα e-mail  σας και να διαβάζετε τα προβλήματα που σας εκεθέτει ο κόσμος. Και όταν δίνεται υποσχέσεις ότι θα απαντήσετε σε προβληματισμούς και ερωτήματα Δημοτών, φροντίστε να απαντάτε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έκτός εάν το σύντομο χρονικό διάστημα για εσάς είναι δυο μήνες και πλέον. Απαρτίζετε τη μικρή βουλή της Πόλης, εκπροσωπείτε τους Δημότες. Φροντίστε να ενεργείτε με κοινωνικά κριτήρια και όχι με κομματικά κριτήρια. Η πόλη, η Λάρνακά μας, δεν έχει ανάγκη από κομματικούς χρωματισμούς αλλά από αποχρώσεις της ανάπτυξης και του πολιτισμού. Θα πρέπει να σας πω δε, πως δεν χρειάζετε να είστε αντίθετοι στις κριτικές που σας ασκούν οι πολίτες διότι μέσα από αυτές και εσείς θα γίνετε καλύτεροι αλλά και η πόλη μας θα πάει ένα βήμα πιο μπροστά. Να είστε ιδιαίτερα καχύποπτοι με εκείνους που σας... επαινούν και σας λένε τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, διότι "κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα" (Λαική παροιμία). Τα προβλήματα του κόσμου έχουν έδρα τις γειτονιές, τους δρόμους και τις πλατείες. Προφανώς και δεν βρίσκονται στα τραπέζια καταστημάτων, όπου ρέει άφθονη η κολακεία. 

     Ελπίζω, πως η θέση που σας δόθηκε, σίγουρα κάποιοι παλέψατε πολύ για να την κερδίσετε, να την βλέπετε ως θέση ευθύνης και ως λειτούργημα. Γιατί μόνο έτσι θα προσεγγίσετε τον ακαίραιο πολίτη και όχι τον αυλοκόλακα. 

                                                                                          Με εκτίμηση προς το πρόσωπό σας

                                                                                                         Δημήτριος Γκόγκας

                                

Τρεις λόγοι [τριλογία]για το Στρυμονικό / Δημήτριος Γκόγκας

  

     Το Στρυμονικό Σερρών είναι ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τα βιώματά μου δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από τα ποιήματά μου. Εξ άλλου τα ποιήματα που γράφτηκαν γύρω από την ζωή μου στο Στρυμονικό ήταν και τα πρώτα ποιήματα. Δεν προσδοκούν δάφνες. Ορισμένα (προσωπική άποψη) είναι κακά ποιήματα, άλλα μέτρια, υπάρχουν(πιθανόν) και κάποια που μπορούν να θεωρηθούν καλά, ο αναγνώστης πάντα θα το κρίνει αυτό. Πειραματιζόμουνα, πότε στον έμμετρο στίχο και πότε στο πεζό. Μοναδικός σκοπός ήταν να σκιαγραφηθούν οι σκέψεις και να αποτυπωθούν οι εικόνες μέρους μιας ζωής.
     Από αυτά τα νεανικά βιώματα προέκυψαν τρεις ποιητικές συλλογές, που μετά από αρκετή σκέψη και κυρίως με το γεγονός πως ένας σωστός, λογικός πατέρας δεν αποποιείται τα παιδιά του, είδαν το «φως το αληθινό» τα έτη 2018 και 2019, όπως παρακάτω:
 
«Ξέρω ένα τόπο» (ISBN 978-9925-7392-1-9) / 2018(e-book)
«Κάμπος μιας νιότης» (ISBN 978-9925-7392-2-6) / 2019 (e-book)
«Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό» (ISBN 978-9925-7392-4-0) / 2018(e-book)
 
   Από τις δύο [2] Ποιητικές Συλλογές (Ξέρω έναν Τόπο και Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό) επέλεξα κάποια έμμετρα ποιήματα που γράφτηκαν κάτω από ψυχική φόρτιση:
 

Ποιητική Συλλογή: Ξέρω έναν Τόπο / 2018

 

 
ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ (Στρυμονικό Σερρών)
 
Ξέρω ένα τόπο που ανεμώνες ανθίζουν,
κάπου ψηλά στο στερνό μεσοστράτι.
Τα μάτια μιας μάνας που σαν γέρνει δακρύζουν.
Μοναξιά ο αγέρας. Ειν΄ δικοί μου θανάτοι,
 
του πρωινού οι σταγόνες (σαν ανοίγει την βρύση)
που ραντίζουν το  χώμα. Μυρωδιά του βρεγμένου.
Ανατέλλει ο ήλιος να στεγνώσει την Δύση,
σαν σεντόνι μιας νύφης στα πλευρά του ανέμου.
 
Α! μην ξεχάσω: Μες στο βάζο οι ανεμώνες,
κόκκινες- κόκκινες σαν του αίματος χρώμα.
«Μας τελειώνουν» μας είπες κάποια μέρα «οι Χειμώνες»
Μα το χιόνι σκεπάζει τις καρδιές μας ακόμα.
 
Ξέρω ένα τόπο, που στη μέση του ρέει,
ένα ρέμα. Καράβια δεν δένουν σιμά του.
Σαν ο ήλιος προβάλλει το κορμάκι του καίει,
σαν τα στάχυα σκορπίζουν τα θολά όνειρά του.
 
Προχωράει το βήμα, στων ανθρώπων την σκόνη,
πριν να φύγουν κοιτάνε το ωραίο τους σπίτι.
Χελιδόνια που χτίσαν  φωλιές στης γωνιάς την αγχόνη,
σπουργιτάκια που βρήκανε ήλιο, στο βαθύ του φεγγίτη.
 
Ξέρω ένα τόπο, σε πλατάνια ζωσμένο,
κάποιων φίλων τα χέρια ακόμα να καίνε.
Ένα ψεύτικο δένδρο στην  πλατεία στημένο,
ψάχνουν να βρούνε αλήθειες, μόνο εκείνοι που φταίνε.
 
Με τα χνώτα ασθμαίνουν, δεν ζεσταίνουν τα χέρια.
Κάθε βράδυ στην πρέφα στα χλωμά καφενεία.
Από τόπους σε τόπο μεταφέρουν μαχαίρια,
μια στο χώμα και βγήκαν  μυγδαλιές στα σχολεία.
    *
ΠΟΝΟΣ
 
Χρόνια φεύγω μακριά, τα μαλλιά μου ασπρίσανε.
Πάντα αφήνω κερί σ΄ ένα τάφο και κλαίω.
Η ζωή κι η αυγή σε δυο δρόμους  χωρίσανε.
Σ΄ ένα δάκρυ στη γη, μια βαρκούλα που πλέω.
 
Πάντα φτάνω αργά στην πατρίδα. Νυχτώνει.
Ένας ύμνος  κρυφός, της καρδιά μου στολίδι.
Το κερί που‘χα αφήσει ξημερώματα λιώνει
και γελάει πικρά του θανάτου το φίδι.
 
Επιστρέφω με θλίψη. Σε μια πέτρα ο ήλιος
καθρεφτίζει το φως του. Πρωινό του Απρίλη.
Ας πατήσω το χώμα στην αυλή που πονούσα.
Σαν πουλάκι ας κλείσω τα φτερά μου το δείλι.
 
 
*
Η ΚΑΠΝΟΠΟΥΛΗΣΗ
 
 
Χειμώνας. Κάπου στο σπίτι μια σόμπα ανάβει,
ο πατέρας κι η μάνα σκυφτοί σε μια κάσα,
ο παππούς με βελόνα, τα δέματα ράβει
κι εμείς στο σοφρά με κοφτή την ανάσα.
 
«Όταν θα έρθει ο έμπορας, βράδυ,
μάνα να βγάλεις το σπιτίσιο γλυκό,
να χορτάσει το μάτι». Δίνει στον άνδρα το αστείρευτο χάδι
πάει να γεμίσει το ποτήρι νερό.
 
Ο ήχος στην πόρτα, ένα τσίμπημα, πόνος.
Τα μάτια του θόλωναν, κοιτούσαν παντού.
Σαν να σταμάτησε στο σπίτι ο χρόνος.
«Έλα, έλα θα βρούμε μια άκρη  αλλού»
 
Πώς να του σφίξεις το χέρι; Κατράμι
στα δάκτυλα, μαύρο σαν πίσσα.
Ανείπωτος κόπος που πήγε χαράμι,
στα χείλη η γλυκύτητα, έγινε λύσσα.
 
«Μην απελπίζεσαι, του χρόνου η σοδειά σου,
θα είναι καλύτερη» την πλάτη χτυπάει.
«Για δες ομορφούλικα που ειν΄ τα παιδιά σου.
Είναι καλή η τιμή». Μα κανείς δεν γελάει.
 
Κλείνει η πόρτα, η ώρα κυλάει.
Ο πατέρας κι η μάνα ξανά παν΄  στην κάσα.
Ο παππούς σε μυριάδες κομμάτια. Την μοίρα κεντάει,
κι αφήνει να φύγει απ΄ το κορμί του η ανάσα.
 
*
ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ
 
Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.
 
Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.
 
Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.
 
*
[Τώρα η καρδιά μου χτυπά]
 
Τώρα, το ξέρω η καρδιά μου χτυπά,
για κείνο τον όμορφο τόπο,
για κείνη την γέρικη ιτιά,
που  σπειρε η μάννα με κόπο.
 
Στης αυλής τη μεγάλη ροδιά,
κάποτε έκατσα λίγο.
Στη σκιά της να βρω τη δροσιά
και κατόπι σαν ξένος να φύγω.
 
Μα πάλι η καρδιά μου χτυπά
και γυρίζει η σκέψη στο σπίτι.
Στην πέτρινη εκείνη φωλιά
που πετούσα σαν το σπουργίτι.
 

Ποιητική Συλλογή: Ένα Τετράδιο για το Στρυμονικό/ 2019

 
 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ
 
Για μια  Πατρίδα, τον αέρα αγκαλιάζω
στον ουρανό της τραγουδάνε τα πουλιά.
Μέσα στον πόνο της καρδιάς,  αργά  βουλιάζω
για να ξανά-βρω στην αυλή μου μια γωνιά.
 
Να κλείσω μέσα, ότι αγαπούσα.
Κι ότι αγάπησα πολύ,  ψηλά να τα κρατούσα.
Κι ο λογισμός μου απ΄τα ξένα
Αχ να ξεβράσει της ζωής,
τα ξεχασμένα.
 
Για μια πατρίδα, το ψωμί λιώνει στο στόμα.
Αγέρας, γη και νερό γίνονται σώμα.
Φύλλο που τρέμει στις βολές ενός ανέμου.
Σφαίρα χαμένη σε μια μάχη ενός πολέμου.
 
Μες στη ζωή μου, ότι αγαπούσα
για ότι νοστάλγησα  ξανά και πάλι να  διψούσα.
Κι απ΄ τις πληγές μου πάντα θα βγαίνει
Ένα παράπονο πικρό,
από ψυχή κλεμμένη. 
 
Τώρα στον κάμπο, ένα λούλουδο ανθίζει.
Πετώ το όπλο και την χλαίνη καταγής.
Αυτή η λάβρα που με καίει ξαναρχίζει,
να κάνει στάχτη τα συντρίμμια της οργής.
 
Για μια πατρίδα, η σάρκα λιώνει
κι η Άνοιξη που ένιωσα στα στήθη μου παγώνει.
Θα γίνω αέρας, νερό και χώμα.
Και μια πατρίδα μέσα μου…
Θα χτίσω ακόμα!
 
*
ΧΕΙΜΩΝΑ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
 
Ρωτώ σιγά ποιον δρόμο θα διαλέξεις
κι εσύ κοιτάς ψηλά τον ουρανό.
Γυμνά τα πόδια σου και πως τρέξεις,
κρεμιέται τ΄ όνειρο σ΄ ένα γκρεμό.
 
Στης γης σ΄ ένα δωμάτιο, πεθαίνεις.
Ο ήλιος πώς να φτάσει να σε δει.
Τη μέρα δεν μιλάς κι όλο σωπαίνεις,
τη νύχτα φεγγαράκι σε κλουβί.
 
Ρωτώ ξανά: μπορώ να περιμένω;
Και βάζω στο ποτήρι μου νερό.
Στους ουρανούς σε έχουν πεθαμένο.
Μια μάνα κελαηδάει σ΄ αγαπώ.
 
Φοβάσαι μα ελπίζω να πετάξεις,
γεμίζω τα ποιήματα μ΄ ευχές.
Ελπίζω το Φθινόπωρο ν΄ αλλάξεις,
Χειμώνα να βρεθούμε στις γιορτές.
 
*
ΕΙΚΟΝΑ ΕΤΟΥΣ 1975
 
Στο Δημοτικό σχολείο του Στρυμονικού
είχαν ταχθεί άρματα. Άσκηση.
Προστασία χώρου συγκέντρωσης αιχμαλώτων.
Η εποχή, χτυπούσε όμως παλμούς όμως χούντας.
 
 
Στο προαύλιο είχαν τα τανκς παραταχθεί
δυο τρεις φαντάροι ζαλισμένοι με τα κράνη
στο παραμάσχαλα, βάραγαν προσοχή
και οι χωρικοί πάνω στους ώμους το δικράνι.
 
Παιδιά εμείς, φορώντας για σακάκι αφοβιά
αγγίζαμε το σίδερο με-δικαίως – απορία
κάποιο πετάρισμα που έγραψε η καρδιά
ξεφύλλισμα ήτανε στα σχολικά βιβλία.
 
Και η περίπολος το βράδυ μες στους δρόμους
σαν την αγέλη κάποιων λύκων που αλυχτούσε
με τους σουγιάδες ακονίζαν λαιμητόμους,
για θεατή είχαν μια μάνα που πεινούσε.
 
Στης  μέρας το πουρνό, τους βρήκαμε εκεί
στην άκρη του Δημοτικού Σχολείου να χουχουλιάζουν.
Γύρω απ΄ τα κάρβουνα που άφησε η φωτιά. Σκυφτοί;
Και κάποια αετών φτερά στους ώμους τους ν΄ αλλάζουν.

 

Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε - Γιάννης Μαρκόπουλος

ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ (...δεν έφτασε στην Κύπρο) του Δημητρίου Γκόγκα

 

 

Στης Αγίας Γραφής,  
φυλλομετρώντας με δισταγμό, το τέλος της άνοιξης
ο Απρίλης τελειώνει στο σίγμα.  
Μένουν αλύτρωτα τα τελευταία γράμματα της φωνής σου Κύριε.  
«Τετέλεσται, Θεέ μου»
Φως
«στα Χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου
πατέρα γιατί με εγκατέλειψες».  
Καθώς η δικαιοσύνη συλλαβίστηκε τεμαχισμένη
από τους Γραμματείς
και οι Φαρισαίοι ζωγράφιζαν την αλήθεια
πάνω στην ακούνητη ταφόπλακα
το περιστέρι της βάπτισης, ελευθέρωνε το πνεύμα και το σώμα.
Πως άντεξε το μαύρο πέπλο, ερώτημα.
Πως βάθυνε στη λύπη το φεγγάρι Σου
και η σεμνή ματιά σου πρόδωσε την πρόθεση στων ελαιών το χώμα.
 
Το σκιερό παραπέτασμα σκίστηκε.  
Ακούστηκε το σύρσιμο του στο πάτωμα του ιερού.
Κι ήταν το πουκάμισό Σου ανελεύθερο
κυμάτιζε μια παντιέρα στους αιθέρες,
μια σημαία πατρίδα θλιμμένη
μικρή πεταλούδα πάνω στα αδρόσιστα νεκρολούλουδα του κάμπου.
Όμοια νεκροπομπή στης Μεσαριάς τα σιταρένια μονοπάτια.
 
Ποιος θα διώξει κείνες τις μακριές σκιές από τα πεταμένα γράμματα;
Τις αγηρτείες των σοφιστών στους τοίχους
και μακρόσυρτες φωνές των Ιουδαίων;
Εντός τους πλαντάζουν τα ουαί και τα αλίμονο.
Και να σου κακοτεχνίες στα σώματα των ανθρώπων
που ονομάστηκαν έργα τέχνης στο έλεος των Σοδόμων.
Σόδομα στη Μακρόνησο, Γόμορα στο νησί του Πάσχα.
Πες μου ποιος θα σκαλίσει το σαρκίο σου
πάνω στο σκληρόπετσο ξύλο της πατριδοκαπηλίας;
 
Είχαμε μια ελπίδα
μα η ελπίδα πέθαινε.  
Γεννήθηκε μια νέα;
Άγνωστο!
Δροσίσου από τη χούφτα μας, αποταμιεύσαμε νερό για σένα.
Γεύσου την αθανασία της ψυχής μας, καθώς και συ αθάνατος.
Και ως την σέρνεις, τη ποδοπατείς, την ανυψώνεις πότε - πότε
από γενιά σε γενιά ένα κορμί, το κορμί μας κορμί σου,
κι ο κόσμος και η αιωνιότητα ένα κορμί το ίδιο.