ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ (...δεν έφτασε στην Κύπρο) του Δημητρίου Γκόγκα

 

 

Στης Αγίας Γραφής,  
φυλλομετρώντας με δισταγμό, το τέλος της άνοιξης
ο Απρίλης τελειώνει στο σίγμα.  
Μένουν αλύτρωτα τα τελευταία γράμματα της φωνής σου Κύριε.  
«Τετέλεσται, Θεέ μου»
Φως
«στα Χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου
πατέρα γιατί με εγκατέλειψες».  
Καθώς η δικαιοσύνη συλλαβίστηκε τεμαχισμένη
από τους Γραμματείς
και οι Φαρισαίοι ζωγράφιζαν την αλήθεια
πάνω στην ακούνητη ταφόπλακα
το περιστέρι της βάπτισης, ελευθέρωνε το πνεύμα και το σώμα.
Πως άντεξε το μαύρο πέπλο, ερώτημα.
Πως βάθυνε στη λύπη το φεγγάρι Σου
και η σεμνή ματιά σου πρόδωσε την πρόθεση στων ελαιών το χώμα.
 
Το σκιερό παραπέτασμα σκίστηκε.  
Ακούστηκε το σύρσιμο του στο πάτωμα του ιερού.
Κι ήταν το πουκάμισό Σου ανελεύθερο
κυμάτιζε μια παντιέρα στους αιθέρες,
μια σημαία πατρίδα θλιμμένη
μικρή πεταλούδα πάνω στα αδρόσιστα νεκρολούλουδα του κάμπου.
Όμοια νεκροπομπή στης Μεσαριάς τα σιταρένια μονοπάτια.
 
Ποιος θα διώξει κείνες τις μακριές σκιές από τα πεταμένα γράμματα;
Τις αγηρτείες των σοφιστών στους τοίχους
και μακρόσυρτες φωνές των Ιουδαίων;
Εντός τους πλαντάζουν τα ουαί και τα αλίμονο.
Και να σου κακοτεχνίες στα σώματα των ανθρώπων
που ονομάστηκαν έργα τέχνης στο έλεος των Σοδόμων.
Σόδομα στη Μακρόνησο, Γόμορα στο νησί του Πάσχα.
Πες μου ποιος θα σκαλίσει το σαρκίο σου
πάνω στο σκληρόπετσο ξύλο της πατριδοκαπηλίας;
 
Είχαμε μια ελπίδα
μα η ελπίδα πέθαινε.  
Γεννήθηκε μια νέα;
Άγνωστο!
Δροσίσου από τη χούφτα μας, αποταμιεύσαμε νερό για σένα.
Γεύσου την αθανασία της ψυχής μας, καθώς και συ αθάνατος.
Και ως την σέρνεις, τη ποδοπατείς, την ανυψώνεις πότε - πότε
από γενιά σε γενιά ένα κορμί, το κορμί μας κορμί σου,
κι ο κόσμος και η αιωνιότητα ένα κορμί το ίδιο.