Μοναχική γυναίκα ( στο Στρυμονικό Σερρών) / Δημήτριος Γκόγκας

 

Γυρνά μαυροντυμένη απ΄ το χωράφι,
κοιτάζει γύρω μήπως και χαθεί.
Να μην ξεχάσει, έβαλε στο ράφι,
λίγο ψωμί που έχει ξεραθεί.
 
Μονάχη κόβει το σεντόνι και το ράβει
κάτω απ΄ το φως του άδειου φεγγαριού!
Στο στήθος της μια πεθυμιά ανάβει
χαμένου έρωτα και παραμυθιού.
 
Δεν την χωρά ο τόπος και ο χρόνος.
Φίλος της μονάχα είν΄ ο πόνος!
 
Τα βράδια στέκεται στο εικονοστάσι,
μονολογεί κι η μοίρα την γροικά.
Στον ουρανό της κάνει μία στάση,
μα το ταβάνι πέφτει την νικά.
 
Κι ένας Ιούδας έξω από το σπίτι,
ρίχνει το δίχτυ στον αποσπερίτη!
 
Κάποτε μόνη κάθεται και κλαίει
κι άλλοτε στάχτες ρίχνει στην αυλή.
Ρίχνει στις γάτες φαγητό που καίει.
Ζει στον παράδεισο της μοναχή.
 
Κι ένα καράβι που την περιμένει
Έρχεται – φεύγει η ρότα του σβησμένη!
 
 η φωτογραφία είναι από τον ιστότοπο: https://www.google.com/search?sca_esv=a5f19cfa0813df82&sxsrf=AE3TifPCJRBCvZrpAhl1Kxlz0aXMImit1g:1749495314301&q=%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF&udm=2&fbs=AIIjpHykEaRAOpFwQDW3xJb4ymd8xqxvG-U9qFh1g0DWB7mXYS7uLJQXUH9QBEw-lIc9zBDuPAl86hQAucuAA4f3TEP9gzj2bQ9c6oS_6FtbwtxP53tJFONcZv72PA7eGHQXLijzTkyqQmIQzjQ6KbsiP0Xna9itpxb-cGg-a-KgqKwVv-KkUERfYKbaxRgZAc0lX2Lm6QxcJXv2Xmil2qMuP0qQ5WYAnJcdJTKKnxHL_ziFdgczKUw&sa=X&ved=2ahUKEwjN3vr1geWNAxXLcKQEHdDrIX0QtKgLegQIEhAB&biw=1280&bih=551&dpr=1.5#vhid=wu6y21ezH4k5DM&vssid=mosaic