…ΤΗΣ
ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
[Ποίηση, Διήγημα, Επίγραμμα,
κείμενο]
Επιμέλεια Συλλογής: Δημήτριος
Γκόγκας
2022
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΟΓΚΑ
… ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ISBN : Προσωπική Έκδοση
© Δημήτριος Γκόγκας
e-mail: dimitriosgogas2991964@yahoo.com
Τίτλος συλλογής: … ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ενότητες:
Α. Τα Χαικού της Ειρήνης και του
Πολέμου
Β.
Ποίηση στη κοινή Νεοελληνική
Γ. Διηγήματα και κείμενα
Δ. Έμμετρη
ποίηση
Σελιδοποίηση: Δημήτριος Γκόγκας
ΕΚΤΥΠΩΣΗ- ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ
Το παρόν
έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται από τις διατάξεις της Κυπριακής
Νομοθεσίας [Ο περί του Δικαιώματος Πνευματικής Ιδιοκτησίας και Συγγενικών
Δικαιωμάτων Νόμος του 1976 (Ν. 59/1976), όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει
μέχρι και σήμερα] και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου του βιβλίου χωρίς την έγγραφη
συναίνεση από τον συγγραφέα και τον εκδότη.
Στους ποιητές και ποιήτριες του κόσμου
που πολεμούν με τους στίχους και τα
κείμενα τους
τον πόλεμο και ενισχύουν την ειρήνη
Σημείωση
Η Ποιητική συλλογή είναι
αποτέλεσμα έμπνευσης, βασισμένη στην απουσία ειρήνης, στην συνεχή απειλή του
πολέμου και την ανάγκη παρέμβασης του Ποιητή.
Είπαν για την ειρήνη:
ü
Αν θέλεις να κάνεις ειρήνη,
μη μιλάς με τους φίλους. Μίλα με τους εχθρούς σου. Μοσέ Νταγιάν, 1915-1981, Ισραηλινός υπουργός &
στρατιωτικός
ü Ειρήνη
είναι το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο πολέμων. Ζαν Ζιρωντού, 1882-1944, Γάλλος συγγραφέας
ü Αν θέλεις
να δουλέψεις για την παγκόσμια ειρήνη, πήγαινε σπίτι σου και αγάπα την
οικογένειά σου. Μητέρα Τερέζα, 1910-1997, Καθολική
καλόγρια, φιλάνθρωπος και αγία
ü Ειρήνη
ανά γην κουροτρόφος.: Η ειρήνη τρέφει γιους στον κόσμο. Ησίοδος, 7ος
αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής (Έργα
και Ημέραι -228)
ü Οι
Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν
τόπον. Ρήγας Φεραίος , 1757-1798, Εθνομάρτυς
(«Το Σύνταγμα», άρθρο 121)
ü
Είπαν για τον πόλεμο:
ü Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι
πόλεμοι γίγνονται. Όλοι οι πόλεμοι γίνονται
για την απόκτηση υλικών αγαθών. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
ü Τα κατά πόλεμον κρατούμενα των
κρατούντων είναι φασιν. Όσα
κυριεύονται στον πόλεμο λέγεται ότι ανήκουν στου νικητές. Αριστοτέλης, 384-322
π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος (Πολιτικά 1255)
ü Ξυνόν ανθρώποις Άρης. Για τους ανθρώπους ο Άρης (=πόλεμος) είναι ένα συνηθισμένο
κακό. Αρχίλοχος, 725-650 π.Χ., Αρχαίος
ιαμβογράφος
ü Si vis pacem para bellum.: Αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Βιργίλιος, 70-19 π.Χ., Ρωμαίος
ποιητής
ü Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται
άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται
καλά μεταξύ τους, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν. Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
Στην ενότητα: Ποίηση του Πολέμου και της
Ειρήνης, συμμετέχουν οι παρακάτω ποιητές και ποιήτριες
1.
1.
Αρτέμης Αξαρλής
2.
Ειρήνη Ανδρέου
3.
Πέτρος Κ. Βελούδας
4.
Κωνσταντίνα Βουτσινά
5.
Δημήτριος Γκόγκας
6.
Ειρήνη Ζαμάνη
7.
Κατερίνα Ηρακλέους
8.
Σοφία Θεοδοσιάδη
9.
Γεώργιος Καραγιάννης
10. Ευτυχία Καπαρδέλη
11. Αγγέλα Αναγνωστοπούλου - Καραγκούνη
12. Χάρης Μελιτάς
13. Γιάννης Μπερούκας
14. Αδελαίδα Δ. Παπαγεωργίου
15. Ιωάννα Παπαντωνίου
16. Πάνος Παρασκευάκος
17. Γιούλα Ιωάννου
Πατσαλίδου
18. Γρηγορία Πελεκούδα
19. Παναγιώτης Πέτσας
20. Ελευθέριος
Πλουτάρχου
21. Πούλλος Ανδρέας του
Χρίστου
22. Άντης Ροδίτης
23. Γρηγόρης Σακαλής
24. Μαρία Χριστοδούλου
Λεπτού σιγή / Αρτέμης Αξαρχής
Στον ματωμένο σου μανδύα
το γόνυ σκύβουμε Ειρήνη
κι’ ορμώμενοι από την αιτία
για τούτη την παραφροσύνη
ρωτούμε… -Τι ωθεί στην πράξη
τον κάθε απαίσιο ν’ ορίζει
η ανθρωπότης για ν’ αλλάξει
στρατούς, θα πρέπει να εξοπλίζει?
Μεσίστιες, να ναι οι σημαίες
στην παγωνιά έρημων δρόμων
όπου των όπλων μαύρη κάννη
γεμάτη, στέκει επί ώμων.
Σκορπώντας ρίγη ανατριχίλας
μα και γροθιά υπερυψωμένη
σ’ όποιον θαρρεί θα επιβάλλει
της ζούγκλας νόμους η επιμένει.
-Άφρων, μ’ αλόγιστες ιδέες
κι’ άκρατο παραλογισμό,
να λησμονεί την ιστορία
σπέρνοντας τον εθνικισμό.
Μια λογική που, σπέρνει φρίκη
γεννώντας και την αφορμή
ο θάνατος να καταλήγει
σε νεκρική, λεπτού σιγή!
*
Θρησκεία μας η Αγάπη.
Πατρίδα μας η Γη.
Σημαία μας η Ειρήνη.
Αυτό μόνο αν γίνει ο κόσμος θα σωθεί.
*
ΓΛΥΚΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗ / Πέτρος Βελούδας
Γλυκιά ειρήνη
αιώνια
ψυχής γαλήνη
Όλοι οι άνθρωποι
αγκαλιασμένοι
η πιασμένοι
χέρι - χέρι
τραγουδούν
και χορεύουν
στο χαμόγελο
του ήλιου
Σε ένα πλανήτη
που γεννά ευτυχία…
Γλυκιά ειρήνη
χαρά και
ευφροσύνη
καρδιές ανθρωπιάς
αγαπιούνται
και τα μίση
και οι έριδες νικιούνται
και … ξεχνιούνται!
*
Άτιτλο / Κωνσταντίνα Βουτσινά
Λεπίδα
Άνομο κέρδος υπογράφει
χαμόγελο στα χείλη του.
Μέσα στα μάτια του μίσος κτίζει φωλιά πολέμου.
Στην χωρίστρα των μαλλιών του
σέρνεται όχεντρα που σφυρίζει επίθεση.
Και μέσα από τα δόντια του δες, ξετρυπώνει μαχαίρι
Προσέξτε! πρόσεξε... Κοφτερή η λεπίδα
Προσέχω, προσέχω!
Αρπάζω το.
Κόβω ουρανού λωρίδα, να πιαστώ.
Γιατί στο αίμα μου
ακυβέρνητη βάρκα
που ψάχνει μιαν όχθη της ειρήνης η ελπίδα..
*
Ελευθερία / Δημήτριος Γκόγκας
Με δυο ανάποδες απλωτές
Θα φτάσουμε τον κόσμο
Με πήχη τις παλάμες
Θα μετρήσουμε την θάλασσα
Το κορμί μας ολόρθο
Τα μάτια μας θα καλπάσουνε
Στην πεδιάδα τ΄ ανέμου
Και τα υγρά μας χείλη
Θα ψελλίσουνε : Ελευθερία
Ιδού η γαλήνη
Ιδού ειρήνη οι άνθρωποί σου.
*
ΒΡΕΦΟΚΡΑΤΟΥΣΑ ΣΚΟΤΩΜΕΝΗ / Ειρήνη Ζαμάνη
Δε φανταζόμουν να δω
Βρεφοκρατούσα σκοτωμένη.
Αντί για κάμπο χρυσό
γκρίζο σταχτί
των ερειπίων
και για φωτοστέφανο
η μπόλια
μισολυμένη.
Ο άξονας κάθετος μα…
να…
έπρεπε να τον δεις πανοραμικά,
για να μη χάσεις τις μορφές.
Οι πινελιές του κόκκινου
μαστίγωσαν τον απρόσμενο
καμβά.
Προοπτική καμιά.
Εσύ που χώρεσες τον Αχώρητο
πώς το χωράς;
Το Βρέφος στην αγκάλη
σκοτώνουμε ξανά.
Γλυκοφιλούσα,
πρέσβευε υπέρ ημών,
των άβουλων τυφλών,
των θέσει ειρηνοποιών,
των με τα λόγια αγαπώντων.
Αν ήσουν εικόνα,
θα σε ονομάζαμε Χαλεπιώτισσα
και κάποιο φιλόξενο ακρογιάλι
θα σ’ έσωζε από τη μήνιν.
Μα η έμψυχος εικόνα
δε θα ’βρει
ψυχή ταπεινή να κατοικήσει.
Εικονοκλάστες μόνο.
*
Της ειρήνης και του Πολέμου! /
Κατερίνα Ηρακλέους
Χαλκού Ειρήνη μείνε όρθια
με το λευκό βλέμμα στους λαούς
άσπρα μαντήλια να πετούν στον ουρανό,
γαλάζια μάτια!
Παιδιά να κλαίνε παιδιά
να πέφτουν στην γη, δεν είναι φύλλα!
Πόσοι άνθρωποι ζουν μέσα στο σκοτάδι, φως τα χέρια τους!
Συμμαχήσαμε
Απόψε μένω άγρυπνη,
σε συντροφεύω για τον ιερό σκοπό της Πατρίδας,
σου προσφέρω τις στιγμές μου
δώρο για τον ιερό σκοπό της Πατρίδας.
Αγρυπνούν κι οι δυο σύμμαχοι της αγάπης,
εσύ για την Πατρίδα, εγώ για σένα Στρατιώτη.
Στο Στρατιώτη Κοιμάσαι
όρθιος στη σκοπιά ,
παρηγορείσαι
ότι δε θάρθουν,
ξάφνου ανατριχιάζεις από το θρόισμα της ζωής.
Κι
αν έρθουν;
*
Άτιτλο / Σοφία Θεοδοσιάδη
Έννεπε Μούσα κι ανιστόρα μου
απάντησιν εις το ερώτημα γυρεύω
πώς τις αξίες τις διαχρονικές
αλώβητες στους χρόνους να κρατήσω
σαν γύρω μου βροντοκοπούν
κανόνια του πολέμου?
σαν δεν τολμά το στόμα μου
εις την παράνοιαν αντικρύ
και της αλλοφροσύνης των τρανών
ιαχές ειρήνης να αρθρώσει?
Μον' τότε να το θυμηθείς....
ωσάν θα κλείσουν οι λαβωματιές
στα πρόσωπα του κόσμου
το εκμαγείον το πέτρινον
σαν θ' αποποιηθείς
αργά - αργά
θα παίρνεις την ανθρώπινη μορφή
επλάσθης καθ' εικόνα και ομοίωσιν...
μην τ' απολησμονήσεις...
μ' ένα χαμόγελο πλατύ
να ικετεύεις και να δέεσαι
στα αιμοβόρα στόμια των κανονιών
λούλουδα..σπόροι ιδεών
φυντάνια της ειρήνης να φυτρώνουν.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ / Γιώργος Καραγιάννης
Οι πόλεμοι
μοιάζουν σαν τα σπαθιά
που σχίζουν
τις καρδιές των παιδιών
όταν
έρχονται αργά το βράδυ
οι πιο
οδυνηρές μνήμες τους
και σένα να
πληγώνουν.
Την ώρα που
κοιτάς τον ουρανό
σμίγουν τ’
άστρα και λάμπουν μαζί
με τις
μύριες ψυχές των αθώων
που ο
πόλεμος τις σκόρπισε
σαν φύλλα
φθινοπώρου.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ
ΕΙΡΗΝΗ / Γιώργος Καραγιάννης
Λες καμιά φορά πως θα λάμπουμε
με το φως του παραδείσου
και τα παιδιά θα παίζουνε
με χαρά και γέλιο
στο προαύλιο του κόσμου.
Πώς όμως, δεν σε ρώτησα
αν θα ’ρθει αυτή η μέρα;
ΚΑΝΕΤΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΤΕ / Γιώργος Καραγιάννης
Το ξέρω…
Θα κάνετε πως δεν με είδατε,
πως δεν ακούσατε το κλάμα μου,
πως δεν συνέβη τίποτα,
να κυλάη ζωή σας όπως πριν.
Τι ανάγκη με έχετε;
Δικός σας παιδί είμαι;
Αρκεί που οι βόμβες
δεν πέφτουν στα σπίτια σας,
στη δικιά σας χώρα.
Αλλά να μην ξεχνάτε την παροιμία που λέει:
Αν πάρει φωτιά το σπίτι του γείτονα,
θ’ ανάψει και το δικό σας αργά ή γρήγορα.
Κι αν είμαι ένα γειτονόπουλο,
δεν σας συμφέρει να με ξέρετε.
Αλλά μπορεί τα παιδιά σας
να βρεθούν στην ίδια θέση…
Μη φτύνετε τη μασχάλη σας,
δεν είναι αδύνατο…
Εγώ όμως, δεν θα είμαι κοντά σας
να σας συμπαραστέκομαι.
Κι όσο ο πόλεμος θα μαίνεται
αθώα παιδιά θα χάνονται.
Και κάποτε θα καταλάβετε,
πως μόνο μια τρίχα
απέχειη ευτυχία
απ’ τα κακά που την
ρημάζουνε.
Γιατί εκεί που όλα
φαίνεται να πάνε περίφημα,
έρχεται ο πόλεμος,
σαν κεραυνός εν αιθρία
και δεν αφήνει
τίποτα.
Κι άντε ύστερα να ξεκινήσεις απ’ την αρχή…
Αντέχεις;
ΤΟ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ ΤΟΥ
ΠΟΛΕΜΟΥ / Γιώργος Καραγιάννης
Το φιλί μας κόπηκε
στη μέση.
Ακούγοντας την
είδηση για επιστράτευση,
πάγωσα.
Το τριμμένο
πέτσινο μπουφάν
που μου χάρισες,
θα το φορώ μόνο
για λίγο.
Ύστερα όταν στο
μέτωπο φτάσω,
το χρώμα το χακί
θα περικλείει τη
σκιά μου.
Μην κοιτάς
αν χάσκει η κάννη
του όπλου
στο καμιόνι το
διερχόμενο,
γιατί θα μεγαλώσει
κι άλλο η απορία
για το λόγο που
φεύγω.
Δεν θέλω ήρωας να
γίνω
και γι’ αυτό πριν
αναχωρήσω,
σκύβω κι αγγίζω με
τ’ αυτί μου
τη μάνα γη,
ν’ ακούσω την πνοή
της,
να αισθανθώ αν
νιώθει τον πόνο μου,
αν το
τριανταφυλλένιο της ράγισμα
που έχει στο
πρόσωπό της,
διαλύει το δάκρυ
της,
τις πίκρες ν’
αντέξω.
ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΧΑΡΩΝ / Γιώργος Καραγιάννης
Μου είπαν…
να παλεύεις και ν’
αγωνίζεσαι για έναν κόσμο καλύτερο
και τότε θα ’ρθει
ένα μέλλον ανθρώπινο και δίκαιο,
που θα έχουν όλοι
ψωμί κι ελευθερία.
Και τους άκουσα!
Αλλά
αιφνιδιάστηκα.
Μόλις πήγε κάτι να
γίνει
και η ζωή άρχισε
κάπως ν’ αναπνέει προς το καλύτερο,
ξαναγυρίσαμε στα
ίδια.
Και δεν είναι
τυχαίο, πως πάντα έτσι συμβαίνει…
Κύκλος η ζωή και η
ιστορία.
Ξανά πόλεμοι, ξανά
καταστροφές και δυστυχία
με θύματα αμάχους
και παιδιά.
Φαίνεται δεν
σταμάτησε η γη να γεννάει δολοφόνους,
δολοφόνους αθώων,
που σκοτώνουν
χωρίς έλεος για το κέρδος
και το χρήμα.
Και είναι τόσο
παλιάνθρωποι
που περπατάνε
δίπλα μας χωρίς να έχουν τύψεις,
χαμογελώντας
ειρωνικά,
λες και είναι
θύματα κι αυτοί, σαν κι εμάς…
Αν είναι δυνατόν!
Αλλά και οι
ομοϊδεάτες τους,
πώς να μη νιώθουν
ευτυχισμένοι,
που πλουτίζουν από
κάθε εχθροπραξία,
πουλώντας όπλα να
σκοτώνονται οι λαοί,
αλλά ακόμα και
αδέλφια, μες στην ίδια χώρα;
Εφόσον θα υπάρχουν
εργοστάσια παραγωγής όπλων,
θ’ αποθρασύνονται
οι αδίστακτοι «ηγέτες»
και θα
επιδεικνύουν τη δύναμή τους με απειλές,
κηρύσσοντας
κρυφούς ή φανερούς πολέμους,
για να υπάρχουν
πάντα κάποιοι να σκοτώνουν
και κάποιοι να
χάνουν ζωές.
Η ιστορία της
ανθρωπότητας θα σβήσει,
εξαιτίας του
εγωισμού μας
που θεωρούμε τον
εαυτό μας ανώτερο απ’ όλους
και αναγκαία την
ανισότητα,
χωρίς να έχουμε τη
διάθεση να αγωνιστούμε
για τα προβλήματα
του κόσμου,
να βρεθεί μια
μόνιμη και ουσιαστική λύση.
Και γι’ αυτό όλα
θα τελειώσουν γρήγορα όπως άρχισαν
και δυστυχώς,
είμαστε κοντά στην οριστική απελπισία.
Κανείς δεν θα
ενδιαφερθεί για το κατάντημά μας,
ακόμα κι ύστερα
από χιλιάδες χρόνια
μέσα στο αιώνιο κι
απέραντο Διάστημα
θα είμαστε
παρατημένοι, χαμένοι,
χωρίς ελπίδα
σωτηρίας.
Θλίβομαι βαθιά
απ’ την αδυναμία
μου να βοηθήσω,
γιατί νιώθω μόνος.
Και το κατάφεραν
άριστα με την προπαγάνδα τους
οι σπορείς του
μίσους να μας απομονώσουν,
να μας δελεάσουν
με προσωρινές χαρές
και να γίνουμε
τυφλοί κι αδιάφοροι
για τα πραγματικά
προβλήματα,
που αυτά έπρεπε ν’
απασχολούν τον κόσμο
κάθε στιγμή.
*
Πάντα με την Ανατολή
θα υπάρχει η Ελπίδα στην
καρδιά μας
Στο κάτοπτρο του χρόνου
Γυμνά λουλούδια
κυλούν στων κυμάτων την
απεραντοσύνη
Χωρίς αρχή και τέλος
τις ψυχές ξυπνούν
και με διαπερνούν ,με
μεταμορφώνουν, με σπαταλούν
Σε Αρχαία κρύπτη
τα χρώματα Αιώνια επιζούν
μέσα στο κάτοπτρο του χρόνου
ταξιδεύουν
Στην ρίζα της γης
κάποτε θα ανταμωθούμε
τον καλό καιρό της συγκομιδής
Ανάμεσα σε επιθυμίες
που θα είναι πια δικές μας
ζωγραφίζοντας στου Ήλιου της
Αυγής τα
φωτεινά σημάδια
Τα κρυστάλλινα μοναδικά δάκρυα
μας
ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ / Ευτυχία Καπαρδέλη
Τον ουρανό με το διάφανο νερό
μια γέφυρα τα ενώνει
Πνεύμα, άφθαρτη πνοή
του Άγιου Άδολου πολεμιστή
Τον ύπνο της ψυχής
Και τα σώματα λυτρώνουν
Άγγελοι
Στο κύλισμα της νύχτας
Άστρα γεμίζει ο ουρανός
Τι λάμψη !
Η μνήμη με προσκαλεί
Σε έναν ακίνητο κοσμικό χορό
Πολλές φωνές ,πολλές ψυχές
τις μυστικές πύλες του τραγικού κόσμου
παραβιάζουν
μοιράζονται το σκοτάδι ,την πέτρα το νερό
ζητούν το Άκτιστο φως
ΩΔΗ
ΕΙΡΗΝΗΣ / Ευτυχία Καπαρδέλη
Ω! Ειρήνη βλαστάρι της γης
Στο βλέμμα της αγάπης, Εσύ
Σε κυνηγούν οι Άρπυιες
να σε φυλακίσουν
Στις καρδιές των ανθρώπων
συνεχώς «γεννιέσαι»
Και σιωπηλά ταξιδεύεις, Ειρήνη Εσύ
ΩΔΗ
ΕΙΡΗΝΗΣ / Ευτυχία Καπαρδέλη
Ω! Ειρήνη βλαστάρι της γης
με το όνειρο του ονείρου, σε
κάθε Πρώτη Ανατολή
στο βλέμμα της αγάπης, Εσύ
Σε κυνηγούν οι Άρπυιες
να σε φυλακίσουν
Ω! Ειρήνη ,στις φωτεινές
Αλκυονίδες ενός ευλογημένου χειμώνα στην ομορφιά του Ήλιου ,στις ικεσίες στις
ωρυγές
στις μακρινές των άστρων φωνές
Στις πτυχές της ζωής του ορίζοντα
και τις Επιτύμβιες στήλες των
Ηρώων
εκεί που παγώνει το φως, Ειρήνη Εσύ
Ω! Ειρήνη στην μοναχική πέτρα,
που το όμορφο λουλούδι
πάνω της φυτρώνει απεγνωσμένα
στους κοριτσίστικους
χορούς ,στα χαμόγελα ,στους ροδαμούς που
δεν άνθισαν μάταια
στις κλεισμένες πόρτες που
γέρασαν
περιμένοντας τα πρόσωπα τα
αγαπημένα
στην αποτυχία της σφαίρας, που
ζητά στόχο
στις απρόσωπες συνοικίες με τους
απλούς ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν
Στις καρδιές των ανθρώπων που
συνεχώς «γεννιέσαι»
και σιωπηλά ταξιδεύεις, Ειρήνη Εσύ
*
"Περί ειρήνης ο λόγος" / Αγγέλα Αναγνωστοπούλου- Καραγκούνη
Αφουγκράσου την ειρήνη
που κοντανασαίνει
τρεμάμενη.
Με αγκάθινο στεφάνι
περασμένο στα λυτά της μαλλιά,
τους θρήνους, των χαροκαμένων
και τους σπαραγμούς των παιδιών,
που την φριχτή αγριότητα του πολέμου
αναγκάζονται να υποστούν
στα πιο εύθραυστα βαμβακερά τους χρόνια.
Πώς;
Ακούσες τίποτα;
Σε συνέδρια, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα,
πορείες, αναζήτησε κανείς την ειρήνη;
Κανείς.
Αντίθετα, κυριαρχεί
ο φόβος της ενέργειας, της θέρμανσης,
του πως θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας.
Αλλά χωρίς ειρήνη,
ακού, σας έχω νέα:
όχι μόνο ζέστα,
αλλά και πείνα, και θάνατος
παγκόσμια δικά μας θα' ναι σε πολύ λίγο.
Άχ, ειρήνη, ειρήνη...
για άλλη μιά φορά ξέμακρα ζεις...
"Σπίθες πολέμου " / Αγγέλα Αναγνωστοπούλου- Καραγκούνη
Σε κάτοπτρα ειρήνης
σπίθες πολέμου
ξεπετάγονται
και άγριες φλόγες
γιγαντώνονται
αποτεφρώνοντας το μέλλον.
Θεέ μου τι πόνος!
*
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ / Χάρης Μελιτάς
Ήτανε κάποτε, που λες, ένα
παιχνίδι.
Παιζότανε με πιόνια
μυστικά
φαντάσματα, τρελούς και
γελασμένους.
Δεν παίχτηκε ποτέ μια Κυριακή
στα γήπεδα, στα πάρκα, στις
πλατείες.
Μόνο στα χαρακώματα, ενίοτε
σε χάρτες, σε κρυψώνες, σε
σφαγεία.
Δεν ήταν οποιοδήποτε παιχνίδι.
Σκληρό. Ολισθηρό. Δαπανηρό.
Ο παίκτης μάθαινε
τυφλή σκοποβολή
πυροβολώντας έναν φόβο και μια
μάνα.
Αν κέρδιζε γυρνούσε στο μηδέν
αν έχανε μαρμάρωνε μπροστά
στους επισήμους.
Παράξενο παιχνίδι.
Αλλοπρόσαλλο.
Τελείωνε συνήθως πριν αρχίσει
κι άρχιζε ακριβώς μετά το τέλος
του.
Ήτανε κάποτε, που λες, ένα
παιχνίδι.
(από τη συλλογή ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ,
εκδ. Μανδραγόρας 2018, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΗΤΤΑΣ του Χάρη Μελιτά
Απ' όλο το αέναο θεατρικό
παιχνίδι
''Τα έργα και οι μέρες του
ανθρώπου''
απολαμβάνω μόνο τα διαλείμματα:
Ειρήνης.
(από τη συλλογή ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΗΤΤΑΣ, εκδ.
Μανδραγόρας 2012)
*
Εμπειρία θανάτου / Γιάννης Μπερούκας
Το πλοίο ακυβέρνητο
ακολουθούσε
τα κύματα,
πάνω του ένα δάσος
νεκρές ψυχές
καρφωμένες στ' αμπάρια
κι ο καπετάνιος νεκρός.
Κάποιος πέρα
από τη θάλασσα
έκλαιγε μέσα στο θόρυβο
που έκαναν οι καμπάνες
για το πλοίο που
ακόμη δε φάνηκε.
Γύρω πικροί αποχαιρετισμοί,
λίγοι έμειναν κρυμμένοι
στις νύχτες τους
μέσα στα
πένθιμα τοπία της εγκατάλειψης
και στο απέραντο του χαμού τους.
Κι οι δρόμοι
με φωτιές και δαίμονες
και κανείς να μην είναι εκεί
να τους λυτρώσει
από το θάνατο που μέρες
έκαιγε τις ψυχές τους.
Κι ο πόνος σκοτείνιαζε
κι η θάλασσα άχνιζε
και το πλοίο ακόμη δε φάνηκε.
*
ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ / Αδελαΐδα Παπαγεωργίου
Κάτω από το αέρινο άγαλμα της
Ειρήνης
και το ιλαρό φως των ματιών
της
θα βάλω σπονδή το αίμα μου
Στις ήσυχες μέρες
που αγωνιά το δίκαιο
στους απόηχους των φρικτών
μαχών,
στις θυσίες και τα όνειρα
θα υψώσω το ποτήρι μου
προς τιμή και δόξα
της Ειρήνης,
φορώντας πάντοτε
ρούχα για πόλεμο.
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ / Αδελαΐδα Παπαγεωργίου
Ένα ύμνο για την Ειρήνη θα σας
τραγουδήσω
να σκεπάσω τον ουρανό με την
βραχνή φωνή μου
για τους φτωχούς και τους
πλούσιους
για λευκούς μαύρους και
κίτρινους,
σε Ανατολή και Δύση
Θα πέσουν οι στίχοι μου
εκεί που κιτρινίζουν τα στάχυα
και θα γίνουν πύρινες μπάλες
εκεί που κυλούν
μουρμουρίζοντας με ηδονή τα ρυάκια,
σαν πέφτουν στην απέραντη αγκαλιά των ωκεανών
Θα πέσουν οι στίχοι μου σαν
γινωμένοι καρποί των δέντρων
να τους μαζεύουν ηλιόφωτα
παιδιά με τραγούδια στα χείλη
θα τραγουδήσω για την κορδέλα του ήλιου
που φόρεσες προσευχή στα
μαλλιά σου
για μια αχτίδα φεγγαριού που
άναψε το καντήλι της νύχτας
για το λιοκαμένο ψωμί που ζύμωσε ο πιο γλυκός κάματος
και θα ακούσει το τραγούδι μου
ο εργάτης
και θα σκουπίσει τον ιδρώτα με
το γέλιο του
ο χτίστης θα κάνει το μυστρί
μπαγκέτα σε μια αόρατη χορωδία ευτυχίας
και το μωρό που βυζαίνει το στήθος της μάνας
θα απλώσει τα χέρια να αρπάξει
τις νότες
η απέραντη θάλασσα θα στενάξει
το απάτητο βουνό θα αναθαρρήσει
η μάνα μου στα ουράνια θα γελάσει
, γιος μου στη ξενιτιά θα κλάψει
Όλοι, ναι όλοι, θα ακούσουν το
τραγούδι μου για την Ειρήνη
και θα ανοιγοκλείσουν μέσα στα
μάτια τους
όλες τις ευτυχισμένες στιγμές
της ζωής τους….
*
ΚΟΜΜΟΣ / Ιωάννα Παπαντωνίου
Τα χνάρια σβήστηκαν επί σκοπού
Το είδωλό της βυθίζεται
αγέλαστο στο πέλαγο
και σου γνέφει για το αύριο
Λευκός ο χιτώνας
χρυσά τα σαντάλια στην άμμο
Τραγουδάς την ιστορία της
στους περαστικούς
χρόνια τώρα,
πολύφημε αοιδέ,
εκεί που το κύμα συναντά τα
πόδια της γης
και ξέπνοο αφήνεται
Ελεγεία και θρήνοι για το χαμό
της
ξεχύνονται απ’ τη γλυκόλαλή
σου λύρα
κι ας αδημονείς ν’ ακούσεις
το μαντάτο της έλευσής της
Κι εκείνη;
Λυσίκομη ατενίζει την πρώτη
αυγή
απ’ την αντικρινή στεριά
ελεύθερη απ’ τον κλήρο που της
έλαχε
να περιφέρεται
δακτυλοδεικτούμενη
για μια προδοσία που επέλεξαν
οι Θεοί για κείνη
Μα εσύ, αοιδέ, συνέχισε να
υμνείς την ομορφιά
να παρακάμπτεις τα είδωλα
κι αναζήτησε τ’ αληθινό της
πρόσωπο
Αφέσου στο κάλεσμά της
Ξέρεις πια πού να τη βρεις
Ακούμπησε τη λύρα στα βράχια
Γίνε γλάρος
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΜΠΑΡΟΥΤΙ / Πάνος Παρασκευάκος
Νοικοκυραίοι
άνθρωποι
αστοί, μικροαστοί
κι’ εργάτες με
δούλεψη στα χέρια.
Το ψωμί, ζεστό στο
τραπέζι
και στο τσουκάλι
αχνίζει το φαί.
Τα όνειρα του μέλλοντος
σπινθηρίζουν στα
μάτια των παιδιών
και στη φωνή τους,
αντιλαλεί , η χαρά της ζωής.
Παραμύθι, η ζωή
τους
μα! όπως όλα τα
παραμύθια
έχει κι’ αυτή τον
¨κακό δράκο¨.
ΝΆΤΟς , ήρθε
πΡΩΣΟ ολοταχώς ,
κρατώντας, φωτιά
και μπαρούτι,
κρατώντας, αίμα και
θάνατο.
Τώρα! το ψωμί,
πικρίζει στο στόμα
και στο κελάρι
το λάδι, το κρασί,
το αλεύρι
το χρώμα πήραν της
στάχτης,
ακόμη, και το
γλυκό, στο βάζο της γιαγιάς
πικρίζει και αυτό.
Καπνισμένη ανάσα,
καπνισμένος ιδρώτας
και τα όνειρα του
μέλλοντος
στάχτη τώρα στα
μάτια των παιδιών
και στη φωνή τους,
αντιλαλεί, το παράπονο
με ένα μεγάλο,
σταχτή, καπνισμένο
ΓΙΑΤΙ ???
Και εσείς μανάδες,
του κόσμου μανάδες
σαν αντικρύσετε ,
τα καπνισμένα μάτια
των παιδιών
σκεφτείτε
πως και το γλυκό
ακόμη, στο βάζο της γιαγιάς
πικρίζει και αυτό.
*
ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ / Γιούλα Ιωάννου Πατσαλίδου
Ας γίνουμε καρπών
Συμβίωσης ειρηνικής
Στο πανάρχαιο μας το νησί
Ας αχρηστεύσουμε τα πολυβόλα
Στρατόπεδα και φυλάκια ας ερημωθούν.
Ας γκρεμίσουμε τα οδοφράγματα της
οργής.
Κι ας μην ξανά- κλάψουν μάνες και
ορφανά σε αυτή την γη
Νικητές ας είμαστε εμείς οι λαοί
λάβαρο μας η δικαιοσύνη για
ειρηνική ζωή
Κόντρα στων ξένων την ύπουλη
επιβουλή
ΑΣ ΑΧΡΗΣΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥΒΟΛΑ/
Γιούλα Ιωάννου Πατσαλίδου
Ας αχρηστεύσουμε τα πολυβόλα.
Ας αχρηστεύσουμε τα πυρομαχικά
Η ειρήνη να λικνιστεί πανώρια από
τον νότο ως τον βορρά
Οι λεύκες και τα πλατάνια να
σκύβουν και να την προσκυνούν ευλαβικά.
Αηδόνια και πετροχελίδονα να
υμνούν την νέα ειρηνική ζωή.
Κι αλλόκοτες θείες μελωδίες να
ηχούν στις κορυφογραμμές των οροσειρών.
Κι αντί να σκοτωνόμαστε
Να αυξανόμαστε και
να πληθυνόμαστε
Στο πρόσκαιρο τούτο κόσμο!
*
ΑΣ ΥΨΩΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥ
ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ / Γρηγορία Πελεκούδα
Όταν γεννήθηκε ο άνεμος
γεννήθηκε και η θύελλα
κανείς δεν μας ρώτησε αν ήρθαν
μέρα ή νύχτα οι εχθροί μας
μόνο ενώσαμε τα χέρια μας
τους δρόμους να διαβούμε
στο φέγγος το βλέμμα ορθώσαμε
της Ειρήνης.
Κραυγή που κοχλάζει πελώρια
μ΄ένα πουλί διασταυρώνεται
στης γης την άβυσσο πέφτει
λαβωματιές οργώνουν τα χώματα
κόσμος στον άνεμο τρεκλίζει
το κρύο της νύχτας πιρουνιάζει
τα κόκαλα, κανείς δεν βουλιάζει
από κλάματα μόνο από βόλια
πεθαίνουν τα πουλιά.
Στα όρια της γλώσσας μου
ποιήματα φιλεύω για την Ειρήνη
κι όχι για τον πόλεμο
κι ας ψιχαλίζει θραύσματα
γεμίζοντας οι πόλις φαντάσματα
κι αν κάνεις πορεία
στις πληγές της νύχτας
λογίσου.
Κανένας ήλιος δεν έσβησε αλώβητος
από βόλια, από άνεμο, από θύελλα
σ΄ένα κόσμο απανθρωπιάς
και θάνατο,
σε αδιέξοδους καιρούς
χωρίς ανάστημα.
Κοίτα τον άνεμο κατά που φυσάει
Ζωή.
Πόλεμος είναι στον θάνατο πορεία
Ειρήνη όταν ανθολογείς με φωτεινό
Κοίταγμα.
*
ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (6/5/22) Παναγιώτης Πέτσας
"Πόλεμος πάντωνμὲν πατήρἐστι, πάντωνδὲ βασιλεύς"
- Ἡράκλειτος
Ο πανάρχαιος
πατέρας όλων των κακών
σηκώθηκε απ’ τον θρόνο του.
Με ματιά πάγο λεπίδι
διαπέρασε τη γη απ’ άκρη σ’ άκρη
της ιστορίας ξανά η σκάλα φόρεσε τα αιμάτινα
κι όλα απ’ αυτήν γκρεμίζονται.
Ουρλιάζει ο τόπος
σπλάχνα στον δρόμο σκορπισμένα
άδεια της μάνας η αγκάλη
το ψωμί στο τραπέζι λειψό
μα γεμάτο του τρόμου το πηγάδι
να πιεις κι εσύ, να πιει ο καθένας.
Πέτρωσε η σελίδα στο θρανίο του παιδιού
κάτω απ' τη γη στο καταφύγιο χώθηκαν τα όνειρα
βαθύτερα απ’ τ’ ορφανό σώμα του στρατιώτη
που κείται σ’ έναν λάκκο στο χωράφι.
Στην απόκοσμη πλατεία
συνωστίζονται τ' αγκάθια του συρματοπλέγματος
και της μικρής το σβησμένο γέλιο περπατά
στον αχανή ερειπιώνα.
Ανύποπτο το στάχυ τον θεριστή ονειρεύεται
θαρρώντας πως ακόμα βαδίζει ατάραχη η ζωή.
Θα σαπίσει κι αυτό
σαν τη φυλακισμένη αγάπη στις ψυχές
που δεν θα δώσουν πια οι άνθρωποι στους άλλους.
Απ' τη θλιμμένη πέτρα ως στον ουρανό που αποστρέφεται
απ' τ' απορημένο κλάμα ως στο πένθιμο κελάηδισμα
ο λόγος αντηχεί βαρύς, την πλάση ανταριάζει
Πόλεμος ανίκητος και Πόλεμος δυνάστης.
*
Η ασπίδα του Αχιλλέα / Ελευθέριος Πλουτάρχου
Σαν θα γυρνούσε πίσω στις
μάχες ο Αχιλλέας,
εκδίκηση να πάρει για τον φίλο
του Πάτροκλο,
η Θέτις, απ’ τον Ήφαιστο
ζήτησε
καινούρια πανοπλία.
Κι αυτός σκάλισε, σε μια
ασπίδα στρογγυλή,
πρώτα τη γη, τη θάλασσα,
τον ουρανό με τον ήλιο,
τη σελήνη και τ’ άστρα,
έπειτα δυο πολιτείες…
την πρώτη με γάμους, χαρές και
τραγούδια,
με δίκαιους κριτές να λύνουν
διαφορές,
τη δεύτερη με τείχη
και μέσα γυναίκες, παιδιά,
γέροντες…
δύο στρατούς απ’ έξω να ‘ναι σε
μάχη,
να κείτονται χάμω νεκροί και
κορμιά λαβωμένα.
Σμίλεψε στην ασπίδα γεωργούς,
να οργώνουνε χωράφια,
εργάτες, να θερίζουνε σοδειές,
να τρυγούνε αμπέλια,
βοσκούς, να βόσκουνε μεγάλα
κοπάδια,
αγόρια… κορίτσια, να χορεύουνε
κρατώντας λουλούδια.
Και στα χρόνια που πέρασαν,
σ’ όλη την οικουμένη,
οι άνθρωποι ποτές δεν
κατάφεραν
να διαβάσουν της ασπίδας το
μήνυμα.
Ελ. Πλουτάρχου. Ελλήνων Μύθοι.
Εκδ. Αρχύτας – Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (2022)
Ειρήνη για τα παιδιά του πολέμου /
Ελευθέριος Πλουτάρχου
Μαύρες εικόνες που σε κάνουν
κομμάτια…
γκρεμισμένα τα όνειρα στις
πόλεις των ερειπίων,
κορμιά λαβωμένα μ’ άδειες
καρδιές,
νεκρά σώματα με πληγωμένες
ψυχές
και με κάτι παιδιά που ‘χουν
σχολειό
το σχολειό του πολέμου.
Παίζουν κρυφτό σαν ακούνε τις
βόμβες,
παίζουν τρεχτό σαν ακούνε
οβίδες,
γράφουν τις λέξεις στο χώμα
και ποτέ δε λαθεύουν αρρώστια
και φτώχεια.
Μαθαίνουν αφαιρέσεις μετρώντας
νεκρούς,
μαθαίνουν προσθέσεις μετρώντας
κασόνια,
απαγγέλουν απ’ έξω… πόσο
αξίζει νερό και ψωμί!
Με βιβλία σχισμένα, με τις σφαίρες στις τσάντες,
στους γκρεμισμένους τοίχους, στη λάσπη και στη βροχή.
Είθε το περιστέρι να
φτερουγίσει με κλάδο ελαίας,
οι παπαρούνες να ξεπροβάλουν
στα χαρακώματα,
η ηλιαχτίδα να ξεχυθεί εν μέσω
καταιγίδας,
το ουράνιο τόξο να στεφανώσει
την οικουμένη…
Ένας σωρός στοιβαγμένος τα
όπλα γι’ ανακύκλωση,
να χτίσουν οι λαοί, με το
λιωμένο μέταλλο, σχολειά ειρήνης.
*
… της Ειρήνης και του Πολέμου /Πούλλος
Ανδρέας του Χρίστου
Πόλεμος και Ειρήνη
Στην ειρήνη να δείτε πόλεμο
τρομάζει κι ο ίδιος ο Πόλεμος!
Α, αυτή η Ειρήνη, που τρέφει
τον Πόλεμο και τρέφεται
από τον Πόλεμο!
Και πόσο τέλεια συνεργάζονται
κτίζοντας και γκρεμίζοντας
δουλειά να μην τους λείπει!
Η Ειρήνη, η Ειρηνούλα μας
βρήκε επιτέλους γαμπρό
παντρεύεται τον αρειμάνιο
Πόλεμο!
Πλανήτης Γῆ /Άντης Ροδίτης
Αὐτὸ τὸ πανέμορφο
κομμάτι γῆς,
ποὺ ἀέναα μέσ’
στὸ χάος
γυροφέρνει,
πίσω του ξετυλίγει ἕνα ρυάκι αἷμα.
Ἄγγελοι
τεράστιοι τὸ κουβαλοῦν
ψάλλοντας πένθιμες προσευχὲς ἐλέους∙
κι ἕνα ἄγριο
δαιμόνων σκυλολόι
πετάγεται ἀλυχτώντας,
ὁ ἕνας τ’ ἄλλου
δαγκώνουν τὰ πλευρὰ
σ’ ἀγώνα
παθιασμένο, ποιὸς
στὸ αἷμα θὰ μπήξει πρῶτος τὰ σαγόνια…
Λὲς καὶ μιὰ μέρα τὸ ρυάκι θὰ στερέψει!
*
Επίγεια κόλαση /Γρηγόρης Σακαλής
Ειρήνη θέλουν οι λαοί
ειρήνη τα παιδιά
ειρήνη ο εργάτης και δουλειά
για μια αξιοπρεπή ζωή
ειρήνη θέλουν οι φτωχοί
οι άνθρωποι του μόχθου
να δουν τα παιδιά τους
να προκόβουν
μα σ’ όλο τον κόσμο
άναψαν φωτιές
ο πόλεμος μοιάζει να κυριαρχεί
το ατσάλι και οι βόμβες
σπέρνουν το θάνατο
εκατομμύρια οι πρόσφυγες
ξεριζώνονται απ’ τις εστίες
τους
την πατρογονική γη
και η ειρήνη φαντάζει τώρα
μακρινό όνειρο
όσοι οι μεγάλοι και τρανοί
αυτού του κόσμου
θέλουν τον πόλεμο
και οι μικροί αδυνατούν
προς το παρόν
να επιβάλουν την ειρήνη.
*
Μια άνοιξη αλλιώτικη / Μαρία Χριστοδούλου
έκανε την επίσκεψή της.
Κόντρα στις αμυγδαλιές
σερβίρει κατάγματα
και μάτια μουλιασμένα.
Παρανόησε θαρρείς.
Εξ ορισμού άκυρος
ο ερχομός της.
Εξ ορισμού.
.jpg)
