Σημεία Στίξης του Δημητρίου Γκόγκα : Έπαινος (στην 4η με αξιολογική σειρά) του 5ου διαγωνισμού ποίησης Bonsaistories /2019

Προσπάθησε να θυμηθεί τις τελευταίες συμβουλές του.

Να ασφαλίσει το ποίημα και προπάντων τις λέξεις.

Εάν χαθούν τι θα απομείνει;

Μια κάτασπρη, κενή σελίδα τετραδίου με δείκτη το αόρατο κι ένας σταυρός στο χέρι.

Τη μοναξιά να στραγγίζεται από τη κορυφή, στις παρυφές του ανθρώπου.

Όπου χρειαζότανε στήριξε τις λέξεις και τις προτάσεις με τελεία.

Να σώσει με ανάπαυλα, τη φωνή της ψυχής και τη δύναμη του πόνου.

Να εδραιώσει τη βάση του δίκαιου και του αδίκου, με την αλήθεια.

Κάπου – κάπου κάρφωνε την τελεία άνω, εντόνως.

Άνω δεξιά και άνω αριστερά.

Να χωρίσει τους παράδρομους, τα καλντερίμια και τα σοκάκια της σκέψης.

Χρησιμοποίησε διστακτικά το κόμμα,

για να προκαλέσει αιφνιδίως την προσδοκία πως κάτι θα συμβεί,

χωρίς πίεση αλλά με κάποιο αβέβαιο λόγο.

Κι ας επαναστατούσαν -έστω και- προσωρινά,

οι δευτερεύουσες προτάσεις, οι ερωτηματικές εξάρσεις,

οι συμπερασματικές απόπειρες, οι διαζευκτικές της αβεβαιότητας,

οι παντογνώστες χωρισμοί και τα παραστρατήματα του έντεχνου λόγου.

Όταν απαιτούνταν να δώσει περισσότερες εξηγήσεις, έσπερνε δύο τελείες.

Έτσι απλά, δίδασκε τα αποφθέγματα και τα σοφά λόγια των προκατόχων.

Την παύλα την απέφευγε και το υποστήριζε με παρρησία, λέγοντας: «δεν ωφελεί,

ούτε στον προσδιορισμό των προσώπων σε ένα τυπικό διάλογο.»

Πιότερο προκαλεί σύγχυση, σαν ένα σπαθί χωρίς σταυρό.

Σαν ένα βέλος χωρίς την άκριά του.

Τις παρενθέσεις, τις αγκύλες και τα εισαγωγικά, όλα τα αγάπησε στην φυλακή.

Καρφωμένα στα παράθυρα και στις πόρτες, έκλειναν όλα όσα ένιωθε κατάστηθα,

μα πιο πολύ την ελευθερία.

Κι όταν έκανε την εμφάνισή του το θαυμαστικό, απορούσε σιωπηλός

και σημείωνε με κόκκινη μελάνι ένα τεράστιο ερωτηματικό για την πορεία του ποιήματός

του. Σκήνωμα το βάφτιζε, λείψανο μέχρι να το αναστήσει.

Απέφευγε τους αστερίσκους.

Είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση στην ειλικρινή παράθεση των λέξεων.

Να μιλά με το όνομά της η λέξη, κι όχι με διφορούμενα.

Στο τέλος ξεβοτάνιζε τα αποσιωπητικά.

Πάντα ήθελε να πει περισσότερα,

μα τον σταματούσε το φεγγάρι της Άνοιξης και η αύρα του Αυγούστου.

Σημεία Στίξης του Δημητρίου Γκόγκα

https://www.bonsaistories.gr/%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%af%ce%be%ce%b7%cf%82/

Ωράρια Επιστροφών: Ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2015

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/wraria-epistrofwn

Τουρκική Εισβολή/ Δημήτριος Γκόγκας

Εγώ την τουρκική εισβολή τη γνώρισα μικρός

Από δεύτερο χέρι

Άπλυτη και ξεθωριασμένη

Σαν κείνα τα ρούχα που πουλάνε στα παλιομάγαζα

Και τους πάγκους της λαϊκής

Μα όταν μας χαιρετούσαν

Μα όταν μας κάλεσαν

Έβγαλα το ξεφτισμένο πουκάμισο

Και το έστειλα πακέτο

Μαζί κι ένα γράμμα

Καλή αντάμωση.

Ποίημα με το οποίο συμμετείχα στο Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2019 του περιοδικού "Κέφαλος'

...ρατσισμός

Δεν μπορεί παρά να δεχτείς ότι ζεις σε μια ρατσιστική κοινωνία. Δεν μπορεί παρά να δεχτείς πως ότι και να κάνεις το μικρόβιο, ο ιός του ρατσισμού δεν μπορεί να καταπολεμηθεί με επαρκείς τρόπους, με θεραπείες που θα θέσουν τέλος στην καταστροφική πορεία του, στο σώμα του ανθρώπου, της κοινωνίας, της πολιτείας. Πάντα θα κρατείται μυστικά στα συρτάρια του νου και της ψυχής μας, το χρυσό χάπι. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν, διότι η παιδεία που τους χορηγείται είναι ανεπαρκέστατη, να συμπεριφέρονται απαξιωτικά και υπεροπτικά απέναντι σε ότι είναι διάφορο της μέσης οδού, που έχουν ορίσει κάποια διευθυντικά μέσα, να καλουπώνουν μια στυγερή καθημερινότητα. Μια αντιδημοκρατική σκέψη, μια λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων. Ακόμα και στην λέξη ρατσισμός ή αντιρατσιστικός, υπάρχει ο ρατσισμός. Το μόνο που μπορείς είναι να συνεχίσεις μια καταδικασμένη σε αποτυχία προσπάθεια, με την ελπίδα ότι η ελπίδα σου να δεις ένα άσπρο φως, ζει, υπάρχει και μπορείς να κρατηθείς ζωντανός ανάμεσα σε όλα όσα θεωρείς ότι αξίζουν. Και αξίζουν όλα...

Ο φόβος μιας γυναίκας

Έπιασε το χέρι του και όχι από συνήθεια. Τον αγαπούσε τον σύντροφό της. Το χέρι του ήταν μια σταθερά στη ζωή της. Χτύπησε τη πόρτα του ιατρείου. Άρχισε να μιλά, μόλις της δόθηκε ο λόγος, για την δική της ασθένεια: «Ο άνδρα μου γιατρέ δεν προσέχει καθόλου την υγεία του». Αναφερόταν σε αυτά που την ενοχλούσαν χωρίς σταματημό, στο μικρό της ταξίδι την συντρόφευαν δάκρυα. Έσφιγγε ακόμα περισσότερο το χέρι του άνδρα της. Εκείνος δεν μιλούσε. Άκουγε!

«Κυρία, κυρία Ευτυχία» είπε ο γιατρός «μιλήστε μου για σας, για τον δικό σας πόνο, από τι πάσχετε;»

«Από φόβο γιατρέ. Αν πάθει κάτι ο άνδρας μου, αν φύγει από κοντά μου, δεν θα έχω κανένα στήριγμα. Από φόβο πάσχω!»