Σημεία Στίξης του Δημητρίου Γκόγκα : Έπαινος (στην 4η με αξιολογική σειρά) του 5ου διαγωνισμού ποίησης Bonsaistories /2019

Προσπάθησε να θυμηθεί τις τελευταίες συμβουλές του.

Να ασφαλίσει το ποίημα και προπάντων τις λέξεις.

Εάν χαθούν τι θα απομείνει;

Μια κάτασπρη, κενή σελίδα τετραδίου με δείκτη το αόρατο κι ένας σταυρός στο χέρι.

Τη μοναξιά να στραγγίζεται από τη κορυφή, στις παρυφές του ανθρώπου.

Όπου χρειαζότανε στήριξε τις λέξεις και τις προτάσεις με τελεία.

Να σώσει με ανάπαυλα, τη φωνή της ψυχής και τη δύναμη του πόνου.

Να εδραιώσει τη βάση του δίκαιου και του αδίκου, με την αλήθεια.

Κάπου – κάπου κάρφωνε την τελεία άνω, εντόνως.

Άνω δεξιά και άνω αριστερά.

Να χωρίσει τους παράδρομους, τα καλντερίμια και τα σοκάκια της σκέψης.

Χρησιμοποίησε διστακτικά το κόμμα,

για να προκαλέσει αιφνιδίως την προσδοκία πως κάτι θα συμβεί,

χωρίς πίεση αλλά με κάποιο αβέβαιο λόγο.

Κι ας επαναστατούσαν -έστω και- προσωρινά,

οι δευτερεύουσες προτάσεις, οι ερωτηματικές εξάρσεις,

οι συμπερασματικές απόπειρες, οι διαζευκτικές της αβεβαιότητας,

οι παντογνώστες χωρισμοί και τα παραστρατήματα του έντεχνου λόγου.

Όταν απαιτούνταν να δώσει περισσότερες εξηγήσεις, έσπερνε δύο τελείες.

Έτσι απλά, δίδασκε τα αποφθέγματα και τα σοφά λόγια των προκατόχων.

Την παύλα την απέφευγε και το υποστήριζε με παρρησία, λέγοντας: «δεν ωφελεί,

ούτε στον προσδιορισμό των προσώπων σε ένα τυπικό διάλογο.»

Πιότερο προκαλεί σύγχυση, σαν ένα σπαθί χωρίς σταυρό.

Σαν ένα βέλος χωρίς την άκριά του.

Τις παρενθέσεις, τις αγκύλες και τα εισαγωγικά, όλα τα αγάπησε στην φυλακή.

Καρφωμένα στα παράθυρα και στις πόρτες, έκλειναν όλα όσα ένιωθε κατάστηθα,

μα πιο πολύ την ελευθερία.

Κι όταν έκανε την εμφάνισή του το θαυμαστικό, απορούσε σιωπηλός

και σημείωνε με κόκκινη μελάνι ένα τεράστιο ερωτηματικό για την πορεία του ποιήματός

του. Σκήνωμα το βάφτιζε, λείψανο μέχρι να το αναστήσει.

Απέφευγε τους αστερίσκους.

Είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση στην ειλικρινή παράθεση των λέξεων.

Να μιλά με το όνομά της η λέξη, κι όχι με διφορούμενα.

Στο τέλος ξεβοτάνιζε τα αποσιωπητικά.

Πάντα ήθελε να πει περισσότερα,

μα τον σταματούσε το φεγγάρι της Άνοιξης και η αύρα του Αυγούστου.