γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας
Σύμφωνα με τις πληροφορίες των κατοίκων στην περιοχή μαρτυρείτε οργανωμένη κοινότητα πριν την Τουρκοκρατία. Το χωριό δημιουργείται από λίγες οικογένειες ντόπιων. Έπειτα εισβάλλουν οι Τούρκοι στο χωριό και συζούν με τους ντόπιους. Οι πρώτοι κάτοικοι εργάζονται στα μεγάλα χωράφια των Τούρκων ως εργάτες (χουσμεκιόρ) και άλλη είχαν μικρά τεμάχια γης. Η στάση των Τούρκων προς τους ντόπιους δεν ήταν καταπιεστική. Οι κάτοικοι ζούσαν σε ξεχωριστούς μαχαλάδες : οι ντόπιοι στον πάνω μαχαλά και οι Τούρκοι στον κάτω μαχαλά.
Κατά τη διάρκεια του Ά παγκοσμίου πολέμου βουλγαρικά και γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν το οχυρό Ρούπελ το Μάιο του 1916 και εισέβαλαν στην Ανατολική Θράκη. Αυτό έγινε αιτία να φύγουν από τη Θράκη (Ορτάκιο) πολλές ομάδες ανθρώπων το 1916. Παράλληλα τον ίδιο χρόνο οι ντόπιοι μετακομίζουν στον Λαγκαδά για μερικούς μήνες. Οι Θρακιώτες ακολούθησαν την εξής πορεία : Θράκη, Καβάλα, Σέρρες, Άμπελοι, Κυδωνιά, Λαχανάς και τελικά καταλήγουν στο Χείμαρο το 1918 και γίνονται μόνιμοι κάτοικοι. Η κατάσταση του χωριού ήταν απελπιστική. Υπήρχαν βάλτοι και η διαβίωση ήταν δύσκολη. Ευτυχώς βρήκαν Τούρκικα σπίτια σε καλή κατάσταση. Το 1922 στα πλαίσια ανταλλαγής πληθυσμών με την Τουρκία που αποφάσισε ο Βενιζέλος, οι Τούρκοι εγκαταλείπουν το χωριό και φτάνουν οι Πόντιοι. Αυτοί ξεκίνησαν από τη Σάντα με ένα τουριστικό πλοίο το ¨κιουλτσαμάν¨ και πήγαν στην Τραπεζούντα. Έπειτα πήγαν στην Κωνσταντινούπολη όπου έμειναν τρία χρόνια αποκλεισμένοι (καραντί). Μετά καταφεύγουν στη Θεσσαλονίκη, έπειτα στην Τριάδα και τελικά φτάνουν στο Χείμαρο. Φτάνοντας στο χωριό βρίσκουν πέντε με έξι οικογένειες. Ντόπιους, αρκετούς Θρακιώτες και λίγους Τούρκους που ετοιμαζόταν να φύγουν. Η κατάσταση στο χωριό ήταν η χειρότερη που μπορούσανε να βρούνε. Υπήρχαν μόνο γκρεμισμένα σπίτια. Αυτοί κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να οργανώσουν το χωριό. Ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Οι καινούργιοι κάτοικοι ήταν κυρίως νέοι γιατί οι γονείς τους πέθαναν μόλις έφτασαν λόγω ασθενειών από το ταξίδι. Έτσι το 1922 ιδρύθηκε για πρώτη φορά η κοινότητα. Το νέο χωριό αποτελείτε στην πλειονότητα του από ντόπιους. Ως το 1940 το χωριό καταφέρνει να οργανωθεί πολύ καλά. Οι σχέσεις των κατοίκων μεταξύ τους ήταν φιλικές. Δεν υπήρχαν εχθροπραξίες. Οι ντόπιοι ήταν πολύ συνδεμένοι με τους Πόντιους. Οι Θρακιώτες ζούσαν απομονωμένοι, ενώ οι άλλες δύο φυλές αλληλοβοηθιόταν. Καθένας καλλιεργούσε χωράφια τα οποία έβρισκε ακαλλιέργητα και τα έπαιρνε για την ιδιοκτησία του. Επίσης διανομή έγινε το 1932. το χωριό παλαιότερα ονομαζόταν ¨Κόπροβα¨ τούρκικη ονομασία που ετυμολογικά σημαίνει κοπρ=γέφυρα και οβα=κάμπος εύφορος. Το 1922 πήρε τη σημερινή ονομασία Χείμαρος από το Φωτεινόπουλο, ο οποίος ήταν δάσκαλος στο χωριό και γενικός διευθυντής βορείου Ελλάδος. Ονομάστηκε έτσι από τη ρεματιά κοντά στο χωριό που κατά περιόδους γεμίζει νερό και σχηματίζεται χείμαρος.
Μετά την αντιμετώπιση των Ιταλών το 1941 και 42 όπως όλοι έτσι και ο Χείμαρος ήταν υπό την κατοχή των Γερμανών. Διαφορές μεταξύ των φίλων δεν υπήρχαν και έτσι με ομόνοια και συνεργασία οι κάτοικοι δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα. Την περίοδο αυτή αρκετοί έφυγαν στα βουνά και έγιναν αντάρτες ακόμη και μερικές γυναίκες. Το χωριό ήταν ήσυχο ώσπου το φθινόπωρο του 1943 κηρύχθηκε εμφύλιος πόλεμος στην περιοχή. Το χωριό άρχισε να δέχεται επιθέσεις από τους αντάρτες των γύρω χωριών και του δικού μας. Επειδή η πείνα τους θέριζε πάνω στα βουνά, κατέβαιναν, έκλεβαν και λεηλατούσαν το χωριό. Οι κάτοικοι πέρασαν δύσκολες μέρες. Κατά τη διάρκεια των επιδρομών κατέφυγαν στον κάμπο. Είχαν καταντήσει φόβος και τρόμος των κατοίκων του χωριού. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι οι αντάρτες σκότωσαν έναν Γερμανό και αυτό το γεγονός ήταν η αφορμή να κάψουν τρία σπίτια στο χωριό μας και να σκοτώσουν τις οικογένειες που ζούσαν σ'αυτά. Αυτά άνηκαν στον Καλαμπίδη, στον Κωνσταντινίδη Πέτρο, τον οποίο τον έκαψαν ζωντανό και στο Βατμανίδη Κώστα. Αυτά ήταν τα κρούσματα που δέχτηκε ο Χείμαρος κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Όπως προαναφέρθηκε η πρώτη διανομή του χωριού έγινε το 1932 και το '38 έγινε η συμπληρωματική. Έπειτα το 1959 έγινε η τρίτη διανομή και μοιράστηκαν στους ακτήμονες κάποια χωράφια. Το 1971-79 κατασκευάστηκε το αρδευτικό σύστημα που χρηματοδοτήθηκε από τον Κων/νο Καραμανλή. Το αρδευτικό ξεκινά από τη λίμνη Κερκίνης και καταλήγει στη Μαυροθάλασσα.
Αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της γεωργίας.
Οι καλλιέργειες που συνηθίζονται στο Χείμαρο είναι τα σιτάρια, τα καλαμπόκια και τα καπνά. Ένα μικρό ποσοστό καλλιεργεί και ελιές καθώς και ντομάτες. Η κτηνοτροφία είχε αναπτυχθεί αρκετά σε προηγούμενα χρόνια αλλά σήμερα έχε παρακμάσει. Το 1980 έγινε η τελευταία και επίσημη διανομή συμφωνά με την οποία έχουν οι κάτοικοι σήμερα τα χωράφια τους. Αν και οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία έχει σημειωθεί αξιόλογη ανάπτυξη στο χωριό η οποία φαίνεται από τον τρόπο ζωής των κατοίκων. Η κοινότητα που ιδρύθηκε το 1922 κάηκε το 1947 και καταστράφηκαν όλα τα αρχεία που υπήρχαν. Το 1951-52 ξαναχτίστηκε και από τότε λειτουργεί κανονικά.
Η εκκλησία του χωριού χτίστηκε το 1932 και είναι προς τιμή της μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Γιορτάζεται στης 15 Αυγούστου και γίνεται πανηγύρι.
Το πρώτο σχολείο του χωριού ιδρύθηκε το 1924-25. Το σημερινό σχολείο χτίστηκε το 1955-60. Μαζί με το σχολείο ιδρύθηκε και αστυνομικό τμήμα.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που πάρθηκαν από την κοινότητα : Ο πληθυσμός του χωριού είναι σχεδόν σταθερός την τελευταία εικοσαετία. Στις δύο τελευταίες απογραφές το 1981 οι μόνιμοι κάτοικοι ήταν 896 και το 1991 928.
Τη δεκαετία του 1960-70 το 10% των μαθητών πέρασαν σε ανώτατα ιδρύματα. Μεταξύ 1980-90 το ποσοστό εισαγωγής σε ανώτατα ιδρύματα αυξήθηκε και έγινε 25% . το 30% των μαθητών πηγαίνουν σε διάφορες ανώτερες ιδιωτικές σχολές.
Το 1960-70 ο μέσος όρος των μεταναστών ήταν 40% του συνολικού πληθυσμού. Το 15% κατευθύνθηκε προς Γερμανία, το 3% στην Αυστραλία και το 2% στη Γαλλία. Το υπόλοιπο 25% εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί άλλοι εργάζονται σε εργοστάσια και άλλοι ασχολήθηκαν με το εμπόριο ανοίγοντας δικά τους μαγαζιά.
