Καλόκαστρο: Η Ιστορία του .......γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

 Στις 28 Δεκ 1919  αρχίζει  η ιστορία του χωριού. Το έτος αυτό οι συνοικισμοί ¨Σαλτικλή¨ (πληθυσμός 180 κάτοικοι) (μετάπειτα Καλό Κάστρο) και Σιβρή που βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού Κορφοβούνι, αποσπάστηκαν από την κοινότητα Αιβαλίκαι Δέρε, Μαχαλάδων της υποδιοικήσεως Λαγκαδά και προσαρτήθηκαν στην Κοινότητα Ορλιακό. 

Αν και η Αρχαιολογική σκαπάνη ανέδειξε  στη θέση «Ασσάρ» της περιοχής του Καλοκάστρου, (νότιοδυτικά του σύγχρονου οικισμού) ερείπια παλιάς πόλης που όπως εκτιμάται  πρόκειται για σημαντική πόλη με διάρκεια ζωής από τους κλασικούς έως τους βυζαντινούς χρόνους χωρίς διακοπή, εν τούτοις η πρώτη επίσημη αναφορά για την ίδρυση της Κοινότητας Καλοκάστρου συναντάται την  07/05/1927 όπου συστήνεται η  Κοινότητα του  Καλού Κάστρου με την απόσπαση του οικισμού Καλό Κάστρο από την Κοινότητα Ορλιάκου και τον ορισμό του ως έδρα της Κοινότητας. Την ίδια χρονική στιγμή οι Οικισμοί Κεφαλοχωρίου και Κορφοβούνι που αποσπώνται από τις Κοινότητες Μακιών και Όρλιακου προσαρτώνται στην Κοινότητα του Καλοκάστρου. 

Έτσι το 1927 η Κοινότητα Καλοκάστρου αποτελείται από τρεις οικισμούς:

·         Καλό Κάστρο

·         Κεφαλοχωρίου

·         Κορφοβουνίου

Κατά τη διάρκεια του το χωριό αποτελούσε μέρος της συμμαχικής γραμμής Μοναστηρίου-Στρυμονικού Κόλπου, η οποία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην τελική παράδοση της Βουλγαρίας. Δίπλα στο σημερινό χωριό σώζεται το κοιμητήριο που χρησιμοποίησαν τα συμμαχικά στρατεύματα, το οποίο συντηρεί η Κοινοπολιτειακή Επιτροπή Στρατιωτικών Τάφων.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, το 1923 εγκαταστάθηκαν στην Κοινότητα αρκετές οικογένειες Μικρασιατών αλλά και Ποντίων προσφύγων και ο πληθυσμός της αυξήθηκε σημαντικά. 

 1938 δημιουργείται  2θέσιο Δημοτικό Σχολείο.

Στις 16 Οκτ 1940 τόσο η ονομασία του Οικισμού όσο και η ονομασία της Κοινότητας διορθώνεται και από Καλό Κάστρο λέγεται πλέον κάτι που ισχύει και μέχρι σήμερα : Καλόκαστρο Το όνομά του οφείλεται στα ερείπια ενός παλιού κάστρου

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το Καλόκαστρο χρησιμοποιήθηκε σαν στρατόπεδο από τον Ελληνικό στρατό.  Κατά τη δεκαετία του 40' το χωριό υπήρξε κύριως παράγοντας ανεφοδιασμού των ανδρών του Ε.Α.Μ και ΕΛΑΣ.

Στα πλαίσια των συνεχών διοικητικών αλλαγών που παρατηρούνται την περίοδο εκείνη και πιο συγκεκριμένα στις 31 Ιουλ 1941 η κοινότητα υπάγεται  στο Νομό Θεσσαλονίκης από το Νομό Σερρών, ενώ στις 14 Νοε 1942 η κοινότητα επιστρέφει εντός των ορίων του Ν. Σερρών. Την περίοδο αυτή παρατηρείται σημαντική μείωση του πληθυσμού της Κοινότητας, λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων και της συνεχούς αστάθειας της περιοχής. Αργότερα και με την λήξη του πολέμου μέρος των κατοίκων επιστρέφει.

 Στα πλαίσια των εθνικών διαμαχιών το Π.Α.Ο συνέλαβε στο λιβαδοχώρι και συγκεκριμένα στο μύλο το Φλαμούρι τον Κωνσταντίνο Εγγλέζο με την κατηγορία ότι ήταν άνθρωπος του Ε.Α.Μ και τον σκότωσαν στο Δ. Σχολείο του Καλόκαστρου, γύρω στο 1946.

Στις 07 Απρ 1951 καταργείται ο οικισμός Κορφοβουνίου και η Κοινότητα μένει με τους οικισμούς Καλοκάστρου και Κεφαλοχωρίου. Πολύ αργότερα και στα πλαίσια του Καποδιστριακού νόμου (4 Δεκ 1997) η κοινότητα του Καλοκάστρου καταργείται και συνενούται με το Δήμο Στρυμονικού.

Διακύμανση Πληθυσμού (Απογραφές)

1940:939 κάτοικοι

1951: 507 κάτοικοι

1961: 575 κάτοικοι

1971: 499 κάτοικοι

1981: 358 κάτοικοι

1991: 321 κάτοικοι

2001: 397 κάτοικοι

 Την δεκαετία του 70-80 σημαντικό μέρος τοων κατοίκων  εγκαταλείπουν το Καλόκαστρο και μεταναστεύουν για αναζήτηση καλύτερης μοίρας. Έτσι ο πληθυσμός και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μειώνεται κατά: 29,45%%

Διατελέσαντες Κοινοτάρχες

•  Παναγ. Γκανάτσιος, 
• Αντ. Γκοτζαπαναγιώτης, 
• Ιορ. Γκόλφος, 
• Πετρ. Πετρίδης, 
• Γεωργ. Βουρουτζίδης, 
• Ευστρ. Σερβάκης, 
• Γεωργ. Καβούκης, 
• Ι. Καβουκάς, 
• Νικ. Πετρίδης, 
• Μίλτ. Χασάπης, 
• Φωτ. Κοσμόπουλος, 
• Αναγν. Πρωτοψαλτης, 
• Κων. Αγγουρίδης, 
• Αθαν. Σερβάκης και 
• Αποστ. Καβούκας.

Το Καλοκάστρο βρίσκεται σε απόσταση 25 χλμ. από τη Νιγρίτα, 25 χλμ. από τις Σέρρες και 70 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη.  Ο οικισμός του Κεφαλοχωρίου απέχει από το Καλόκαστρο περί τα 10 χιλιόμετρα. Η οικονομία της είναι περιορισμένη, γιατί, όχι μόνο είναι μικρός ο κλήρος που αντιστοιχεί σε κάθε αγρότη, αλλά και τα περισσότερα χωράφια είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι αγρότες και κτηνοτρόφοι.. Η συνολική έκταση που έχει η κοινότητα στη δικαιοδοσία της είναι περίπου 4.500 στρέμματα, από όπου παράγονται περίπου 30 τόνοι καπνού, 2.000 τόνοι σιταριού, ελιές, αμύγδαλα και λίγη μηδική. Μέχρι προ τινός υπήρχε και  Αγροτικός Συνεταιρισμός. Η κοινότητα λόγω του μικρού αριθμού παιδιών, διαθέτει μόνο Νηπιαγωγείο ενώ τα παιδιά που υπάρχουν φοιτούν στο Δημοτικό Σχολείο του Στρυμονικού. Ο ναός του Καλοκάστρου είναι αφιερωμένος στον Άγιο Αθανάσιο και πανηγυρίζει στις 2 Μαΐου.

Πολεμικό Κοιμητήριο Στρούμας

Το Ανατολικό τμήμα του Βρετανικού Τομέα της μετωπικής γραμμής, γνωστό ως το Μέτωπο της Στρούμας, βρίσκονταν κατά μήκος της νότιας όχθης ομώνυμου ποταμού. Μέχρι την τελική προέλαση τον Σεπτέμβρη του 1918, οι μάχες εδώ ήταν ζήτημα προφυλάκισης, επιδρομών και περίπολων. Οι κύριες θέσεις των Βρετανικών και Βουλγαρικών αρχών, χωριζόμενες δι αποστάσεως 7 ΚΜ βρισκόταν στους λόφους αμφοτέρων των πλευρών της ελώδους κοιλάδας του Ποταμού Στρυμόνα. Το κοιμητήριο χρησιμοποιήθηκε από τον 40ο Σταθμό Αναγνωρίσεως Θυμάτων (ΣΑΘ), κατά τη διάρκεια όλης της μάχης και σ' αυτό αργότερα μεταφέρθηκαν οι τάφοι, απ' τα πεδία των μαχών στη Στρούμα. Στο κοιμητήριο, έχουν ενταφιαστεί 933 Βρετανοί, 2 Ινδοί, 1 Βρετανός Δυτικής Ινδίας. 1 Μαλτέζος, 9 Έλληνες, 5 Βούλγαροι και 4 Τούρκοι στρατιώτες.