Ημερολόγιο Εγκλεισμού: 8 Απρ 2020

Καθώς πλησιάζει το Πάσχα. η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης αποφασίστηκε οι λειτουργίες να γίνουν και κλεισμένων των θυρών των Εκκλησιών, χωρίς πιστούς. Όσο έζησα, όσο ζω δεν θυμάμαι να έξινε ξανά κάτι ανάλογο. Δικαίως μου έρχονται στο νου σοφίες γερόντων και προφητείες. Έτσι τουλάχιστον νομίζω. 

Όμως κάτι τέτοιο σίγουρα δεν θα πτοήσει τους Χριστιανούς ανά τον κόσμο και κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο να γιορτάσουν στα σπίτια τους. Το σκηνικό θυμίζει τις εποχές των διωγμών και των Κρυπτοχριστιανών. ΄Οχι φυσικά κατ΄ουσία, θα ήταν άδικο να μειώσουμε στο ελέχιστο την προσπάθεια της κάθε κυβέρνησης να αποδεκατίσει την πανδημία, αλλά όπως και να έχει τα περιοριστκά μέτρα πονάνε, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. 

Κλεισμένος λοιπόν στο σπίτι, παρέα με την οικογένειά μου, προγραμματίζουμε ένα διαφορετικό πάσχα από όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Ως πρώην βέβαια στρατιωτικός έχουμε περάσει πολλές τέτοιες περιόδους χωριστά. Υπηρεσίες, επιφυλακές, μεταθέσεις κτλ. Δύσκολα χρόνια που συνεχίζονται ακόμα και τώρα την εποχή της αφυπηρέτησης. 

Σήμερα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα παρά το γεγονός ότι οι ειδικοί λένε το αντίθετο. Τα κρούσματα ανήλθαν στα 526 και το ποσοστό νοσηρότητας στο  0,060% . Συνεχίζουμε να ...απολαμβάνουμε την παραμονή στο σπίτι με όλες τις συνέπειές της, χωρίς την παραμικρή δύναμη αντίστασης. Εκτός και εάν ο ίδιος ο εγκλεισμός είμαι μια μορφή σιωπηλής αντίστασης. 

7 Απρ 2020: Covid -19, και το πιστόλι στον κρόταφο!

Ξάπλωσα συλλογιζόμενος ότι τα νέα 29 κρούσματα αύξησαν το σύνολο στα 494. Λίγο πριν σπάσουμε και το φράγμα των 500. Δηλαδή 0,056%. Κοιμήθηκα!

"Το πιστόλι ήταν στο κρόταφο μου". Τη ζωή σου εδώ και τώρα έλεγε και επαναλάμβανε ο δημόσιος λειτουργός. Τι να την κάνεις του απαντούσα εγώ.Δεν έχει καμία απολύτως αξία. Εδώ που μας φτάσατε δεν έχει καμία αξία. Δεν λέω,  κρίνουμε τα περιοριστικά μέτρα αναγκαία και επιβαλλόμενα και τα τηρούμε. Όμως τι ζωή είναι τούτη. Να μείνω σπίτι όσο χρειαστεί αλλά όσο χρειάζεται μου αφαιρείται και την λογικό, που το αντιστρέφεται. Η ελευθερία που υπερασπιζόμαστε όλοι,  έχει συρικνωθεί εντός ενός μυνήματος, τεσσάρων τοίχων, μιας υπεραγοράς, ενός φαρμακείου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε στο μέλλον, μα το μέλλον μοιάζει τόσο ζοφερό. Πως να αλλάξεις πλέον διαμορφοθείσες καταστάσεις, παγιωμένες ρυθμίσεις, ζωές χαρακωμένες; Η άποψη ότι θα βρεις εσύ την δύναμη ως μέλος μιας φύσης μάλλον απαιτεί χρόνια πολλά και άμεσα χρόνο πολύ. 

"Το πιστόλι στο κρόταφό μου". Έχω να κουρευτώ δύο μήνες. Τα μαλλιά μου αγκαλιάζουμε τα αυτιά που δεν ακούνε καλά. Η τηλεόραση συνεχίζει να υπερασπίζεται το σλόγκαν: Μένουμε Σπίτι σαν μια συνεχιζόμενη προσπάθεια η ανευλευθερία να γίνει  ελευθερία. Μαθήματα από το σπίτι, φαγητό μόνο στο σπίτι, γυμναστική στο σπίτι, τραπεζικές συναλλαγές από το σπίτι, γαμώτο μου ... ατελείωτο σπίτι. Ένα ατελείωτο τελειωμένο ταξίδι εντός σπιτιού. Κούκλες, γλάστρες, διάσημοι εγχώριας κατανάλωσης μας λένε ξαφνικά πως να μαγειρέψουμε, πως να διαβάσουμε, τι να διαβάσουμε, πως να επικοινωνούμε με τους δικούς μας. Κάφροι., και πριν τι κάναμε. Δεν επικοινωνούσαμε; Χρειάζεται να πάρω συμβουλές από ηλίθιους και ξανθιές που έχουν ξεγράψει τις οικογένειές τους, έχουν χωρίσει τρις και τετράκις, δίνουν καθημερινά οδηγίες πως να κάνεις ξανθό τον λόγο σου και αρκούνται στα οφέλη ενός πανηλίθιου βίντεου που δείχνει μια βλαμμένη να κουρέβει την σκούπα της;

"Το πιστόλι στον κρόταφό μου". Οι σκηνές πανικού σε κάποιες χώρες μου θυμίζουν πόλεμο. Ο κορωνοιός και στα δικά μου ίχνη! Μεγάλη η χάρη του. Η μέρα ξεκινά με αυτόν, τελειώνει με αυτόν. Η πλήση του εγκεφάλου τον έκανε διάφανο. Ότι σκέφτομαι,το σκέφτονται και άλλοι.Ότι σκέφτομαι ήδη το έχουν σκεφτεί οι ειδικοί. Ότι σκέφτομαι γίνεται μπούμεραγκ και με πυροβολεί. Σαν ένα πιστόλι που με σημαδεύει συνεχώς. 

Μένουμε λοιπόν σπίτι με το πιστόλι στον κρόταφο, απαραιτήτως καθώς ο φόβος φυλάει τα έρμα. Ο φόβος και ο σεβασμός. Τον εχθρό όποιος και να είναι πρέπει να τον σεβόμαστε! 

6 Απρ 2020: 465 κρούσματα στην Κύπρο,

Ποσοστό νοσηρότητας 0,053% Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω σήμερα. Απογοήτευση. Όταν βγαίνω έξω από το σπίτι την μία φορά που δικαιούμαι την ημέρα αισθάνομαι άρρωστος. Στο σπίτι ανασαίνω. 

5 Απρ 2020: Ο Covid στα 19 του χρόνια έχει ήδη ταξιδέψει πολύ. Καιρός οι γονείς του

είναι να του βάλουν ένα φρένο. Έχουν ξοδέψει πάρα πολλά χρήματα και ο κανακάρης τους δεν λέει να καταλάβει πως η έκφυλη ζωή του απειλεί πλέον το περιβάλλον όλο αλλά πρωτίστους τους ανθρώπους. Τους φίλους, τους συγγενείς, τους γείτονες ακόμα και την ίδια του την οικογένεια. Θα πρέπει να μαζευτεί και να νοικοκυρευτεί! 

Με τις σκέψεις αυτές βρήκα και το σημερινό ποσοστό νοσηρότητας από τον ελεεινό και τροσάθλιο Covid.  Με 20 νέα επιβεβαιωμένα κρούσματα φτάσαμε αισίως τα 446 και 0,051%. Να είμαστε καλά να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. 

Οι παρουσιαστές των σημερινών εκπομπών στην τηλεόραση παίζουν με τα νεύρα μας. Ένα ηλίθιο ρεπορτάζ έκανε την εμφάνισή του το πρωί, όπου μία χαζοχαρούμενη και ελαφροίσκιωτη δημοσιογράφος περιφερόταν κάπου κοντά στον Λευκό Πύργο στη Θεσ/νίκη και προσπαθούσε να μας εξηγήσει που κάνουν τη βόλτα τους πλέον οι κάτοικοι της πόλης. Μα που την κάνουν μαντάμ, στο μπαλκόνι και άντε για μακρινές αποστάσεις στη ταράτσα της πολυκατοικίας. Αι σιχτίρ πια. 

Κάπου - κάπου φτάνουν στα αυτιά ειδήσεις για κάποιον άλλον ηλίθιο που προετοιμάζει τον λαό του για πολλούς θανάτους, για μια χώρα του βορρά που δεν ιδρώνει το αυτί της, για νέες καινοτόμες ιδέες προκειμένου να ξεκινήσει ξανά η οικονομία, λες και δεν γνωρίζουμε ότι για να ξεκινήσει η οικονομία θα πρέπει να βγει ο κόσμος από το σπίτι. Κι ύστερα να μην πιστεύεις τον άγιο εκείνο γέροντα που κάποτα είπε θα μας κλείσουν στο σπίτι και δεν θα μας αφήσουν ούτε πάσχα να κάνουμε! 

Όχι δεν πιστεύουμε στις συνομωσίες αλλά στην αλητεία της πολιτικής και δεν υπάρχει και κανένας αλήτης να επιβεβαιώσει τον κανόνα ούτε και ως εξαίρεση! 

covid -19: Η νοσηρότητα της γλώσσας / Λάρνακα 4 Απρ 2020. (Απόσπασμα από σκέψεις ατάκτων ερριμμένων)

 Λίγο πριν το ρολόι χτυπήσει 9 το βράδυ έμαθα ότι είχαμε άλλα 30 κρούσματα στην Κύπρο. Με συνοπτικούς υπολογισμούς κατάλαβα ότι το ποσοστό σήμερα ημέρα Σάββατο ξεπέρασε το 0,048%. Θα επαναλάβω κάτι που είπα και στο παρελθόν. Φαίνεται μικρό, ελάχιστο μπροστά στο 100% αλλά είναι τόσο σημαντικό καθώς η επέκταση του ιού δεν φαίνεται να έχει μέχρι στιγμής τουλάχιστον οριοθετηθεί. 

Όπως και δεν έχει οριοθετηθεί η νοσηρότητα της γλώσσας μας. Ξένα στοιχεία έχουν διεισδύσει  εδώ και πάρα πολλά χρόνια στον λόγο μας και ενώ έχουμε όλοι διαπιστώσει και διαπιστώνουμε την διάβρωση του, εν τούτοις δεν λαμβάνουμε κανένα απολύτως μέτρο για τον περιοροσμό αυτής της ασθένειας. Δεν υπάρχει κανένα μέτρο και καμιά διάθεση να τεθούν σε καραντίνα λέξεις που παραποιούν τον λόγο, την έννοια, την ελληνικότητα της γλώσσας. Οι πιο ανεκτικοί λένε μπόρα ή μόδα είναι, θα περάσει. Η ελληνική γλώσσα όσο και εάν μεγαλώνει και γερνάει έχει δυνατά αντισώματα και ανοσοποιητικό σύστημα και το καθημερινό αποτέλεσμα την δικαιώνει. Είναι όμως αλήθεια αυτό; 

Με την δύναμη του μη ειδικού θα έλεγα, πως ναι θα μπορούσε να είναι αλήθεια αυτό. Αλλά πάλι. Κατανοώντας την δυναμική της απειλής θα πρότεινα την λήψη δεκάδων μέτρων ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο. Να τεθούν σε καραντίνα εισερχόμενες λέξεις, έννοιες, φράσεις που μολύνουν τη γλώσσα μας, να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας στους κειμενογράφους του διαδικτύου ώστε κάθε κείμενο, φράση, πρόταση που θα περιλαμβάνει γλωσσικούς ιούς να μην έχει το δικαίωμα να αναρτηθεί, να δημοσιοποιηθεί, να δει το φως του κόσμου. 

Μέχρι τότε ας απολαύσουμε την ηρεμία του αυτοπεριορισμού λόγω Covid -19

ο Covid - 19 κάνει ότι θέλει την ανθρώπινη ματαιδοδοξία

Κύπρος / Λάρνακα 3 Απρ 2020. Ποσοστό θνησιμότητας 0,045% με 396 αρρώστους.

Ανοίγω τα παράθυρα να μπει νέος αέρας
Κλείνω την τηλεόραση μισώ τις ειδήσεις
Κινούμαι διακριτικά στο μπαλκόνι μου
Φοβάμαι τον γείτονα
Με φοβάται κι αυτός
Ποτίζω τα λουλούδια
Αγγαλιάζω το σκύλο μου
Σκουπίζω το ξύλινο τραπέζι
Απολυμαίνω τα κάγκελα
Κάνω καφέ
πίνω ξανά καφέ
Βαριέμαι
Κάνω πως γυμνάζομαι
Δεν γυμνάζομαι
Βλέπω τη θάλασσα
Με βλέπει κι αυτή
δακρύζει
δακρύζει

Ο μόνος άνθρωπος που αγκαλιάζω είναι ο άλλος μισός εαυτός μου. 

Ημερολόγιο 2 Απρ 2020 : Ο ιός της πανδημίας βολτάρει ανενόχλητος

Με το ποσοστό νοσηρότητας, ασθενούντων νε έχει σκαρφαλώσει πλέον στο 0,041% το ημερολόγιο είναι ένα καταφύγιο ηρεμίας. 356 συνάνθρωποί μας έχουν νοσήσει. Άλλοι βρίσκονται διασωληνωμένοι, άλλοι στο σπίτι, ο κόσμος σε μια τρελλή κατάσταση καραντίνας. Όλα κινούνται σε ρυθμούς Κορωνοιού. 

Κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία και πραγματοποιούν δράσεις μέσα από το διαδίκτυο.Κείμενα αισιόδοξα έχουν κατακλήσει τα κοινωνικά δίκτυα για τις κοινωνίες που θα αλλάξουν, για τους ανθρώπους που θα βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, για τους ηγέτες που αισθανόμενοι τις αδυναμίες τους θα στραφούν σε πιο ανθρώπινες μορφές διακυβέρνησης. Νεορομαντισμός. Καμουφλασισμένος νεορομαντισμός κάτω από μια διαρκή πίεση να βιώσουν όσο πιο ανώδυνα μπορούν και τούτη τη ζοφερή κατάσταση. 

Αλήθεια πόσο εσωτερική δύναμη θα πρέπει να διαθέτεις για να μπορέσεις να λες, να διατυμπανίζεις ότι ο κόσμος στο μέλλον δεν θα είναι ίδιος, θα αλλάξει; Θα αλλάξει ως προς τι; Προς το καλύτερο; Η ανθρώπινη ιστορία δεν μας διδάσκει τίποτα; Απλώς τη διαβάζουμε και επιλεκτικά διαλέγουμε τα κομμάτια της εκείνα που δικαιολογούν απλώς τις νεορομαντικές μας ιδεολογίες. Τα νευρωτικά κενά μιας ουτοπίας; 

Ο κόσμος δεν θα αλλάξει. Παραδέχομαι ότι σε όλη αυτή την κατάσταση πανδημίας έχουν βγει στην επιφάνεια οι ανθρώπινες εκείνες πλευρές που χαίρουν θαυμασμού. Και φυσικά εξ απαγγέλματος ίσως,  όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των κρατών που πλήτεται από την εξάπλωση του θανατηφόρου ιού,  είναι άξιο συγχαρητηρίων. Και η εργατική αυτή τάξη μετρά ήδη πολλές απώλειες. Σημαντικές απώλειες. Όπως θα μετρούσε σε καιρό πολέμου η τάξη των στρατιωτικών. 

Κλείνω χωρίς να συμμερίζομαι την αισιοδοξία των πολλών. Έχουμε πολύ δρόμο να διανήσουμε πάνω στους σωρούς της ανθρώπινης πραμάτειας. 

Covid-19: Στη σκιά ενός αόρατου εχθρού. Ημερολόγιο 1ης Απρ 2020

Αυτό πότε θα τελειώσει; Οι ειδικοί, τουλάχιστον όλοι αυτοί που παρουσιάζονται ως ειδικοί αδυνατούν να δώσουν εξηγήσεις. Αναμασούν τα λόγια τους, επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, καθημερινά καθώς το κύμα τρομοκρατίας κάτω από στη σκιά του αόρατου εχθρού συνεχίζει να εξαπλώνεται. Φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι μου στέλνουν βίντεο με αναφορές σε παγκόσμιες 

συνομωσίες. Τα βρίσκω αστεία, τα κλείνω πριν καλά- καλά τα ανοίξω. Τι να πιστέψεις δεν ξέρεις; 

Όλο και περισσότεροι αρρωσταίνουν γύρω σου, δεν τους βλέπεις, πως να τους δεις άλλωστε. Τα κρούσματα έφτασαν τα 320 στη χώρα. Το ποσοστό πλέον άγγιξε το 0,040% επί του συνόλου του πληθυσμού. Και όλοι μιλούν για τις νέες τάσεις που θα επικρατήσουν στις αγορές, στις εργασιακές σχέσεις, στις τραπεζικές συναλλαγές. Τρέλα, μια σιχαμερή τρέλα. Οι εταιρείες και τα πολυκαταστήματα συνεχίζουν να στέλνουν διαφημιστικά. Λες και μας προετοιμάζουν για κάτι νέο. Λες και τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά το τέλος και αυτής της συμφοράς. Λες και όλη η ανθρώπινη συμπεριφορά θα μεταλλαχθεί. Ήδη συμβαίνουν τα αδιανόητα. Όλοι εν δυνάμει λεπροί. 

Οι δυνατοί του κόσμου μιλούν για πόλεμο και αναφέρουν πως θα ξεπεράσουν τα θύματα κάποιων μεγάλων καταστροφών του πλανήτη. Δεν διστάζουν με θράσσος βεβαίως να υπολογίζουν τους νεκρούς με διαγράμματα, με κόκκινες και πράσινες κουκίδες, με γραμμές πάνω κάτω και πλαγίως σαν κάτι φυσιολογικό και σε παρασέρνουν και σένα στην φυσιολογικότητα της τρομολαγνείας. Και φυσικά σε τρέφουν ως γουρούνι μέσα στο σπίτι, δίνοντας σου το αναφαίρετο δικαίωμα της ανάσας! Με ένα απλό sms  έχεις το δικαίωμα της εξόδου!

Μου δίνεται η αίσθηση ότι θα επιβληθούν και νέα μέτρα απαγόρευσης. Όπως πχ έτσι το φαντάζομαι θα αρχίσουν να βγαίνουν από αύριο όσοι το επίθετό τους αρχίζουν από α, την επόμενη αυτοί με το β και πάει λέγοντας. Θα βγαίνουμε έξω κάθε 24 μέρες, όσες και τα γράμματα της αλφαβήτα. Για ιατρική περίθαλψη ούτε λόγος. Πρέπει να κολλήσεις εάν θέλεις να αντικρύσεις ιατρό! 

Αντίο λοιπόν και σήμερα. Οι άδειοι δρόμοι κάπου οδηγούν και  χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Και οι άνθρωποι χαίρονται μέσα από το σπίτι τους γιατί δεν ρυπαίνεται πλέον το περιβάλλον. Δεν πειράζει ρυπαίνονται και διαβρώνονται οι ίδιοι. 

31 Μαρτίου 2020: Covid 19 σε μια άδεια πόλη

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Από το μπαλκόνι του διαμερίσματος παρατηρώ τους φάρους των αστυνομικών αυτοκινήτων να αναβοσβήνουν. Περιπολούν την άδεια πόλη μπας και βρεθεί κανένας παράτυπος να κυκλοφορεί σπάζοντας τους περιοριστικούς όρους. Τόσες περιπολίες δεν είδαμε εδώ και χρόνια. Σαν ένα παιχνίδι. 

Άδεια η πόλη, άδειοι οι δρόμοι. Αδειάζει σιγά - σιγά και το μυαλό του ανθρώπου. Σαν να κράτησε πάρα πολύ αυτό το στείο με τον Κορωνοιό. Ένα πικρό αστείο. Από παντού ξεπροβάλλουν εικόνες φρίκης, ντροπής. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται. Τα φέρετρα τοποθετούνται στοίβες στις εκκλησίες. Οι άνθρωποι στην πυρά. Μεσαίωνας. Το σωστό και το δίκαιο αντιστρέφονται. Το κανονικό φαντάζει παράδοξο. Και όλα αυτά με έναν απόλυτα φυσιολογικό τρόπο. Τον τρόπο της πλήρους υποταγής του πολίτη στις αποφάσεις του κράτους. 

Και πως να αντιδράσει και τούτο το κακόμοιρο. Το χτύπησε η δίνη. Παίρνει όπως- όπως τις τολμηρές αποφάσεις, στήνει τοίχους και κάστρα απέναντι από έναν αόρατο εχθρό που δηλώνει πανέτοιμος να μπήξει τα νύχια του και να ξεσκίσει τις ανθρώπινες σάρκες. Παιχνίδι θεών, παιχνίδι των θνητών. Παιχνίδι των παραδείσων και της κολάσεως. 

Παράλληλα ο δείκτης νοσηρότητας στην μεγαλόνησο έφτασε το 0,029%. Νούμερο που μάλλον είναι αναληθές,  μα σε κρατάει συντροφιά στον κόσμο των αριθμών που κατασκευάσαμε. 

30 Μαρτίου 2020: Ο 19χρονος Covid, επισκέπτης απρόσκλητος, θεωρείται ανεπιθύμητος...

Ο 19χρονος Covid, νεαρός μπήκε στην ενηλικίωση με θρασύτητα και εμμονές για τις σχέσεις των ανθρώπων. Ήρθε απρόσκλητος,όχι όπως παλαιότερα που παρακαλούσαμε να κολλήσουμε κάποια ίωση, ένα κρυλόγημα για να μην πάμε στο σχολείο. Ήρθε απρόσκλητος και με την συμπεριφορά του μας ανάγκασε να τον θεωρήσουμε ανεπιθύνητο επισκέπτη. Τον διαπομπέψαμε, τον διασύραμε, τον κατηγορήσαμε για χιλιάδες θανάτους, τον δικάσαμε χωρίς να του δώσουμε το τεκμήριο της αθωότητας και τα αποτελέσματα τα έχουμε οι υγιείς ακόμα, λίγο έξω από την πόρτα μας. 

Εξαιρετικά δύσκολη η σχέση μας. Στα πρόχειρα του διαζυγίου. Απαιτεί όλο και περισσότερους νεκρούς, θυσίες στο όνομά τους. Θεωρείται παντοδύναμος ασχέτως εάν υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν ξεφύγει από τα δίχτυα του. Βρίσκει έναν περίεργο τρόπο να γλυτώνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Μεταλλάσσεται. Παίρνει μορφές αρχαίων θεών, ειδωλολατρικών θεών, θεών της Ασίας, της Αφρικής, του αρέσουν τα δάση της Νοτίου Αμερικής, οι απέραντες εκτάσεις της Ευρώπης, λατρεύει τους πάγους. Αγαπά τον κόσμο όλο. Και την συμπεριφορά μας δεν την συγχώρεσε κι ούτε φαίνεται να την συγχωρά. 

Στην πατρίδα μου το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,026%. Δύο μικρομονάδες πάνω από το χθεσινό με τα κρούσματα να έχουν φτάσει αισίως τα 230. Η Κύπρος αγωνίζεται με μανία να τον θέσεις εκτός της αυλής της. Να τον εξοστρακίσει. Όσο επιμένει αυτός άλλο τόσο πεισμώνει η πατρίδα με την πεποίθηση ότι ο στόχος θα επιτευχθεί. Αρκεί να μην είναι ένα εφιαλτικό παιχνίδι, γιατί στα παιχνίδια όλα ανατρέπονται! 

29 Μαρτίου 2020: Ταξίδι το άπειρο με την άδεια ενός θανατηφόρου ιού!

Τα κρούσματα πΛέον είναι πάνω από 200. 214 στην μεγαλόνησο, όπου πνέουν άνεμοι ανευθυνότητας. Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,024%. Προχωράμε να ανεβούμε και άλλο. 

Από το μπαλκόνι βλέπω στην απέναντι πολυκατοικία ότι μια οικογένεια έχει επισκέψεις. Κυριακή βλέπετε και έχουμε συνηθίσει να τρώμε όλοι μαζί. Την περίπτωση να ασθενήσουμε όλοι μαζί κανείς μα κανείς δεν την υπολογίζει. Παίρνω άδεια να πάω σε ένα κατάστημα τροφίμων και ακούω έναν πολίτη να γελά με ένα φίλο του που εμφανίστηκε με γάντια και μάσκα. "Μαλάκα,πελέ αυτά είναι για τα γερόντια με το μπαστουνάκι" ! Ανατρίχιασα και γέλασα πικρά, γυρίζοντας το πρόσωπο μη με δει. Ντράπηκα για μένα, ντράπηκα και για εκείνον. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια πράγματα αξίζουμε! 

Μια φίλη ποιήτρια, δίνει ραντεβού με τον πατέρα της κάθε δυο μέρες. Θάρρος θέλει και φαίνεται η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με την σοβαρότητα και άλλοτε με ποιητική διάθεση, δίνει τη δική της μάχη στο παρόν. Το μέλλον κανείς δεν το ξέρει. 

Ξημερώματα και είδα έναν εφιάλτη. Ένα μικρό ταξίδι, στιγμιαίο, πόσο διαρκούν οι εφιάλτες; Ένα ταξίδι στο άπειρο. Συνάντησα αγαπημένα πρόσωπα, συγγενικά πρόσωπα, χαμένα στο παρελθόν, με τις φωτογραφίες τους στη βιβλιοθήκη και ένα μικρό καντηλάκι στο κέντρο. Πρόσωπα που μας άφησαν και η θύμησή τους εν μέσω κρίσης μόνο ευωδιά σκορπίζει. 

Κοιτάς το πρόσωπο της γυναίκας που αγαπάς και λες πως αξίζει να μάχεσαι...

Θα έρθει ξανά η Άνοιξη; Το Καλοκαίρι; Θα έρθουν και οι άλλες εποχές; Ή θα μάθουμε να ζούμε μονόχνωτα μόνο σε μία; 

28 Μαρτίου 2020: Ιδιότυπη φυλακή ελέω Κορωνοιού...

   

Με την ανακοίνωση των 179 ήδη κρουσμάτων στην Κύπρο το ποσοστό νοσηρότητας από τον κορωνοιό έφτασε στο 0,020%. Και όπως φαίνεται, όπως τουλάχιστον λένε όσοι φέρουν τον τίτλο του ειδικού ήρθε, θα μείνει και θα μας παιδεύσει ακόμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

   Κλειστήκαμε στα σπίτια μας. όμοια πλέον με κελιά πολυτελείας. Με κουζίνες, σαλίνια, υπνοδωμάτια. Με την ματαιότητα να μας κατακλύει μέσα σε 100 τετραγωνικά. "όποιος δεν έκαμε φυλακή, δεν ξέρει..." είχα ακούσει παλιαότερα να λένε. Τώρα ακόμα και μέσα σε τούτη την τεράστια διαφορά καταλαβαίνω ή αρχίζω να καταλαβαίνω, την στέρηση της ελευθερίας. Αρχίζω να νιώθω όπως οι φυλακισμένοι... Τα παράθυρα κάγκελα, το μπαλκόνι προαύλιο φυλακής. Πόσες δραστηριότητες να κάμεις μέσα σε ένα δωμάτιο; Δεν θα αναφερθώ στις ελαφρότητες των ανθρώπων που για λίγη δημοσιότητα παρουσιάζονται να ψαρεύουν, να κάνουν υποβρύχια κατάδυση, να κολυμπούν δήθεν στην μπανιέρα, να βγαίνουν στα μπαλκόνια με πιάνα και άλλα όργανα, να κάνουν συναυλίες κατά παραγγελία κτλ. Μέσα στην απελπισία ο άνθρωπος μηχανεύεται. Και η ελαφρότητα προσδίδει ρινίδες ελπίδας, ότι οι υγιείς άνθρωποι μπορούν να παράγουν γέλιο μέσα στην καταστροφή. Μα μήπως και οι φυλακισμένοι δεν γελούν; 

   Έστειλα στο 8998 το πρώτο μύνημα. Να μεταβώ μέχρι το φαρμακείο να πάρω χάπια. Εγκρίθηκε αμέσως ..."...για εύλογο χρονικό διάστημα" ενθουσιάστηκα. Ντύθηκα γρήγορα και εκτέλεσα την εντολή, πειθήνιος στρατιώτης πολίτης. Επί των επάλξεων, χωρίς καμία πλέον περιττή μετακίνηση. Τι είναι περιττή μετακίνηση; Όλα, εκτός από αυτά που ορίζει ο κρατικός μηχανισμός. 

  Οι ειδήσεις μυρίζουν θάνατο. 'Ολα τα νέα αναδύουν μια μπόχα, έναν μειωτικό τόνο των ανθρώπων και τι περίεργο! Μάθαμε αυτή την ταπείνωση, να την παρουσιάζουμε ως πόλεμο και όχι μάταιο για έναν αόρατο εχθρό. Οι ηγέτες του κόσμου, πελαγοδρομούν ανάμεσα στο σωστό, το δίκαιο, το άδικο και φυσικά ανάμεσα στις ζωγραφιές των χαρτονομισμάτων. Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα. Ο λεγόμενος Δυτικός προηγμένος Κόσμος πανικοβλημένος από μια κατάρα, στέκεται χάσκοντας μπροστά στα παιδιά του που χάνονται. Δεν είναι τούτα που λιμοκτονούν από έλλειψη τροφής, εκείνα ήταν στην Αφρική, με λίγο χυλό επιζούν, τα παιδιά μας τώρα χαροπαλεύουν στις καθαρές κλίνες...

Πόσο πράγματι λυπάμαι να σκέφτομαι όλα τούτα μέσα στην ιδιότυπη φυλακή των 100 τετραγωνικών! 

Κορωνοϊόυ έργα: 27 Μαρτίου 2020

Κοιτάζω στον καθρέφτη. Θέλω κούρεμα. Αρπάζω το μικρό ψαλίδι και κόβω τις φαβορίτες. Δεν τολμώ ν ακόψω τα υπόλοιπα μαλλιά. Τ΄ αφήνω λοιπόν στη μοίρα τους που είναι να φυτρώνουν ακόμα και όταν δεν τα θέλεις. Αφήνω τις άσπρες τρίχες να μεγαλώνουν και να μου θυμίζουν ακόμα περισσότερο την γοητεία της μέσης ηλικίας και τον ερχομό μια άλλης. Ειδήσεις - ειδήσεις θανάτου με γυροφέρνουν και δεν μπορώ να σταθώ στην τόση αισιοδοξία του συνόλου των ανθρώπων που μένουν στο σπίτι και διασκεδάζουν με τόσες ελαφρότητες για να αντικαταστήσουν δήθεν τις δραστηριότητές τους. Στέκομαι όμως με σεβασμό απέναντι στα μικρά παιδιά που κάνουν γενέθλια στο μπαλκόνι, τραγουδούν, γελούν με τους γειτόνους, στέλνουν μυνήματα. Αναρωτιέμαι εάν θέλουν έναν κόσμο καινούργιο, γιατί από μόνα τους δεν μπορούν. Προσπερνώ ταχύτατα την υποκρισία των μεγάλων και μαζί με αυτούς και την πιθανότητα να είμαι και εγώ κομμάτι της. 

Οι δείκτες  νοσηρότητας στη δεύτερη πατρίδα μου αυξάνονται. Έφτασαν στο 0,018% και όλα δείχνουν ότι θα πάνε ακόμα πιο πάνω. Λες και το βάλανε στοίχημα να αγγίξουν την κορυφή. Οι ηγέτες της λεγόμενης ενωμένης Ευρώπης ανύμποροι κοιτούν τα νούμερα, βγαίνουν στους δέκτες και χασκογελούν, άλλοτε λίγο τρομαγμένοι, άλλοτε αποφασισμένοι να χτυπήσουν άλλο ένα κακό στη ρίζα τους. Και κάποιες μεγάλες εταιρείες τρίβουν τα χέρια κάτω από το τραπέζι. Πόσο λείπουν από την αθρωπότητα οι χαρισματικοί ηγέτες. Αυτοί που προβλέπουν το κακό και που δεν αφήνουν απροστάτευτο με ανθρώπινη ειλικρίνεια τους λαούς τους. 

Σήμερα έστειλα και το πρώτο μύνημα στο νούμερο 8998 με την ένδειξη ότι βγάζω το σκυλάκι μου βόλτα κάπου κοντά στο σπίτι μου. Μου το ενέκριναν. Λέω ακόμα ένα βήμα έγινε. Πρώτα σε περιορίζουν και ύστερα σου δίνουν ανάσες με το σταγονόμετρο. Κι έτσι καθώς δεν χάνεται η ελπίδα όλα τα πιθανά μέτρα στο μέλλον θα φαντάζουν μια έξοδο, ρινίδες ελευθερίας που θα διασκορπίζονται τριγύρω μας. Κι όλοι οι άνθρωποι, δούλοι της δημοκρατίας θα κινούμαστε σαν μια γροθιά ενωμένοι να νικήσουμε τη συμφορά. Δεν είναι κακό, καθόλου μάλιστα. Σου δίνει την αίσθηση του πολέμου και πως είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές. 

Ίσως αν έβρεχε δυνατά...

26 Μαρτίου 2020: Στο ημερολόγιο η φωνή δεν μπορεί να σωπάσει

καθώς ο Κορωνοιός εδραιώνει όλο και περισσότερο την παρουσία του ανά τον κόσμο. Μακάβριες σκηνές μεταδίδονται από τους δείκτες των τηλεοράσεων. Ακόμα περισσότερα κρούσματα, ακόμα περισσότεροι θάνατοι και αυτοπεριορισμένοι. Οι δρόμοι έρημοι, οι πλατείες άδειες, οι πόλεις φαντάσματα με τα παράθυρα μάτια ανθρώπινων ψυχών που φέγγουν τη νύχτα σαν τετράγωνα και παραλληλόγραμμα φεγγάρια. Το απέναντι περίπτερο έκλεισε μετά από χρόνια πριν από το μέσο της νύχτας. Κοράστηκαν τα αφεντικά να περιμένουν τον κανένα. Τα ποσοστά νοσηρότητας αρχίζουν να παίρνουν μια ανησυχητική μορφή και η καμπύλη των στατιστικών κοκκινίζει. ίσως και από την απύθμενη ντροπή αυτού του μάταιου κόσμου. Και άν είναι μάταιος ο κόσμος,  γιατί όλος αυτός ο πόλεμος να κρατηθεί η ζωή εν τη ζωή; Μια λανθασμένη πορεία θεοποίησης! Δεν ξέρω εάν η προσωπική μου ευθύνη θα βοηθήσει. Τουλάχιστον θα αφήσει μια αίσθηση γλυκάδας στην ψυχή μου. Θα πω στο παιδί μου: "Έκαμα το σωστό, δεν ξέρω εάν έσωσα και τον κόσμο!" 

Σήμερα τα διαγνωσμένα κρούσματα στην Κύπρο έφτασαν τα 146 και το ποσοστό επί του πληθυσμού στο 0,016%. Μου αρέσει να κρατώ στατιστικά για την δική μου νυχτερινή συντροφιά, παρέα με τα ακούσματα από την Loreena Mckennitt. Να ανακουφίζω κάπως την σκέψη ότι όλα πάνε κατά διαόλου. Μια χωή χωρίς ηρεμία, σαν να σε καλούν όλα τα κακά του κόσμου να συμμετάσχεις, σαν να υπάρχει μια αόρετη απάνθρωπη ηγεσία που σε θέλουν έρμαιο των δικών της αποφάσεων, δούλο των ανίερων πράξεων της. 

Κουλουριάζεσαι μέσα στην ομίχλη και την υγρασία ενός κυκλικού φόβου, που αρχίζει και τελειώνει σε μια δυο συμπονετικές κουβέντες, ανάμεσα στους ήχους και τους παλμούς της καρδιάς του παιδιού σου, του κουρασμένου παιδιού σου που ο κόσμος που τον έφερες να ζήσει δεν του προσφέρει παρά αγωνίες και θλίψεις. 

Οι σειρήνες και οι φάροι της αστυνομίας σε περιμένουν και απόψε στους κυκλικούς κόμβους και τα μυστικά περάσματα, να σου προσφέρουν τις υπηρεσίες ελέγχου που δεν πεθύμησες ποτέ και σου τις παρουσιάζουν ως το πλέον απαραίτητο μέτρο για την δική σου ασφάλεια. Μήπως ξέρεις τελικά τι είναι ασφάλεια, ποια είναι η καλύτερη δική σου ασφάλεια; 

Θα κοιμηθείς μέσα στο σπίτι, σκύλος που υπηρέτησες και υπηρετείς πιστά. 

Εκτιμώντας την ατέλεια του κόσμου

Δημήτρης Γκόγκας

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού [ 25 Μαρ 2019] Χωρίς άλλο χρόνο

132 κρούσματα ανήμερα του Ευαγγελισμού αλλά και των εορτασμών της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.Ποσοστό δηλαδή: 0,015% επί του συνόλου του πληθυσμού. 0,01% πάνω από την χθεσινή μέρα.  

Η Λάρνακα έμοιαζε σαν πόλη φάντασμα. Βγαλμένη μέσα από ταινίες και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας άρχισαν να αποδίδουν αλλά ο εγκλεισμός στα σπίτια μας, μόνο κακό δημιουργεί στην ψυχολογία. Ο κόσμος μας καταρρέει, η καθημερινότητα παίρνει μια διαρκώς αρνητική κλίση, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τραυματικό σοκ, ίσως μεγαλύτερο και από αυτό των συνεχόμενων ανθρωπίνων απωλειών. Το μετατραυματικό σοκ από αυτή την περιπέτεια και η αντιμετώπισή του θα είναι μία διαρκή πληγή που δεν θα κλείνει με τίποτα. 

Η παρουσιάστρια των ειδήσεων επέμενε και το επαναλάμβανε ότι αλλάζουν τα πάντα στη ζωή μας και πως θ απρέπει να προσαρμοζόμαστε. Μου φάνηκε ολίγο τρελλή ή και χαζή. Σαν να ήταν ένα παπαγαλάκι χωρίς νου. Είναι δυνατόν να χαμογελά λέγοντας ότι θα πρέπει να ενταφιαζόμαστε μέσα σε μια πραγματικότητα που θα κινείται από δηλώσει sms και υπευθύνων δηλώσεων ανά χείρας! 

Κλείνω τα μάτια, μα δεν θέλω να κοιμηθώ. Κοιμήθηκα αρκετά, με κοίμησαν τα παραμύθια. Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσω τους δράκους και τα τέρατα που βρήκαν κερκόπορτες, ξέφυγαν και μας κυνηγούν ανελέητα. 

Δεν υπάρχει χρόνος, κινούνται οι δείκτες στο ρολόι του τοίχου αλλά είναι όλα χθες, όπως χθες θα είναι και αύριο. 

Ημερολόγιο επιβίωσης της 24ης Μαρτίου 2020 (Ο θανατηφόρος ιός απλώνει συνεχώς τα πλοκάμια του)

Διαβάζω ξανά σήμερα ότι ο πληθυσμός της μεγαλονήσου (Κύπρος) το 2018 έφτασε τις 875.900. Τα κρούσματα του επικίνδυνου ταχέως μεταδιδόμενου ιού (κορονοϊού) σήμερα ήταν 124. Ποσοστό δηλαδή: 0,014% επί του συνόλου. Τίποτα πλέον δεν είναι αμελητέο όταν αυξάνεται. 
Τέθηκαν σε ισχύ από τις 6 το απόγευμα τα νέα περιοριστικά μέτρα σε ολόκληρη την Κύπρο. Ομάδες της αστυνομίας και του στρατού έχουν στήσει μπλόκα σε καίρια σημεία και ελέγχουν σχολαστικά την τήρηση των κυβερνητικών αποφάσεων. 
Ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια. Στα καταστήματα τροφίμων σήμερα παρατηρήθηκε το αδιαχώρητο. Μια μυστική δύναμη αυτοσυντήρησης κρατούσε σε αποστάσεις τον κόσμο. Συνάντησα δύο γνωστούς που σε άλλες περιστάσεις θα τους αγκάλιαζα και θα τους ασπαζόμουνα. Σήμερα απλώς τους χαιρέτησα από μακριά και τους ευχήθηκα καλή τύχη. 
Δεν ξέρω γιατί, παρασυρόμενος και εγώ από αυτό το αίσθημα επιβίωσης, αγόρασα προμήθειες για αρκετό καιρό. Πήρα και τα φάρμακά μου. Κλείστηκα στο σπίτι και στο καβούκι μου. Σκαντζόχοιρος, σαλιγκάρι, πουλί σε κλουβί, θα δείξει! 
Περίεργο ον ο άνθρωπος. Πως άφησε να του συμβεί κάτι τέτοιο; Και αφού περηφανεύεται για την εξυπνάδα του και πέτυχε τόσα πολλά, πως επέτρεψε στον ίδιο του τον εαυτό να σπείρει τον τρόμο σε ένα ήδη τρομοκρατημένο πλανήτη; 
Μήπως δεν είμαστε η κατ εικόνα του θεού μα του διαόλου; 

Ελαφρότητα Πολιτών: Ημερολόγιο Αυτοπεριορισμού (23 Μαρ 2020)

Το ποσοστό των κρουσμάτων στην Κύπρο αυξάνεται ραγδαία επί καθημερινής βάσεως. Ήδη έφτασε το 0,013% επί του συνόλου του πληθυσμού. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με τραγικό τρόπο ανακοίνωσε νέα μέτρα που αφορούν κυρίως στο κλείσιμο δημοσίων χώρων και στην ελεγχόμενη πλέον κυκλοφορία των πολιτών. Η Κύπρος μπαίνει σε μια νέα δοκιμασία με πληθώρα ανυπότακτων, ανυπάκουων πολιτών. 

Στη γειτονιά επικρατεί μια εκωφαντική ηρεμία. Χθές συναντήθηκα στον δρόμο με ένα γνωστό που είχε βγάλει το σκυλάκι του για βόλτα. Μόλις με αντίκρυσε,με χαιρέτησε από μακριά και έστριψε στη γωνία. Δεν τον αδικώ, το ίδιο είχα σκεφτεί να κάνω και εγώ. Στο μπακάλικο της γειτονιάς, ο υπάλληλος μου είπε πλέον να μην βάζω τα πράγματα στο πάγκο αλλά μόνο μέσα στο καλάθι. Παρά το γεγονός ότι είχα πάει προετοιμασμένος. Γάντια,μάσκα. 

Ο φόβος της μόλυνσης απομακρύνει τους ανθρώπους. Όσο και εάν χορεύουμε στα μπαλκόνια, όσο και αν τραγουδάμε και στέλνουμε αστεία βιντεάκια στις εκπομπές της τηλεόρασης και στο διαδίκτυο, ένα είναι σίγουρο ότι ακόμα και μέσα στα αστεία η σοβαρότητα της κατάστασης αναδύει μικρούς και μεγάλους πανικούς.

Ανέβασα την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι, αύριο του ευαγγελισμού, γιορταζει η πατρίδα την επανάστασή της. Έτσι για να νιώσω μέσα στον φόβο ότι ζω!  

O Κορωνοιός καλπάζει ( ενημέρωση ημερολογίου της 22ης Μαρ 2020)

Ενημερωθήκαμε ότι 9 νέα κρούσματα ανέβασαν το ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού σε 0,010%. Όλα 95!! Είχαμε και τον πρώτο νεκρό άνδρα κάποιας ηλικίας βέβαια με πολλαπλά θέματα υγείας. 'Ετσι τουλάχιστον μετάδωσαν τα ΜΜΕ που κάνουν καλά την δουλειά τους (ρίγος, φόβος, τρόμος). Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός επέβαλλε απαγόρευση της κυκλοφορίας υπό όρους. Απαραίτητο; Θα δείξει αν και η ενέργεια κρίνεται θετική. Εδώ στην Κύπρο, αν και φαίνεται να τηρούμε τα μέτρα εν τούτοις υπάρχουν οι αφελείς και οι ασυνείδητοι. Σούβλες και βόλτες παρατηρήθηκαν σε χώρους αναψυχής. Αχ βρε αδελφέ και κουμπάρε. Από σίδερο φτιαχμένοι. 

Στο σπίτι είδαμε για μια ακόμα φορά την ιστορία του the last of us  με τις προφητικές του προεκτάσεις. Ήδη ορισμένοι λένε ότι το κακό διήρκησε πάρα πολύ. Οι θεωρίες συνωμοσίας σε παγκόσμιο επίπεδο δίνουν και παίρνουν. Και γιατί να με αφήσουν ανεπηρέαστο; Εννοώ σε θεωρητικό επίπεδο. Είναι μια καλή ευκαιρία να διαβαστούν όλες οι απόψεις μέχρι η διεθνής κοινότητα (χαχαχα) αποφασίσει να θέσει ένα τέλος στο επί της γης παιχνίδι με νεκρούς, ζωντανούς, νεκροζώνατους. 

παρατήρηση: τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν: https://www.playstationlifestyle.net/2020/02/12/free-the-last-of-us-part-ii-ps4-theme-dynamic/

(Ο Κορονωιός αυτοθαυμάζεται) Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 21 Μαρ 2020

   

Κάτι λείπει από την πανδημία. Κάτι λείπει από αυτό τον ιό. Ήδη ξέρουμε τις προτιμήσεις του. Άνθρωποι που μεγαλώνουν. Άνθρωποι που μεγάλωσαν και έχουν αποθέματα μνήμης όχι όμως δύναμη. Ασθενεί μαζί τους, τους παραπλανά και ύστερα τους παρασέρνει σε ένα χορό Ζαλόγγου. Όμως κάτι λείπει. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο τελικός προορισμός του. Μάθαμε από ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι, τις στάσεις που έκανε, αλλά δεν γνωρίζουμε σε ποιο σταθμό θα κατέβει και τι δουλειά θα κάνει. Ή εάν τελειώσει τη δουλειά του που θα συνταξιοδοτηθεί.

Τα κρούσματα αυξήθηκαν και σήμερα 12 ημέρες μετά τον ερχομό τον ερχομό του θανατηφόρου ιού στην Κύπρο. Έφτασαν πλέον τα 84. Το ποσοστό επί του συνόλου του πληθυσμού πλησίασε το 0,0095%. Χθές ήταν στο 0,0085%. Διαβάζω και σήμερα σε εφημερίδες πως 776 άνθρωποι τέθηκαν σε περιορισμό σε κάποια ξενοδοχεία της μεγαλονήσου. Δηλαδή με συνοπτικούς υπολογισμούς το 0,085% του πληθυσμού. Εφιάλτης.

Με τις σκέψεις αυτές με πήρε ο ύπνος. Έψαχνα να βρω τι λείπει, ποιο στοιχείο λείπει από την υπόθεση. Διότι κάτι λείπει. Κάτι δεν εξηγείται. Σαν να είναι μια τεράστια προπαγάνδα που ξέφυγε από τον στόχο της. Ίσως πάλι έτσι μας φαίνεται γιατί δεν είμαστε στα κέντρα λήψεως αποφάσεων. Ίσως γιατί ακόμα δεν έχουμε αντικρύσει εμείς τον ιό.

Οι πρώτες κραυγές από την γειτονιά ήρθαν να με ξυπνήσουν. Οι ασπροφορεμένοι φύλακες τραβούσαν αλυσοδεμένους τρεις άγνωστους γειτόνους. Που τους πήγαιναν, τι θα τους έκαναν, κανείς δεν γνώριζε. Και φυσικά δεν γνώριζα και εγώ. (εφιάλτης)

Οι ειδήσεις στην τηλεόραση με σόκαραν περισσότερο από ποτέ. Σαν ένα πανωφόρι που δεν σε προφυλάσσει από το κρύο. Σηκώθηκα, ήμουν ζαλισμένος, δεν καταλάβαινα. Ο παρουσιαστής μας πυροβολούσε ασταμάτητα. Έπεσα κουρασμένος στην πολυθρόνα. Δεν είναι πλέον καθόλου αστείο! Και να μαθαίνω ότι ένας εγχώριος αστέρας πλήττει παίζοντας χαρτιά στο σπίτι του μόνο αποτροπιασμό μου προκαλεί.

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 20 Μαρ 2020 βραδάκι (με φόντο τον Κορονωιό) Λες να μοιάζει με φεγγάρι;

11 ημέρες μετά την αναμενόμενη άφιξη του Κορονωιού στην Κύπρο και τα κρούσματα έφτασαν τα 75. Δηλαδή ποσοστό 0,0085% επί του συνόλου του πληθυσμού,από 0,0078% που ήτανε χθες. Η Κυβέρνηση ανακοινώνει νέα μέτρα, ο λαός υπακούει αν και υπάρχουν περιπτώσεις ανυπακοής των σχετικών διαταγμάτων. Μια βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο των Φοινικούδων φανερώνει του λόγου το αληθές. Παρά το γεγονός των κλειστών καταστημάτων ο κόσμος βγαίνει για μια βόλτα, δεν κρατά τις αποστάσεις που προβλέπονται. Στα καταστήματα τροφίμων, αρτοποιείων παρατηρούνται να εισέρχονται πολίτες χωρίς να φορούν ούτε γάντια, ούτε μάσκες  (αν και στις πλείστες των περιπτώσεων δεν παρέχουν ασφάλεια) ενώ οι υπάλληλοι αδυνατούν να τους κάνουν παρατήρηση. Δυστηχώς οι κακές νοοτροπίες συμπεριφοράς δεν εκλείπουν. 

Στις τρομολαγνικές ειδήσεις των 8, υπάρχει μια είδηση που μου κάνει εντύπωση. Η αύξηση της ενδοεικογενειακής βίας. Ο εγκεισμός φαίνεται να έχει αρνητικά αποτελέσματα για τους συμπολίτες μας, που συχνά- πυκνά σηκώνουν το χέρι και όποιον πάρει ο ... χάρος. Αυτοσυγκράτηση αδέλφια και οι δύσκολοι καιροί θα συνεχιστούν. Αν χειροτερέψουν τα πράγματα τι θα κάνουμε; Θα σκοτώνει ο ένας τον άλλον; 

Σήμερα υποσχέθηκα μια βόλτα και εγώ στην γυναίκα μου, στη Στρατούλα. Αν ήταν καλός ο καιρός θα πηγαίναμε κινηματογράφο,  για φαγητό έξω και καφέ. Πράγματι ντυθήκαμε σωστά, καθήσαμε αναπαυτικά στους καναπέδες και είδαμε ένα ακόμα επεισόδιο  της σειράς: Chicago P.D. Στη συνέχεια βγήκαμε στη βεράντα του σπιτιού και αγναντεύοντας το πέλαγος τσιμήσαμε ένα παραδοσιακό πιάτο γεμιστών πιπεριών με συνοδεία χωριάτικης. Στο τέλος για επιδόρπιο ένας  κυπριακός καφές και κουλουράκι! Η επιστροφή στο σπίτι ήταν μικρή. Πέντε βήματα!!