Αζιμούθιο ...μια ιστορία του Δημητρίου Γκόγκα

 

Τρίτη Βράδυ. Νυχτερινή άσκηση Είχαμε ντυθεί ως αστακοί, τα σακίδια γεμάτα  με τις καραβάνες, τη πετσέτα, το αδιάβροχο. Το Μ1 στους ώμους σε  κατακόρυφη θέση, αλλοίμονο σε εκείνους που για κάποιο λόγο του ςξέφευγε λιγάκι, φωνές, σύνταξη.  Μπήκαμε ως  διμοιρία σε δυάδες Μπροστά οι βαθμοφόροι και πίσω σε μια σειρά οι υπόλοιποι συμμαθητές.

Δεν κάναμε ούτε εκατό βήματα έξω από  το κτίριο της σχολής και άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Ήταν κάτι που το απευχόμασταν. Όχι γιατί φοβόμασταν το νερό, κάθε άλλο, θα ξέπλενε και εμάς, θα ξέπλενε και τον φοβικό μικρό κόσμο μας. Πήραμε διαταγή να σταματήσουμε, ο Διμοιρίτης είχε ήδη σηκώσει το χέρι και αραδιαστήκαμε στα δεξιά και τα αριστερά του δρόμου. Ανοίξαμε τα αδιάβροχα, τα αφορέσαμε και για κάποια ώρα αισθανόμασταν άνετοι απέναντι στη βροχή. Μέχρι που το νερό είχε αρχίσει την απέλασή του Μπάτσιζε το πρόσωπο, ως απρόσκλητος επισκέπτης εισχωρούσε κάτω από το αδιάβροχο και ύγραινε πρώτα τη στολή και ύστερα βαθύτερα το κορμί και τα κόκκαλα. Κάπου – κάπου περνούσε  μέσα από τον έρημο δρόμο και τη σιωπή του  ακριανού τσιμεντόδρομου της πόλης κάποιο αμάξι. Άνοιγε το παράθυρο ο οδηγός, φώναζε  τη γνωστή φράση «ψαρούκλες» και συνεχίζαμε.

Τη νύχτα εκείνη κινηθήκαμε στις κορυφογραμμές των ανωνύμων λόφων. Ανώνυμοι μπορεί να λέγονταν αλλά για εμάς είχαν ήδη ονόματα. Α, Β, Γ. Σαν να μαθαίναμε την αλφαβήτα, στα 18μας χρόνια. Είχαμε κάνει ήδη τη μισή διαδρομή, ήμουν στην κορυφή του ενός ζυγού και ακούω τη σκληρή φωνή του Διμοιρίτη. «Γκόγκας, ξέρεις τι είναι αζιμούθιο» «Μάλιστα κύριε υπολοχαγέ» φώναξα με όση δύναμη είχα. «Δεν άκουσα ρε ψάρακα» είπε πάλι. «Μάλιστα κύριε Υπολοχαγέ» φώναξα με όλη τη δύναμη που μου είχε απομείνει. «Αζιμούθιο είναι η δεξιόστροφη γωνία που σχηματίζεται από τον μαγνητικό βορρά το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε και το σημείο στο οποίο σκοπεύουμε.»  «Κάνε λοιπόν το αζιμούθιο» με διέταξε.  Όλοι γνωρίζαμε τι σήμαινε τούτο. 

Άρχισα να περιστρέφομαι καθώς προχωρούσε η πορεία γύρω από τον εαυτό μου. Δεν πέρασε χρόνος πολύς και είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. «Είσαι καλά ψάρακα;» «Μάλιστα κύριε λοχαγέ» Εκείνος όμως είχε καταλάβει ότι κανείς δεν ήταν καλά. Είπε σε κάποιον συμμαθητή μου να με κρατήσει μέχρι να ξεζαλιστώ, έτσι έγινε και συνεχίσαμε μέσα στη βροχή, ανάμεσα από σιωπές και φωνές,  κάτω από τους ήχους των όπλων και των ξιφολογχών τον γρήγορο περίπατό μας. Έπρεπε να σταθεροποιηθούμε στα 120 βήματα το λεπτό. Περίπου 4 χιλιόμετρα την ώρα. Τόσα χιλιόμετρα πιο κοντά στο στόχο μας. Τόσα χιλιόμετρα πιο κοντά στην ελευθερία μας.

Η καταστροφή των 36 βιβλίων

Στην βραδυνή αναφορά του Επόπτη ήμουν μπροστά εγώ..υπερήφανος μαθητής Β' και τρεις τέσσερις ακόμα συμμαθητές. Μπροστά στα πόδια μου 36 βιβλία...το ένα πάνω στο άλλο...Ένας μικρός πύργος. Αφού αναφέρθηκα     τι έχεις να πεις αρχιψαρακα άκουσα...τι να ψελλισω μπροστά σε τούτο τον κρητικό λοχαγό τι να πω....Δεν θα μιλήσεις Δημητράκη μου είπε πάλι...δεν θα μου πεις γιατί είχες στο αναλόγιο σου τόσα βιβλία...αφού ξέρεις ότι απαγορεύονται...η αλήθεια είναι ότι όλοι το ξέραμε...αλλά πέραν τούτου κάποια εξωπραγματικά γεγονότα και φαινόμενα με απασχολούσαν...το τρίγωνο των Βερμούδων...η ζωή σε άλλους πλανήτες...το πείραμα της Φιλαδέλφειας και άλλα παρόμοια...Άκου μου είπε τι θα γίνει...θα μου δώσεις τα μισά να τα διαβάσω και θα κρατήσεις τα υπόλοιπα...μετά πάλι θα κάνουμε ανταλλαγή...Δεν ξέρω γιατί αλλά φοβήθηκα ότι θα έχανα τα βιβλία...αρνήθηκα αστραπιαία..ίσως ασκεφτα...ασυναίσθητα...τότε θα τα σχισεις τώρα  εδώ....θύμωσα μα ο δικός του θυμός ήτο ανώτερος...και εσχισα ένα ένα όλα τα βιβλία....ως ανταπόδοση δεν τιμωρήθηκα...μέχρι να φύγω από τη σχολή δεν διάβασα τίποτα άλλο πλην των στρατιωτικών εγχειριδίων και κανονισμων

Ανώνυμα / Δημήτριος Γκόγκας

 

Ακουγα από δίπλα κλάματα. Μου φαινότανε αδιανόητο άνδρες σχεδόν να κλαίνε κι έκλεινα και τα δικά μου μάτια μην τυχόν ξεφύγει κανένα δάκρυ και κάνει κρότο στο τσιμεντένιο δάπεδο. Την άλλη μέρα μαθαίναμε ότι κάποιος δήλωσε παραίτηση..δεν άντεχε...μα μήπως εμείς ήμασταν από ατσάλι...από πέτρα; Είχαμε όμως μια ευθύνη να υπερασπιστούμε και την αξιοπρέπεια μας..Κάνεις δεν είχε το δικαίωμα να μας στερήσει τη θέση για την οποία ματωναμε...ούτε τα αγκάθια από τα ανώνυμα Α..Β..και Γ

Στρατιώτης στα χαρακώματα...του Δημητρίου Γκόγκα

Όταν κράδαινε το όπλο ψηλά, ως στρατιώτης τυφλών,

έμοιαζαν τα χαρακώματα, σαν φωλιές αετών.

Κάρφωνε στα μάτια δοκούς κι ένιωθε τη βροχή.

Φύτευε στη γη του σκορπιούς, άνθιζαν οι σταυροί.

 

Τι κι αν φώναζε δεξιά ο ληστής,

πως ο αθώος ήτανε ποιητής,

κάποιος γύπας μέσ΄ από την βρωμιά,

τσιμπολόγαγε τα σωθικά.

 

Κι έτσι πέρασαν οι χρόνοι του,

στη διαθήκη τους οι πόνοι του.

Πιο γλυκείς οι σφαίρες του αλλά,

πάλι  το όπλο του ψηλά το κρατά.

 

Όταν γυάλιζε το ξίφος κρυφά, σαν συλλέκτης ψυχών,

έπεφταν δάκρυα του κόσμου πικρά, στα σώματα των νεκρών.

Δίκαζαν τους αθώους σοφά, σε πελάγων σπηλιές. 

Άσπρα κύματα τα μνήματα, κι οι ευθύνες λειψές.

 

Τι κι αν έκραζε ο άλλος ληστής,

ζήτημα υποταγής.

Των Αργείων χάθηκαν οι φωνές,

στις χρυσές αμμουδιές.

 

Κι έγινε το βόλι σιωπή,

στου θαλάμου του κλειστή διαδρομή.

Πέφτει κλαίγοντας στη λασπουριά,

νέκρωσε τον η ελευθεριά.

"3 τραγωδο ποιήσεις για έναν αγνοούμενο" του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
[1]

Φεγγοβολούνε οι νυχτιές,
Παρασκευή και Τρίτη.
Κι ένα σπουργίτι έχασε,
το δρόμο για το σπίτι!
 
Φωνάζουνε στις γειτονιές,
μικρά παιδιά και σκύλοι,
απ΄ τα μπαλκόνια κρέμονται ,
της Άνοιξης τα χείλη.
 
Σάββατο θέλεις να χαθείς,
στις ερημιές του κόσμου
κι εκεί απλώνεις μυρωδιές
και φυλλαράκια δυόσμου.
 
Άιντε η καρδιά μου λάθεψε,
τον πόνο μου ανάθρεψε.
Παρασκευή και Τρίτη,
απ΄ της θαλάσσης το βαθύ
μέχρι του ουρανού το γκρι,
κι ως τον Αποσπερίτη.  
 
Πετούν στους κάμπους αετοί
και στις αυλές τριζόνια.
Μοσχοβολά το γιασεμί
Ιούλη πέφτουν χιόνια.
 
[2]
 
Ρίχνει τα ζάρια βιαστικά,
να φύγει. Περιμένουν
τρεις στο στενό προσμένουν,
να κελαηδήσει η τουφεκιά.
 
Βάζει μια μάσκα και το φως,
απ΄ τη ματιά του εχάθη.
Μες στης ψυχής τα βάθη,
 σαν αηδονάκι, μοναχός.
 
Μα δεν μπορεί κανείς να δει,
τη μοίρα του δεμένη,
μαστιγωτές στις διαδρομές
κι η μάνα περιμένει.
 
Σαν Πηνελόπη σε κλουβί
κι ο αργαλειός στο χώμα,
όλοι οι μνηστήρες  φυλακή
μα η ανάσταση του πτώμα!
 
Χτυπούν πορτοπαράθυρα,
λυσσομανούν στα δάση.
Δεν ήθελε να χάσει,
όλης της γης τα ανθηρά.
 
[3]
 
Σε μια καμένη γη,
τι να κάψεις;
Σε μια άδεια ψυχή
τι να δεις;
Το χθες σπαρταρά
σου ζητάει να πάψεις.
Και στη σιωπή,
τη σιωπή
να γευτείς.
 
Σαν μια βροχή,
που ακούγεται μόνη,
κυλάει η ζωή
και συ φωνασκείς.
Πως είναι αρκετή,
μια αστεία συγνώμη.
Πως είναι αρκετοί
χίλιοι όρκοι στιγμής.

Πρόταση για τις αντικατοχικές και σχετικές πορείες διαδηλώσεις στο όμορφο νησί της Κύπρου του Δημητρίου Γκόγκα

 

Κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν και διοργανώνεται μια πορεία η εκδήλωση για την κατοχή μέρους της Κύπρου από τους Ουνους και τους Μογγόλους θα πρέπει να ηγείται της πορείας ο εκάστοτε πρόεδρος της Δημοκρατίας μαζί με όλο του Υπουργικό Συμβούλιο να ακολουθούν όλοι οι βουλευτές οι Διευθυντές των Κρατικών και Ημικρατικών Οργανισμών...Πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των τεχνών και του πολιτισμού, αθλητές και αθλητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι κτλ δηλαδή όλοι αυτοί που γεύονται τη ....δόξα και τη τιμή της Πατρίδας.....και πίσω ολάκερος ο Λαός...Τέτοιες αντικατοχικές πορείες θα πρέπει να διοργανώνονται επίσημα από το κράτος στις 15...20...ιουλ και 1 οκτ κάθε έτους και κάθε φορά που ο οποιος Ουνος Φασιστας οργιάζει επί της Πατρωας γης....