"3 τραγωδο ποιήσεις για έναν αγνοούμενο" του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
[1]

Φεγγοβολούνε οι νυχτιές,
Παρασκευή και Τρίτη.
Κι ένα σπουργίτι έχασε,
το δρόμο για το σπίτι!
 
Φωνάζουνε στις γειτονιές,
μικρά παιδιά και σκύλοι,
απ΄ τα μπαλκόνια κρέμονται ,
της Άνοιξης τα χείλη.
 
Σάββατο θέλεις να χαθείς,
στις ερημιές του κόσμου
κι εκεί απλώνεις μυρωδιές
και φυλλαράκια δυόσμου.
 
Άιντε η καρδιά μου λάθεψε,
τον πόνο μου ανάθρεψε.
Παρασκευή και Τρίτη,
απ΄ της θαλάσσης το βαθύ
μέχρι του ουρανού το γκρι,
κι ως τον Αποσπερίτη.  
 
Πετούν στους κάμπους αετοί
και στις αυλές τριζόνια.
Μοσχοβολά το γιασεμί
Ιούλη πέφτουν χιόνια.
 
[2]
 
Ρίχνει τα ζάρια βιαστικά,
να φύγει. Περιμένουν
τρεις στο στενό προσμένουν,
να κελαηδήσει η τουφεκιά.
 
Βάζει μια μάσκα και το φως,
απ΄ τη ματιά του εχάθη.
Μες στης ψυχής τα βάθη,
 σαν αηδονάκι, μοναχός.
 
Μα δεν μπορεί κανείς να δει,
τη μοίρα του δεμένη,
μαστιγωτές στις διαδρομές
κι η μάνα περιμένει.
 
Σαν Πηνελόπη σε κλουβί
κι ο αργαλειός στο χώμα,
όλοι οι μνηστήρες  φυλακή
μα η ανάσταση του πτώμα!
 
Χτυπούν πορτοπαράθυρα,
λυσσομανούν στα δάση.
Δεν ήθελε να χάσει,
όλης της γης τα ανθηρά.
 
[3]
 
Σε μια καμένη γη,
τι να κάψεις;
Σε μια άδεια ψυχή
τι να δεις;
Το χθες σπαρταρά
σου ζητάει να πάψεις.
Και στη σιωπή,
τη σιωπή
να γευτείς.
 
Σαν μια βροχή,
που ακούγεται μόνη,
κυλάει η ζωή
και συ φωνασκείς.
Πως είναι αρκετή,
μια αστεία συγνώμη.
Πως είναι αρκετοί
χίλιοι όρκοι στιγμής.