Ανώνυμα / Δημήτριος Γκόγκας

 

Ακουγα από δίπλα κλάματα. Μου φαινότανε αδιανόητο άνδρες σχεδόν να κλαίνε κι έκλεινα και τα δικά μου μάτια μην τυχόν ξεφύγει κανένα δάκρυ και κάνει κρότο στο τσιμεντένιο δάπεδο. Την άλλη μέρα μαθαίναμε ότι κάποιος δήλωσε παραίτηση..δεν άντεχε...μα μήπως εμείς ήμασταν από ατσάλι...από πέτρα; Είχαμε όμως μια ευθύνη να υπερασπιστούμε και την αξιοπρέπεια μας..Κάνεις δεν είχε το δικαίωμα να μας στερήσει τη θέση για την οποία ματωναμε...ούτε τα αγκάθια από τα ανώνυμα Α..Β..και Γ