Τι δεν καταλαβαίνουμε περί λύσης του Κυπριακού προβλήματος;

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Οι προθέσεις της Άγκυρας με την οποία έπρεπε να μιλάμε εξ αρχής καθώς η Τουρκία ήταν και είναι ο εισβολέας στη χώρα μας, δια του νέους της εκπροσώπου - ηγέτη στα κατεχόμα έγιναν γνωστές πριν ακόμα εκλεγεί ο εκλεκτός. Οι προκλήσεις στην περιοχή των Βαρωσίων και γενικότερα στην Αμμόχωστο είναι ενδεικτικές των τελικών αποτελεσμάτων που επιδιώκουν και αν όλα πάνε καλά για αυτούς θα το κατορθώσουν. Ο θύτης παρουσιάζεται πλέον ως θύμα και τείνει να γίνει αυτό αποδεκτό. Όσο και εάν δεν θέλουμε να το κατανοήσουμε η Τουρκία  των 80 και κάτι εκ. κατοίκων είναι μία εκ των πολύ δυνατών παικτών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Μία χώρα που έχει εμπλακεί σε πολέμους στη Συρία, στην Αλγερία, στο Βόρειο Ιράν, στην Γεωργία δεν είναι μια αμελητέα δύναμη, αλλά μία δύναμη που είτε έχει σταθερές και πλάτες είτε είναι ανερχόμενη. Και όποιες και εάν είναι οι διεθνείς όροι επίλυσης προβλημάτων αυτό φοβούνται οι ευπε- δυνάμεις. Την όπλιση της Τουρκίας και την καθιέρωσή της ως σημαντικού παράγοντα επίλυσης διακρατικών διαφορών και την αναγκαιότητα της ύπαρξής της σε τραπέζια διαπραγματεύσεων. 

Δεν είναι τυχαίο που μισόν αιώνα η Άγκυρα αναβάλλει λύσεις ή παρατείνει άνευ λόγου και αιτίας συζητήσεις ή διακόπτει συνομιλίες ή θέτει στο τραπέζι νέους όρους. Το παιχνίδι της είναι γνωστό και κανένας διεθνής παράγοντας δεν είναι διατεθειμένος να το χαλάσει. Τα ευχολόγια υπερ της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι λίγο πολύ γνωστά από συγκεκριμένους διεθνείς οργανισμούς και κράτη και εμείς τα λαμβάνουμε ως επιτυχίες. Απίστευτο. Πως να επιβάλλεις τις θέσεις σου όταν είσαι μία ασήμαντη,μηδαμινή χώρα και με τους δείκτες της διαφθοράς στο ζενίθ. Οι τελευταίες έρευνες σε αυτό τον τομέα μας κατατάσουν είτε στην Ευρώπη είτε στον Διεθνή χώρο ανάμεσα στην 16η και 30η θέση.Πολύ καλά, άριστα για το μέγεθός μας. Γιατί το αναφέρω αυτό; Διότι αποδεικνύεται ότι ο λόγος μας δεν έχει μπέσα ή δεν είναι επαρκής. Εξάλλου με τέτοιους λόγους και αμπελοσοφίες χάνονται εδάφη, τα οποία όπως είναι γνωστό σε άλλη γλώσσα σκληρή κερδίζονται με αίμα στο πεδίο των μαχών. Μα να κάνουμε πόλεμο; Όχι φυσικά, με τίποτα. Ποιος το θέλει.Όταν όμως μία μικρή χώρα εμφανίζεται με διαφορετικές απόψεις και χωρίς ένα σκληρό ενιαίο μέτωπο προς τα έξω για την επίλυση του χρόνιου προβλήματός της πως ο διεθνής παράγοντας θα την πάρει στα σοβαρά; 

Τι δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν επί του προβλήματός μας; Ότι η Τουρκία έχει το πάνω χέρι; Ότι αυτή βαρά τον ταμπουρά και εμείς χορεύουμε; Ότι βρίσκεται ένα βήμα πάντα μπροστά; Ότι η διπλωματία της κερδίζει έδαφος; Ότι εμείς βαφτίσουμε επιτυχία κάθε δήλωση που είναι συμβατή με τη νομιμότητα και θεωρούμε πως μας έχουν επιστραφεί τα πάτρια εδάφη; 

Είναι καιρός να ξυπνήσουμε. Και είναι καιρός να δούμε την πραγματικότητα η οποία τυλίγεται ως θηλειά γύρω από τον λαιμό μας. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε τόσο θα παρατείνουμε και την διάρκεια της ζωής μας. Έστω και στην εντατική.