Μισός αιώνας πλέον έχει περάσει και ο Ελληνισμός της Κύπρου,με συμπαραστάτη τον Ελληνισμό όλου του Κόσμου, μάχεται για τη δικαίωσή του. Για την επίλυση του προβλήματος που προέκυψε με βίαιο και τραγικό τρόπο, από την Εισβολή της Τουρκίας (Εγγυήτρια Δύναμη) το 1974, μετά το προδοτικό υποκινούμενο (από ξένες δυνάμεις) πραξικόπημα (που πραγματοποίησε η Χούντα της Ελλάδας - Εγγυήτρια Δύναμη) και την αποχή- απαθή στάση της Αγγλίας (Εγγυήτρια Δύναμη).Μισός αιώνας ιδεών και ποικίλων προτάσεων που έπεσαν στο κενό. Η κάθε πλευρά κατηγορεί την άλλη,ότι μεθοδεύει τις θέσεις κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούνται οι συνομιλίες σε αδιέξοδο. Αν όμως θέλουμε να μιλάμε με αντικειμενικότητα, χωρίς να παραμερίζουμε τις αστοχίες της Ελληνοκυπριακής πλευράς, οι αποτυχίες των συνομιλιών και των διαπραγματεύσεων έχουν διαιρέτη και παρονομαστή την Τουρκία, η οποία πατρονάρει την Τουρκοκυπριακή πλευρά και θέτει συνεχώς νέα αιτήματα κατευθύνοντας τις συνομιλίες σε στενωπούς και νομικές αγκυλώσεις που θυμίζουν λαβύρινθο.
Οι πολίτες δε και από τις δύο πλευρές, οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου δείχνουν έντονα σημάδια κόπωσης. Είναι φυσικά και αυτό μέρος του πολιτικού παιχνιδιού και σκηνικού. Η κόπωση, η κούραση, οδηγεί πολλές φορές σε άλογους και άγονους συμβιβασμούς.
Τα προβλήματα είναι πολλαπλά και άλυτα: Εγγυήτριες Δυνάμεις, Εδαφικό, Σύνταγμα, Σώματα Ασφαλείας, Φυσικό Αέριο κ.ο.κ και συνεχώς θα εμφανίζονται και άλλα στο περίφημο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που αμη τι άλλο μπορούσε να στηθεί πάνω στην πράσινη γραμμή με όλες τις λαμπρότητες.
Έτσι λοιπόν θα συνεχίσουμε; Είναι ανέφικτη μια λύση; Είναι πιθανόν να οδηγηθούμε σε κείνο το χρονικό σημείο του μέλλοντος, όπου θα αντικρύσουμε και στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα τη σημαία της Κύπρου; Θα σβήσουν επιτέλους από τον Πενταδάκτυλο οι προκλητκές φωταγωγημένες κατοχικές σημαίες; Με τς υπάρχουσες συνθήκες και με αυτές που φαίνεται να διαμορφώνονται, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όχι. Δεν θα συμβεί ποτέ αυτό!
Η επιθυμητή λύση της επανένωσης μπαίνει στα κόκκινα προβλήματα και πρέπει να το αναλάβει ένας "φορέας" που γνωρίζει να χειρίζεται ανάλογα προβλήματα στη διεθνή σκηνή, με πολιτική βούληση, διεθνή επιρροή και οπωσδήποτε στρατιωτική και οικονομική υπεροχή. Ο ΟΗΕ δεν μπορεί να αποτελέσει τίποτα άλλο παρά το "καταφύγιο που φθονούμε" Και επειδή δεν υπάρχει τέτιοιος"φορέας" ή τέτοια δύναμη έτοιμη να συνδράμει, εκείνοι στο βορρά και εμείς στον Νότο. Ίσως απεγκλωβισμένοι από μια ουτοπική ελπίδα επίλυσης και χωμένοι στην αγκαλιά της ρήσης : Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι, απαλλαγούμε και από τους λιβανιστές της λύσης και τους "βρυκόλακες" της πολιτικής, που στοιχειώνουν τα δικά μας όνειρα και των παιδιών μας.
Παραμερίζοντας δε τα σεβαστά ήθη και έθιμα και των δύο πλευρών, οι εθνικές και οι εθνολογικές διαφορές είναι πρέπει να πούμε ότι είναι τόσο τεράστιες και βαθειές, που το ρήγμα δεν μπορεί να γεφυρωθεί και ούτε να αγνοείται. Με ελάχιστα λόγια πρέπει να αναλογιστούμε: Μήπως τζάμπα μιλάμε;
Στην Κύπρο σαν θα πάμε
στ΄ ωραίο μας νησί.
Σε θέλουμε να έρθεις
Ελλάδα μας και συ
έγραφε ο Ε. Παλληκαρίδης
Εμείς τι γράφουμε και τι λέμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου