Το Κυπριακό πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο ή στη σημερινή του μορφή (που πιθανόν να είναι και η προ της τελικής λύσης)

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

       

Από το 1974 και μετά, από την τουρκική εισβολή δηλαδή, από τη μέρα που δημιουργήθηκε το Κυπριακό πρόβλημα και δικαίως καταχωρήθηκε στην ιστορία του Ελληνισμού ως το κορυφαίο, ως εθνικό θέμα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, γράφτηκαν εκατοντάδες, χιλιάδες αναλύσεις, έγιναν προτάσεις από πολιτικούς, τεχνοκράτες, δημοσιογράφους, πολιτικούς αναλυτές, απλούς πολίτες (όπως εγώ) πάνω στην επίλυσή του. Μισόν αιώνα τώρα παραμένει άλυτο. Το «φταίξιμο» το ρίχνουμε ως ανάθεμα στην λεγόμενη «Τουρκική αδιαλλαξία».  Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η Τουρκία, ως δύναμη κατοχής αλλά πόσο περίεργο ως και εγγυήτρια, εγείρει συνεχώς νέες αξιώσεις και νέα θέματα που καθιστούν όλο και κάθε μέρα πιο δύσκολη την λύση και πιο στρώνουν με ροδοπέταλα την ανεπιθύμητη λύση των δύο κρατών στο νησί.

      Καμία από τις τρείς (3) εγγυήτριες δυνάμεις δεν στάθηκε στο ύψος της. Υπέπεσαν όλες σε ιστορικά λάθη, όπως υπέπεσαν και υποπίπτουν σε λάθη τραγικά οι φερόμενες ως μεγάλες δυνάμεις της ανθρωπότητας που εξισώνουν τον θύτη με το θύμα. Η Ελλάδα, δια της Χούντας,του πραξικοπήματος και την απουσία πολιτικής σκέψης, η Τουρκία με την εισβολή για την ψευτο- αποκατάσταση της κανονικότητας και η Αγγλία (που κατέχει και αυτή τμήμα της με τις 2 βάσεις) με την ανοχή και της κατάπτυστης πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Τρεις χώρες που στο θέμα της Κύπρου στάθηκαν ανίκανες να πράξουν το δυνατόν καλό.

      Πέρα όμως από τις αναλύσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και τις γνωρίζουν όλοι, υπάρχουν κάποιες σκέψεις πιστεύω που δεν λειτουργούν ως φρένο στην επιθυμητή λύση. Τρεις σκέψεις που λειτουργούν ως θεμέλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέχρι τώρα είναι  ένα ασφαλές ανάχωμα, ηθικό, πνευματικό, πολιτιστικό.

1^η σκέψη: Η Κύπρος  ήταν, είναι και θα είναι ελληνικό νησί. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες χρονικές περιόδους όπου η νήσος είτε κατακτήθηκε, είτε πουλήθηκε, είτε κυριεύτηκε από ξένες δυνάμεις, διατήρησε τον ελληνικό χαρακτήρα της μέχρι και σήμερα. Είναι ένα από τα δύο κράτη του Ελληνισμού. Οποιαδήποτε λοιπόν μεταβολή της Κυπριακής «Ολότητας» αποτελεί έναν σαφή κίνδυνο μελλοντικού αφανισμού της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Οπότε απορρίπτεται σιωπηλά ακόμα και η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.  

2^η σκέψη: Η Κύπρος ως ελληνικό νησί κατοικείται από τους Έλληνες της Κύπρου 

(ιστορικά ο ερχομός Αχαιών τοποθετείται το 1400 π.Χ) από Τούρκους της Κύπρου (Κατά βάση εμφανίστηκαν το 1500 μ.Χ) και από άλλες μικρές κοινότητες όπως των Φράγκων, των Αρμενίων, των Κούρδων κτλ. Από το 1974 και ύστερα από τουρκικό κρατικό σχεδιασμό, ο αποικισμός των κατεχομένων από Τούρκους κυρίως εξ  ανατολών, ανέτρεψε μια πληθυσμιακή σταθερά μεταξύ των δύο κοινοτήτων (Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων). Ήδη όλοι παραδέχονται ότι οι Τουρκοκύπριοι στην Βόρεια κατεχόμενη Κύπρο, αποτελούν όχι μόνο μειονότητα αλλά κινδυνεύουν να μηδενιστούν. Από την άλλη οι Τουρκικής Καταγωγής πολίτες ήδη κατοικούν επί τρεις γενιές στο βόρειο τμήμα και είναι πολύ δύσκολο, ανέφικτο πλέον, να απομακρυνθούν από τις εστίες τους σε περίπτωση λύσης. Σε οποιαδήποτε δε μορφή λύσης, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος μετοίκησης στο νότιο τμήμα, πιθανώς από οικονομικές ανάγκες, μεγάλου μέρους του πληθυσμού,  που θα είναι η αρχή μιας εθνολογικής αλλοίωσης, όσο περίεργο και εάν ακούγεται και διαβάζεται. Είναι ένας φόβος που δεν έχει να κάνει με εθνικιστικές ή ρατσιστικές κορόνες, αλλά με την ανάγκη επιβίωσης της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

3^η σκέψη: Η Κύπρος ως πολύ – πολιτισμικό νησί κράτος. Ήδη εδώ και 2-3 δεκαετίες είναι έντονη η παρουσία προσφύγων και μεταναστών, είτε από την Ασία, είτε από την Αφρική. Η Κύπρος είναι ένα (1) από τα τρία(3) κράτη της ΕΕ που «προτιμούν» να εγκαθίσταται τουλάχιστον αρχικά, οι παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες. Ως φτηνό εργατικό δυναμικό, οι επιχειρηματίες τους δίνουν εργασία. Προφανώς και υπάρχει προβληματισμός σχετικά με την πληθυσμιακή και εθνολογική αλλοίωση. Η σκέψη ότι στεκόμαστε δίπλα τους δεν αμφισβητείται αλλά σε περίπτωση επίλυσης το πρόβλημα αυτό θα πολλαπλασιαστεί.

 

    Αυτές είναι τρεις απλές σκέψεις που πιθανολογώ ότι αποτελούν ένα βασικό μυστικό τροχοπέδη στην προσπάθεια επίλυσης πέραν των ουσιαστικών αναχωμάτων που υψώνει η Τουρκία διαρκώς. Εξάλλου μην  ξεχνάμε ότι το Κυπριακό ως πρόβλημα, «τροφοδοτεί» οικονομικά αρκετές πληθυσμιακές ομάδες και δίνει κύρος σε συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά και πολιτικές. Τι θα εκάναμε χωρίς αυτό το πρόβλημα;

Πτώση χωρίς αλεξίπτωτο

                                                                                                             γράφει ο Δημήτρος Γκόγκας

Πήρα ως συνήθως την Κυριακάτικη εφημερίδα. Πλούσια τα ελέη της. 4 περιοδικά τη συνοδεύουν. Ένα από αυτά είναι αφιερωμένο στα: 50 best bars (wiz guide users ratings). Γιατί όχι στα 50 καλύτερα μπαρ (οδηγός) δεν το καταλαβαίνω, Ή προσπαθώ να μην το καταλάβω. Ξεφυλλίζω, διαβάζω και επισημαίνω πως αναφέρονται στα 50 καλύτερα μπάρ (καταστήματα που προσφέρουν οινοπνευματώδη ποτά) που με βάση τη συντακτική ομάδα ζούν και βασιλεύουν στο αγαπημένο νησί της Αφροδίτης (τουτέστιν Κύπρος). Από τα 50 τα 45 έχουν αμιγώς αγγλική ονομασία, ενώ μόλις τα 5 φέρουν ελληνικά ονόματα. Δηλαδή σε ποσοστό: 90% - 10% αντίστοιχα.

Έχουμε ευθύνη. Την ευθύνη του πολίτη. Απέναντι στη γλώσσα μας, τον πολιτισμό μας. Απέναντι στην πολιτεία.

Έχουν δημοσιευτεί πολλά άρθρα για την ανθετικότητα της ελληνικής γλώσσας και την προστασία της. Όμως η ανθεκτικότητα της δεν είναι παράγοντας μη προστασίας. Το αντίθετο. Έχω διαβάσει δε και πολλές προτάσεις σπουδαίων ελλήνων για την προστασία της ελληνικής γλώσσας αλλά προφανώς έχουν καταχωνιαστεί σε κάποιο συρτάρι αναθεματισμένου τεχνοκράτη, ως εκ τούτου η ταπεινή μου άποψη μάλλον δεν έχει και τόση σημασία.

Βιώνουμε μια πρωτοφανή επέλαση της αγγλικής γλώσσας, με τη φτηνή δικαιολογία ότι είναι διεθνής, και αντί να την ... <<απελάσουμε>> και να τη συμπεριφερθούμε με τη στοιχειώδη ευγένεια, της επιτρέπουμε να εισβάλλει κθοριστικά στην καθημερινότητά μας.

Έχει πέσει στην αντίληψή μου, εδώ στην Κύπρο, ότι ακόμα και εταιρείες που συναλλάσσονται μόνο με αλληνόφωνες(!) (Κυπριακές και ελλαδίτικες) εταιρείες εκδίδουν τα τιμολόγιά τους στα αγγλικά.

Θεωρώ πως κάτι πρέπει να αλλάξει, διότι και η ανθεκτικότητα έχει τα όριά της. Πριν αρχίσει η πτώση καλό θα είναι να εφοδιαστούμε με ένα καλό αλεξίπττο. Ίσως σωθεί η γλώσσα και εμείς. 

Ποιος είναι ο ήρωας ή η ηρωίδα;

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας (με απλά λόγια) 

    Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την έννοια της λέξης: ήρωας. Μιας λέξης που συχνά - πυκνά κινδυνεύει άμεσα να χάσει την ουσιαστική αξία της και να μεταβληθεί σε μια κοινή λέξη όπως όλες τις άλλες. 

Ποιος όμως είναι ο ήρωας ή η ηρωίδα;

     

Ήρωας /Ηρωίδα: Είναι εκείνος ο άνθρωπος που έχει εξαιρετικές ικανότητες που συνηγορούν στην εκτέλεση ασυνήθιστων, παράτολμων και αξιέπαινων πράξεων από μέρους του, με σκοπό τη διάσωση άλλων ανθρώπων από βέβαιο θάνατο, την εξόντωση άγριων θηρίων προς όφελος του κόσμου, την απελευθέρωση λαών από δυνάστες κτλ. (...έτσι ήρωες μπορούν να χαρακτηριστούν οι δύο σμηναγοί που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της υπηρεσίας του έχοντας ως στόχο τη λύτρωση ανθρώπων από την πύρινη λαίλαπα, ήρωας ήταν ο Ηρακλής (μυθολογία) που σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας για να γλυτώσει τους ανθρώπους της περιοχής, ήρωες ήταν οι πολεμιστές του 21 πχ Κολοκοτρώνης, Καραισκάκης κτλ που θυσίασαν ζωές και περιουσίες για την απελευθέρωση της πατρίδας, 

ήρωες υπήρξαν οι αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και στρατιώτες που πολέμησαν στο ύψωμα 731 κατά την πόλεμο Ελλήνων - Ιταλών κ.ο.κ). Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε την ύπαρξη πολλών ηρώων στην καθημερινότητα της ανθρωπότητας παρά το γεγονός ότι τα εύσημα αποδίδονται λανθασμένα σε ... άρχοντες που δεν τους αρμόζει ο τίτλος. 

 

    Μην συγχαίουμε ολα αυτά με τους ήρωες ενός λογοτεχνικού έργου, ενός θεατρικού ή κινηματογραφικού σεναρίου. Μην ονομάζουμε ήρωες πχ τους ποδοσφαιριστές μιας ομάδας που με τα τέρματ απου πέτυχαν έδωσαν τρανή νίκη στην ομάδα τους κτλ 

     Ο ήρωας έχει άμεση σχέση με την δυναμική αποκατάσταση του σωστού, ορθού, δίκαιου. Πολλές φορές - θεωρώ  ότι πιθανόν να είναι λάθος- οι ήρωες αναγνωρίζονται μετά θάνατον ... (λυπηρό). 

       Να αποδίδουμε στον Καίσαρα τα του Καίσαρα και στον Θεό τα του Θεού. Να είμαστε δίκαιοι! 

Κυπριακό Πρόβλημα: κάνουμε συλλογές από ευχολόγια και χτυπήματα στην πλάτη ως ένδειξη συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα μας

 Δημήτριος Γκόγκας

Όπου σταθούν και όπου βρεθούν τόσο ο Τούρκος Πρόεδρος κος Ταγίπ Ερντογάν, όσο και ο πρόδερος των Τουρκκυρπίων επαναλαμβάνουν ότι η λύση του Κυπριακού προβλήματος θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει τη βάση των δύο κρατών. Και ενώ εμείς κάνουμε συλλογές από ευχολόγια και χτυπήματα στην πλάτη ως ένδειξη συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα μας, οι απέναντι δείχνουν ξεκάθαρα τα δόντια τους. Και είναι δόντια αρκετά μεγάλα, δόντια και νύχια που ακονίζονται τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Γερμανία, χωρίς να εξαιρούνται οι ΗΠΑ αλλά και το βραδύκαυστο ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια λαθών, δεν υπάρχουν περιθώρια υποχωρήσεων. Μπροστάς μας ορθώνονται προβλήματα που δυστηχώς αποτελούν πολιτικοστρατιωτικές παγίδες που στρώνου περίτεχα οι εταίροι μας. 

Η ΕΕ δεν είναι έντιμος εταίρος : τάδε έφη ο Ταγίπ Ερντογάν

 γράφει με σεβασμό ο Δημήτριος Γκόγκας

   

Σε ανάλυση κάποιας Κυπριακής Εφημερίδας διάβασα ότι από τις επαφές που είχε πρόσφατα Αντιπροσωπεία της Δημοκρατίας με αξιωματούχους της ΕΕ άλλων χωρών, διαπιστώθηκε ότι πολύ δεν γνώριζαν ότι το Κυπριακό πρόβλημα παρέμεινε ακόμα άλυτο. Πίστευαν δηλαδή ότι είχε δοθεί ένα τέλος με την υιοθέτηση κάποιας μορφής λύσης. Μια διαπίστωση που δείχνει με τραγικό τρόπο την έλλειψη σταθερής εξωτερικής πολιτικής και την υιοθέτηση ανά 5ετία, δηλαδή με την αλλαγή του προέδρου της Δημοκρατίας, σπασμωδικών κινήσεων και όχι μια ουσιαστικής γραμμής που θα προέκυπτε από μια υπερκομματική επιτροπή εξωτερικής πολιτικής. Αλλά κάτι ανάλογο δεν υπάρχει.

     Ακόμα όμως και εάν αυτή η πληροφορία είναι μία ψεύτικη ή κάλπικη είδηση, ακόμα και εάν στέκει εν μέρει και αφορούσε κάτι σχετικό, ότι πχ δεν ήσαν αρκετά ενημερωμένοι για την τωρινή κατάσταση που επικρατεί στις διμερείς σχέσεις των δύο κοινοτήτων ή για την τελμάτωση των συνομιλιών, πάλι το αποτέλεσμα θα ήταν πάνω – κάτω το ίδιο και θα πρόδιδε την ασημαντότητά μας. Τελικά πόσο μας ενδιαφέρει να λυθεί το πρόβλημα της χώρας μας; Μας ενδιαφέρει ή δεν μας συμφέρει καθόλου; Ή δεν μας συμφέρει λίγο καθώς το μισογεμάτο ποτήρι δεν μας προκαλεί αναταράξεις στον ουρανίσκο.

    Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι οι προθέσεις του κάθε εκλεγμένου προέδρου είναι καλές και αφορούν στην ορθότητα της επίλυσης μέσα από διάλογο βασιζόμενο στα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και τις τελευταίες συνομιλίες που τελικά οδήγησαν σε αδιέξοδο. Υπάρχει όμως φως στο τούνελ; Ούτε κατά διάνοια όσο ακολουθείται η ίδια σταθερά. Όσο δηλαδή εμείς της Κυπριακής Δημοκρατίας θεωρούμε ότι πρέπει να συνομιλούμε επί ίσους όρους με την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Ο κατακτητής είναι η Τουρκία. Με αυτή πρέπει να συνομιλούμε για την αποχώρησή της. Εφ΄ όσον η Ευρώπη μας έχει δεχτεί ως επαρκή δημοκρατία και ένα στρατευμένο κράτος στην τρομοκρατία των γειτόνων , όπως είναι διεθνώς αποδεκτή η Τουρκία, που αποτελούσε και εγγυήτρια δύναμη έχει στρατεύματα κατοχής, θα πρέπει να γίνουν όλες εκείνες οι κάθετες και τελεσίδικες ενέργειες από τους συμμάχους ώστε όλη η Κύπρος να περάσει στα χέρια της Δημοκρατίας και η τουρκοκυπριακή πλευρά να ενσωματωθεί. Οι Τουρκογενείς όποιας γενιάς και να είναι όπως ήρθανε έτσι και να φύγουν. Απλά μαθηματικά. Τα επιμέρους θέματα (περιουσιακό, προσφυγικό, διοίκηση κτλ ) είναι προβλήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα πρέπει να τα λύσει. Και θα τα λύσει.

    Διαφορετικά θα κινούμαστε πάντα μεταξύ ΕΕ – ΟΗΕ και ΗΠΑ, θα εξαγγέλλονται νέες συνομιλίες που θα σταματούν πριν αρχίσουν, ο ΓΓ θα επιμένει στις θέσεις του και θα λέει πως: καλέστε με όταν είστε έτοιμοι, δηλαδή όταν εμείς θα προβούμε σε νέες υποχωρήσεις και σόι πάει το βασίλειο.

     Οι τελευταίες εξελίξεις φέρουν την Τουρκία και τον Ερντογάν να δηλώνουν ότι η ΕΕ δεν είναι έντιμος εταίρος για να εμπλακεί στις συνομιλίες για την επίλυση του Εθνικού μας προβλήματος με στόχο:

          α. την αποδόμηση της Ελληνοκυπριακής προσπάθειας για ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις (που πλέον δεν υπάρχουν)

          β. την περαιτέρω ενίσχυση της θέσεως της Τουρκίας ως αντίπαλο δέος της ΕΕ στην περιοχή και υπολογίσιμη πολιτική φωνή ανά το παγκόσμιο χάρτη

Τα τελευταία έγγραφα που καταφτάνουν στην ΕΕ και στον ΟΗΕ από πλευράς Τουρκοκυπρίων (Ερσίν Τατάρ) και Τουρκίας επισημαίνουν ξεκάθαρα την θέση τους, που αφορά στην ύπαρξη δύο κρατών ή στην ισότιμη διαχείριση των δύο κοινοτήτων. 

    Δεν είναι τυχαίο που ο Ερντογάν σε μια εποχή οικονομικά δύσκολη και διαρκών γεωπολιτικών ανακατατάξεων όχι μόνο βγαίνει αλώβητος αλλά και χαίρει (έστω και υποκριτικά) τον σεβασμό του μεγαλύτερου μέρους των ηγετών των χωρών της ΕΕ, (οπότε μην περιμένουμε κυρώσεις, ούτε ενεργές εμπλοκές όσο τα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή επισκιάζουν το δικό μας πρόβλημα) ενώ εμείς αποτελούμε πλέον απλές συντεταγμένες στους χάρτες του ΝΑΤΟ. Από την άλλη ενώ πολλές φορές κινείται εχθρικά προς τη Ρωσία, διατηρεί με αυτή εξαίρετες σχέσεις κυρίως εμπορικές, ενώ από την άλλη με το ΝΑΤΟ παίζει το παιχνίδι του ποντικιού με της γάτας (βλέπε περίπτωση Σουηδίας). 

     Εμείς (με παράδοση στα στημένα παιχνίδια) ούτε ένα παιχνίδι στημένο μπορούμε να κερδίσουμε. Απλώς καυχόμαστε με την περίσσεια αλαζονεία που μας διακατέχει ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Κι έτσι κοιμόμαστε ήσυχοι και αλλάζουμε πλευρό και μαξιλάρι κάθε 5 χρόνια.

Ο άνθρωπος, απάνθρωπος ...

 αναρωτιέται ο Δημήτριος Γκόγκας

από ιστοσελίδα:: https://www.kathimerini.gr/culture/arts/783380/poso-apanthropos-mporei-na-ginei-o-anthropos/

Καθίστε μια μέρα μακριά από όλα εκείνα που μαρτυρούν την τραγικότητα και την ματαιότητα της ευτυχίας. Αφαιρέστε από την εικόνα που έχετε για τον κόσμο, τον φυσικό θάνατο, αφού κανείς δεν μπορεί να τον αποφύγει και αναρωτηθείτε

 

ü  για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πεθαίνουν από φτώχεια, ασιτία, έλλειψη νερού

ü  για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που μεταναστεύουν για να αποφύγουν τα δεινά των πολέμων

ü  για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που καταδυναστεύονται από ομάδες υπανθρώπων

ü  για τις δεκάδες χιλιάδες γυναίκες που αναγκάζονται να ακολουθήσουν βιαίως το επάγγελμα της πόρνης

ü  για τις δεκάδες, χιλιάδες κακοποιημένες γυναίκες

ü  για τα δεκάδες, χιλιάδες παιδιά που κακοποιούνται ηθικά και σωματικά από τους γονείς τους

ü  για τα μυριάδες παιδιά  που πριν φτάσουν στην εφηβεία, εργάζονται ως δούλοι

ü  για τα χιλιάδες παιδιά και ενήλικες που σφαγιάζονται από τους εμπόρους ανθρωπίνων οργάνων

ü  για τους χιλιάδες στρατιώτες που σκοτώνουν άλλες χιλιάδες συνομήλικους τους

ü  για τις δεκάδες σύγχρονες δημοκρατίες που οργανώνουν πολέμους για να έχουν αγορές όπλων και πολεμοφοδίων

ü  για τις δεκάδες δημοκρατίες που κρύβουν μέσα τους δικτατορίες

ü  για τα δεκάδες, χιλιάδες, εκατοντάδες κάθε κατηγορίας ζώων που κακοποιούνται και σφαγιάζονται από τους ανθρώπους χωρίς να υπάρχει λόγος

ü  για…

δεν μας χαρακτηρίζει ως απάνθρωπους αυτή η εικόνα;

Ερευνάτε τας γραφάς; (ΛΟΑΤΚΙ*)

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

   

Καθώς λοιπόν περιδιάβαινα στους στενωπούς των cosial media  να σου μπροστά μου μια έρευνα. «Μπορείτε να συμμετάσχετε, δεν θα σας πάρει πάνω από 7 λεπτά!» Μια λοιπόν που έχω χάσει,  λεπτά και λεπτά από τη ζωή μου από εδώ και από κει, είπα: ας πάει και το παλιάμπελο.

 

    

Έτσι πάτησα «συνέχεια» και μου βγήκε η πρώτη  ερώτηση:

 

Α. Είστε άνδρας;

Β. Είστε γυναίκα;

Γ. Είστε κάτι άλλο;

Δ. Δεν γνωρίζω ή δεν απαντώ.

 

Προβληματίστηκα είναι αλήθεια. Γιατί να υπάρχει η [δ] εκδοχή; Τι θα πει δεν γνωρίζω, ή δεν απαντώ. Φυσικά και θα απαντήσω. Χρόνια τώρα έχω κατασταλάξει τι είμαι. Προφανώς και δεν ανήκω στο [γ]. Δηλαδή πως ένας άνθρωπος θα ανήκει στο [γ]. Τι να απαντήσεις στην ερώτηση «Είστε κάτι άλλο;» «Είστε γυναίκα;» Ιησούς Χριστός. Μια λοιπόν και προβληματίστηκα εντόνως, επανέλεγξα τον εαυτό μου πάτησα το [α]. Ναι είμαι το [α]!

*

 

Στη δεύτερη ερώτηση, άσπρισαν τα μαλλιά μου και εάν δεν απατώμαι πήραν εκείνο το χρώμα του μπαμπακιού που το έχουν ποδοπατήσει πρόβατα!

 

Πόσα φύλλα πιστεύεται ότι υπάρχουν;

 

Α. Δύο

Β. Τρία

Γ. Περισσότερα

Δ. Δεν γνωρίζω ή δεν απαντώ

 

 Από μικρός ήξερα ότι τρία φύλλα, έχει το τριφύλλι του Παναθηναϊκού, πιο πολλά ο Πλάτανος, το Κυπαρίσσι, η Κληματαριά κ.ο.κ, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να ισχυριστώ ότι δεν γνωρίζω ή ότι δεν θα απαντήσω. Θα αποτελούσε προσβολή μέγιστη προς τον δημιουργό της έρευνας. Άρχισε όμως να με απασχολεί η [α] περίπτωση. Δεν μπορούσα να βρω ποιο δέντρο είχε δύο φύλλα. Φυσιολογικά το δένδρο της ζωής. Δηλαδή φύλλο πρώτο ο άνδρας, φύλλο δεύτερο η γυναίκα ή βάλτε πρώτα τη γυναίκα και μετά τον άνδρα δεν έχει σημασία. Άρα λοιπόν συμπερασματικά η σωστή απάντηση ήταν το [α]! (έλα ρε!)

*

 

Στη Τρίτη ερώτηση έσκισα το πτυχίο της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών , το πτυχίο της Σχολής Αξιωματικών Τεθωρακισμένων, και πέταξα από το παράθυρο την τιμητική πλακέτα συμμετοχής σε ειρηνευτική αποστολή.

 

«Αν πιστεύετε ότι υπάρχουν δύο φύλλα, που θα κατατάσσατε αυτούς που ανήκουν στους ΛΟΑΤΚΙ;»

 

Να τα μας. Φιρί – φιρί το πήγαινε, όποιος το πήγαινε, να τα ακούσει. Γιατί θα έπρεπε οι ανήκοντες στους ΛΟΑΤΚΙ, δηλαδή σε μια κατηγορία σεξουαλικής ιδιαιτερότητας, κατεύθυνσης, επιλογής κτλ (βάλτε όποια λέξη θέλετε) να ανήκει σε φύλλο πέραν των δύο; Δηλαδή πέρα από τον άνδρα και τη γυναίκα; Έκλεισα γρήγορα – γρήγορα τη σελίδα της έρευνας, δεν με ενδιέφερε καν, δεν μου προκαλούσε το ενδιαφέρον να διαβάσω τις υπόλοιπες ερωτήσεις καθώς προαισθανόμουν ότι αποσκοπούσε να αποσπάσει απαντήσεις τέτοιες ώστε να στοιχειοθετήσει στατιστικά την άποψη, πέρα από την αποδοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας, ότι οι ανήκοντες στην κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ μπορεί να είναι τρίτο, τέταρτο, πέμπτο και γω δεν ξέρω ποιος αριθμός φύλλου του ανθρώπινου γένους.

*

Έχουμε μπερδέψει ή πάνε να μας μπερδέψουν και δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί; Αποδέχομαι ήδη την ύπαρξη όλων των σεξουαλικών προσανατολισμών. Αποδέχομαι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι α, β, γ, δ κτλ. Αποδέχομαι την προσπάθεια κάποιων να γίνουν από άνδρες γυναίκες και το αντίθετο, αποδέχομαι ότι υπάρχουν trans, pansexual, κτλ, αποδέχομαι το κοινόβιο, αποδέχομαι την ύπαρξη συμφώνου συμβίωσης και τα συναφή, αλλά πέραν του γεγονότος ότι η οικογένεια αποτελείται από τον άνδρα (αρσενικό στοιχείο) τη γυναίκα (θηλυκό στοιχείο) και τα «παράγωγα» της ένωσης τα παιδιά, δεν μπορεί κάποια άλλη «σύνθεση» να αποκαταστήσει αυτή τη αιώνια «θεών και ανθρώπων» σταθερά. 

Ας σοβαρευτούμε. Ας αντιμετωπίσουμε με σεβασμό όλους τους ανθρώπους που ανήκουν είτε στην κοινότητα αυτή (ΛΟΑΚΤΙ) είτε σε κάποια άλλη ιδιαίτερη ομάδα με βάση πχ την διατροφή (vegan κτλ) κοκ, όμως μην προσπαθούμε να επιβάλλουμε το αδύνατο στο δυνατό. Το αφύσικο, στο φυσικό. Το λάθος, στο σωστό. Και ο σεβασμός μπορεί να επιτευχθεί με την απαραίτητη παιδεία, με ενημερώσεις, με συζητήσεις και όχι με τις τραγελαφικές παρελάσεις υπερηφάνειας που προκαλούν σε πολλές περιπτώσεις το δημόσιο αίσθημα και την κοινή λογική.

 

Επισημάνσεις:(από την Βικιπαίδεια) 

 

ΛΟΑΤ+ (αγγλικά: LGBT+) είναι ένα αρκτικόλεξο που προέρχεται από τις λέξεις Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος και Τρανς, το οποίο μερικές φορές συναντάται και ως ΛΟΑΔ+, ερμηνεύοντας τα τρανς άτομα ως Διεμφυλικά. Το διεθνές αρκτικόλεξο είναι LGBTQ+(Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender και Queer) ή GLBT+ (Gay, Lesbian, Bisexual και Transgender).

Τα τρία πρώτα γράμματα ΛΟΑ αφορούν ομάδες που αντιμετωπίζουν διάκριση σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους.

·         Λεσβίες: γυναίκες που έλκονται αποκλειστικά από γυναίκες.

·         Γκέι: άνδρες που έλκονται αποκλειστικά από άντρες.

·         Αμφιφυλόφιλοι: άτομα που έλκονται και από τα δύο φύλα.

Το Τ αφορά άτομα που αντιμετωπίζουν διάκριση σχετικά με την ταυτότητα του φύλου τους.

·         Τρανς: άτομα που αυτοπροσδιορίζονται με διαφορετική ταυτότητα φύλου από το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση.

Το Κ αφορά άτομα που αντιμετωπίζουν διάκριση σχετικά με τη μη ετεροκανονική έκφραση ή ταυτότητα του φύλου τους.

·         Κουίρ, Queer: άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως queer ή questioning.

Το Ι αφορά άτομα που αντιμετωπίζουν διάκριση λόγω της φυσικής ποικιλομορφίας των (σωματικών) χαρακτηριστικών του φύλου τους.

·         Ίντερσεξ: άτομα που γεννιούνται με χαρακτηριστικά φύλου (όπως χρωμοσώματα, γεννητικά όργανα ή και ορμονική δομή) που δεν εμπίπτουν στις κανονιστικές νόρμες των «αρσενικών» και «θηλυκών» σωμάτων.

Αλλαγή σκέψης, αλλαγή νοοτροπίας...

 από τον Δημήτριο Γκόγκα

       

     Πριν από λίγες ημέρες είχα πει ότι: "...η Κύπρος πληρώνει τον χρόνο διάφορα πρόστιμα γιατί δεν ακολουθεί τις εντολές της Ευρώπης που αφορούν πχ στην ενέργεια κτλ. Και αναρωτιέμαι γιατί ο λαός το δέχεται και γιατί αυτοί που πρέπει να λογοδοτούν είναι ακόμα στις θέσεις τους; " Κάποιοι συμφώνησαν και κάποιοι διαφώνησαν. Η θέση όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κάποιος αναγνώστης αναρωτήθηκε γιατί να θεωρούμε την Ευρωπαική στάση και σωστή. Ως άποψη γενική και αόριστη στέκει πάνω στο τραπέζι του διαλόγου. Ως όμως απάντηση στην εν λόγω ανάρτηση μάλλον είναι παράκαιρη. Και γιατί....

Η ΕΕ ευτυχώς ή δυστυχώς θέτει σε όλους τους τομείς κανόνες. Κανόνες που καθορίζονται από διάφορες επιτροπές και οριστικοποιούνται δια ψήφου από το Ευρωπαικό Κοινοβούμιο. Στις επιτροπές αυτές συμμετέχουν και Κύπριοι Ευρωβουλευτές. Και αν δεν συμμετέχουν έχουν την ευκαιρία και δυνατότητα να αντικρούσουν με επιχειρήματα τις θέσεις των επιτροπών στο Ευρωπ. Κοινοβούλιο. Αν όμως ψηφιστούν και οι εντολές γίνονται νόμοι της ΕΕ τότε είμαστε υποχρεωμένοι να τους αποδεχτούμε και να τους τηρήσουμε. Και ο λόγος είναι απλός. Ανήκουμε στην ομάδα των κρατών της ΕΕ.

Το γεγονός ότι δεν έχουμε την αναμενόμενη στήριξη στο εθνικό μας θέμα, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε αρνητικοί σε άλλους τομείς και σε άλλα θέματα.

Διαβάζουμε:

α. Η Κυπριακή Δημοκρατία κινδυνεύει με βαρύ πρόστιμο δεκάδων χιλιάδων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω της μη συμμόρφωσης της στη διαχείριση των αστικών λυμάτων... Η Κύπρος ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για 31 οικισμούς. Ειδικότερα, 31 από τους 57 οικισμούς, δηλαδή δήμοι ή ομάδες χωριών, δεν έχουν συστήματα συλλογής λυμάτων και η υποχρέωση βρίσκεται στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.

β.  ...κάθε χρόνο πληρώνουμε πρόστιμα για τους ρύπους τους οποίους εκπέμπουν οι ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες της Αρχής Ηλεκτρισμού, φέτος ήταν στα €220 εκατ. , πέρσι €180 εκατ.

κ.ο.κ

    Όλα λοιπόν αυτά τα πρόστιμα, οι παραπομπές στα Ευρωπαικά δικαστήρια και ο καταδίκες, στοιχίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους Κύπριους Πολίτες. Αν έχουμε ενστάσεις αυτές τηρώντας τους τύπους μπορούν να εξεταστούν δια της δικαστικής οδού. Όμως δεν μπορεί ο Κύπριος Πολίτης να δικαιολογεί τη στάση  Δημόσιων Λειτουργών σε οποιαδηποτε διοικητική βαθμίδα  όταν αυτοί οφείλουν να παίρνουν σύννομες αποφάσεις για την τήρηση των Ευρωπαικών Εντολών και ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές. Ο Κύπριος Πολίτης θα πρέπει να είναι πιο διεκδικητικός να απαιτεί τον ουσιαστικό έλεγχο, αξιολόγηση και σε αρνητικό πρόσιμο την απομάκρυνση αυτών που δεν πράττουν τα οφειλόμενα. Ο κάθε Δημόσιος Λειτουργός είναι υπόλογος για λάθη και παραλείψεις στον πολίτη και ο πολίτης όποια και αν είναι η προσωπική του σχέση οφείλει να είναι αξιοκρατικός και αντικειμενικός στην κρίση του. 

      Δεν μπορεί να λέμε και να υποστηρίζουμε πως "...το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο ..." και μόλις τελικά φτάνει και τρέχει λίγο αίμα λέμε " Ωχ βρε αδελφέ, μπόρα ήταν και πέρασε" και σηκώνουμε τα κόκκινα χαλιά να κρύψουμε τα προβλήματα... Απαιτείται αλλαγή σκέψης και αλλαγή νοοτροπίας....έστω και αργά. 

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας / Δημήτριος Γκόγκας

 Η σωστή πλευρά της Ιστορίας

Είναι αυτή που κοιμάμαι; ή αυτή που

με αναγκάζουν και κοιμάμαι; Όπως και να 'χει κοιμάμαι!

Γιατί σκοτωνόμαστε στην Κύπρο... με απλά λόγια

  γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

Όσοι εξ ημών και υμών στο νησί της Αφροδίτης οδηγούμε γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν γίνεται σωστά και σκοτωνόμαστε αδίκως στους δρόμους και τις πλατείες αυτής της χώρας. Από τη στιγμή που κάποιος ξεκινήσει απότο σπίτι του για κάποιον προορισμό κινδυνεύει πολλάκις να εμπλακεί σε ατύχημα, δυστύχημα.  Συνήθως, στηριζόμενοι και στο μικροκαμωμένο εγκέφαλό μας φταίνε μόνο οι άλλοι, ενώ εμείς είμασταν οι σωστοί. Με βάση τα στατιστικά στοιχεία που τηρεί η Αστυνομία της Κύπρου(και μπορείτε όλοι να τα βρείτε στο διαδίκτυο και να τα διαβάσετε ) οι κυριότερες  αιτίες πρόκλησης των τροχαίων ατυχημάτων είναι οι παρακάτω: 

1. Μέθη (Αλκοόλη) 
2. Αμελής- Απρόσεκτη οδήγηση
3. Υπερβολική ταχύτητα
4. Μη τήρηση της αριστερής πλευράς
5. Άλλη αιτία 
6. Απρόσεκτη διακίνηση των πεζών
7. Μη παροχή προτεραιότητας σε οχήματα
8. Απρόσεκτη στροφή δεξιά
9. Ναρκωτικά
10. Μη τήρηση των τροχαίων σημάτων 

Κατά μέσο όρο (κατά σχετική προσέγγιση)  στην Κύπρο κάθε χρόνο έχουμε :

1. 50 θανατηφόρα δυστυχήματα
2. 500 σοβαρά  δυστυχήματα
3. 650 ελαφρά συχτυχήματα
4. 650 με απλές ζημιές

Ως θύματα θρηνούμε κατά μέσο προσέγγιση κάθε χρόνο 50 συνανθρώπους μας

Ως σοβαρά τραυματίες έχουμε περίπου 550

Ως ελαφρά τραυματίες πάνω από χίλιους

Σε όλα αυτά θα προσθέσω τις παρακάτω παρατηρήσεις:

1. Δεν υπάρχουν πλήρεις δημόσιες συγκοινωνίες με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξυπηρετηθούν οι κάτοικοι και να αναγκάζονται να πάρουν τα Ι.Χ οχήματά τους.
2. Το κόμιστρο των Δημόσιων συγκοινωνιών είναι υψηλό και ισχύει για μια μόνο διαδρομή
3. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας που έχουν υπερβεί μια (α) ηλικία, έχουν παρουσιάσει προβλήματα υγείας (όρασης,ακοής, κινητικά κτλ) και επιμένουν να οδηγούν με την φτηνή δικαιολογία ότι...μπορούν. 
4. Ο αριθμός των Ι.Χ οχημάτων που κινούνται καθημερινά στους δρόμους των πόλεων της Κύπρου, είναι εξαιρετικά μεγαλύτερος από αυτόν τον αριθμό. ΙΧ. που μπορούν να απορροφηθούν από την έκταση και το μέγεθος των δρόμων. (π.χ. Στην Κύπρο μια 4μελής οικογένεια έχει τουλάχιστον 4 μέσα (Ι.Χ αυτοκίνητα και άλλα μέσα μετακίνησης) 
5. Δεν τηρείται ο κώδικας οδικής κίνησης από το μεγαλύτερο μέρος των οδηγών ( ομιλία με κινητό, άσκοπες εναλλαγές λωρίδων, παιδιά όρθια χωρίς ζώνη στο μπροστινό κάθισμα, σκυλιά - γατιά στην αγκαλιά των οδηγών κτλ) 
6. Παύση της κίνησης των δρόμων από πεζούς ανά πάσα στιγμή (σε συγκεκριμένες διαβάσεις μετη χρήση κομβίου) 
7. Στροφή δεξιά ή αριστερά ( ανάλογα) η οποία επιτρέπεται καθώς η κίνηση από το αντίθετο ρεύμα συνεχίζεται και δίνει την ευκαιρία στους οδηγούς μόλις ελευθερωθεί ο ...δρόμος να κινηθούν είτε αροστερά είτε δεξιά. Μια εντελώς προκλητική διαδικασία που θα προκαλεί συνεχώς ατυχήματα. Ενώ εάν καταργηθεί και δοθούν λίγα δευτερόλεπτα στη ...στροφή δεξιά και αριστερά για την κίνηση των οδηγών λύνουν το πρόβλημα!
8. Αυστηρά πρόστιμα που σημιουργούν αντιδράσεις στους οδηγούς και λειτουργούν αρνητικά!! (Δεν επιφέρουν μείωση στα ατυχήματα) 
9. Κάμερες που δρουν εκφοβιστικά και καταπιεστικά. 
10. Έλλειψη οδηγικής παιδείας από την νηπιακή ηλικία (ότι βλέπει το παιδί αυτό θα κάνει όταν μεγαλώσει) 
11. Ανάπτυξη μεγάλων ταχυτήτων σε μικρές αποστάσεις. (Κανένας έλεγχος σε μη κεντρικούς δρόμους) 
12. Μεγάλος αριθμός τουριστών που καλούνται σε πολλές περιπτώσεις να οδηγήσουν σε ένα σύστημα που δεν το είχαν "ζήσει" ξανά. 
13. Οδήγηση από νεαρούς με την ...ευφάνταση "μαθητική" άδεια οδήγησης. 
14. Ύπαρξη ποδηλατών στους δρόμους που πολλές φορές εμποδίζουν την ομαλή κίνηση των λοιπών αυτοκινήτων
15. Ύπαρξη μεγάλων οχημάτων (βυτία, φορτηγά κτλ) επί καθημερινής βάσεως και σε ακατάλληλες ώρες

Θα μπορούσα να παρατηρήσω ακόμα περισσότερα. Δυστυχώς γύρω από τα τροχαία ατυχήματα / δυστυχήματα έχει αναπτυχθεί μια τεράστια κερδοσκοπική επιχείρηση που μπορεί να εντάξει μέσα της τα πρόστιμα, τις πωλήσεις αυτοκινήτων, τις σχολές οδήγησης, κτλ. Προσωπικά δεν βλέπω κανέναν δημόσιο φορέα να έχει όχι την δύναμη αλλά την θέληση να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα. Έτσι πορευόμασταν και έτσι πορευόμαστε. 

Περί Κακοποίησης Ζώων και μια προσωπική ιστορία λόγου

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Μέσα στο 2003και μέχρι σήμερα στην Ελλάδα σχηματίστηκαν 705 δικογραφίες για κακοποίηση ζώων, συνελήφθησαν 138 πολίτες και τα πρόστιμαπου επιβλήθηκαν αγγίζουν τα 3,300.000 εκ.ευρώ. Όλοι οι αριθμοί και τα ποσά εξαιρετικά μεγάλα εάν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες τόσο της Ευρώπης, όσο και γενικότερα της Δύσης. Με αφορμή αυτή την είδηση θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια περιστατικά από την παιδική μου ηλικία στη γενέτειρά μου στο Στρυμονικό Σερρών.

Τη δεκαετία 1965 - 1975 τα μαντριά των προβάτων και των κατσικιών ήταν ακόμα μέσα στο χωριό,μάσα στις γειτονιές, δίπλα από τις αυλές των σπιτιών. Η δυσοσμία αβάστακτη καθ όλη την διάρκεια της ημέρας, το ίδιο και η βρωμιά. Οι δρόμοι όταν έβρεχε λάσπωναν και τα περιττώματα των ζώων γίνονταν ένα μετο χώμα. Δεν υπήρχε τόπος να περάσει κανείς χωρίς να λερωθεί,χωρίς να βρωμίσει. Για την φύλαξη των κοπαδιών οι βοσκοί όπως ήταν φυσικό είχαν τεράστιους σκύλους,τα τσομπανόσκυλα, με σιδερένια περιλαίμια γύρω από τα οποία εξείχαν καρφιά και λάμες για την αντιμετώπιση των επιθέσεων από λύκους. Αυτά τα τσομπανόσκυλα, παρ΄ όλο που σπάνια επιτίθονταν στους ανθρώπους είχαν καταστεί την εποχή εκείνη ο φόβος και ο τρόμος των μικρών παιδιών.

Τέτοια σκυλιά υπήρχαν και στην γειτονιά όπου ήταν το πατρικό μου. Για την καλύτερη φύλαξη των κοπαδιών τα τσομπανόσκυλα κυκλοφορούσαν ελεύθερα,στις αυλές και στους δρόμους. Τα παιδιά τα φοβόμασταν και προσπαθούσαμε να τα αποφεύγουμε. Κανένας δεν έκανε μια προσπάθεια να μας κάνει να τα αισθανθούμε φιλικά. Βέβαια οι τσομπάνηδες φώναζαν ότι δενθα μας πειράξουν και να κάνουμε πως δεν φοβόμαστε, αλλά όταν μας πλησίαζαν με την άγρια μορφή τους ως κέρβεροι, ήταν αδύνατο να σταθούμε δίπλα τους. Τρέχαμε να τα αποφύγουμε και αυτά όπως ήταν φυσικό μας ακολουθούσανε.

Η κατάσταση στο Στρυμονικό είχε γίνει άκρως επικίνδυνη καθώς υπήρχε τεράστιος αριθμός αδέσποτων σκύλων. Τότε, ενώ τα κυνηγούσαν με πέτρες, ξύλα ή τα ρίχνανε φόλες για να τα δηλητιάσουνε κανείς δεν μιλούσε για κακοποίηση. Ήτανε όμως.

Σιγά- σιγά τα πράγματα άλλαξαν. Τα κοπάδια και τα μαντριά απομακρύνθηκαν από τις αυλές και οι κάτοικοι άρχισαν να αποκτούν μια φιλική σχέση με τα σκυλιά που διατηρείται μέχρι και τις μέρες μας,αν και ακούω από τα χείλη κάποιων ότι υπάρχουν ανθρωποειδή που κακοποιούν σκύλους και γάτες.

Το πρώτο σκυλί που απέκτησα ήταν στη Ξάνθη, ως στρατιωτικός. Δεν θυμάμαι πως το απέκτησα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τις δυσκολίες μέχρι να το συνηθίσω, να το αγαπήσω και να το ορίσω μέλος της οικογένειας.Το όνομά του: Γκογκίτο, από το επίθετό μου. Ένα υπέροχο σκυλάκι που με περίμενε επτά ολόκληρους μήνες να επιστρέψω από το Αφγανιστάν και όταν έπέστρεφα στο σπίτι μου είπαν ότι δεν είχε φύγει εκείνη τη μέρα στιφμή από την ξώπορτα. Όταν δε απαντηθήκαμε, έπεσε πάνω μου,με έριξε κάτω και δεν σταμάτησε να με φιλά. Αυτό λοιπόν το σκυλάκι,ύστερα από χρόνια και εν απουσία μου, κάποιος τέρας, διότι τώρα μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω αυτούς που κακοποιούν ζώα, το δηλητηρίασε την κοινότητα των Τοξοτών Ξάνθης.

Η συναναστροφή με τον Γκογκίτο με έκανε και εμένα καλύτερο αλλά και την οικογένειά μου.Έτσι όταν ήρθε στο σπίτι και εντάχθηκε ως μέλος η Κλημεντίνη όλα ήταν πιο φυσιολογικά,παρ΄όλο που αναγκαστήκαμε να μάθουμε από την αρχή ότι δεν γνωρίζαμε μέχρι τότε για του σκύλους. Και ήταν πάρα μα πάρα πολλά. Κυρίως μάθαμε να αγαπάμε περισσότερο και να φροντίζουμε περισσότερο. Και τώρα το μόνο το διαφοροποιεί, είναι το περπάτημά του και το γεγονός ότι γαυγίζει και δεν μιλά. Συννενοούμαστε όμως πολύ καλά και μάλιστα καλύτερα από τους ανθρώπους.

Όταν λοιπόν ακούω για κακοποίηση ζώων αισθάνομαι όχι απλώς αποτροπιασμό, αλλά μια απέραντη σιχασιά για το είδος μας. Για κάθε ζώο, που ανυπεράσπιστο δέχεται την οργή και το μίσος μας πάνω του. Έτσι λοιπόν όχι μόνο επικροτώ τους αυστηρούς νόμους που θεσπίστηκαν και επιβάλλονται αλλά θεωρώ ότι οι ποινές δεν θα πρέπει να έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα.

Και θα πρέπει να υπάρχει οργανωμένη διδαχή σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες γύρω από την προστασία όλων των ζώων και ειδικότερα αυτών που μας κρατούν συντροφιά και μπορούμε να ελέγξουμε.

Σε μια, ίσως υπερβολική εκδήλωση αγάπης προς τα ζώα, είχα προτείνει σε υποψήφιους για την προεδρία της Κύπρου, τη δημιουργία Γενικού Συστήματος Υγείας για τα ζώα συντροφιάς. Φυσικά, και το περίμενα, προκάλεσε γέλιο και απορρίφθηκε άμμεσα. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από εκείνο το στάδιο όπου ως κοινωνία και ως όλον Κράτος θα δεσμευτούμε για την επί της ουσίας προστασία των ζώων.

Πολλές από τις φιλοζωικές οργανώσεις αλλά και η αστυνομία των ζώων είναι για το θεαθήναι. Αγρόν αγοράζουν και το πουλούν για μεταξωτές κορδέλες. 

Νέοι «Απόστολοι» επί γης «απομακρύνουν» τους ανθρώπους από την ζωή

 μια επισήμανση του Δημητρίου Γκόγκα

Στην Κένυα, πάνω από 100 άνθρωποι κάθε ηλικίας (παιδιά- γυναίκες- άνδρες) οδηγήθηκαν από τον αρχηγό μιας αίρεσης (το όνομά του:  Πολ Μακένζι Νθένγκε) σε εξαντλητική νηστεία, προκειμένου να «συναντήσουν» τον Ιησού Χριστό που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Οποιαδήποτε και εάν είναι η έκβαση αυτής της υπόθεσης, προσωπικά θέλω να τονίσω ότι είναι λάθος ο τρόπος που κατανοούμε ως σύγχρονη κοινωνία το κήρυγμα και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Η εκμετάλλευση του ονόματός του και της σοφίας των λόγων του, δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί δραστικά και με συνετό τρόπο. Εάν δεν ενδυθούμε τις αλήθειες των Ευαγγελίων και όχι της «αλήθειες» που μας βολεύουν και μας «σατανίζουν», οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε επικίνδυνους δρόμους και χρόνους χωρίς επιστροφή. Τους ζούμε ήδη.

 

 

Μέρες "αποκάλυψης"

μια επισήμανση του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΟΓΚΑ

Ένας άνδρας, διαβάζω, επαγγελματίας "δωρητής σπέρματος" αποκαλύφθηκε ότι είναι "πατέρας" (να τον πει κανείς) περίπου 500 παιδιών ανά τον κόσμο. Ορισμένα από αυτά΄τα παιδιά βρίσκονται στο ίδιο κράτος (είναι φυσικό 200 και κάτι, είναι όλα τα κράτη στη γη). 13 από αυτά εντοπίστηκαν ήδη στην Ολλανδία. Τώρα λοιπόν η παγκόσμια ιατρική κοινότητα ανυσηχεί για μελλοντικές αιμομικτικές καταστάσεις, πιθανές ασθένειες κτλ. Τα "προηγμένα" κράτη της δύσης άρχισαν να βλέπουν κενά στις διαδικασίες. (Εξ ου και η παγκοσμίου φήμης φράση (ελληνικής καταγωγής και προελεύσεως βεβαίως - δις): το πολυ το ...τακα- τακα κάνει το παιδί ...μαλάκα) Αργά ισως να είναι; Ποτέ λέμε δεν είναι αργά. Αλλά σίγουρα είναι μια μικρή παράμετρος από την "τραγική αποκάλυψη" της ανθρώπινης κατάντιας. 

η Ευρωπαική Ένωση είναι καταδικασμένη να αποτύχει...

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

 Η Ευρωπαική ένωση γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1957 και μετρά ήδη 66 χρόνια ζωής. Ξεκίνησε με 6 κράτη και συνεχίζει με 27 κράτη την πορεία της. Η Ελλάδα εισήλθε το 1981, ενώη Κύπρος το 2004. Μέσα από την κοινή πορεία με τα υπόλοιπα κράτη διαπιστώσαμε ότι οι βασικές αρχές της Δημοκρατίας δεν τηρούνται. Κυριαρχούν οι μεγάλες δυνάμεις , όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία, ενώ δυναστεύονται μικρά κράτη όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος χωρίς ενδοιασμούς. Μάλιστα η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν ανάμεσα από τα 4-5 κράτη που οδηγήθηκαν σε οικονομικές πολιτικές λιτότητας με ανυπολόγιστες ζημιές στις οικονομίες των νοικοκυριών και φυσικά στις εθνικές οικονομίες. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε σε κράτη με πολύ μεγαλύτερες οφειλές προς το ΔΝΤ αλλά και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα δεν επιβλήθηκε καμία απολύτως αναγκαστική οικονομική οδηγία πλην κάποιων παραινέσεων (πχ Ιταλία). 
    Στην περίπτωση δε της Ελλάδας που τόλμησε να ψελλίσει έξοδο από την Ευρωπαική Ένωση έπεσαν τα διάφορα μαύρα κοράκια της και όπως είχε διαρέυσει τότε στον εγχώριο τύπο υπήρξαν έντονες απειλές και το αποτέλεσμα γνωστό. Η Ελλάδα οδηγήθηκε σε δεύτερη μνημονιακή καταιγίδα. 
   Στις περισσότερες χώρες παρατηρείται μια δυσφορία σχετικά με τις αποφάσεις που λαμβάνει το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο και η Κομισιόν, πάνω σε θέματα που αφορούν τον κοινωνικό ιστό, την οικονομία, την μετανάστευση, την διαφορετικότητα, την γεωργία, την λεγόμενη και αμφισβητούμενη πράσινη ανάπτυξη. Κράτη με διαφορετικές κουλτούρες καλούνται να συνυπάρξουν και να εντελούν κοινές πολιτικές αποφάσεις χωρίς όμως να έχουν την δυνατότητα της προσαρμογής. Η ΕΕ μοιάζει να λειτουργεί ως ένα πολυκατάστημα που διευθύνεται από μια μυστική ομάδα που υπηρετεί ολιγαρχίες της οικονομίας. Ήδη συνδικάτα εργαζομένων σε Γαλλία, Γερμανία,Ουγγαρία κ.α κινούνται δραστικά κατά των δημοκρατιών τους,κατά της εξουσίας καθώς αντιλαμβάνονται ότι η κοινή οικονομική πολιτική το μόνο που επιφέρει είναι μείωση των εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση των τιμών ενώ αμφοσβητείται έντονα ακόμα και η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ έναντι πολεμικών συρράξεων όπως αυτής της Ουκρανίας και Ρωσίας. Και μάλιστα με την δικαιολογία της διατήρησης της Ειρήνης και της διεθνούς σταθερότητας υπερασπίζεται σθεναρά την Ουκρανία βυθίζοντας τους λαούς της σε ένα οικονομικό χάος. Πραγματικά αδιανόητη πολιτική προχειρότητα. 
    Η ΕΕ της ισονομίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, μέσα στην διάρκεια της ζωής της δεν κατόρθωσε να τις εφαρμόσει. Διαδορετικές οικονομίες,διαφορετικές πορείες αλλά ίδια εφαρμογή νόμων. Αυτή η ετεροχρονισμένη πρακτική είναι που διαβρώνει τα θεμέλιά της και είναι καταδικασμένη η αποτυχία της. Μέσα στα χρόνια που θα ακολουθήσουν το πιθανότερο είναι να βιώσουμε τη διάλυσή της και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο.Λέω οδυνηρό διότι παίζοντας το παιχνίδι των ΗΠΑ σχετικά με τον αποκλεισμό της Ρωσίας (μεαφορμή την Ουκρανία) δεν πετυχαίνει παρά την αυτοκτονία της. Τόσο ενεργειακά, όσο και οικονομικά. Και δεν υπολογίζει τις εσωτερικές αντιδράσεσεις (πχ της Ουγγαρίας, Βουλγαρίας κτλ) που ακόμα οι σχέσεις τους με την Ρωσία είναι σε φιλικό επίπεδο.

   Η ΕΕ δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον πόλεμο στα κράτη της Γιουγκοσλαβίας, δίκασε μονομερώς κάποιους ως εγκληματίες πολέμου, δεν απέτρεψε τον πόμλεμο στην Κριμαία και τώρα στην Ουκρανία. Δεμ μπόρεσε να αποτρέψει ούτε την έξοδ οτης Αγγλίας από τομαντρί της.  Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής αυτό που θα πρέπει να περιμένουμε ίσως είναι μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη που θα έχει ως απότερο σκοπό την αναδιάταξη δυνάμεων, εθνών και εδαφών στην γηραιά ήπειρο. Ήδη το χρονικό διάστημα ζωής της Ένωσης είναι από τα μακροβιότερα διαστήματα ζωής ανάλογων συνασπισμών και Ενώσεων κρατών. 
    Είναι μια ανθρώπινη επιταγή τρελών ηγεσιών αλλά είναι μια απτή πραγματικότητα. Τα λάθη τους θα τα πληρώσουν οι υπό διοίκηση λαοί της Ευρώπης. 

Υπάρχει ένας περίεργος θυμός στον αέρα, που δικαιολογείται ...

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

Ακολουθείς τα βήματά σου κάθε μέρα, ντύνεσαι, στολίζεσαι και ετοιμάζεσαι να πολεμήσεις για τον επιούσιο. Μυρίζεις τον αγέρα και αντί για το άρωμα των λεμονιών και των πορτοκαλιών, οσμίζεσαι το άρωμα ενός περίεργου θυμού που σε περιβάλλει. Ίσως να μην είναι ο δικός σου θυμός γιατί όλα πηγαίνουν στραβά και όχι κατ ευχήν, οπότε υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη απορία σε ποιον ανήκει. Διότι είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, το δικό σου θυμό τον καταλαβαίνεις, τον αναγνωρίζεις, του έχεις δώσει σάρκα και οστά, τον κουβαλάς μαζί σου. Τον θυμό όμως των άλλων; Τον δικαιολογείς; Συνήθως όχι, ειδικά όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον δικό σου θυμό. Θέλεις να είναι επικρατέστερος, ο δικός σου.

    Θυμώνεις γιατί δεν λύνεται 48 χρόνια το πρόβλημα της μισής πατρίδας και επιμένεις να ακολουθείς αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια απέτυχαν να δώσουν την λύση που όφειλαν. Και δεν αναρωτιέσαι πως ακόμα και όταν η λύση ήταν εφικτή, κάτι συνέβαινε και βάθαινε το χάσμα.

   Θυμώνεις γιατί δεν βρίσκεις αξιοπρεπή εργασία κανονικού ωραρίου με επαρκή μισθό, όχι μόνο να καλύψεις τις βασικές ανάγκες αλλά και να πίνεις τον καφέ σου αμέριμνα. Όμως δεν αναρωτιέσαι ότι η φιλοσοφία του ευτυχισμένου δούλου είναι αυτή που σε σφίγγει σαν θηλιά, σε πνίγει και σε εξοντώνει.

   Θυμώνεις γιατί σε καταπιέζουν με 3μηνα, 4μηνα και άλλες περίεργες εξετάσεις γιατί προέχει η διαρκής αξιολόγηση, αλλά δεν αναρωτιέσαι γιατί απορρίπτεται η δική τους αξιολόγηση. Με τη σειρά σου βαθμολογείς τις ομάδες που ακολουθείς με παντιέρες εθνικά σύμβολα και δεν κουνάς αρνητικά το κεφάλι στην ιδέα ότι σε θέλουν πρόβατο και όχι επικεφαλής κριάρι.

   Έφτασε επιτέλους στην στάση του λεωφορείου. Μια στάση χωρίς παγκάκια και στέγαστρο, χωρίς ενημερωτικούς πίνακες για τα δρομολόγια, χωρίς εκδοτήρια, χωρίς…. Έτσι τις θυμάσαι από τότε που γεννήθηκες και θυμώνεις!

    Στην πρώτη Δημόσια Υπηρεσία που πηγαίνεις σου συμπεριφέρονται με αγένεια, σε διώχνουν γιατί δεν προσκόμισες το τάδε χαρτί και σε μειώνουν. Και αντί να έχεις την δύναμη να υπερασπιστείς την θέση σου σκύβεις το κεφάλι και απομακρύνεσαι. Ο θυμός σου, τσιτώνει τα αγγεία του εγκεφάλου.

   Θυμώνεις για την ακρίβεια, αλλά δεν διαμαρτύρεσαι. Ακολουθείς την πεπατημένη δήλωση: Θα περάσουμε

    Ζηλεύεις τις άλλες χώρες που έχουν Σιδηρόδρομο, Ηλεκρτικό, τραμ και μετακινούνται άνετα και εσύ αναμένεις να χαμηλώσουν οι τόνοι των συντεχνιών. Θυμώνεις

   Θυμώνεις που το ρεύμα που σου πουλούν είναι πανάκριβο και δεν αναρωτιέσαι γιατί τόσος ήλιος πάει χαμένος

   Θυμώνεις που το νερό στη βρύση σου δεν πίνεται αλλά παρηγορείσαι γιατί ακόμα έχεις την δύναμη να κουβαλάς μπουκάλες από τον διπλανό δρόμο

  Θυμώνεις που τα κρατικά κανάλια συνήθως δεν έχουν να σου πούνε τίποτα αλλά δέχεσαι την χρηματοδότησή τους από το ταμείο του κράτους, από σένα δηλαδή

  Θυμώνεις που οι νεκροί από τροχαία πολλαπλασιάζονται αλλά δέχεσαι την θεωρία της πρόληψης μέσω κάμερας και τα πρόστιμα ως η τιμωρία που θα σώσει ζωές. Το μόνο που κάνει είναι να σώζει τσέπες.

   Έφτασες στις Φοινικούδες. Παρήγγειλες πίτα σουβλάκι. Μα σιορ πότε έφτασε 7 ευρώ η πίτα. Δηλαδή για να φάει μια 4μελής οικογένεια θέλει να δώσει το μεροκάματο μιας μέρας. Και εκεί δεν λες τίποτα, όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά με γεμάτο στόμα δεν μιλάμε.

  Θυμώνεις που ζεις, αλλά δεν κάνεις τίποτα για να αποφύγεις τον μέλλοντα θάνατο. Έτσι κι αλλιώς σκέφτεσαι όλοι δικαιούμαστε έναν τάφο.

  Θυμώνεις όπως και οι άλλοι, αλλά ακόμα δεν αναρωτήθηκες γιατί δεν ενώνονται αυτοί οι θυμοί κι ούτε "τι στο καλό συμβαίνει!"

Και επειδή όταν θυμώνεις και δεν αντιδράς σε λένε πολιτισμένο. Αν αντιδράσεις είσαι τραμπούκος, είσαι αριστερός, είσαι ρατσιστής, είσαι... Είσαι ο Είλωτας που θέλουν όλοι οι άρχοντες να έχουν. 

Και μη χειρότερα!