Αναφορές για την Κύπρο στο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας

  γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Έχω ειλικρινά κουραστεί να διαβάζω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναρτήσεις που αναφέρουν ότι οι Έλληνες (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας) δεν γνωρίζουν ή δεν διδάσκονται την ιστορία της Κύπρου και να συμφωνούν χωρίς δεύτερες σκέψεις οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) αδελφοί και φίλοι αλλά και το αντιθετο. Δηλαδή την άποψη αυτή να την υποστηρίζουν ένθερμα οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) και να την υιοθετεί το σύνολο των Ελλήνων (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας). 

    Όμως η πραγματικότητα (δηλαδή η εκπαίδευση που λαμβάνεται άλλα αποδεικνύει) είναι τελείως διαφορετική και θα μπω στην διαδικασία, μεταφέροντας αποσπάσματα από τα εκπαιδευτικά βιβλία της Ιστορίας, τόσο του Δημοτικού όσο και του Γυμνασίου αλλά και του Λυκείου, να διαψεύσω αυτή την τοποθέτηση. Δεν ξέρω πραγματικά τους λόγους που ωθούν όλους αυτούς να εκφράζονται ανιστόρητα. Αλλά είναι καλό, ορθό και ιστορικά ηθικό, πρίν αναπτύσουν μια θέση να ανοίγουν κάποια βιβλία, που έχουν γραφτεί από Εκπαιδευτικούς της Δημόσιας Εκπαίδευσης και Καθηγητές Πανεπιστημίων. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας. 

Οθωµανικές κατακτήσεις:

1462 Λέσβος 
1470 Εύβοια 
1500 Μεθώνη Κορώνη
1522 Ρόδος 
1566 Χίος 
1571 Κύπρος
1669 Κρήτη 
1718 ανάκτηση Πελοποννήσου 

*

Το κυπριακό ζήτηµα είναι σηµαντικό εθνικό θέµα και απασχολεί έντονα τη διεθνή κοινότητα στο δεύτερο µισό του 20ού αιώνα. Η Κύπρος βρίσκεται από το 1878 στην κατοχή των Άγγλων, αλλά οι Ελληνοκύπριοι επιθυµούν την ένωση του νησιού µε την Ελλάδα. Μετά την αποτυχία των ειρηνικών διεκδικήσεων, το 1955 αρχίζει ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων εναντίον των Άγγλων. Την ένοπλη δράση αναλαµβάνει η µυστική στρατιωτική οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α. Ο κυπριακός λαός συµµετέχει και συµπαραστέκεται µε όλες του τις δυνάµεις. Οι συγκρούσεις είναι πολλές και οι αγγλικές δυνάµεις επιβάλλουν σκληρά µέτρα στο νησί. Η διεθνής κοινότητα αδυνατεί να βρει λύση. Τελικά, το 1960, η Κύπρος ανακηρύσσεται ανεξάρτητη δηµοκρατία, µε πρόεδρο τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Σηµαντικά προβλήµατα εµφανίζονται όµως στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων που κατοικούν στο νησί και αναγνωρίζονται από το Σύνταγµα, τους Ελληνοκύπριους που υπερτερούν αριθµητικά και τους Τουρκοκύπριους. Τον Ιούλιο του 1974, η ελληνική χούντα προσπαθεί µε πραξικόπηµα να ανατρέψει τον πρόεδρο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Η Τουρκία εισβάλλει τότε στην Κύπρο και τα στρατεύµατά της καταλαµβάνουν το βόρειο τµήµα του νησιού. Σχηµατίζουν εκεί ένα τουρκοκυπριακό κράτος, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα. Μεγάλος αριθµός Ελληνοκυπρίων εκτοπίζεται βίαια και το νησί διχοτοµείται. Από τότε η Κύπρος παραµένει διχοτοµηµένη και το κυπριακό πρόβληµα άλυτο. Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2004, δίνει νέες ελπίδες για τη λύση του ζητήµατος.

*

 ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ 

Ε.Ο.Κ.Α.: η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών, η οποία δρα το διάστηµα 1955- 1959 µε αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα 

διχοτόµηση της Κύπρου: η διαίρεση της Κύπρου, µετά την εισβολή των τουρκικών στρατευµάτων, σε δύο τµήµατα

*

 Ο Απελευθερωτικός Αγώνας των Ελληνοκυπρίων (1955-1959)

 Απόσπασµα από προκήρυξη του Αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.): «Με την βοήθειαν του Θεού, µε πίστιν εις τον αγώνα µας, µε την συµπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισµού και µε την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαµβάνοµεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν* του Αγγλικού ζυγού** […] Εάν οι δυνάσται*** µας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά µας, µπορούµε να την διεκδικήσωµεν µε τα ίδια µας τα χέρια και µε το αίµα µας. […] Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν µας: Εµπρός, όλοι µαζί για την λευτεριά της Κύπρου µας.» * απελευθέρωση ** κατοχή *** (Άγγλοι) κατακτητές

--Απόσπασµα άρθρου της Εφηµερίδας Φιλελεύθερος (11-12-1955): «Ζωηραί διαδηλώσεις µαθητών και µαθητριών εσηµειώθησαν χθες εις την Λευκωσίαν, εις τας οποίας και έλαβαν µέρος 300 µαθηταί και µαθήτριαι του Παγκυπρίου Γυµνασίου, καθώς και αρκεταί εκατοντάδες εκ των άλλων Σχολών Μέσης Παιδείας... Αι στρατιωτικαί και αστυνοµικαί δυνάµεις προέβησαν* εις αθρόας** συλλήψεις. Συνολικώς συνελήφθησαν 29 µαθηταί εξ ων 26 του Παγκυπρίου Γυµνασίου. Μεταξύ των συλληφθέντων συµπεριελαµβάνοντο και 4 µαθήτριαι.» *πραγµατοποίησαν **οµαδικές

*

Το πραξικόπηµα και η εισβολή το 1974

«Η ελληνική κυβέρνηση […] διέταξε […] τους έλληνες αξιωµατικούς της εθνοφρουράς* να καταλάβουν την εξουσία στην Κύπρο και να δολοφονήσουν τον Μακάριο. Έτσι στις 15 Ιουλίου (1974) οι δυνάµεις αυτές κινήθηκαν εναντίον του προεδρικού µεγάρου και άλλων στρατηγικών σηµείων της Λευκωσίας και των άλλων κυριότερων πόλεων. Αιµατηρές µάχες διεξήχθησαν παντού […] Ο Μακάριος κατάφερε να διαφύγει στη Πάφο…» Κρανιδιώτης Γ., Το κυπριακό πρόβληµα 1960-1974, Θεµέλιο, Αθήνα 1984, σ. 240 *ελληνική φρουρά της Κύπρου 

Απόσπασµα από το ∆ιάγγελµα του Μακάριου στις 15 Ιουλίου 1974: «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ! […] Είµαι ο Μακάριος. Είµαι εκείνος τον οποίον συ εξέλεξες δια να είναι ο ηγέτης σου. ∆εν είµαι νεκρός όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν. Είµαι ζωντανός και είµαι µαζί σου, συναγωνιστής και σηµαιοφόρος εις τον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπηµα της χούντας απέτυχε…»

*

 κράτη - µέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης 

Έτος ένταξης χώρα 

1951 Βέλγιο, Οµοσπονδιακή ∆ηµοκρατία Γερµανίας (Γερµανία), Γαλλία, Ιταλία, Λουξεµβούργο, Ολλανδία 

1973 ∆ανία, Ιρλανδία, Ηνωµένο Βασίλειο (Αγγλία) 

1981 Ελλάδα 

1986 Ισπανία, Πορτογαλία 

1995 Αυστρία, Φινλανδία , Σουηδία 

2004 Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία

∆ιακήρυξη των δικαιωµάτων του ανθρώπου και του πολίτη (1789) (6 άρθρα)

 Την ενστερνίζομαι...

Άρθρο 1: Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και έχουν ίσα δικαιώµατα

Άρθρο 2: Ο στόχος κάθε πολιτικής οργάνωσης είναι η προστασία των φυσικών και απαραβίαστων δικαιωµάτων του ανθρώπου. Αυτά τα δικαιώµατα είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση ενάντια στην καταπίεση.

 Άρθρο 3: Κάθε εξουσία πηγάζει αποκλειστικά από το έθνος…

Άρθρο 6: Ο νόµος εκφράζει τη θέληση του συνόλου. Κάθε πολίτης έχει το δικαίωµα να συµµετέχει, προσωπικά ή µέσω αντιπροσώπου, στη θεµελίωση του νόµου. Ο νόµος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, είτε προστατεύει είτε τιµωρεί…

 Άρθρο 10: Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να διώκεται εξαιτίας των απόψεών του, συµπεριλαµβανοµένων και των θρησκευτικών του απόψεων, εφ’ όσον η εκδήλωσή τους δε διαταράσσει τη δηµόσια τάξη, που έχει εγκαταστήσει ο νόµος.

Άρθρο 11: Η ελεύθερη έκφραση ιδεών κι απόψεων είναι ένα από τα πολυτιµότερα δικαιώµατα του ανθρώπου. Κατά συνέπεια, κάθε άνθρωπος µπορεί να µιλά, να γράφει και να τυπώνει ελεύθερα, αλλά θα είναι υπεύθυνος για κάθε κατάχρηση αυτής της ελευθερίας, όπως καθορίζει ο νόµος…» 

ΕΚΛΟΓΗ ΣΥΝΕΝΟΧΩΝ: Από την ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

 
Κάθεσαι στον καναπέ σου
(τον αγόρασες θυμάμαι, 
εσύ ούτε που το είχες λογαριάσει, 
σε τιμή ευκαιρίας, 
πάντα έτσι έλεγες)
και κλαις.
Με μια κίνηση, 
να έτσι 
κόβοντας τον αέρα,
κλείνεις και την κουρτίνα στον ήλιο. 
Σε λίγο πεθαίνεις και με λυγμούς 
Φωνάζεις: «Φοβάμαι τη ζωή» 
Δεν είναι ζωή ο θάνατος!
Άλλη ώρα θα το συζητήσουμε!
Το χτύπημα στη πόρτα
Σου σκούπισε αστραπιαία το δάκρυ 
Μην σε δούνε κλαμένη. 
Ντρέπεσαι. 
Ντρέπεσαι για τη ψυχή σου
Χρόνια μια φοβισμένη ζωή, κατοικούσε μέσα σου. 
Ή όχι;
Τώρα γινήκατε δύο
Και κείνος 
είχε φύγει τρέχοντας απ΄ τους δρόμους
Κλείστηκε στις μουχλιασμένες κάμαρες 
Μες τις ζωντανές κολάσεις
Όπου οι ψυχές καθαγιάζονται 
Μονάχα με γραφές.

ΛΑΡΝΑΚΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ:Από την ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 
 

Λάρνακα, Κυριακή πρωί.
Η πρώτη μέρα της εβδομάδας.
Η  τελευταία της ανθρώπινης ξεκούρασης.
 
Κάτι τελειωμένοι από την ανοησία συνάνθρωποι,
δεν έχουνε προχωρήσει δα και τόσο πολύ
πάνω στης ζωής μας την σοφία,
κείτονται στην αφυδατωμένη παραλία,
πρόσκαιρα νεκροί
(άλλοι νομίζουν ότι περπατούν τρικλίζοντας)
έχοντας εξευτελίσει ότι είναι
στο μάταιο της διασκέδασης
στην πυρά της μέθης.
 
Και άλλοι, προχωρημένης νιότης
με τα λιγδωμένα έντερα να έχουν πάρει
το δρόμο της καύσης, κάνουνε πιάτσα
μέσα στην οσμές των κατουρημένων  θάμνων
στο Ταχυδρομείο της πόλης
(όπου σεμνότυφοι και άλλης λογής ηθικοί πολίτες
ταχυδρομούν τις σκέψεις και τις συναλλαγές της ζωής τους,
μα όχι σήμερα Κυριακή)
πιάνουν το χέρι μια μαυρούδας
για να γευθούν το βρώμικο της ηδονής
όπου η λίρα έχει το λόγο
κι ο λόγος κατοικεί
στην φαυλότητα και την ανοησία μας.
 
Η ζωή φυσικά και συνεχίζεται.
Ας φύγω τρέχοντας απ΄ το θέαμα
των Φοινικούδων αρένα
διότι πλησιάζουν και απειλητικά
οι μαύροι τύποι της τροχονομίας.
 
Τα έσοδα και φέτος ήταν περιορισμένα
όπως και της ζωής μας τα πλούτη.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ: Από την ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

 

Περπατάμε στους δρόμους

Μαζί και οι ματιές μας θερίζουν τον αέρα.

Πότε σου πιάνω το χέρι

και πότε  το αφήνω (ιδρώτας)

Ψάχνουμε να βρούμε μάρτυρες

για τις δολοφονίες μας

και δολοφόνους για ενόρκους.

Αναφορές για την Κύπρο στο βιβλίο της ιστορίας της Ε΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας

  γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

            

Έχω ειλικρινά κουραστεί να διαβάζω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναρτήσεις που αναφέρουν ότι οι Έλληνες (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας) δεν γνωρίζουν ή δεν διδάσκονται την ιστορία της Κύπρου και να συμφωνούν χωρίς δεύτερες σκέψεις οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) αδελφοί και φίλοι αλλά και το αντιθετο. Δηλαδή την άποψη αυτή να την υποστηρίζουν ένθερμα οι Ελληνοκύπριοι (Έλληνες της Κύπρου= Κύπριοι) και να την υιοθετεί το σύνολο των Ελλήνων (οι ελλαδίτες : Έλληνες της Ελλάδας). 

    Όμως η πραγματικότητα (δηλαδή η εκπαίδευση που λαμβάνεται άλλα αποδεικνύει) είναι τελείως διαφορετική και θα μπω στην διαδικασία, μεταφέροντας αποσπάσματα από τα εκπαιδευτικά βιβλία της Ιστορίας, τόσο του Δημοτικού όσο και του Γυμνασίου αλλά και του Λυκείου, να διαψεύσω αυτή την τοποθέτηση. Δεν ξέρω πραγματικά τους λόγους που ωθούν όλους αυτούς να εκφράζονται ανιστόρητα. Αλλά είναι καλό, ορθό και ιστορικά ηθικό, πρίν αναπτύσουν μια θέση να ανοίγουν κάποια βιβλία, που έχουν γραφτεί από Εκπαιδευτικούς της Δημόσιας Εκπαίδευσης και Καθηγητές Πανεπιστημίων. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από βιβλίο Ιστορίας της Ε΄ Δημοτικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελλάδας. 

1. Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι ανάμεσα στους Πέρσες και τους Βυζαντινούς εξάντλησαν και τα δυο κράτη. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι Άραβες. Μέσα σε λίγα χρόνια επεκτάθηκαν από την άγονη Αραβία και κατέλαβαν πολλές περσικές και βυζαντινές περιοχές. Έκαναν πρωτεύουσά τους τη Δαμασκό της Συρίας κι έγιναν διαρκής κίνδυνος για το Βυζάντιο. Με στόλο, κατέλαβαν την Κύπρο, τη Ρόδο και άλλα νησιά του Αιγαίου ανοίγοντας θαλάσσιο δρόμο για την Κωνσταντινούπολη. Η κατάκτησή της, άλλωστε, ήταν ο μόνιμος σκοπός τους. Η πρώτη προσπάθει έγινε το 673 μ.Χ. και κράτησε πέντε χρόνια. Η δεύτερη έγινε το 717 μ.Χ(από το κεφάλαιο : Οι Βυζαντινοί και οι Άραβες)
2. Ο πιο ξακουστός από τους Ακρίτες ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που στο πρόσωπό του συγκέντρωνε τα χαρίσματα όλων των Ακριτών και εξυμνήθηκε ξέχωρα στο έπος3 «Βασίλειος Διγενής Ακρίτας». Στην Κύπρο, στον Πόντο, στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα μιλούν και τραγουδούν, ακόμη και σήμερα, για «της γης τον ανδρειωμένο», που είναι απόγονος του Ηρακλή, του Αχιλλέα και του Μεγαλέξανδρου, αλλά και πρόγονος του κλέφτη του 1821.  (σελ: 61)
3. Ο Διγενής στην Κύπρο και στην Κρήτη «Στην Κύπρο και στην Κρήτη μολογούν πως ο Διγενής, εκτός από τη φύλαξη των συνόρων της Ανατολής είχε έγνοια και για τα δύο νησιά, την Κύπρο και την Κρήτη, που τα χρόνια εκείνα δέχονταν συχνά πυκνά τις επιθέσεις των Αράβων (Σαρακηνών). Για να βρεθεί κοντά τους, λέει, τις ώρες που κινδύνευαν, πάταε γερά στην Ασία, στήριζε το δεξί του χέρι στις κορυφές των κυπριακών βουνών και μ’ ένα πήδημα βρισκόταν ορθός στην κορυφή του Ψηλορείτη, γυροφέρνοντας τη ματιά του στα πέλαγα του νησιού, μην τ’ απειλούν σαρακηνά καράβια. Θεριός, όμως, καθώς ήταν ο ίδιος και δυνατά καθώς ήταν τα σάλτα4 του, άφησαν σημάδι της παλάμης του στο κυπριακό βουνό, τον Πενταδάχτυλο, και αχνάρι της πατημασιάς του στον Ψηλορείτη της Κρήτης που οι παλιοί το λεν ακόμη: «η πατουχιά5 του Διγενή!».
4. Η βυζαντινή Κύπρος:Η συμβολή της Κύπρου στην αναχαίτιση των εχθρών του Βυζαντίου ήταν μεγάλη. Στο έδαφός της έγιναν σκληρές πολεμικές συγκρούσεις και το νησί γνώρισε μεγάλες καταστροφές. Με ιδιαίτερη συνθήκη το νησί ανακηρύχτηκε «ουδέτερο και αυτοδιοικούμενο».Στην Κύπρο κατοικούσαν Έλληνες από τα μυκηναϊκά χρόνια1. Στα αρχαία χρόνια το νησί είχε ιδιαίτερη ανάπτυξη και διατηρούσε συχνές εμπορικές και πολιτιστικές επαφές με τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, της Αιγύπτου και της Μεγάλης Ελλάδας. Στα ρωμαϊκά χρόνια, ακολουθώντας τη μοίρα των άλλων ελληνικών περιοχών, κατακτήθηκε και κυβερνήθηκε από Ρωμαίους διοικητές. Ο Μέγας Κωνσταντίνος εκτίμησε ιδιαίτερα τη στρατηγική θέση2 της Κύπρου και φρόντισε για την αξιοποίησή της. Έχτισε την κατεστραμμένη από σεισμό αρχαία πρωτεύουσά της Σαλαμίνα και την ονόμασε Κωνσταντία3. Όρισε ακόμη Βυζαντινό αξιωματούχο για τη διοίκηση του νησιού και τοποθέτησε ενισχυμένη φρουρά και ναυτική δύναμη για την ασφάλειά του. Την Κύπρο επισκέφτηκε και η μητέρα του, Αγία Ελένη, όταν γύριζε από τα Ιεροσόλυμα και ίδρυσε εκεί ναό. Κύρια απασχόληση των κατοίκων του νησιού ήταν η γεωργία. Σιτάρι, λάδι, κρασί, μαστίχα, αρωματικά φυτά και μέλι ήταν τα πιο σημαντικά από τα προϊόντα τους. Πολλοί από τους κατοίκους των παραλίων ασχολούνταν με το εμπόριο και τη ναυτιλία. Σημαντική πηγή πλούτου ακόμη αποτελούσαν τα ορυχεία χαλκού και αργύρου, που λειτουργούσαν εκεί από τα μυκηναϊκά χρόνια. Η Κύπρος δέχτηκε πρώτη την επίθεση των Αράβων, κατά τη ναυτική επέκτασή τους στα μέσα του 7ου αιώνα. Παρά την αντίσταση του πληθυσμού και των βυζαντινών πλοίων που στάθμευαν εκεί, κατέλαβαν την πρωτεύουσά της, λεηλάτησαν το νησί και κατέλυσαν τις βυζαντινές αρχές. Έβαλαν αραβικές φρουρές στις 14 μεγάλες πόλεις του νησιού κι εγκατέστησαν σ’ αυτές αραβόφωνους πληθυσμούς από τις κατακτημένες περιοχές της Συρίας. Το γεγονός αυτό ήταν βαρύ πλήγμα για το Βυζάντιο, επειδή η Κύπρος, μετά την απώλεια της Συρίας και της Παλαιστίνης, ήταν θέση «κλειδί», «ναυτικός προμαχώνας» και ορμητήριο των Βυζαντινών στην ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό ο βυζαντινός στόλος επανήλθε καλύτερα οργανωμένος, ανακατέλαβε το νησί και ανάγκασε τους Άραβες ν’ αποχωρήσουν. Οι συγκρούσεις Αράβων και Βυζαντινών όμως στον χώρο του νησιού επαναλήφθηκαν πολλές φορές και είχαν ως αποτέλεσμα τις συχνές καταστροφές και λεηλασίες των περιουσιών, αλλά και τη σφαγή ή την αιχμαλωσία των κατοίκων του. Κι επειδή ο κίνδυνος αυτός ήταν αδιάκοπος, οι Κύπριοι ζήτησαν κι από τους δυο αντιμαχόμενους να δεχτούν την ουδετερότητα του νησιού, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να πληρώνουν έναν ετήσιο φόρο υποταγής και στους δύο. Οι αντίπαλοι δέχτηκαν την πρόταση και την επικύρωσαν με συνθήκη ειρήνης. Σύμφωνα μ’ αυτή, την εξουσία διοίκησης του νησιού είχε ο χριστιανός Αρχιεπίσκοπος και ένα συμβούλιο εκπροσώπων του λαού από τις 14 περιφέρειές του. Αυτός ο τρόπος αυτοδιοίκησης του νησιού κράτησε, με μικρές διακοπές, τριακόσια περίπου χρόνια, ως το 965 μ.Χ. Τότε ο Νικηφόρος Φωκάς νίκησε τους Άραβες, απελευθέρωσε τη Μεσόγειο από τους Σαρακηνούς πειρατές και ενσωμάτωσε ξανά την Κρήτη και την Κύπρο στο βυζαντινό κράτος. Στη διάρκεια της τρίτης Σταυροφορίας, το 1191, η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Σταυροφόρους. Την κυβέρνησαν οι Φράγκοι και οι Βενετοί μέχρι το 1571, χρονιά που την κατέλαβαν οι Τούρκοι. Εκείνη την εποχή χτίστηκαν οι εντυπωσιακοί καθεδρικοί ναοί της Αγίας Σοφίας στη Λευκωσία και του Αγίου Νικολάου στην Αμμόχωστο, που ακολουθούν τη γοτθική αρχιτεκτονική της Δύσης.
5. Τα προνόμια της Κύπρου στα βυζαντινά χρόνια Το 448 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου ζήνων παραχώρησε στον αρχιεπίσκοπο της Κύπρου το προνομιακό δικαίωμα να φορεί στις εκκλησιαστικές τελετές πορφυρά άμφια, να υπογράφει με κόκκινο μελάνι, να κρατεί αυτοκρατορικό σκήπτρο, αντί ποιμαντορικής ράβδου, και να ασκεί κοσμική εξουσία στο νησί. Τα αυτοκρατορικά αυτά προνόμια της εκκλησίας σεβάστηκαν, στους αιώνες που ακολούθησαν, όλοι σχεδόν οι κατακτητές του νησιού και εξακολουθούν να διατηρούνται μέχρι σήμερα. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτική Αθηνών)
6. Οι θετικές πλευρές της ουδετερότητας Η συνθήκη Βυζαντινών και Αράβων για την ουδετερότητα της Κύπρου υποχρέωνε και τους δύο να μην επεμβαίνουν στα θέματα διοίκησης και λατρείας των κατοίκων του νησιού. Η συμφωνία αυτή: • προφύλαξε τους Κύπριους χριστιανούς από τον εξισλαμισμό, • εμπόδισε τη μεταφορά της εικονομαχικής διαμάχης των Βυζαντινών στην Κύπρο, • έκανε το νησί καταφύγιο πολλών εικονολατρών που είχαν διωχθεί από το Βυζάντιο ή χριστιανών από τις αραβοκρατούμενες γειτονικές περιοχές και • βοήθησε τη συνέχιση της εικονογραφίας, που είχε διακοπεί στο Βυζάντιο.