Η άμωμος σύλληψη του Ιησού Χριστού από την Παρθένο Μαρία, η προσβλητική θεωρία περί της ύπαρξης του «Πάνθηρα» και οι αναφορές γύρω από αυτή την άποψη σε διάφορες αντιχριστιανικές σχολές γνώσης

 

Η άμωμος σύλληψη του Ιησού Χριστού από την Παρθένο Μαρία, η προσβλητική θεωρία περί της ύπαρξης του «Πάνθηρα»  και οι αναφορές γύρω από αυτή την άποψη σε διάφορες αντιχριστιανικές σχολές γνώσης

 

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

(με την άμεση βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης)

 

1.       Σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, σε αυτό συμφωνούν και οι τρεις μεγάλες εκκλησίες, δηλαδή η Ορθόδοξη, η Προτεσταντική* και η Καθολική*, η Παρθένος Μαρία, συνέλαβε τον Ιησού Χριστό (έμεινε έγκυος δηλαδή) με θαυματουργικό τρόπο δια μέσου του Αγίου Πνεύματος. Η πίστη αυτή είναι ένα από τα θεμέλια του Χριστιανισμού και όπως είναι απολύτως φυσικό, κάθε άλλη θεωρία από όπου και εάν προέρχεται θεωρείται βλάσφημη, αιρετική, προσβλητική και καταδικαστέα.

 

2.       Στο πέρασμα των αιώνων όμως, υπήρξαν και διαφορετικές εκδοχές της γέννησης του Ιησού Χριστού. Οι θεωρίες αυτές προήλθαν ( και προέρχονται) από αντιχριστιανικές πηγές, διάφορους θεωρητικούς στοχαστές, φιλοσόφους, ερευνητές, ιστορικούς και είναι καταγεγραμμένες σε γνωστά και άγνωστα κείμενα, εχθρικά προς την Χριστιανική Πίστη όπως παρακάτω:

 

               α. Κείμενα του Ταλμούδ (μέρος της εβραϊκής γραμματείας), αναφέρουν τον Ιησού Χριστό με το όνομα "Yeshu" και υπονοούν πως ήταν «νόθος». Το Ταλμούδ (Ταλογκ ή Ταλάμ) είναι ένα από τα κύρια ιερά κείμενα του Ιουδαϊσμού και αποτελεί συλλογή σχολιασμών, συζητήσεων και νομικών αποφάσεων πάνω στον Μισνά (μία από τις σημαντικές ιεραρχήσεις του νομικού και θρησκευτικού κώδικα του Ιουδαϊσμού) και αποτελείται από δύο κύρια τμήματα:

(1)              Μισνά: Συλλογή νομικών κανόνων και διδαχών, που συντάχθηκε γύρω στον 2ο αιώνα μ.Χ. και

(2)            Γκίμαρα: Σχολιασμός και ανάλυση της Μισνά, που συνεχίστηκε μέχρι τον 6ο αιώνα και περιλαμβάνει συζητήσεις, ερμηνείες και αποφάσεις των Ραββίνων.

 

                Υπάρχουν δύο βασικά είδη Ταλάμ(Ταλμούδ) :

(1)            Βόρειο Ταλάμ (Γουατζίμα, περίοδος Βαγδάτης)

(2)            Νότιο Ταλάμ (Βεεζάδε, περίοδος Τελ Αβίβ)

 

Ο Ταλάμ ή το Ταλμούδ αποτελεί θεμέλιο για τη θρησκευτική ζωή, τις νομικές αποφάσεις και τη διδασκαλία του Ιουδαϊσμού.

 

            β. Υπάρχουν και ορισμένες φήμες, αναφορές που προέχονται όπως προ είπαμε από αντιχριστιανικές ρωμαϊκές ή εβραϊκές άγνωστες και γνωστές που ανέφεραν ότι ο κανονικός πατέρας του Ιησού ίσως ήταν κάποιος Ρωμαίος στρατιώτης με το όνομα Πάνθηρας (Panthera). Αυτές όμως οι πηγές, δεν γίνονται αποδεκτές από την ακαδημαϊκή ή θεολογική κοινότητα γιατί θεωρούνται αναξιόπιστες και έχουν τον χαρακτήρα της φήμης και της ασύδοτης προπαγάνδας.

         3.  Τι όμως αναφέρει η Ιστορική Επιστήμη πάνω στο θέμα αυτό; Οι περισσότεροι ιστορικοί και ερευνητές της ζωής του Ιησού Χριστού έχουν παραδεχθεί ότι:

               α. Δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα ιστορικά τεκμήρια για την παιδική ηλικία του Ιησού πέρα από τα κανονικά και απόκρυφα ευαγγέλια.

               β. Η ιδέα της παρθενογένεσης πιθανότατα εξυπηρετούσε θεολογικούς σκοπούς, όπως η ενίσχυση και κατοχύρωση της θεϊκής φύσης του Ιησού.

              γ. Οι υποθέσεις για βιασμό ή για Ρωμαίο πατέρα (στρατιώτη με το όνομα Πάνθηρα) είναι εικασίες, χωρίς αρχαιολογική ή ιστορική τεκμηρίωση, και συχνά προέρχονται από αντιχριστιανικά ή σατιρικά κείμενα. Είναι λοιπόν φυσικό η ιδέα αυτή να θεωρείται βλάσφημη.

      4. Πώς εξελίχθηκε η ιδέα της Παρθενικής Σύλληψης στον χριστιανισμό;

         Η ιδέα της Παρθενικής Σύλληψης αναφέρεται στην μοναδική  πίστη ότι η Παρθένος Μαρία συνέλαβε τον Ιησού Χριστό χωρίς να διαπραχθεί σεξουαλική επαφή, μέσω του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η διδασκαλία αποτελεί ένα από τα θεμέλια της Χριστιανικής πίστης και εξελίχθηκε σταδιακά μέσα από τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες και τις διδασκαλίες της Εκκλησίας.

               

                Ιστορική εξέλιξη της ιδέας:

 

                 α. Πρόσφατα χρόνια της Αρχαίας Εκκλησίας: Οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες και οι γραφές που περιείχαν τα Ευαγγέλια, αναγνώριζαν την Παρθενική Σύλληψη ως σημαντικό δόγμα. Το Ευαγγέλιο του Λουκά (1:26-38) αναφέρει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη συγχώρεση της Μαρίας, η οποία ήταν ήδη έγκυος. Συγκεκριμένα ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει: «…Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, ο Θεός έστειλε τον άγγελο Γαβριήλ στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ σε μια παρθένο, που ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον που λεγόταν Ιωσήφ και προερχόταν από τη γενιά του Δαβίδ. Η παρθένος λεγόταν Μαριάμ. Παρουσιάστηκε, λοιπόν, σ’ αυτήν ο άγγελος και της είπε: «Χαίρε εσύ, η προικισμένη με τη χάρη του Θεού! Ο Κύριος είναι μαζί σου. Ευλογημένη απ’ το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο απ’ όλες τις γυναίκες». Εκείνη μόλις τον είδε ταράχτηκε με τα λόγια του και προσπαθούσε να εξηγήσει τι σήμαινε ο χαιρετισμός αυτός. Ο άγγελος της είπε: «Μη φοβάσαι, Μαριάμ, ο Θεός σού έδωσε τη χάρη του· θα μείνεις έγκυος, θα γεννήσεις γιο και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου. Σ’ αυτόν θα δώσει ο Κύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ, του προπάτορά του. Θα βασιλέψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η βασιλεία του δε θα έχει τέλος». Η Μαριάμ τότε ρώτησε τον άγγελο: «Πώς θα μου συμβεί αυτό, αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανέναν άντρα;» Ο άγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού· γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού. Μάθε ακόμη ότι η συγγενής σου Ελισάβετ συνέλαβε γιο στα γηρατειά της· έτσι, αυτή που την αποκαλούσαν στείρα, τώρα βρίσκεται στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης. Για το Θεό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο». Η Μαριάμ τότε είπε: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου· ας γίνει το θέλημά του σ’ εμένα όπως μου το είπες. Κι έφυγε από αυτήν ο άγγελος.»

         β. Οριστικοποίηση στα πρώτα δύο αιώνες: Οι χριστιανοί θεολόγοι της εποχής άρχισαν να διακηρύσσουν ότι η Μαρία ήταν παρθένος κατά τη γέννηση του Ιησού Χριστού  και κατά τη σύλληψη και ότι η γέννηση ήταν θαυματουργική. Αυτό αποτυπώθηκε στα πρώτα θεολογικά, Εκκλησιαστικά Συμβούλια και στα δόγματα της Χριστιανικής Εκκλησίας.

         γ. Ορθόδοξη διδασκαλία: Ομάδα διδασκαλιών στηρίχθηκε στην ιδέα ότι η Παρθενική Σύλληψη επιβεβαιώνει τη Θεία φύση του Χριστού και τη μοναδικότητα του γεγονότος. Τον 4ο και 5ο αιώνα, η διδασκαλία επικυρώθηκε από θεολογικά συνέδρια, όπως το Σύνοδο της Εφέσου (431 μ.Χ.).

            Η Σύνοδος της Εφέσου (σταθμός στη διαμόρφωση της χριστιανικής θεολογίας και είχε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην εκκλησιαστική και θεολογική ζωή) πραγματοποιήθηκε το 431 μ.Χ. και ήταν μια από τις σημαντικότερες χριστιανικές συνόδους της αρχαιότητας. Η σύνοδος αυτή συγκλήθηκε με πρωτοβουλία των επισκόπων της Ανατολής, και είχε ως κύριο θέμα την αντιμετώπιση των αιρέσεων που αμφισβητούσαν τη θεότητα της Θεοτόκου (Μαρίας).

 

Κύρια σημεία της Συνόδου της Εφέσου:

 

(1)               Καταδίωξη του Νεστορίου*: Ο Νεστόριος, ο οποίος υποστήριζε ότι η θεότητα και η ανθρώπινη φύση του Χριστού ήταν διακριτές και ότι η Θεοτόκος δεν θα μπορούσε να ονομαστεί «Θεοτόκος», κρίθηκε αιρετικός.

(2)               Αναγνώριση της Θεοτόκου: Η Σύνοδος επικύρωσε την τίτλο «Θεοτόκος» (Μήτηρ Θεού) για τη Μαρία και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μία ενότητα θείας και ανθρώπινης φύσεως. Ανάδειξη της μοναδικότητας της Μαρίας μέσα στον Χριστιανισμό. Συμπερίληψη της Παρθενικής Σύλληψης στο σύνολο των χριστιανικών διδασκαλιών και τελετουργιών.

(3)               Απόφαση και διαμόρφωση της Χριστολογίας: Η Σύνοδος διαμόρφωσε βασικές δογματικές αρχές σχετικά με την ενότητα των φύσεων του Ιησού Χριστού, διασφαλίζοντας την ορθόδοξη διδασκαλία.

 

     δ. Ορολογία και δόγματα: Ο όρος "Παραδοσιακή Παρθενική Σύλληψη" διαμόρφωσε το δόγμα και το ίδιο το δόγμα καθιερώθηκε σε όλη την Ορθόδοξη, Ρωμαιοκαθολική και πολλές άλλες χριστιανικές εκκλησίες (προτεσταντική, κτλ)

 

5.   Τι αναφέρουν οι διάφορες σχολές σκέψεις πάνω στο θέμα της σύλληψης του Ιησού από την Παρθένο Μαρία;

      Το θέμα αυτό  έχει απασχολήσει θεολόγους, ιστορικούς, φιλοσόφους και κριτικούς της θρησκείας. Παρακάτω είναι μια σύνοψη των κύριων σχολών σκέψης και πώς προσεγγίζουν το θέμα:

      α. Η Ορθόδοξη, η Καθολική και η Προτεσταντική Θεολογία πιστεύουν ότι  ο Ιησούς συνελήφθη «εκ Πνεύματος Αγίου»· η Μαρία ήταν παρθένος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη γέννα. Η παρθενική σύλληψη αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και όχι απλά ένας άνθρωπος.

            (1)  Ευαγγέλιο Ματθαίου(1.18-1.25): Η δε γέννησης του Ιησού Χριστού έγινε κατά τον ακόλουθο υπερφυσικόν τρόπον. Όταν δηλαδή μνηστεύθηκε η μήτηρ αυτού Μαρία με τον Ιωσήφ, χωρίς να συνοικήσουν ως σύζυγοι, ευρέθη έγκυος από την δημιουργική ενέργειά του Αγίου Πνεύματος. Ο δε Ιωσήφ, ο μνηστήρας αυτής, όταν αντελήφθη την εγκυμοσύνη αυτής, πήρε την απόφαση να διαλύσει την μνηστεία. Επειδή όμως ήτο ενάρετος και εύσπλαχνος δεν ηθέλησε να την διαπομπεύσει δημοσία, αλλά σκέφθηκε να την διώξει μυστικά χωρίς να ανακοινώσει εις κανένα τας υποψίας του. Ενώ δε αυτά είχε στον νουν, ιδού ένας άγγελος του Κυρίου παρουσιάσθηκε στο όνειρό του και του είπε: Ιωσήφ, απόγονε του Δαυίδ, μη διστάσεις, να παραλάβεις στον οίκο σου την Μαριάμ, την αγνή και πιστή μνηστή σου, διότι το παιδίον που κυοφορείται εντός αυτής έχει συλληφθεί από την δημιουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Θα γεννήσει δε υιό, και συ (ο οποίος σύμφωνα με τον νόμο θεωρείσαι προστάτης και πατέρας του) θα το ονομάσεις Ιησού (δηλαδή Θεόν-Σωτήρα) διότι αυτός θα σώσει πράγματι τον λαό του από τας αμαρτίας αυτών. Και όλον αυτό το θαυμαστό και μοναδικό γεγονός έγινε, δια να πραγματοποιηθεί και επαληθεύσει αυτό, που είχε λεχθεί από τον Κύριον δια του προφήτου Ησαΐου· “Ιδού η αγνή και άμωμος παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιό, χωρίς να γνωρίσει άνδρα, και θα ονομάσουν αυτόν Εμμανουήλ, όνομα που σημαίνει· Ο Θεός είναι μαζί μας”. Αμέσως λοιπόν μόλις εσηκώθη από τον ύπνο ο Ιωσήφ, έκαμε όπως τον είχε διατάξει ο άγγελος του Κυρίου και παρέλαβε στον οίκο του με εμπιστοσύνη και σεβασμό την μνηστή του. Και ποτέ δεν εγνώρισεν αυτήν ως σύζυγόν ούτε και όταν εγέννησε αυτή τον πρώτον και μοναδικό υιό της ούτε και μετά ταύτα. Και εκκάλεσε ο Ιωσήφ το όνομα του παιδιού Ιησού.

       (2)  Ευαγγέλιο του Λουκά(1.26-1.38) : Κατά δὲ τον έκτο μήνα απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ απὸ τον Θεόν εις πόλιν της Γαλιλαίας, που ονομαζόταν Ναζαρέτ, προς παρθένον, η όποιαν ήταν μνηστευμένη με άνδρα που ονομάζονταν Ιωσήφ, από τον οίκο του Δαυίδ και το όνομα της παρθένου ήταν Μαριάμ. Και όταν παρουσιάστηκε σε αυτή ο άγγελος της είπε: Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου, ευλογημένη εσύ, μεταξύ των γυναικών. Αυτή δε, μόλις τον είδε, ταράχθηκε με τα λόγια αυτά και σκέφτονταν τι σημαίνει ο χαιρετισμός αυτός. Και ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι Μαριάμ, διότι βρήκες χάρη εκ μέρους του Θεού. Θα μείνεις έγκυος και θα γεννήσεις υιό και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα είναι μέγας και θα ονομασθεί Υιός του Υψίστου και θα του δώσει ο Θεός τον θρόνο του Δαυίδ του πατέρα του, και θα βασιλεύσει στον οίκο του Ιακώβ αιωνίως και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος. Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελος: Πως θα γίνει αυτό, αφού δεν έχω άνδρα;

Ο άγγελος αποκρίθηκε: Πνεύμα Άγιον θα έλθει σε σένα και η δύναμις του Υψίστου θα σε σκιάσει. Δια τούτο και το άγιο που θα γεννηθεί θα ονομασθεί Υιός του Θεού. Και η Ελισάβετ η συγγενής σου, συνέλαβε και αυτή υιό στα γεράματά της και αυτή που θεωρείται στείρα, είναι τώρα στον έκτο μήνα της, διότι κανένα πράγμα δεν είναι αδύνατο στον Θεό.

Είπε τότε η Μαριάμ: Ιδού η δούλη του Κυρίου, ας μου γίνει όπως είπες. Και έφυγε από αυτή ο άγγελος.

Συμπερασματικά καταλήγουμε στο γεγονός ότι όλες οι άλλες εκδοχές θεωρούνται αιρετικές και βλάσφημες.

     β. Ιστορικό-κριτική σχολή / Ακαδημαϊκή Ιστορία των Θρησκειών

         Η Θέση που υποστηρίζει είναι ότι δεν υπάρχει εξωτερική ιστορική επιβεβαίωση για την παρθενογένεση. Για αυτή την σχολή η αφήγηση περί παρθενογένεσης είναι θεολογική κατασκευή που εξυπηρετεί την ιδέα της θεότητας του Ιησού Χριστού. Εξάλλου έχει καταγραφεί ότι παρθενικές γεννήσεις υπάρχουν και σε άλλες μυθολογίες (π.χ. Δίας-Περσεφόνη, Βούδας, Μίθρας). Καταλήγει έτσι στο συμπέρασμα ότι η ιστορική Μαρία (Παναγία)  πιθανότατα συνέλαβε με φυσικό τρόπο, αλλά η αφήγηση μετασχηματίστηκε σε θαυματουργική για θεολογικούς λόγους.

 

      γ. Εβραϊκή Παράδοση (ειδικά μέσω Ταλμουδικών σχολίων)

          Στα Εβραϊκά κείμενα,  σε ορισμένα σημεία (όχι ενιαία), ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως νόθος. Υπάρχουν έντονοι υπαινιγμοί ότι ο πατέρας του Ιησού, ήταν Ρωμαίος στρατιώτης ονόματι Πανθήρας (Panthera). Η άποψη αυτή δεν έχει άλλο σκοπό παρά την αντίκρουση της χριστιανικής θεολογίας και απομυθοποίηση της παρθενογένεσης.

Οι αναφορές αυτές θεωρούνται πολεμικές και μη ιστορικά αξιόπιστες.

       δ. Σύγχρονος Σκεπτικισμός / Αθεϊστική Σχολή

           Υποστηρίζει και είναι κάθετη ότι  δεν υπάρχουν λογικοί ή επιστημονικοί λόγοι να πιστέψουμε σε παρθενογένεση. Έτσι η παρθενογένεση του Ιησού Χριστού το αφήγημα είναι μυθολογικό/συμβολικό, όχι κυριολεκτικό. Τονίζεται έντονα η ομοιότητα της ιστορίας με αρχαίες μυθολογίες και επισημαίνουν την απουσία αναφοράς στην παρθενογένεση από τον Παύλο ή το Ευαγγέλιο του Μάρκου.

       ε. Μυστικιστικές ή Εσωτεριστικές Σχολές (π.χ. Γνωστικισμός)

           Αυτές οι σχολές λένε ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε με θεϊκό τρόπο, αλλά η ιστορία μπορεί να είναι και συμβολική. Η παρθενία της Μαρίας σηματοδοτεί πνευματική αγνότητα, όχι απαραίτητα φυσική παρθενία. Επί της ουσίας δεν αρνούνται τον θεϊκό χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, αλλά έχουν διαφορετική κατανόηση της έννοιας της "γέννησης".

       στ. Ισλαμική Θεολογία

                 Η Μαρία (Μαριάμ) είναι παρθένος και άγια. Ο Ιησούς Χριστός (Ίσα) γεννήθηκε θαυματουργικά χωρίς πατέρα, με παρέμβαση του Θεού και καταλήγουν ότι ο Ιησούς Χριστός θεωρείται προφήτης, όχι Υιός Θεού.

 

Συγκεντρωτικά στοιχεία σε πίνακα

 

Σχολή	Παρθενογένεση;	Πατέρας Ιησού;	Σκοπός αφήγησης
Ορθόδοξη/Καθολική	Ναι	Άγιο Πνεύμα	Θεότητα του Ιησού
Ιστορική Κριτική	Όχι	Άγνωστος (φυσικός)	Θεολογικός Συμβολισμός
Εβραϊκή	Όχι	Ρωμαίος στρατιώτης (Panthera;)	Αποδόμηση Χριστιανικής Πίστης
Σκεπτιστική	Όχι	Άγνωστος	Μυθοπλασία/ Προπαγάνδα
Ισλαμική	Ναι	Κανένας (Θεός)	Αποτυπώνει προφητική εντολή
Μυστικιστική	Συμβολισμός	Μη φυσικός	Πνευματική σημασία

 

 

Στ. Προκειμένου ο αναγνώστης να προσπαθήσει να κάνει την δική του έρευνα αναρτώ παρακάτω συγγραφείς με σχετικές παραπομπές κατά βασική σχολή σκέψης:

                              

(1)        Ορθόδοξη / Καθολική / Προτεσταντική Θεολογία

Κλασικά έργα: Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Έκδοσης Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως

                   ➤ Εκτενής αναφορά στη θεία σύλληψη και τη σημασία της Παρθένου.

        Αγ. Αυγουστίνος, De Virginitate και De Civitate Dei

                ➤ Στηρίζει θεολογικά την ιδέα της αιώνιας παρθενίας της Μαρίας.

         Joseph Ratzinger (Benedict XVI), Jesus of Nazareth (2007)

                ➤ Σύγχρονη καθολική ανάλυση της ζωής του Ιησού με πλήρη αποδοχή της θαυματουργικής σύλληψης.

 

(2)    Ιστορικο-κριτική σχολή / Ακαδημαϊκή προσέγγιση

     Σύγχρονοι μελετητές:

    Bart D. Ehrman, Jesus: Apocalyptic Prophet of the New Millennium (1999)

          ➤ Αναλύει τον Ιησού ιστορικά, απορρίπτοντας την παρθενογένεση ως θεολογικό κατασκεύασμα.

   Geza Vermes, The Nativity: History and Legend (2006)

          ➤ Ιστορική ανάλυση της γέννησης του Ιησού. Θεωρεί τις αφηγήσεις συμβολικές και μυθολογικές.

   Raymond E. Brown, The Birth of the Messiah (1993)

         ➤ Καθολικός θεολόγος. Στο έργο του, κάνει λεπτομερή ανάλυση των ευαγγελικών αφηγήσεων, χωρίς να αποκλείει τη θεολογική τους διάσταση.

(3)                   Εβραϊκή Παράδοση / Ταλμουδικές Αναφορές

      Πηγές και μελέτες:Talmud Bavli, Sanhedrin 67a

         ➤ Αναφέρεται υποτιμητικά στον Ιησού, με υπαινιγμούς για παράνομη γέννηση.

     Peter Schäfer, Jesus in the Talmud (2007)

         ➤ Ακαδημαϊκή ανάλυση των εβραϊκών αναφορών στον Ιησού και των σχολίων περί του «Πανθήρα».

     Celsus (2ος αιώνας), Κατά Χριστιανών (αναφέρεται από τον Ωριγένη)

        ➤ Αντιχριστιανικός φιλόσοφος που διαδίδει την ιδέα ότι η Μαρία είχε σχέσεις με Ρωμαίο στρατιώτη( με την ονομασία Πάνθηρας)

(4)                  Σκεπτικιστές / Αθεϊστές / Κριτικοί της Θρησκείας

      Σύγχρονοι συγγραφείς:

      Richard Carrier, On the Historicity of Jesus (2014)

        ➤ Αμφισβητεί πλήρως την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού και υποστηρίζει ότι πολλά από τα στοιχεία των Ευαγγελίων είναι μυθολογικά.

Christopher Hitchens, God Is Not Great (2007)

       ➤ Σχολιάζει την ιδέα της παρθενογένεσης ως ανορθολογική και μυθολογική.

     David Fitzgerald, Nailed: Ten Christian Myths That Show Jesus Never Existed at All (2010)

     ➤ Αναλύει τις παραδοσιακές αφηγήσεις του Ιησού ως μυθολογικές.

(5)                  Ισλαμική Θεολογία

        Πηγές: Κοράνι (Surah Maryam, 19:16–36)

          ➤ Περιγράφει τη θαυματουργική γέννηση του Ιησού Χριστό από παρθένο μητέρα.

       Seyyed Hossein Nasr, The Study Quran (2015)

       ➤ Σύγχρονη ισλαμική ανάλυση με εξηγήσεις για τον Ίσα (Ιησούς Χριστός) και τη Μαριάμ.

(6)                  Γνωστικισμός / Εσωτερισμός

     Πηγές και μελέτες:

     Ευαγγέλιο του Θωμά, Gospel of Thomas (απόκρυφο ευαγγέλιο)

      ➤ Δεν ασχολείται με τη γέννηση αλλά αποκαλύπτει την εσωτερική-πνευματική φύση του Ιησού.

    Elaine Pagels, The Gnostic Gospels (1979)

     ➤ Αναλύει τις εναλλακτικές ερμηνείες της ζωής του Ιησού από γνωστικές ομάδες.

    Marvin Meyer, The Gospel of Mary Magdalene

    ➤ Παρουσιάζει πιο συμβολικές και εσωτερικές εκδοχές της χριστιανικής παράδοσης.

6. Ας δούμε τώρα τι αναφέρει το Κοράνι γύρω από τον Ιησού Χριστό και την μητέρα του, αλλά και για το γεγονός της γέννησής του.

         Το Κοράνι αναφέρεται στη γέννηση του Ιησού Χριστού (Ίσα στα Αραβικά) και της μητέρας του Μαρίας (Μαριάμ), σε αρκετά σημεία, αλλά ιδιαίτερα στο Σούρα 19 (Σούρα Μαριάμ). Εδώ, η ιστορία της Μαριάμ και του Ιησού αναφέρεται με ιδιαίτερο σεβασμό και θεϊκή παρέμβαση, μερικές φορές με αρκετές διαφορές από την χριστιανική αφήγηση.

        Σούρα 19: Μαριάμ (19:16-36)

        Στο Κοράνι, η Μαριάμ θεωρείται αγία και «παρθένος» και η γέννηση του Ιησού είναι αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης, όπως φαίνεται παρακάτω:

       (α)  Μαριάμ και η θεϊκή παρέμβαση (19:16-21)

             Ο Θεός στέλνει στον Άγγελο Γαβριήλ (Jibril) για να αναγγείλει στη Μαριάμ την θαυματουργική σύλληψη του Ιησού:

Κεφάλαιο/19:16-21: Και θυμήσου όταν η Μαριάμ (Μαρία) αποσύρθηκε από την οικογένειά της σε έναν ανατολικό τόπο. Και εμείς της στείλαμε τον Άγγελο μας, ο οποίος εμφανίστηκε μπροστά της με τη μορφή ανθρώπου πλήρως σχηματισμένου.

Αυτή είπε: «Απομακρυνόμουν από εσάς, αν είστε ευλαβής!».

Ο Άγγελος είπε: «Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας αγγελιαφόρος του Κυρίου σου για να σου χαρίσει έναν καθαρό γιο». Εκείνη είπε: «Πώς θα μπορούσα να αποκτήσω γιο όταν κανένας άνθρωπος δεν με έχει αγγίξει και δεν είμαι άπιστη;». Ο Άγγελος είπε: «Έτσι θα συμβεί. Ο Κύριος σου είπε: “Είναι εύκολο για μένα και θα τον κάνω σημάδι για τους ανθρώπους και έλεος από Εμένα. Και αυτό είναι ένα αποδεκτό θέμα”».

    Σύμφωνα λοιπόν με το Κοράνι, η σύλληψη του Ιησού Χριστού από τη Μαριάμ είναι θαυματουργή και πραγματοποιείται μέσω θεϊκής εντολής, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Η Μαριάμ, όπως και στη χριστιανική παράδοση, απορεί με την ιδέα της εγκυμοσύνης χωρίς ανδρική επαφή, και ο Άγγελος την καθησυχάζει λέγοντας ότι αυτό είναι εύκολο για τον Θεό.

    (β) Η γέννηση του Ιησού Χριστού (Κεφάλαιο /19:22-26)

          Η Μαριάμ αποσύρεται και γεννά τον Ιησού Χριστό. Όταν επιστρέφει στους ανθρώπους με τον μωρό, οι άνθρωποι την κατηγορούν για ανήθικη πράξη.

          Κεφάλαιο/ 19:22-26

          Και την έφερε (στην πόλη) με τον γιο της. Εκείνοι είπαν: «Ω, Μαριάμ! Πώς έκανες αυτό;».

«Ω, αδελφή του Ααρών! Ο πατέρας σου δεν ήταν κακός άνθρωπος και η μητέρα σου δεν ήταν άπιστη». Τότε η Μαριάμ έδειξε τον γιο (Ιησού Χριστό). Εκείνοι είπαν: «Πώς μπορούμε να μιλήσουμε με έναν βρέφος στην κούνια;». Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι υπηρέτης του Θεού. Αυτός μου έδωσε την Κιβωτό και με έκανε προφήτη. Και με έκανε ευλογημένο όπου και αν βρεθώ και μου έδωσε εντολή για την προσευχή και για την αναγκαία ελεημοσύνη όσο ζω. Και με έκανε να είμαι καλός στον τόπο όπου είμαι και να τιμώ τη μητέρα μου και να μην είμαι δύσκολος».

         Η αντίδραση των ανθρώπων είναι αρνητική, καθώς αδυνατούν να κατανοήσουν πώς μπορεί να έχει γεννηθεί ένα παιδί χωρίς πατέρα. Όμως, ο Ιησούς Χριστός, ακόμη και ως βρέφος, μιλά και επιβεβαιώνει την θεϊκή του αποστολή, καθώς και την ευλογημένη φύση του από τον Θεό.

    (γ) Η θέση του Ιησού Χριστού ως Προφήτη (Κεφάλαιο/19:30-36)

         Στο Κοράνι, ο Ιησούς Χριστός δεν θεωρείται ο Υιός του Θεού, αλλά προφήτης και δούλος του Θεού. Επίσης, το Κοράνι αναφέρεται στην έννοια του θαύματος που έκανε ο Ιησούς Χριστός (με τη βοήθεια του Θεού) και αναγνωρίζει την ιδιαίτερη θέση του στην Ισλαμική πίστη.

Κεφάλαιο/ 19:30-36

«Ο Ιησούς Χριστός είπε: “Είμαι δούλος του Θεού. Αυτός με έκανε προφήτη και με έκανε ευλογημένο όπου και αν βρεθώ. Και μου έδωσε την εντολή για την προσευχή και τη ζακατά (ελεημοσύνη) όσο ζω. Και με έκανε να τιμώ τη μητέρα μου και δεν με έκανε υπερήφανο ούτε κακό".» «"Ειρήνη σε μένα την ημέρα που γεννήθηκα, την ημέρα που θα πεθάνω και την ημέρα που θα αναστηθώ ζωντανός".»

 

    Η Ισλαμική αντίληψη για τον Ιησού Χριστό είναι ότι γεννήθηκε με θαυματουργικό τρόπο, αλλά χωρίς να είναι Υιός Θεού. Αντίθετα, θεωρείται προφήτης και υπηρέτης του Θεού και απορρίπτεται η έννοια της Θείας Τριάδας.

 

Κύρια Θεολογικά Σημεία στο Κοράνι:

 

ü  Θαυματουργική γέννηση του Ιησού Χριστού από τη Μαριάμ χωρίς ανδρική παρέμβαση.

ü  Ιησούς ως προφήτης και δούλος του Θεού, όχι ως Υιός Θεού.

ü  Η Μαριάμ (Μαρία) είναι αγία και η μητέρα του Ιησού Χριστού, αλλά δεν θεωρείται θεϊκή ή με θεϊκές ικανότητες.

ü  Το Κοράνι επισημαίνει τη θεϊκή αποστολή του Ιησού Χριστού, αλλά δεν κάνει λόγο για τη σταύρωσή του ή την έννοια της θείας του θυσίας, όπως στην χριστιανική παράδοση.

ü  Στην ισλαμική παράδοση, ο Ιησούς Χριστός  θα επιστρέψει κατά την Ημέρα της Κρίσης.

 

7. Περαιτέρω επεξηγήσεις για το τι ακριβώς λέει το Κοράνι σχετικά με τη Μαριάμ (Μαρία) και τον Ιησού Χριστό και τις θεολογικές έννοιες που αναφέρονται, καθώς επίσης και τις διαφορές με τη χριστιανική παράδοση.

      α. Η Θεολογία γύρω από την Παρθένο Μαρία (Μαριάμ)

           Η Παρθένος Μαρία στο Κοράνι (Μαριάμ) είναι μία από τις πιο αγίες και σεβαστές μορφές. Ειδικότερα, η Σούρα 19 (γνωστή και ως Σούρα Μαριάμ) της αναφέρεται με σεβασμό και την κατατάσσει σε εξαιρετική θέση μεταξύ των γυναικών και των προφητών. Αυτή η ιδιαίτερη θέση που κατέχει η Μαριάμ αναδεικνύεται στην ισλαμική παράδοση, στην οποία θεωρείται ως μια γυναίκα που επιλέχθηκε από τον Θεό για να φέρει στον κόσμο έναν από τους πιο σπουδαίους προφήτες.

Αγνότητα και Παρθενία: Στο Κοράνι, η Μαριάμ παρουσιάζεται ως αγνή και παρθένος. Αντιστοιχίζεται με την αγνότητα και τη Θεία επιλογή της για να φέρει στον κόσμο τον Ιησού Χριστό (Ίσα). Στο Κεφάλαιο / 19:16-21, ο Θεός τη διαλέγει για να είναι η μητέρα του Ιησού Χριστού μέσω θαυματουργικής σύλληψης. Η αγνότητά της και η θεϊκή της παρέμβαση είναι χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν από άλλες γυναίκες.

Ο Θεός επιλέγει τη Μαριάμ: Στο Σούρα 3:42, το Κοράνι λέει: «Και όταν οι άγγελοι είπαν: ‘Ω Μαριάμ, όντως ο Θεός σε επέλεξε και σε καθάρισε και σε επέλεξε πάνω από τις γυναίκες του κόσμου.’»

Αυτό δείχνει ότι η Μαριάμ έχει ξεχωριστή θέση, καθώς την έχει επιλέξει ο Θεός για να φέρει στον κόσμο τον Ιησού Χριστό και να είναι το μέσο της θεϊκής εκπλήρωσης.

     β. Η Γέννηση του Ιησού Χριστού (Ίσα) και η Θεϊκή Παρέμβαση

          Το Κοράνι, όπως και η Χριστιανική Βίβλος, αναφέρεται στη θαυματουργική γέννηση του Ιησού Χριστού, αλλά με ουσιώδεις διαφορές.

         Ένα από τα σημεία που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα είναι το στοιχείο της θαυματουργικής σύλληψης: Ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το Κοράνι, γεννήθηκε χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Η Μαριάμ είναι παρθένος και ο Θεός τη διαλέγει για να φέρει στον κόσμο τον Ιησού Χριστό, μέσω θαυματουργικής σύλληψης από το Θεό, διαμέσου του Αγγέλου Γαβριήλ (Jibril). Αυτός ο θεϊκός τρόπος σύλληψης αποδεικνύει την αληθινή δύναμη του Θεού και την ανωτερότητα της Θείας Βούλησης. Η θαυματουργική σύλληψη προφανώς και  απορρίπτει την έννοια της σεξουαλικής επαφής και δεν υπάρχει καμία αναφορά για σωματική ένωση με ανθρώπινο όν (δηλαδή, δεν γίνεται λόγος για Θεό Πατέρα ή «θεία γέννηση»).

     Στο κεφάλαιο/ 19:29-30, όταν η Μαριάμ επιστρέφει με το μωρό της και την κατηγορούν για παράνομη γέννηση, το βρέφος Ιησούς Χριστός μιλά και υπερασπίζεται την αγνότητα και την αποστολή της μητέρας του.

Κεφάλαιο 19:30. «Εγώ είμαι δούλος του Θεού. Αυτός μου έδωσε την Κιβωτό και με έκανε προφήτη.» Αυτή η έννοια του Ιησού Χριστού ως προφήτη και δούλου του Θεού είναι θεμελιώδης στην ισλαμική αντίληψη, καθώς η θεολογική θέση του Ιησού Χριστού είναι διαφορετική από την Χριστιανική αντίληψη.

     γ. Η Σχέση του Ιησού με τον Θεό στο Ισλάμ.

         Η κεντρική διαφορά μεταξύ της Χριστιανικής και της Ισλαμικής αντίληψης για τον Ιησού Χριστό, έγκειται στην προσωπικότητά του και στην εννοιολογία της Θεότητας. Επισημαίνουμε ότι ο Ιησούς Χριστός στο Κοράνι, θεωρείται ένας από τους μεγάλους προφήτες του Θεού, αλλά όχι Θεός ή Υιός του Θεού. Αντιθέτως, στο Χριστιανισμό ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, μέρος της Θείας Τριάδας. Στο Κοράνι, το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι προφήτης και δούλος του Θεού είναι ξεκάθαρο και επαναλαμβάνεται συχνά.

      δ. Ο Ιησούς Χριστός και η Θεϊκή του Αποστολή: Στο Κοράνι (Σούρα κεφάλαιο: 3:55) αναφέρεται: «Ο Ιησούς Χριστός είπε: ‘Εγώ είμαι δούλος του Θεού και ο Θεός μου με έκανε προφήτη.’»

Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός στην Ισλαμική πίστη είναι προφήτης που προτρέπει στους ανθρώπους να ακολουθήσουν το μονοθεϊσμό και να ενσαρκώσουν την υποταγή στο Θεό. Η έμφαση εδώ είναι στον ενιαίο Θεό (Αλλάχ) και στην πλήρη απόρριψη οποιασδήποτε θεολογίας που εμπλέκει αξιώματα του Ιησού Χριστό ως Θεό.

      ε. Η Επιστροφή του Ιησού Χριστού: Στο Κοράνι, ο Ιησούς Χριστός θεωρείται ότι θα επιστρέψει στην Ημέρα της Κρίσης. Στην Σούρα κεφάλαιο 4:157-159, αναφέρεται ότι ο Ιησούς Χριστός δεν σταυρώθηκε, αλλά αντ' αυτού, αντικαταστάθηκε από άλλον κατάδικο και ανέβηκε στον ουρανό: «Και λένε: “Σίγουρα τον σκοτώσαμε τον Ιησού Χριστό, τον Υιό της Μαρίας, τον Απόστολο του Θεού.” Αλλά δεν τον σκότωσαν και δεν τον σταυρώθηκαν, αλλά τους φάνηκε έτσι. Και εκείνοι που διαφωνούν για αυτό, είναι σε αμφιβολία σχετικά με αυτό.» Αυτή η αντίληψη απορρίπτει τη Χριστιανική θεολογία του σταυρού και της Ανάστασης και τοποθετεί τον Ιησού Χριστό ως προφήτη και όχι θεϊκό ον.

      Στ. Το Κοράνι και η Απόρριψη της Θεότητας του Ιησού Χριστού

             Η πιο σημαντική θεολογική διαφοροποίηση ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Χριστιανισμό είναι η αντίληψη περί της Θεότητας του Ιησού Χριστού:

Η Θεία Τριάδα: Στο Κοράνι απορρίπτεται η έννοια της Θείας Τριάδας. Το Ισλάμ τονίζει συνεχώς την πίστη στον Ένα Θεό (Αλλάχ), χωρίς να δέχεται οποιαδήποτε υπόθεση περί του Ιησού ως Θεού ή Υιού του Θεού.

Στην Σούρα κεφάλαιο 5:73, λέει: «Είναι βλάσφημοι εκείνοι που λένε ότι ο Θεός είναι ένας από την Τριάδα. Δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από τον Αλλάχ.»

 

       ζ. Η θεϊκή φύση του Ιησού: Στο Ισλάμ, η αναγνώριση του Ιησού Χριστού ως προφήτη απορρίπτει οποιαδήποτε άλλη θεολογική προσέγγιση, όπως η Ιερότητα του Ιησού που εκφράζεται στο Χριστιανισμό. Ο Ιησούς Χριστός είναι απλά «υπηρέτης του Θεού», ένας προφήτης που φέρνει το μήνυμα του Θεού στον κόσμο.

 

Τελικά συμπεράσματα γύρω από τον Ιησού Χριστό και την παρθένο Μαρία όσο αφορά στο Ισλάμ:

 

ü  Η Παρθένος Μαρία (Μαριάμ) είναι μια θεϊκά επιλεγμένη και αγία γυναίκα.

ü  Ο Ιησούς Χριστός (Ίσα) είναι προφήτης, όχι Θεός, και γεννήθηκε με θαυματουργικό τρόπο.

ü  Ο Ιησούς Χριστός δεν σταυρώθηκε, αλλά θα επιστρέψει την Ημέρα της Κρίσης.

ü  Η Ισλαμική θεολογία απορρίπτει την ιδέα της Θείας Τριάδας και τη Θεότητα του Ιησού, υπογραμμίζοντας ότι ο Θεός είναι μόνο Ένας (Αλλάχ).

 

 

 

 

 

8. Ποιος ήταν ο Ρωμαίος στρατιώτης με το όνομα «Πάνθηρας» που κάποιες αντιχριστιανικές πηγές ισχυρίζονται ότι βίασε την παρθένο Μαρία;

       Σύμφωνα με την θεωρία αυτή η Παρθένος Μαρία βιάστηκε από έναν Ρωμαίο στρατιώτη με το όνομα «Πάνθηρας». Η άποψη αυτή δεν αναγνωρίζεται από την επίσημη Χριστιανική παράδοση και δεν έχει καμία αποδεκτή θεολογική ή ιστορική βάση στις κύριες Χριστιανικές γραφές (Αγία Γραφή, Επιστολές Αποστόλων, κτλ). Ωστόσο, αυτό το θέμα έχει εμφανιστεί σε κάποιες αμφιλεγόμενες θεωρίες, ερμηνείες ή ακόμα και σε μυθιστορηματικές αφηγήσεις.

 

       α . Η προέλευση του μύθου του «Πάνθηρα»

            Ο ισχυρισμός ότι η Παρθένος Μαρία βιάστηκε από έναν Ρωμαίο στρατιώτη με το όνομα «Πάνθηρας» προέρχεται κυρίως από γνωστικές και ερμηνευτικές παραδόσεις οι οποίες δεν ανήκουν στην κανονική Χριστιανική θεολογία και θεωρούνται αιρετικές ή σχεδόν μυθολογικές. Ορισμένα έργα ή σχολιασμοί του 1^ου  και 2^ου αιώνα, όπως ο Ιουδαϊκός Κύκλος του Ιησού Χριστού (γνωστός ως το "Talmud" ή και άλλα εβραϊκά κείμενα), περιέχουν παραδοξολογίες που διαστρεβλώνουν την ιστορία του Ιησού Χριστού και της Παρθένου Μαρίας.

    

       β.  Ιστορικό Υπόβαθρο του «Πάνθηρα»

           Ο μυθικός χαρακτήρας του «Πάνθηρα» φαίνεται να αναφέρεται σε Ρωμαίο στρατιώτη, αλλά αυτή η αναφορά προέρχεται από έργα ή συγγραφείς που αμφισβητούν τη Χριστιανική παράδοση και αναπτύσσουν σκεπτικιστικές ή γνωστικές ερμηνείες, όπως:

 

(1)          Η Ιουδαϊκή Παράδοση (Talmud): Σε μερικές εβραϊκές πηγές, υπάρχει η έννοια της παράνομης γέννησης του Ιησού Χριστού, που γίνεται αναφορά στον Ιησού Χριστό ως "υιό του «Πάνθηρα», κάτι που παραπέμπει σε έναν άρχοντα ή στρατιώτη που συμμετείχε σε μια τέτοια ιστορία. Η λέξη «Πάνθηρας» πιθανώς να αναφέρεται σε κάποια στρατιωτική αναφορά ή σε προσωνύμιο. Πιθανώς να αποτελεί αυτό που στην απλή δημοτική ονομάζουμε «παρατσούκλι».

(2)        Ελληνική και Ρωμαϊκή Σχολή Σκέψης: Μερικοί συγγραφείς, όπως ο Celsus (2ος αιώνας), που ήταν Ελληνικός φιλόσοφος και σκεπτικιστής, αναφέρουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν «νόθος» και ότι υπήρχε μια κατηγορία σκεπτικιστών και φιλοσόφων που αναφερόταν σε αυτόν ως «υιό του Πάνθηρα». Ο Celsus υπονοεί ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από μια μητέρα που αδίκησε ή δεν υπάκουσε στους νόμους και ότι η έννοια του «Πάνθηρα» ήταν μια προσβολή για την Παρθένο Μαρία.

(3)        Αιρέσεις και Γνωστικισμός: Ορισμένοι γνωστικοί συγγραφείς και αιρετικοί Χριστιανοί του 1^ου και 2ου αιώνα, όπως οι Δοκιμαστικοί Γραφείς ή οι Μανιχαϊστές, αναπτύσσουν εναλλακτικές εξηγήσεις για τη ζωή και την καταγωγή του Ιησού Χριστού. Ορισμένες από αυτές τις θεωρίες αναφέρουν ότι η Μαρία, η μητέρα του Ιησού Χριστού, είχε παράνομες σχέσεις ή ότι η γέννηση του Ιησού δεν ήταν θεϊκή.

(4)        Θεωρίες Εναντίον του Χριστιανισμού: Οι θεωρίες αυτές είναι συχνά διαστρεβλωμένες ερμηνείες που προήλθαν από αντιχριστιανικούς συγγραφείς ή φιλοσόφους ή από ανθρώπους που αμφισβητούσαν την ιστορικότητα και τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Αυτές οι θεωρίες είχαν σκοπό να υπονομεύσουν την θεϊκή φύση του Ιησού Χριστού, αναφέροντας ότι η Παρθένος Μαρία δεν ήταν τόσο αγία όσο πιστεύεται στην χριστιανική παράδοση, αλλά αντίθετα υπέπεσε σε σφάλματα.

 

Συμπέρασμα: Ο ισχυρισμός ότι η Παρθένος Μαρία βιάστηκε από έναν Ρωμαίο στρατιώτη με το όνομα «Πάνθηρας» δεν έχει καμία ιστορική ή θεολογική βάση στις Χριστιανικές γραφές (Αγία Γραφή) και αποτελεί ένα από τα αμφιλεγόμενα ή αιρετικά μυθεύματα που απορρίπτονται από τις παραδοσιακές θρησκευτικές παραδόσεις. Αντίθετα, σύμφωνα με το Χριστιανικό Δόγμα, η Μαρία ήταν παρθένος και γέννησε τον Ιησού Χριστό μέσω θαυματουργικής σύλληψης από το Άγιο Πνεύμα, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση.

      Ο μύθος περί του Ρωμαίου στρατιώτη «Πάνθηρα» προέρχεται κυρίως από γνωστικές και αιρετικές θεωρίες, που αμφισβητούν τα θεμέλια του Χριστιανισμού και προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ιστορία του Ιησού Χριστού, με έναν τρόπο που να στηρίζει άλλες θρησκευτικές ή φιλοσοφικές προσεγγίσεις.

 

9. Ποιος ήταν ο Celsus ο οποίος έγινε γνωστός για την επιθετική του στάση έναντι της Χριστιανικής Πίστης;

     Ο Celsus (ή Κέλσος στα Ελληνικά) ήταν ένας Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας του δεύτερου αιώνα μ.Χ., γνωστός κυρίως για τη σφοδρή αντιχριστιανική του θέση και για το έργο του "Αληθής Λόγος" (Λόγος Αληθής ή "True Word"), το οποίο είχε στόχο να αμφισβητήσει την ανάπτυξη του Χριστιανισμού και τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Καταγότανε από την  Ελληνική αποικία της Σμύρνης και έζησεσε μια περίοδο όπου το Χριστιανικό κίνημα άρχιζε να εξαπλώνεται και να κερδίζει έδαφος στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο ίδιος ανήκε σε μια φιλοσοφική σχολή που προτιμούσε τις παραδοσιακές Ελληνικές και Ρωμαϊκές θρησκευτικές και φιλοσοφικές αξίες και που έβλεπε τον Χριστιανισμό ως μια απειλή για την πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά.

      Ο Celsus έγραψε το έργο του "Αληθής Λόγος" (ή "Λόγος Αληθής") γύρω στο 175 μ.Χ., το οποίο ήταν μια ευρεία κριτική κατά του Χριστιανισμού και των πεποιθήσεων των Χριστιανών της εποχής του. Στο έργο αυτό, ο Celsus καταπιάνεται με την κριτική του Χριστιανισμού σε διάφορους τομείς, αμφισβητώντας τις θεολογικές του βάσεις, τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και τις αρχές της Χριστιανικής πίστης. Ορισμένα από τα κύρια σημεία της κριτικής του περιλαμβάνουν:

    Σχετικά  με την  καταγωγή του Ιησού Χριστού

    Ο Celsus υποστήριξε ότι η ιστορία της γέννησης του Ιησού Χριστού ήταν μια μυθολογία και πως η παρθενική σύλληψη του Ιησού ήταν απλώς μια επινόηση από τους Χριστιανούς για να τον παρουσιάσουν ως θεϊκό πρόσωπο. Έκανε αναφορά σε φήμες που κυκλοφορούσαν την εποχή του, λέγοντας ότι ο Ιησούς Χριστός, ήταν στην πραγματικότητα ο νόθος γιος ενός Ρωμαίου στρατιώτη ή ενός Εβραίου ξυλουργού. Ο ίδιος μάλιστα χρησιμοποίησε τη φράση «υιός του Πανθήρα» (Πάνθηρας), που θεωρείται υποτιμητικό όνομα, για να περιγράψει τον Ιησού.

     Σχετικά με τα θαύματα του Ιησού Χριστού

       Ο Celsus αμφισβητούσε την πραγματικότητα των θαυμάτων που αποδίδονται στον Ιησού Χριστού , όπως την ανάσταση και τη θεϊκή του φύση, θεωρώντας τα, ως μαγικά κόλπα ή ανθρωπογενείς κατασκευές.

     Σχετικά με την Ηθική Διδασκαλία του Ιησού

       Ο Celsus επικρίνει τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, την οποία θεωρούσε «υπερβολικά απλή και ασήμαντη». Η ιδέα του Ιησού να κηρύττει την αγάπη για τον εχθρό και την υπομονή φαινόταν στον Celsus ως κάτι που οδηγούσε τους ανθρώπους σε αδυναμία και υποταγή, καταρρίπτοντας τις παραδοσιακές αξίες των Ρωμαίων, όπως η ηρωική αξιοπρέπεια και η αντίσταση στον πόνο.

     Σχετικά με την Κοινωνική Σύνθεση του Χριστιανισμού

       Ο Celsus υποστήριζε ότι οι Χριστιανοί ήταν μικροί κοινωνικά και πολιτικά και ότι η θρησκεία τους, έλκυε κυρίως τους αποκλεισμένους και περιθωριοποιημένους της κοινωνίας, όπως δούλους, γυναίκες και φτωχούς, κάτι που το θεωρούσε αντίθετο με τις αξίες της κοινωνίας της εποχής του.

 

   Η Αντίδραση των Χριστιανών στα λεγόμενα του Celsus

      Οι Χριστιανοί αντέτειναν τις κατηγορίες του Celsus, και ο χριστιανικός συγγραφέας Ωριγένης (220 μ.Χ.) έγραψε την απάντησή του στο έργο του «Απολογία κατά του Κέλσου», ανασκευάζοντας όλες τις κατηγορίες του Celsus. Ο Ωριγένης αντέτεινε ότι οι Χριστιανοί βασίζονται στην πίστη τους στη Θεία Αποκάλυψη και ότι τα θαύματα του Ιησού είναι μέρος αυτής της αποκαλυπτικής αλήθειας.

 

  Η «Κληρονομιά» του Κέλσου

       Η φιλοσοφία του Celsus επηρέασε στους επόμενους αιώνες την αντιχριστιανική σκέψη, κυρίως για την κριτική του προς το Χριστιανισμό, παρόλο που το έργο του δεν διασώθηκε πλήρως. Όμως, μέσω των απολογητικών του Χριστιανισμού (όπως του Ωριγένη), γνωρίζουμε τη βασική του θέση. Ο Celsus ήταν ένας από τους πρώτους σημαντικούς αντιχριστιανικούς διανοούμενους και οι απόψεις του αντανακλούν την αντίσταση που είχε ο Χριστιανισμός στην πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία υπήρξε σε μεγάλο βαθμό πολιτικά και κοινωνικά επικίνδυνη για τις παραδοσιακές θρησκευτικές τάξεις και εξουσίες.

  Ο Ρόλος του Celsus στην Ιστορία της Σκέψης

      Ο Celsus είναι σημαντικός για την ιστορία της φιλοσοφίας και της θρησκείας, καθώς η δουλειά του προσφέρει έναν πολύτιμο αντίποδα στις πρώιμες Χριστιανικές διδασκαλίες και βοήθησε να αναδειχθούν οι αντιφάσεις και τα αδύνατα σημεία του Χριστιανισμού σύμφωνα με τους επικριτές του.

 

10. Ας δούμε τα βασικά σημεία αυτής της θεωρίας (της θεωρίας για την ύπαρξη του Ρωμαίου στρατιώτη «Πάνθηρα που βίασε την Παρθένο Μαρία) και τη σύνδεση με την Ιουδαϊκή παράδοση.

Ø  Η Ερμηνεία του Όρου «Πάνθηρας»

                    Ο όρος «Πάνθηρας» έχει χρησιμοποιηθεί ως ειρωνικό παρατσούκλι για να αναφερθεί στον πατέρα του Ιησού Χριστού, και ιδίως χρησιμοποιείται για να υπονοήσει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε θεϊκή προέλευση, αλλά ανθρώπινη και ότι η Παρθένος Μαρία είχε σχέση με κάποιον άνθρωπο. Ο όρος αυτός αναφέρεται ιδιαίτερα στο Ταλμούδ και σε άλλες Ιουδαϊκές πηγές, αλλά δεν εμφανίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο ή με την ίδια σημασία.

Ø  «Υιός του Πανθήρα» στο Ιουδαϊκό βιβλίο Ταλμούδ

               Στο Ιουδαϊκό Ταλμούδ (το οποίο είναι ένα σύνολο γραπτών ερμηνευτικών σχολίων και παραδόσεων), υπάρχουν αναφορές που υπονοούν ότι ο Ιησούς Χριστός (ή Yeshu στην εβραϊκή γραφή) ήταν «υιός του Πανθήρα’. Σε αυτό το πλαίσιο, η λέξη «Πάνθηρας» δεν χρησιμοποιείται απαραίτητα για να περιγράψει το πραγματικό ζώο, αλλά είναι περισσότερο ένα υποτιμητικό παρατσούκλι, που αναφέρεται σε κάποιον άνθρωπο ή Ρωμαίο στρατιώτη, με σκοπό να υπονοηθεί ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού δεν ήταν θεϊκή, αλλά ανθρώπινη και παράνομη. Ο όρος «Πάνθηρας» εδώ χρησιμοποιείται για να υπονοήσει ότι η Μαρία ήρθε σε σχέση με κάποιον άνδρα που δεν ήταν νόμιμος σύζυγος της ή ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού ήταν το αποτέλεσμα κάποιας αμαρτωλής ή παράνομης πράξης. Το Ταλμούδ χρησιμοποιεί την έννοια αυτή για να αμφισβητήσει την παρθενική σύλληψη και να αντικρούσει τη Χριστιανική διδασκαλία ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από το Άγιο Πνεύμα.

Ø  Ερμηνευτική σημείωση

               Η χρήση του όρου «Πάνθηρας» παραπέμπει σε μια περίοδο εχθρότητας μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων, όταν οι Ιουδαϊκές κοινότητες προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν τη Χριστιανική αφήγηση της γέννησης του Ιησού Χριστού. Η κατηγορία του «νόθου» ή του «υιός του Πανθήρα» επιχείρησε να προσβάλλει τη θεία προέλευση του Ιησού Χριστού, την οποία οι Χριστιανοί διακήρυτταν. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι Ιουδαίοι της εποχής, ακριβώς όπως και σήμερα, δεν αποδέχονταν την παρθενική σύλληψη και την αποδοχή του Ιησού Χριστούως Μεσσία. Αντίθετα, τον θεωρούσαν παράνομο γιο και συχνά έκαναν τέτοιες ειρωνικές αναφορές για να ενισχύσουν τις θέσεις τους.

Ø     Ο Ρόλος του «Πάνθηρα» είναι σε πλήρη Αντίθεση με τη Χριστιανική Θεολογία

                       Ο όρος «Πάνθηρας» χρησιμοποιείται κυρίως ως ειρωνικό σχόλιο πάνω στη Χριστιανική διδασκαλία περί παρθενικής γέννησης του Ιησού Χριστού και γενικότερα για να αμφισβητηθεί η θεία φύση του Ιησού. Αντί να τον θεωρήσουν ως Θεό, η Ιουδαϊκή παράδοση τον παρουσίαζε ως ένα κοινό ανθρώπινο πρόσωπο που υπήρξε αποτέλεσμα ανθρώπινης σύλληψης.

Ø      Η Κατηγορία του «Νόθου παιδιού» Ιησού Χριστού

                      Αυτή η αντίληψη περί του Ιησού Χριστού ως «νόθου» γιου, δηλαδή ενός παιδιού που γεννήθηκε από εξωσυζυγική σχέση, ερχόταν σε αντίθεση με την Χριστιανική πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός, ήταν ο Υιός του Θεού και είχε γεννηθεί με θαυματουργικό τρόπο από την Παρθένο Μαρία, μέσω της θεϊκής παρέμβασης του Αγίου Πνεύματος.

Ø      Ευρεία και Σαφή αμφισβήτηση του Μεσσία Ιησού Χριστού

                      Είναι σαφές ότι οι Ιουδαίοι της εποχής δεν αποδέχονταν τον Ιησού Χριστού ως Μεσσία και τον θεωρούσαν ως κάποιον που είτε ξεγελούσε τους ανθρώπους με διάφορες πονηριές , ψέματα και κούφιες υποσχέσεις περί της σωτηρίας τους, είτε ήταν απλώς ένας προφήτης ή δάσκαλος, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Η χρήση του όρου «Πάνθηρας» στηρίζεται σε αυτή τη γενική αμφισβήτηση της Χριστιανικής διδασκαλίας και της θεϊκότητας του Ιησού Χριστού.

Ø      Η Αντίδραση του Χριστιανισμού στις θέσεις του Ιουδαϊσμού.

                   Ο Χριστιανισμός, από την πλευρά του, αντιπαρατέθηκε σε αυτούς τους ισχυρισμούς με την ανακήρυξη του Ιησού Χριστού ως Θεού και ανθρώπου ταυτόχρονα και τονίζεται η θεία σύλληψή του από την Παρθένο Μαρία. Η θέση του Χριστιανισμού είναι ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού, ήταν μια θεϊκή πράξη και ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Μονογενής Υιός του Θεού, ο οποίος κατέβηκε στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα. Αυτός ο αντιχριστιανικός λόγος, που χρησιμοποιούσε τον όρο «Πάνθηρας», προσπαθούσε να αμφισβητήσει και να απορρίψει τη θεία αποστολή του Ιησού, αλλά ο Χριστιανισμός αντέτεινε αυτά τα επιχειρήματα με την Ανάσταση του Ιησού και την αγιότητα της Παρθένου Μαρίας.

Ø    Έχει Ιστορική Σημασία η Ιουδαϊκή Αναφορά;

                     Η αναφορά στο «Πάνθηρα» ενσωματώνει την ένταση μεταξύ των δύο θρησκευτικών παραδόσεων και θρησκειών της εποχής: του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Αυτή η πολιτιστική και θρησκευτική σύγκρουση εξηγεί γιατί υπήρξε τόσο ισχυρή αμφισβήτηση και αντικρουόμενες θέσεις σχετικά με τη ζωή και τη θεϊκότητα του Ιησού Χριστού.

Ø    Ερμηνευτική σημείωση

                   Η αναφορά στον «Πάνθηρα» στην Εβραϊκή παράδοση συνδέεται με μια αντιχριστιανική στάση που επικρίνει τη θεϊκή φύση του Ιησού Χριστού και την παρθενική του γέννηση. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να υπονοήσει ότι ο Ιησούς δεν είχε θεϊκή καταγωγή, αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας παράνομης σχέσης. Αυτή η αντίληψη αντανακλά την αντίσταση του Ιουδαϊσμού στην Ευαγγελική αφήγηση και την αμφισβήτηση του Ιησού Χριστού ως Μεσσία.

 

11. Ποιοι ήταν οι Δοκιμαστικοί Γραφείς ή οι Μανιχαϊστές που αντιτάχθηκαν στην ύπαρξη του Χριστιανισμού;

      Η σχέση μεταξύ των Δοκιμαστών (γνωστών και ως Μανιχαϊστών) και των πρώιμων Χριστιανικών αιρέσεων είναι πολύπλοκη και γεμάτη ενδιαφέρον. Ο όρος Μανιχαϊσμός αναφέρεται σε μια θρησκευτική και φιλοσοφική κίνηση που ιδρύθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. από τον Μάνι (ή Μανιχαίο), η οποία επηρεάστηκε από ποικίλες θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων του Ζωροαστρισμού, του Χριστιανισμού, του Γνωστικισμού και του Βουδισμού. Η ιδέα των Δοκιμαστών (ή Δοκιμαστική Σχολή) που σχετίζεται όπως είπαμε με τους Μανιχαϊστές συνδέεται με το ότι οι υποστηρικτές αυτών των ιδεών δεν βλέπουν την αλήθεια ως κάτι δεδομένο, αλλά θέτουν σε αμφισβήτηση τις παραδοσιακές θρησκευτικές δοξασίες και τα αξιώματα, αναζητώντας μια πιο προσωπική και αποκαλυπτική σχέση με τον Θεό και το σύμπαν. Ας δούμε τους βασικούς πυλώνες του Μανιχαϊσμός και τη σύνδεσή του με τον Χριστιανισμό και τις πρώιμες αιρέσεις.

Ø  Ο Μανιχαϊσμός: Η Θρησκευτική Κίνηση

                    Η Μανιχαϊστική θρησκεία ιδρύθηκε από τον Μάνι γύρω στο 240 μ.Χ. στη Περσία (σημερινό Ιράκ). Ο Μάνι, ο οποίος αυτοπροσδιοριζόταν ως προφήτης και συνδυαστής διάφορων θρησκειών, προσδιόρισε το Μανιχαϊσμό ως παγκόσμια θρησκεία, βασισμένη στην υπαρκτή αντίθεση μεταξύ του Φωτός και του Σκότους. Η κεντρική θεολογία του Μανιχαϊσμού, είναι η μαχητική μέχρι εσχάτων σύγκρουση αυτών των δύο στοιχείων, με το Φως να εκπροσωπεί τον καλό και το Σκοτάδι τον κακό Θεό. Ο Μανιχαϊσμός είχε μεγάλη επιρροή στον Χριστιανισμό και άλλες θρησκευτικές παραδόσεις και τάσεις της εποχής εκείνης και διακρινόταν για τις γνωστικές του τάσεις. Οι Μανιχαϊστές πίστευαν ότι η σωτηρία των ανθρώπων, επιτυγχάνεται μέσω της αποκάλυψης της αλήθειας και της απελευθέρωσης της ψυχής από το υλικό και σκοτεινό κόσμο.

Ø  Δοκιμαστές και η Σύνδεση τους με τον Μανιχαϊσμό

                   Ο όρος Δοκιμαστής συνδέεται με τον τρόπο με τον οποίο οι Μανιχαϊστές (και άλλες γνωστικές ομάδες) αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη φύση και τη θρησκευτική εμπειρία. Οι Δοκιμαστές θεωρούν τον εαυτό τους ως εκείνους που αναζητούν και δοκιμάζουν την αλήθεια με μια εσωτερική και προσωπική προσέγγιση και δεν αποδέχονται τις παραδοσιακές εκκλησιαστικές δοξασίες ή την εξωτερική εξουσία. Στον Μανιχαϊσμό, οι διδασκαλίες του Μάνι περιλάμβαναν την προσωπική αποκάλυψη και την ανάγκη για εσωτερική φώτιση, με τους πιστούς να ακολουθούν αυστηρές ηθικές πρακτικές για να διαχωρίσουν το φως από το σκοτάδι. Οι πιστοί είχαν την υποχρέωση να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από τον υλικό κόσμο, που θεωρούνταν πεδίο του κακού και της αμαρτίας.

Ø  Η Θεολογία του Μανιχαϊσμού

                    Η βασική θεολογική σύλληψη του Μανιχαϊσμού είναι η αντίθεση μεταξύ δύο αντίθετων αρχών:

                  Φως (αυτό που εκπροσωπεί το καλό και το θεϊκό στοιχείο): Στον Μανιχαϊσμό, το φως είναι ο κόσμος της θεότητας, της αρμονίας, και της πνευματικής σωτηρίας. Η φώτιση και η απελευθέρωση της ψυχής από το σκοτάδι είναι ο σκοπός της θρησκείας.

                  Σκοτάδι (το κακό και το υλικό στοιχείο): Το σκοτάδι είναι συνδεδεμένο με το υλικό κόσμο, τις αμαρτίες, και την υποδούλωση της ψυχής στον υλικό κόσμο.

Ο Μανιχαϊσμός βασίζεται στη διχοτομία του καλού και του κακού, με την πνευματική σωτηρία να θεωρείται η απελευθέρωση του φωτός από το σκοτάδι και την επιστροφή του στο θεϊκό του αρχέτυπο.

Ø  Η Επιρροή του Μανιχαϊσμού στην Χριστιανική Πίστη

                   Ο Μανιχαϊσμός επηρέασε έντονα τις πρώιμες Χριστιανικές αιρέσεις, οι οποίες υιοθέτησαν πολλές από τις ιδέες του, ειδικά γύρω από τη γνωστική θρησκεία και την έννοια του διαχωρισμού του καλού και του κακού. Αν και ο Αύγουστος της Ιππώνας (St. Augustine) ήταν αρχικά Μανιχαϊστής πριν αποδεχτεί τον Χριστιανισμό, το έργο του απέκτησε μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση της Χριστιανικής θεολογίας.

Ø  Η Σωτηρία και η Γνώση

                   Η έννοια της σωτηρίας μέσω της γνώσης (γνωστικισμός) στον Μανιχαϊσμό αντηχεί σε αρκετές Χριστιανικές διδασκαλίες, αν και οι Χριστιανοί αποδοκίμασαν τον γνωστικισμό ως αίρεση. Η έννοια της γνωστικής σωτηρίας - δηλαδή, ότι η απόκτηση εσωτερικής γνώσης για το θεϊκό φως οδηγεί στη σωτηρία - ήταν κοινή στις γνωστικές παραδόσεις, με το Μανιχαϊσμό να αποτελεί μια από τις πιο οργανωμένες και αναγνωρίσιμες μορφές της.

Ø  Η Αντίληψη του Υλικού Κόσμου κατά τον Μανιχαϊσμό

                   Στον Μανιχαϊσμό, ο υλικός κόσμος θεωρείται κακός ή τουλάχιστον παραπλανητικός. Αυτή η αντίληψη επηρεάζει ορισμένες πρώιμες Χριστιανικές αιρέσεις που βλέπουν τον υλικό κόσμο με αρνητική προοπτική και θεωρούν την απομάκρυνση από τον κόσμο ως τρόπο σωτηρίας.

Ø  Η Διαμάχη για το Χριστό

                   Οι Μανιχαϊστές δεν θεωρούσαν τον Ιησού Χριστό ως θεϊκή οντότητα με την έννοια του Χριστιανισμού και συχνά πίστευαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν απλώς ένας δάσκαλος που δίδαξε τη σωτηρία μέσω γνώσης, χωρίς να αναγνωρίζουν την Σαρκική Αναστάσιμη φύση του Χριστού ή την εξιλέωση μέσω της Σταύρωσης.

Ø  Η Κληρονομιά και η Εξάπλωση του Μανιχαϊσμού

                   Ο Μανιχαϊσμός διαδόθηκε πολύ γρήγορα στον τότε γνωστό κόσμο, από την Περσία μέχρι το Ρωμαϊκό κράτος και την Κίνα και συνάντησε ισχυρές αντιστάσεις από την Χριστιανική Εκκλησία. Η επικράτηση του Χριστιανισμού και του Ισλάμ περιόρισε την εξάπλωσή του και σήμερα ο Μανιχαϊσμός θεωρείται περίοδος θρησκευτικού ιστορικού ενδιαφέροντος παρά μια ενεργή θρησκεία.

Ø  Επισήμανση για τον Μανιχαϊσμό

       Ο Μανιχαϊσμός, με τις επιρροές του από τον γνωστικισμό και την θρησκευτική διχοτομία, προσδιόρισε μια σημαντική αντίληψη για τη σωτηρία μέσω της γνώσης και τον διαχωρισμό καλού-κακού. Οι Δοκιμαστές, ως εκείνοι που αμφισβητούν τις παραδοσιακές θρησκευτικές δοξασίες, σχετίζονται με την ανάγκη για μια πιο προσωπική και αποκαλυπτική θρησκευτική εμπειρία.

 

Τελικά συμπεράσματα της εν λόγω «μελέτης»

 

Ø     Δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις για την σχέση της Παρθένου Μαρίας με κάποιον στρατιώτη με το όνομα Πάνθηρα

Ø     Η σύλληψη του Ιησού Χριστού από την Παρθένο Μαρία, με βάση τα στοιχεία της Ορθοδοξίας έγινε με θαυματουργικό, Θεϊκό τρόπο, όπως παρουσιάζεται στα Ευαγγέλια της Αγίας Γραφής

Ø     Όλες οι θεωρίες γύρω από αυτό το θέμα, που προέρχονται κυρίως από διάφορους ερευνητές, ιστορικούς, θεολόγους, αντιχριστιανικά κινήματα, άλλες θρησκείες, κτλ έχουν ως κύριο σκοπό να πλήξουν και να κλονίσουν την Χριστιανική Πίστη

 

Επισημάνσεις

 

1.    Η προτεσταντική εκκλησία πιστεύει ότι η σωτηρία του ανθρώπου έρχεται μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και όχι μέσω των έργων. Η πίστη αυτή βασίζεται μόνο στην Αγία Γραφή και δεν απαιτείται καμία μεσολάβηση από ιερείς και λοιπούς εκπροσώπους του θεού.  Τα κύρια χαρακτηριστικά της προτεσταντικής πίστης περιλαμβάνουν

      α. την επιδίωξη προσωπικής σχέσης με τον Θεό,

      β. την ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα των δοξασιών και

      γ. την έμφαση στην πίστη και την ευθύνη του ατόμου.

 

2.    Η Καθολική εκκλησία πιστεύει ότι η σωτηρία του ανθρώπου καθορίζεται μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και των καλών έργων του, καθώς και μέσω της συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας. Οι πηγές της θρησκευτικής πίστης βασίζονται στην παράδοση της Εκκλησίας και στην Αγία Γραφή. Ο αρχηγός της Καθολικής Εκκλησίας είναι ο Πάπας και φέρει το «αλάθητο».

3.    Ο Νεστόριος έζησε τον 5^ο αιώνα και υπήρξε χριστιανικός θεολόγος και αρχιεπίσκοπος Κωνσταντιανής (σημερινή Κωνσταντινούπολη). Υποστήριζε ότι ο Ιησούς Χριστός είχε δύο ξεχωριστές φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη και ότι αυτές οι δύο φύσεις δεν μπορούσαν να ενωθούν. Η σύνοδος  της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ τον καταδίκασε ως αιρετικό.

 

 

 

Βιβλιογραφία

1.    Αγία Γραφή

2.    Bικιπαίδεια

3.    Το αίνιγμα του Ιησού της Γαλιλαίας του Νίκου Κόκκινου

4.    Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και η εποχή του Ρεζά Ασλάν

5.    Το απόκρυφο ευαγγέλιο του Νικόδημου