ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΓΕΛΟΥΝ; (ποιητική συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ)

 Μάιος

Λουλούδια, μην είδατε ανθρώπους να γελούν;

Σε πέτρες λάπις, οι γλώσσες τους να λιάζονται.

Είναι λουλούδια που οι άνθρωποι πετούν,

και κάνουν στο μετέπειτα πως όμορφα τα νοιάζονται.

Ανθρώπους, άνθρωποι καλοί, μην είδατε να κάθονται,

Σε μάρμαρα; Σε λόφους από σκόνη;

Με τα σπαθιά που πούλαγαν αιώνια θα μάχονται

και την θηλιά θα υμνολογούν, της μοίρας τους αγχόνη.

Ανθρώπους,  άνθρωποι μην είδατε σκυφτούς να τριγυρίσουν,

στα τσίτσιδα μιας πόλης που κοιμάται.

Τα μούλικα μελάνιασαν, σκουπίδια ανθρώπους καθαρίζουν

Κι ο ήλιος τους, μαύρος ήλιος στα μάτια τους, βρυχάται!

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ του Δημητρίου Γκόγκα (Ποιητική συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ)

 

1 Ιανουαρίου

Ακούγεται στο βάθος του διαδρόμου, ο ήχος της Πατρίδας.

Φωτίζει η φεγγαρόσκονη κι η πόρτα ξύλινη,

-από της σάπιας βίδας, το πήγαινε έλα –  έτοιμη να σπάσει.

Και τούτο στρατιώτη θα περάσει.

Ακούγεται ψηλά σαν κρόταλο, ο ήχος του θανάτου.

Πόση απόλυτη ερημιά, μέσα σε μία μυρωδιά.

Σαν βότσαλο που γλίστρησε, στης θάλασσας τον πάτο.

Και την ψυχή μας θα δαμάσει.

Οι κύκλοι χάθηκαν και δεν θα βγει, κείνη η γοργόνα που ρωτά,

για τον χαμένο βασιλιά.

Αφήστε τον να κοιμηθεί, είναι αργά κι έχει κρυώσει το κορμί.

Τον δρόμο του έχει χάσει.

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ του Δημητρίου Γκόγκα από την ποιητική συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ

-          Τι με ρωτάς γυναίκα.

     Ποιος με όρισε ρυθμιστή των ψυχών σου;

     Των παραλογισμών σου;

     Σου απαντώ με έπαρση ορθώς.

     Εγώ κοιτώ και απαντώ: Κανείς, παρ΄ εκτός ο λογιστής των

     μερτικών σου.

     Είσαι στο τέλος μια θηλιά,

     μια ανεκπλήρωτη γραφή των διαθηκών σου!

     Ποιος λέει (πες το χωρίς σκέψη)

     Το μαντήλι, μπούρκα έχω μάθει πως το λεν, γυναίκα θα το ρίξεις;

     Σταμάτα, έχουν το χρώμα τ΄ ουρανού τα μάτια που δεν βλέπω;

     Μήπως σκληρός ο ήλιος που λογά, τ΄ αυλακωμένο  πρόσωπο,

     στο χρόνο μη το δείξεις;

    

-          Είναι πληγή ο χρόνος και μετρά, πάντα με λάθη και κινά.

-          Είναι καιρός να λυτρωθείς, τον ήλιο να αγγίξεις.

     Τέλος ποιος την συννεφιά σου λέει: διάλυσε την;

    -Μα η συννεφιά;  του απαντά χωρίς να απαντά (σταμάτα τσάκισέ την)

 

   -Ο ήλιος,

     Είπα! ο ήλιος είν΄ σκληρός. Κι άμε γυναίκα να κρυφτείς.

   -Γιατί το κάνεις; Θα νοιαστείς; Εδώ δεν νοιάστηκε κανείς!

   -Λένε πως πιάνεις χώμα το ζουπάς και βγάνεις νάμα;

   -Πάω γυμνότερη ως την σπηλιά του μεταξιού και ανάβω τάμα.

     Εσύ τι θέλεις,  τι λογάς κοψο-μεσής του δρόμου;

   -Να πάρω γεύση από το στόμα ενός εντόμου!

 

ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 14 Δεκεμβρίου

Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,

Σαν άγγελοι ωραίοι

Μοιάζουν πολύ σαν πόρνες του θανάτου.

Μικρές και ασήμαντες, σκορπούν χολή,

Σαν καρφιά στο σταυρό του αθανάτου.

Γερνούν νωρίς, κι αλλάζουν χρώματα.

Βογκούν από τον πόνο.

Κόκκινες, κίτρινες, ξανθές φωτοβολίδες.

Είναι οι ανάσες του εχθρού που μέσα τους τρυπώνω.

Πίσω απ΄ της νύχτας τις χρυσές πυγολαμπίδες.

Δεν τις μπορώ τις νύχτες στην Καμπούλ.

Στο θάλαμο λαξεύουνε τις λέξεις,

Σπάνε τα τσέρκια με θυμό. Βοούν νεκρά πουλιά.

Στρατιώτη ονειρεύεσαι μια μάχη για να παίξεις;

Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,

Ως άνθρωποι ωραίοι.

Ως έκπτωτοι που χάσανε τα άσπρα τους φτερά.

Είδα τις νάρκες μες τα μάτια της ψυχής,

σ΄ ένα λυχνάρι που ο καπνός ποτέ δεν σταματά.

Κι ύστερα λένε οι σύντροφοι,

                                           τις νύχτες μαζεμένοι:

«Πλησιάζουμε την Κόλαση. Το φέγγος  για λυχνάρι»

Ωχρά τα πρόσωπα κοιτούν  κι οι τοίχοι των θαλάμων

σαν μέταλλο στεγνοί. Στον διάδρομο ανάβει ένα φανάρι.

Σφαλίστε! Είν΄ επιταγή.  Μην τολμήσουνε,

Στις νύχτες μας και ζούνε,

Εφιάλτες πια, δεν τους θωρώ. Ξέρω μόνο πετάνε!

Στις κάνες στρατιωτών αηδόνια τραγουδούνε.

Σαν τις σειρήνες μας καλούν και κάπου αλλού τους πάνε!

πΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΉ: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ 

ΔΙΑΔΡΟΜΗ /Δημήτριος Γκόγκας

10 Νοεμβρίου

Μια διαδρομή υάκινθους ονειρεύτηκα.

Ποταμούς στεγνών δακρύων γεύτηκα.

Είναι το χαμόγελό σου, στο βαθύ γαλάζιο.

Των βουνών τους ήχους αφουγκράστηκα.

Στις κορυφές ν΄ αναδυθώ, κουράστηκα.

Είναι ένα μυστικό, στο βαθύ γαλάζιο.

Στων κυμάτων το πλατύ κοιμήθηκα,

Στων ερώτων την πηγή ξεπλύθηκα.

Μία η ανατολή, στο γαλάζιο σου χαρτί.

Αέρηδες στον κόρφο σου, γλυκολαλούνε.

Σειρήνες όνειρα, με πόθο σε καλούνε.

Η αλλοτινή φύση, στο γαλάζιο σου χαρτί.

από την ποιητική συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ