1 Ιανουαρίου
Ακούγεται στο βάθος του διαδρόμου, ο ήχος της Πατρίδας.
Φωτίζει η φεγγαρόσκονη κι η πόρτα ξύλινη,
-από της σάπιας βίδας, το πήγαινε έλα – έτοιμη να σπάσει.
Και τούτο στρατιώτη θα περάσει.
Ακούγεται ψηλά σαν κρόταλο, ο ήχος του θανάτου.
Πόση απόλυτη ερημιά, μέσα σε μία μυρωδιά.
Σαν βότσαλο που γλίστρησε, στης θάλασσας τον πάτο.
Και την ψυχή μας θα δαμάσει.
Οι κύκλοι χάθηκαν και δεν θα βγει, κείνη η γοργόνα που ρωτά,
για τον χαμένο βασιλιά.
Αφήστε τον να κοιμηθεί, είναι αργά κι έχει κρυώσει το κορμί.
Τον δρόμο του έχει χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου