ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 14 Δεκεμβρίου

Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,

Σαν άγγελοι ωραίοι

Μοιάζουν πολύ σαν πόρνες του θανάτου.

Μικρές και ασήμαντες, σκορπούν χολή,

Σαν καρφιά στο σταυρό του αθανάτου.

Γερνούν νωρίς, κι αλλάζουν χρώματα.

Βογκούν από τον πόνο.

Κόκκινες, κίτρινες, ξανθές φωτοβολίδες.

Είναι οι ανάσες του εχθρού που μέσα τους τρυπώνω.

Πίσω απ΄ της νύχτας τις χρυσές πυγολαμπίδες.

Δεν τις μπορώ τις νύχτες στην Καμπούλ.

Στο θάλαμο λαξεύουνε τις λέξεις,

Σπάνε τα τσέρκια με θυμό. Βοούν νεκρά πουλιά.

Στρατιώτη ονειρεύεσαι μια μάχη για να παίξεις;

Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,

Ως άνθρωποι ωραίοι.

Ως έκπτωτοι που χάσανε τα άσπρα τους φτερά.

Είδα τις νάρκες μες τα μάτια της ψυχής,

σ΄ ένα λυχνάρι που ο καπνός ποτέ δεν σταματά.

Κι ύστερα λένε οι σύντροφοι,

                                           τις νύχτες μαζεμένοι:

«Πλησιάζουμε την Κόλαση. Το φέγγος  για λυχνάρι»

Ωχρά τα πρόσωπα κοιτούν  κι οι τοίχοι των θαλάμων

σαν μέταλλο στεγνοί. Στον διάδρομο ανάβει ένα φανάρι.

Σφαλίστε! Είν΄ επιταγή.  Μην τολμήσουνε,

Στις νύχτες μας και ζούνε,

Εφιάλτες πια, δεν τους θωρώ. Ξέρω μόνο πετάνε!

Στις κάνες στρατιωτών αηδόνια τραγουδούνε.

Σαν τις σειρήνες μας καλούν και κάπου αλλού τους πάνε!

πΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΉ: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ 

ΔΙΑΔΡΟΜΗ /Δημήτριος Γκόγκας

10 Νοεμβρίου

Μια διαδρομή υάκινθους ονειρεύτηκα.

Ποταμούς στεγνών δακρύων γεύτηκα.

Είναι το χαμόγελό σου, στο βαθύ γαλάζιο.

Των βουνών τους ήχους αφουγκράστηκα.

Στις κορυφές ν΄ αναδυθώ, κουράστηκα.

Είναι ένα μυστικό, στο βαθύ γαλάζιο.

Στων κυμάτων το πλατύ κοιμήθηκα,

Στων ερώτων την πηγή ξεπλύθηκα.

Μία η ανατολή, στο γαλάζιο σου χαρτί.

Αέρηδες στον κόρφο σου, γλυκολαλούνε.

Σειρήνες όνειρα, με πόθο σε καλούνε.

Η αλλοτινή φύση, στο γαλάζιο σου χαρτί.

από την ποιητική συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ 

Καταραμένος / Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Παραμονεύει την αυγή, 
μην βγει ο ήλιος, κάποιος. 
Και λέν πως ήρθε η στιγμή
κακή στιγμή,
να ζεις και να σαι σαπιος!

Σκάνε δυο δάκρυα στεγνά,
το σώμα ερημώνει.
Δεν τραγουδάνε τα πουλιά 
σαν τα πουλιά 
κι η νύχτα τα σκοτώνει!

Κι στέκεσαι μέσα στο φως 
κι στ όνειρο χαμένος. 
Μοιάζεις να είσαι ένας θεός 
κι αυτός καταραμένος! 

Παραφυλάει και δειλά 

μαχαίρι μες στη ζώνη.

Ξεβράζει η θάλασσα νησιά,

χωρίς βουνά, 

κι ο κόσμος μας βουρκώνει.

Μετρά λιβάνι στη ζωή 

η ανάσα λιγοστεύει. 

Κι ένα παιδί μες στη ψυχή,

βαθειά ψυχή, 

αιώνες τον μισεύει! 

Τι είναι ο υβριδικός πόλεμος;

 Τι είναι ο υβριδικός πόλεμος;

Η Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν, πρόεδρος της ΕΕ, ανέφερε χθες οτι η ΕΕ βρίσκεται σε υβριδικό πόλεμο με την Ρωσία. Τι όμως είναι ο υβριδικός πόλεμος;

Ο υβριδικός πόλεμος είναι μια μορφή σύγκρουσης που συνδυάζει στρατιωτικά και μη στρατιωτικά μέσα για να επιτύχει πολιτικούς ή στρατηγικούς στόχους. Δεν περιορίζεται σε παραδοσιακές μάχες μεταξύ στρατών, αλλά περιλαμβάνει και μέσα όπως:

Παραπληροφόρηση και προπαγάνδα (μέσω μέσων ενημέρωσης ή διαδικτύου).

Κυβερνοεπιθέσεις (σε δίκτυα, υποδομές, ή πληροφοριακά συστήματα).

Οικονομικές πιέσεις (κυρώσεις, ενεργειακός εκβιασμός).

Χρήση παραστρατιωτικών ή μη κανονικών δυνάμεων (π.χ. μισθοφόροι ή τοπικές ομάδες).

Επιρροή στην κοινή γνώμη και στις εκλογές μέσω ψυχολογικών επιχειρήσεων.

Στόχος του υβριδικού πολέμου είναι να αποδυναμώσει τον αντίπαλο χωρίς να προκαλέσει ανοιχτό, παραδοσιακό πόλεμο — συχνά με δυσδιάκριτα όρια μεταξύ ειρήνης και πολέμου.

Ο ΑΕΡΑΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ* /Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Ο αέρας χορεύει μέσα στον κάμπο
κι εμείς έχουμε κρεμαστεί στα άυλα μπράτσα του.
Παιδιά μικρά βλέπεις,
που όνειρα θεριά μας κυριεύουν.
Μαθαίνοντας τα βήματα
αργά ή γρήγορα, σταυρωτά ή πίσω,
χορός είναι λεβεντιάς, λέμε πως είναι,
όπως ταιριάζει στην άγουρη νιότη. 
Που σαν χαθεί,
ο χρόνος τη θρέφει και συνθλίβει το κάλος,
ο διάκενος στίχος στρέφεται,
γίνεται κρύσταλλο δάκρυ
κι ο κύκλος κλείνει τις φτερούγες
κι ως μοιρολόι
παρηγοράει τον άγριο άνεμο στον κάμπο!

* 2025:Έλαβε Έπαινο στον Η΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού 

Περί των ορίων συνταξιοδότησης / Μια άλλη άποψη / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 Κάποια στιγμή, ίσως στο μακρινό μέλλον, θα πρέπει οι Κυβερνήσεις των κρατών (των ανεπτυγμένων;) να σταματήσουν να αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και να βλέπουν το όριο αυτό με άλλο πρίσμα. Τι εννοώ; Θα πρέπει να κατηγοριοποιηθούν τα επαγγέλαματα και να ζητείται από τους ανθρώπους (τους πολίτες) ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα εργασίας. Πχ 40 χρόνια εργασίας από αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας, οπότε εάν ένας στρατιωτικός ξεκινά να εργάζεται από τα 17 (είσοδος στη στρατιωτική σχολή) συν 40 χρόνια εργασίας να συνταξιοδοτείται στα 57. Ένα άλλο παράδειγμα, εάν από τον μεταλλωρύχο απαιτείται να εργάζεται πχ 25 χρόνια και ξεκινά να εργάζεται από τα 25 του, τότε 25+25= συνταξιοδότηση στα 50. Φυσικά το σχέδιο αυτό θα εκπονηθεί από τους ...ειδικούς και όχι από τους τεχνοκράτες που το μόνο που βλέπουν στον άνθρωπο είναι ένα πλάνο αιώνιας εκμετάλλευσης.