Παιδεία οδήγησης; Στην Κύπρο....γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Λέμε ότι μας λείπει, για αυτό και σκοτωνόμαστε στους δρόμους της Κύπρου. Διότι είναι τραγικό να έχεις τόσους πολλούς θανάτους σε τόσο μικρό τόπο. Όλοι γνωρίζουμε ότι η αναλογία Πολιτών \ αυτοκινήτων στο νησί είναι εξωφρενική. Καθώς ελλείπουν οι σωστές δημόσιες συγκοινωνίες το κάθε σπίτι διαθέτει για κάθε ενήλικο άτομο και ένα αυτοκίνητο. Τόσο απλά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι, υπάρχει συμφόρηση ακόμα και σε περιφερειακούς δρόμους και μικρές πόλεις. Με την λογική που έχουμε να πηγαίνουμε μέχρι τα περίπτερα και με το αυτοκίνητο το πρόβλημα διογκώνεται.

Από την άλλη πλευρά το κράτος με διάφορες αστείες παρεμβάσεις προσπαθεί και να τονίσει την αγορά αυτοκινήτου, αλλά και να εισπράττει τα υπέρογκα πρόστιμα, ποινές για τις συχνότατες παραβάσεις. Έτσι δίνονται άδειες μαθητικές να οδηγούν 16χρονοι και 17χρονοι αρκεί λέει να βρίσκεται κάποιος έμπειρος δίπλα τους, λες και εάν ο άλλος αναπτύξει ταχύτητα ο συνοδηγός θα τον σταματήσει. Τοποθέτησε το κράτος κάμερες στις διασταυρώσεις με την ένδειξη σε αυτές να καταγράφουν όποιον οδηγό πατά την άσπρη γραμμή, οπότε κατέλειξε αυτο να αποτελεί το μέγιστο εισπρακτικό μέτρο.

Τα περισσότερα θανατηφόρα, μην πω όλα, έγιναν μακριά από τις κάμερες ασφαλείας. Αντί λοιπόν το κράτος να συμμορφωθεί με την στατιστική και να τοποθετήσει κάμερες εκεί που μπορεί κάποιος να αναπτύξει ταχύτητα και να τρέξει, συνεχίζει το ίδιο βιολί.

Το σύνολο του οδικού δικτύου μας βρίσκεται υπό σκότος. Όταν οδηγείς το βράδυ στην Κύπρο, έξω από κάποια πόλη ή σε χωριό, νομίζεις ότι οδηγείς στον "δρόμο με τις λεύκες" και πως ο εφιάλτης Freddy Kryeger πλησιάζει με το δρεπάνι! Και να πεις ότι μας λείπει το φως; Όλο τον χρόνο έχουμε ήλιο. Πόσο κοστίζει πανάθεμα. να τοποθετηθούν ηλιακοί λαμπτήρες σε κάθε δρόμο; Γιατί δεν γίνεται μια μελέτη επιτέλους;

Και μετά τα τελευταία τροχαία βγαίνουν οι διάφοροι πολιτικοί και συγκλονισμένοι δηλώνουν τα ιδια και τα ίδια. Μας λείπει η παιδεία οδήγησης. Ναι μας λείπει, αλλά εσείς κυβερνάτε τόσα χρόνια και πρέπει να μελετήσετε σοβαρά το θέμα και να δώσετε λύσεις αποτελεσματικές. ΌΧΙ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΟΥς ΔΡΟΜΟΥς, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΝΕΚΡΑ ΜΩΡΑ.

ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ: Ποίημα του Δημητρίου Γκόγκα από το συλλογικό έργο : Τέσσερα Τέταρτα

 

 

Σκυφτοί με τις άσπρες ποδιές, τα αξύριστα πρόσωπα.

Έπλαθαν το ζυμάρι και την ακυβέρνητη  ζωή τους.

Στο βάθος η πινακωτή.

Οι ώρες τους σιωπηλές.

Οίκτος τις περιέλουζε,  χολή και ξύδι. 

Οι μέρες καημένες και σιωπηλές,

βηματίζουν  μέσα στα φορτισμένα χρόνια,

θωρώντας δεξιά και αριστερά τις στέρφες σταγόνες ζωής.

Αλευρωμένες, ξεσκόνιστες.

Θλιβερές, κυρτωμένες από κούραση.

Τα χέρια στραγγαλίζουν τη μαγιά

αναπηδά κι ανεμίζει η κόρα, 

έτοιμη να ξυπνήσει ένα όνειρο,

τυχαία σωσμένο απ΄ το μεθύσι

που σκορπά το άρωμα του φρέσκου.

Στη καλημέρα η κούραση.

Στη ρυτίδα ο σπόρος.

 

Ο άνθρωπος βρε συ,

 σαν μπει μες στη φωτιά, καίγεται.

Το ψωμί φουσκώνει.

 

ΚΡΥΦΟ ΚΟΙΤΑΓΜΑ: Ποίημα του Δημητρίου Γκόγκα από το συλλογικό έργο : Τέσσερα Τέταρτα

 

 

Έκαμε διαρκώς τον αδιάφορο στο σφύριγμα.

Αγόραζε χαρούπια στο πάρκο με τις καμήλες.

Είχε μεγάλη πείρα σε τούτο.

Πάντα ήταν εκεί για να δει τη φυλακισμένη  Πηνελόπη

όχι τα μοντέλα ζώα. 

Πίσω από την ταμειακή μηχανή, μόλις που ξεχώριζε.

Κοντή όπως όλοι οι κοντοί άνθρωποι στις φωτογραφίες.

Φόντο το πάρκο. 

Τα πόδια της ασπρουλιάρικα, ξυρισμένα άκομψα, τ΄ άπλωνε

κάτω από το γραφείο να ξεμουδιάσουν.

Ανώφελο καθώς η σκέψη τρεμούλιαζε στα φιλιά των κυμάτων.

Όταν δεν είχε άλλους πελάτες

αυτός άφηνε με επιμέλεια να πέσει κάποιο χαρούπι.

Το αετίσιο μάτι του ταξίδευε μέσα απ΄ τη σχισμάδα του βράχου. 

Η ανέραστη Πηνελόπη το κατάλαβε εγκαίρως.

Χαζή δεν ήταν. Της έλειπε το ύψος.

Είχε τελειώσει και λογιστικά. 

Από τότε, του κερνούσε τα χαλασμένα χαρούπια.

 

ΣΤΑΣΕΙΣ: Ποίημα του Δημητρίου Γκόγκα από το συλλογικό έργο : Τέσσερα Τέταρτα

 

 

Κίνησαν από μέρη όπου ανέτειλε ο ήλιος.

Νέοι και γέροι τολμηροί.

«Στη Δύση θέλουμε να πάμε» λέγανε

και δεν περίμεναν ποτέ τον ήλιο να σιωπήσει.

Στο πρώτο ποταμό, 

έπλυναν τα πόδια τους.

Οι γυναίκες τα σκούπιζαν με τα μακριά μαλλιά τους.

Στη λίμνη που συνάντησαν

λούστηκαν στην απόγνωση,

χτενίστηκαν με δυο τσάκνα της γης.

Κρύωσαν λιγάκι τα παιδιά.

Στη πρώτη νοικιαζόμενη θάλασσα

χάσανε τη ζωή τους.

Τους έλειψε η μοίρα.

 

Εμείς πάλι,  απωλέσαμε το αρνητικότερο προσόν.

Το μεταχειρισμένο προσωπείο.

Συνθήκη Ζωής, συνθήκη Θανάτου.

 

ΕΝΕΡΓΕΙΑ: Ποίημα του Δημητρίου Γκόγκα από το συλλογικό έργο : Τέσσερα Τέταρτα

 

 

Ξήλωσε όπως - όπως τα πορτοπαράθυρα της καρδιάς.

Πέταξε τα περιττά όργανα από την ακανόνιστη κοιλία.

Την άφησε επιμελώς ανοικτή να τσιμπολογούν τα όρνια.

Αφαίρεσε σταδιακά και την ανάσα, τη ψυχή αμπάρωσε.

Χωρίς πνοή καλύτερα στα παράγωγα της απλής διαίρεσης.

Τόσο από τόσο, τόσο. Με πλήρη διαφάνεια.

Δεν μπορούσε να πληρώνει χρόνιους τόκους.

Τουλάχιστον να γίνει μια ενέργεια.

Κάτι χρήσιμο στη ζωή.

 

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ: Ποίημα του Δημητρίου Γκόγκα από το συλλογικό έργο : Τέσσερα Τέταρτα

 

 

Συνήθιζα να της φέρνω λουλούδια.

Χρόνια τώρα το πουλί του παραδείσου.

Κι αν,  εξέλειψε αυτή η τραγική συνήθεια,

κι αν μερικώς αποσιωπήθηκε από τη βαθύτατη εκτίμηση,

είναι γιατί πλην των θεατρικού τίτλου: «Ο έρωτας που έγινε αγάπη»

ο χρόνος γέμισε και υποχρεώσεις, αποχρώσεις δύσμορφες και αναιμικές.

Κάθε υποχρέωση και ένα λουλούδι, πιθανόν του πουλιού του παραδείσου.