Έπεφτε απρόσιτη η νυχτιά.
-το θαμπόγυαλο κατάχαμα σπασμένο-
Έξω απ΄ την εξώπορτα αναμμένο
το τσιγάρο του δωσιλογά.
Σκούντηξα την πόρτα και κλειστό
το παράθυρο για ν΄ ασφαλίσει
το φεγγάρι σκύβει να φιλήσει
το πλατύσκαλο που περπατώ.
Μου πες με φωνή σπαρακτική
μην ακούσει ο ξένος που περνάει
η σκιά στον τοίχο όμως κολλάει
στην ξεροσταλιά σου θα πνιγεί.
Φύγε, σου αξίζει να σωθείς
το περβόλι πρέπει να περάσεις
κύμα είναι μα όχι όμως θαλάσσης
που απ΄ όμως δροσιές του θα βραχείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου