Το επάγγελμα του αγελαδάρη έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Οι σύγρονες απαιτήσεις της κτηνοτροφίας αλλά και η αλλαγή στον τρόπο διαβίωσης των οικογενειών στο Στρυμονικό, εκτόπισαν στο περιθώριο αυτό το συμαθέστατο επάγγελμα του παρελθόντος. Συναντάται κατά κόρον στην χρονική περίοδο του Στρυμονικού που όλες σχεδόν οι οικογένειες, εκτός από αυτές που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, αναγκάζονται να έχουν στο σπίτι τους και στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, τους σταύλους, μερικά ζώα, Αγελάδες, βόδια, άλογα και γαιδούρια, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν βασικές καθημερινές διατροφικές και μη ανάγκες ( γάλα, τυρί, κρέας κτλ ) Ο Αγελαδάρης σαν επάγγελμα εμφανίστηκε στην περιοχή του Στρυμονικού, μετά την μικρασιατική καταστροφή, μετά δηλαδή το 1922, όταν άρχισαν να εγκαθίστανται στο χωριό, πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη. Βρίσκεται σε άνθιση το χρονικό διάστημα από το 1940 μέχρι το 1975 και τα ίχνη του χάνονται στις παρυφες του 1980.
Η διαρκής ενασχόληση των γεωργών με τις αγροτικές δουλειές ( σπορά, θέρος, καπνός, άρωση κτλ) δεν τους επέτρεπαν την περιποίηση των ζώων. ( ταίσμα, πότισμα κτλ) Όλοι αυτοί λοιπόν καθημερινά τα έδιναν σε κάποιον άνθρωπο, ο οποίος τα μάζευε σε συγκεκριμένο σημείο του χωριού, ( στο συγκεκριμένο σημείο τα πήγαιναν οι αγρότες ) τα οδηγούσε στους βοσκοτόπους της περιοχής του κάμπου, του ποταμού Στρυμόνα και τα πρόσεχε μέχρι αργά το βράδυ όσο αφορά το ταίσμα και το πότισμά τους. Μαζί του σχεδόν πάντα είχα και ένα δυο σκυλιά για την φύλαξη των ζώων. Αργά το απόγευμα, λίγο πριν σουρουπώσει τα επέστρεφε στο χωριό και τα ζώα (αυτή ήταν η ωραιότερη εικόνα ) γύριζαν μόνα τους στο σπιτι γιατί γνώριζαν πολύ καλά την διαδρομή. Αυτός λοιπόν ήταν ο Αγελαδάρης του Χωριού.
Ο αγελαδάρης, όταν παραλάμβανε όλα τα ζώα, ξεκινούσε για τον προορισμό του που συνήθως ήταν μια περιοχή που διέθετε βοσκή και νερό, καθώς επίσης και μέρος για να ξεκουράζονται τα ζώα. Έπρεπε όλη τη μέρα να είναι προσεκτικός για να μη χαθεί κανένα ζώο ή πάλι να τα προσέχει να μη μαλώνουν μεταξύ τους. Ακόμη έπρεπε να τα προσέχει από τα τσιμπήματα των δηλητηριωδών φιδιών, όπως ήταν οι οχιές, που σύχναζαν σε μέρη με πέτρες και νερό. Την εποχή εκείνη η πληρωμή του αγελαδάρη γινόταν σε είδος. Δεν είχε τότε ο κόσμος πολλά χρήματα ή δεν είχε καθόλου. Κατά μέσο όρο, λέγεται ότι κάθε οικογένεια έδινε σε αυτόν έναν τενεκέ σιτάρι, καλαμπόκι, σίκαλη ή κάποιο άλλο είδος από την ετήσια παραγωγή του (φασόλια, καρπόυζια, ρεβύθια κτλ) Βέβαια, ο αγελαδάρης δεν ήταν δυνατό να συντηρεί την οικογένειά του μόνο με αυτήν την αμοιβή. Πάντα είχε και αυτός κάποια ζώα ή χωράφια, από τα οποία συμπλήρωνε το εισόδημά του. Την ευθύνη της καθημερινή του διατροφής την αναλάμβανε επί εβδομαδιαίας βάσεως συνήθως εκ περιτροπής μια από τις οικογένειες που ο Αγελαδάρης φυλούσε τα ζώα. Κάθε πρωί εμφανιζότανε ο Αγελαδάρης με ένα κατσαρολάκι και το τσορβά ( ταγάρι ) του και η υπεύθυνη οικογένεια του έβαζε το πρωινό, ( σαλάμι, ελιές , τυρί) το μεσημεριανό ( ότι φαγητό είχε μαγειρέψει η νοικοκυρά) και κάτι για το απόγευμα (συνήθως φρούτα) . Παράπονα υπήρχαν πολλές φορές αν το συσσίτιο ήταν φτωχικό, αλλά οι δυνατότητες την εποχή εκείνη ήταν ελάχιστες και η φτώχεια εμφανής.
