Η ΦΟΝΙΣΣΑ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ (Ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό)

 

 

Έβγαλα ένα αχ και μία φόνισσα

πρόβαλλε. Mια ζοφερή γερόντισσα.

«Δεν έφταιγε που έκανε το τάμα της!»

που κάπνιζε την νύχτα η καμινάδα της.

 

Ονόματα στο κίτρινο τεφτέρι της,

της τ΄ άρπαξα με μιας από το χέρι της,

της είπα: πως τελειώνει το κερί της

αγέλαστη φροντίζει την φυγή της.

 

Τσεμπέρι μαύρο, άφησε στην πλάτη της,

πάτησε το αχ στο σκαλοπάτι της,

παράδεισους την είδα να σκουπίζει,

ανέμους με μια σκούπα να σκορπίζει!

 

Προσπάθησε να φύγει για τον Άδη,

κατηφορίζοντας  σ΄ ένα πηγάδι,

εκεί που πίστευε πως οι Αγγέλοι,

με ζάχαρη ζούνε και άγριο μέλι!

 

Και μια Αυγούλα, μια κακή γειτόνισσα,

της είπε με οργή πως: «είσαι φόνισσα»

Τα βήματα την πήγανε στην θάλασσα,

εκεί που τις φτερούγες της τις άπλωσα.

 

Τις πήρα υγρές, στεγνώσαν και σου χάρισα

αυτό το αχ, που πάτησε μια μάγισσα.

Στα σύννεφα  σαν άγγελοι ανθίσανε

και μυρωδιές στον κόσμο μας σκορπίσανε

ΧΕΙΜΩΝΑ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ / Δημήτριος Γκόγκας από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό

 

Ρωτώ σιγά ποιον δρόμο θα διαλέξεις

κι εσύ κοιτάς ψηλά τον ουρανό.

Γυμνά τα πόδια σου και πως τρέξεις,

κρεμιέται τ΄ όνειρο σ΄ ένα γκρεμό.

 

Στης γης σ΄ ένα δωμάτιο, πεθαίνεις.

Ο ήλιος πώς να φτάσει να σε δει.

Τη μέρα δεν μιλάς κι όλο σωπαίνεις,

τη νύχτα φεγγαράκι σε κλουβί.

 

Ρωτώ ξανά: μπορώ να περιμένω;

Και βάζω στο ποτήρι μου νερό.

Στους ουρανούς σε έχουν πεθαμένο.

Μια μάνα κελαηδάει σ΄ αγαπώ.

 

Φοβάσαι μα ελπίζω να πετάξεις,

γεμίζω τα ποιήματα μ΄ ευχές.

Ελπίζω το Φθινόπωρο ν΄ αλλάξεις,

Χειμώνα να βρεθούμε στις γιορτές.

 

 

[Τώρα η καρδιά μου χτυπά] από την ποιητική συλλογή: ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ του Δημητρίου Γκόγκα

 

Τώρα, το ξέρω η καρδιά μου χτυπά,

για κείνο τον όμορφο τόπο,

για κείνη την γέρικη ιτιά,

πού ΄σπειρε η μάννα με κόπο.

 

Στης αυλής τη μεγάλη ροδιά,

κάποτε έκατσα λίγο.

Στη σκιά της να βρω τη δροσιά

και κατόπι σαν ξένος να φύγω.

 

Μα πάλι η καρδιά μου χτυπά

και γυρίζει η σκέψη στο σπίτι.

Στην πέτρινη εκείνη φωλιά

που πετούσα σαν το σπουργίτι.

ΜΑΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ (Ποιητική Συλλογή: ξέρω εναν τόπο)

 
Μανούλα μην κλαις. Στο υγρό προσκεφάλι
κουφέτα έχω απλώσει, (νύχτα) σφαίρες κενές.
Δεν μιλώ για ημέρες που θεός θα μας βάλλει
να χορεύουμε σπίθες, σ΄ απλωμένες φωτιές.
 
Αχ μανούλα…το κρυφό χτυποκάρδι
είναι πόνος σε πόνο που δεν έχει γιατρειά
σαν την αύρα που απλώνει στα μαλλιά σου ένα χάδι
και πριν ξημερώσει  είναι στάλα, δροσιά.
 
Ναι μανούλα, μην κλαις. Ο γιός σου εχάθη
στου πολέμου την νίκη. Κι ένα άστρο που ήρθε,
λαβωμένο απ΄ του εχθρού την ολόχαρη σπάθη
σαν χνώτο σε τζάμι, απ΄ το στόμα σου απήλθε.
 
Και τώρα; Τώρα μανούλα τα μαλλιά σου ασπρίσανε
και στα δάκτυλα έπλεξαν. Πόσο δύσκολο είναι
τους εχθρούς να δεχτείς - που κι αυτούς τους μισήσανε-
Κυριακή σε τραπέζι. «Γιε μου αστέρι έλα δίπλα και μείνε,
 
χτένισε τον Χειμώνα κι άπλωσέ μου την λύπη
να στεγνώσει στο σύρμα, που κουρνιάζουν πουλιά
πριν μετρήσω τις σφαίρες και δω πως μου λείπει
μια θα αστράψει και θα φύγουν μακριά».

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ από την ποιητική συλλογή: ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ

 

 
Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.
 
Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.
 
Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.

Η ΚΑΠΝΟΠΟΥΛΗΣΗ (Ποιητική Συλλογή: ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ) Δημήτριος Γκόγκας

 
 

Χειμώνας. Κάπου στο σπίτι μια σόμπα ανάβει,
ο πατέρας κι η μάνα σκυφτοί σε μια κάσα,
ο παππούς με βελόνα, τα δέματα ράβει
κι εμείς στο σοφρά με κοφτή την ανάσα.
 
«Όταν θα έρθει ο έμπορας, βράδυ,
μάνα να βγάλεις το σπιτίσιο γλυκό,
να χορτάσει το μάτι». Δίνει στον άνδρα το αστείρευτο χάδι
πάει να γεμίσει το ποτήρι νερό.
 
Ο ήχος στην πόρτα, ένα τσίμπημα, πόνος.
Τα μάτια του θόλωναν, κοιτούσαν παντού.
Σαν να σταμάτησε στο σπίτι ο χρόνος.
«Έλα, έλα θα βρούμε μια άκρη  αλλού»
 
Πώς να του σφίξεις το χέρι; Κατράμι
στα δάκτυλα, μαύρο σαν πίσσα.
Ανείπωτος κόπος που πήγε χαράμι,
στα χείλη η γλυκύτητα, έγινε λύσσα.
 
«Μην απελπίζεσαι, του χρόνου η σοδειά σου,
θα είναι καλύτερη» την πλάτη χτυπάει.
«Για δες ομορφούλικα που ειν΄ τα παιδιά σου.
Είναι καλή η τιμή». Μα κανείς δεν γελάει.
 
Κλείνει η πόρτα, η ώρα κυλάει.
Ο πατέρας κι η μάνα ξανά παν΄  στην κάσα.
Ο παππούς σε μυριάδες κομμάτια. Την μοίρα κεντάει,
κι αφήνει να φύγει απ΄ το κορμί του η ανάσα.