…ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ / ΓΚΟΓΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ο κόσμος του παντέρημος.

Βαθύ μαύρο η νύχτα, πλημμυρισμένη από θλίψη.

Οι αγκάλες σφιχτές, οι πέτρινοι τοίχοι αμίλητοι. Ποτέ άλλοτε.

Οι  γέρικες πόρτες ακόμα πιο σφαλιστές. Εξέλειπε το φως των κεριών.

Η μυρωδιά της πείνας,

το απάνεμα της λύπης, μια στεναχώρια.

Το χρώμα ενός ξεχασμένου ψίχουλου στην άκρη του δωματίου

Και κείνος σβολιασμένος μέσα στις συλλαβές της ανέχειας.

Άνοιγε το ντουλάπι της ψυχής, δεν έβρισκε τίποτα.

Έκλεινε τις χούφτες με δύναμη,

ίσα να ματώσει των δακτύλων του το σύνορο

κι ύστερα,  βυθιζόταν άπλυτος στο βούρκο των δακρύων.

Πήρε ο καθρέφτης το πρόσωπο, άνεργο το μαράζωσε.

Γιόμισαν οι βαθιές αυλακιές ερωτήματα.

Στα έγκατά τους, χάνονταν

άνυδρες οι λέξεις κι οι εναπομείναντες ελπίδες.

Πώς να τις μιλήσει! Τις αποχαιρετά εραστής του ελάχιστου.

Φόβος. Αόρατη λύτρωση και σκόνη στο γύρω του.

Φόβος και βρεγμένη σκόνη λύτρωναν τη πείνα.

Ρούχο η ανέχεια, ουράνιος αδιέξοδος δρόμος.

Αστραπή τ΄ ουρανού, σκότος, λειψυδρία της ζήσης.

Θεέ μου.

Βρέξε αντάμα με τη στείρα μου ποίηση. Βρέξε ελπίδα.

Κάμε το τέλος κλωνάρι να μυρίσουν οι χρόνοι του,  

βασιλικό και μέντα.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΛΑΙΝΩ 2016

 Β΄ Βραβείο  Κατηγορία Σύγχρονης Ποίησης.

Για την δική μου Πατρίδα* / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Κάθε πρωί της ξενιτιάς ο ήλιος χρυσολάμπει.
Μα μένα την καρδούλα μου φωτίζει μια νυχτιά,
που απλώνεται κει στα βουνά. Κι είναι νεκροί οι κάμποι,
κάποιας πατρίδας που στο νου μου, πάντα τριγυρνά.

Το άρωμά της δεν ξεχνώ, είναι της μάνας μύρο.
Απλώνονταν απ΄ την αυλή, ως κάτω στο ποτάμι.
Κυρτή στ΄ αναχώματα, η λεύκα όπου θα γύρω
και η ψυχή απ΄ τη κούραση, σιγά θα αποκάμει.

Οι λόφοι της παράδεισοι, γεμάτοι ανεμώνες.
Απ΄ το βουνό απλώνεται σαν σκέπη o ουρανός.
Ξενιτεμένοι γερανοί μου φέρνουνε εικόνες.

Και φτερουγίζει πάντοτε στα στήθη ένας καημός.

* 2016: Έπαινος στον Ε΄ ποιητικό Διαγωνισμό Καισάριος Δαπόντες (Δήμος Σκοπέλου)

ΟΡΑΣΗ *

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε 
στο καψαλισμένο μυαλό του φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα 
δάφνες τα έλεγαν έγραφε στους τοίχους. 
Μασώντας τα φύλλα τους, 
ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς 
κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ, 
ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά
να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-
Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη- 
απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου
με τους δαιμονισμένους γέλωτες 
μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου 
έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης. 
Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ. 
Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα 
Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα
Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών 
Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου
Καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο 
Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-
έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους. 
Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια
Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα. 
Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.
 
.

Μετάφραση στα Γαλλικά από την κα Παναγιώτα Τσορού

VUE

Dans la ville déserte où il vivait 
dans son cerveau flambé poussaient des arbres en feuillage touffu 
des lauriers on les appelait, c'était écrit sur les murs. 
En mâchant ses feuilles, 
il sentait l'amertume du désert comme l'amertume de la solitude 
il offrait son être sur son mouchoir de tête argenté 
un petit plat de gâteau et une lune cousue 
au point de croix sur son bras 
qui ne saigne pas - il n'y avait pas de temps
pour des dépenses d'hôpitaux  - 

L'été passé - et cette année c'est arrivé le même - 
face à l'autre phase de la pleine lune 
avec les rires possédés 
la main étendue d'un loi  particulier
tombait lourde et effaçait avec une gomme la forme du printemps. 

Les lunes d'été lui plaisaient le plus 
les couleurs lui plaisaient le plus 
les formes lui plaisaient le plus 
dans les années, les formes des saisons
Et lui une ligne noire comme une figure de la peur 
au moment que  l'ombre du figuier 
donnait un coup de pied du  mur. 
La forme de la femme - femme d'amande amère - 
fondue au blond enflammé du feu et de la haine.

Bien sûr, il fermait les yeux soigneusement 
Sa vue n'avait rien à faire avec le crime 
il a porté ses lunettes pour avoir d'alibi. 

Traduction:  ΠαναγιώταΤσορού 

* 2016:  Το ποίημα ΟΡΑΣΗ ήταν ανάμεσα στα 42 διακριθέντα του  5ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ, Τα 42 ποιήματα συμπεριλήφθησαν στη συλλογή του  ΕΛΙΚΩΝ που θα εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Momentum.

Κάτω, στην Πατρίδα που σίγησε…* / Δημήτριος Γκόγκας

Χθες η Πατρίδα σίγησε

Όπως το όπλο αχνίζει πάνω στο νεκρό σώμα του αδελφού.

Σήμερα η Πατρίδα σιωπά

Παντρεύει όπως-  όπως τον ήλιο του μεσημεριού με τη σιωπή της νύχτας.

Πλάθει τον κόσμο γύρω της

Κι ο κόσμος αυτός αύριο θα είναι πιότερο θλιμμένος.

Δεν πέρασε ούτε μισός αιώνας

Κι η μάνα ακόμα είναι εκεί με το ποτήρι στο πάγκο της Κουζίνας,

Το πιάτο στο τραπέζι

Και τις σπαρακτικές φωνές που στέγνωναν στα σύρματα της αυλής.

Έξω από τον σώμα της Ειρήνης, μέσα στην ανάσταση του πολέμου.

Κοντεύει πια μισός ο αιώνας

Με τις καμινάδες στον τόπο μου

Την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, τον Καραβά, τη Λάπυθο

Να αναδύουν τις μυρωδιές της λεμονιάς και της έρμης Πορτοκαλιάς.

Τ΄ ατσάλινα πόδια τους

Δεν μπόρεσαν να κόψουν οι επιδέξιοι ξυλοκόποι της ιστορίας. 

Χρόνια τώρα

Τα πρόσωπα τους αγκυλωμένα στους παγωμένους μήνες

Κι είναι μια δόλια σκλαβιά μέσα στη σκλαβιά όλου του κόσμου.

Μάνες δεν είστε έτοιμες;

Πάρτε τα γαρύφαλλα από τους τάφους των παιδιών σας

Στολίστε τα τύμπανα και τις χάλκινες καμπάνες

Να γίνει ο γάμος που ονειρεύεστε στα ξωκλήσια της Πατρίδας

Εκεί στις ασημοκέντητες στεριές που ασπάζονται τη θάλασσα

Εκεί που πετροκάραβα σηκώνουνε γαλανόλευκες σημαίες

Εκεί, όπου  ένα μικρό χρυσοπράσινο φύλλο πλέει ελεύθερο. 

*
Έλαβε το β΄βραβείο στον  6ο Παγκόσμιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού, εις μνήμην Βίκυς Ζαχαρίου – Δημήτρη Μανιού,  του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων (ΕΠΟΚ) στην ενότητα με Θέμα: Κάτω στην Κύπρο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, τον Καραβά-Λάπηθο... 

Μυαλό δεν θα βάλουμε ως οδηγοί στην Κύπρο! / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Είναι γνωστό ότι ως λαός στο τιμόνι δεν τηρούμε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον αυξημένο αριθμό κλήσεων από την αστυνομία, αλλά κυρίως τα τροχαία ατυχήματα, θανατηφόρα και μη. 

Ώρα 17:00 / 8 Απρ 2025 στη Λάρνακα. Η οδηγός (γυναίκα ήταν πράγματι) του αυτοκινήτου, εξήλθε από το πάρκιγκ του Κέντρου Μαστογραφίας της πόλης,  και αντί να στρίψει αριστερά καθώς ο συγκεκριμένος δρόμος είναι "μονόδρομος", στρίβει δεξιά και κατευθύνεται στην παραλιακή οδό. Η αλήθεια είναι ότι "κοντοστάθηκε" πριν πάρει αυτή την απόφαση. Έθεσε έτσι και τον εαυτό της σε κίνδυνο, αλλά και τους οδηγούς που έρχονταν και από τις δύο κατευθύνσεις της παραλιακής. 

Σε τέτοιου είδους σημεία θα έπρεπε να υπάρχουν κάμερες και να καταγράφουν παραβάσεις που αποδεδειγμένα αποτελούν επικίνδυνες οδηγήσεις και όχι στα φώτα της τροχαίας, όπου το πάτημα της λευκής γραμμής ως επί το πλείστον δεν θέτει σε κίνδυνο καμία απολύτως ζωή! 

4 Χαικού/ 4 εποχές / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

ΑΝΟΙΞΗ

 

Ανθοί λεμονιάς

Στολίζουν τα μαλλιά σου.

Να, η  Άνοιξη!

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

Ένα καβούρι,

σεργιανίζει στο γιαλό.

Καίει ο ήλιος.

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

 

Στο πατητήρι,

ρέει πηκτό το κρασί.

Βρόχινος καιρός.

 

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 

Ένα σπουργίτι,

τσιμπολογά στο χιόνι.

Χνώτο στο τζάμι.

ΠΕΝΤΕ ΔΑΚΡΥΑ* /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 
Χιόνι
 
Σπογγισμένο αίμα
που στράγγιξε
κι έγινε λάβα που καίει
στα σπλάχνα της.
Κάποτε,
μέσα απ΄ τις ρωγμές του σώματος της, 
γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού. 
Καίει ότι την πόνεσε.
Κι ύστερα
στάχτη
και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.
 
Βροχή
 
Κάθε χρόνο
την ίδια μέρα,
μικρή ώρα δειλινού,
βρέχει.
Επέτειος θλίψης,
απώλειας
και χωρισμού.
 
Ρίγη στα μάρμαρα.
Μια ξαφνική μπόρα,
τον ύπνο των νεκρών ταράζει.
 
Ιδρώτας
 
Της πατρίδας το χρέος ξεπληρώθηκε.
Είπες : Με το παραπάνω
και –θυμούμαι- έκανες και μια κίνηση
με το χέρι, σαν να ΄ θελες να ξεφύγεις.
Τώρα ήρθε η σειρά της.
Βάλανε κάτω όλα τα ίχνη και τις υπογραφές,
οι πέτρες και τα σίδερα έτοιμα
-είχε καλούς σιδηρουργούς η Πατρίδα-
Τα καινούργια συμβόλαια έτοιμα.
Και πάλι χρέος.
Ο Ιδρώτας κυλούσε σαν τον κόμπο στο λαιμό σου.
 
Γάλα
 
Πίσω από αυτές τις βιτρίνες δούλευες.
Εγώ στους δρόμους.
Συναντιόμασταν στο ίδιο καφενείο
με άλλους συντρόφους και δεν
ανταλλάσαμε κουβέντα.
Χαρτιά έπαιζα μόνο με τον καφετζή.
Απορούσα βέβαια ,
καθώς είχαμε πιει από το ίδιο ποτήρι, γάλα.
 
Αίμα
 
Είναι στη μοίρα μας.
Έτσι να πεθάνουμε.
Σε κάποιο χρόνο ανομβρίας.
Όταν τα δένδρα θα διψούν,
θα μας φυτέψουνε στις ρίζες τους,
το αίμα  μας να πιούνε.

 

* Το 2015 έλαβε το 3ο βραβείο, του 4ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ για το ποίημα: «Πέντε Δάκρυα»

ΦΟΒΟΣ * /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Λέω πως ζω

κι όταν με ρωτούν πως τα πάω

απαντώ

"σπίτι - δουλειά

δουλειά-σπίτι"

Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια

με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες

Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα

αποφεύγω τον σκύλο που μισώ

δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο

κατοικούν μέσα του Κέρβεροι

κι ένας Προκρούστης

που θέλει δουλειά.

Αν του την δώσω τι θα λέω

όταν με ρωτούν αν ζω;

Ζω σπίτι;

*Το παραπάνω ποίημα έλαβε το Α΄Βραβείο στην κατηγορία :

(ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ) ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

του ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014"

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 
Οι Έλληνες στρατιωτικοί, όταν πρωί ξυπνήσουν
βλέπουν ψηλά στον ουρανό, μιλούν για τ΄ όνειρά τους.
Αναζητούν κάποιον θεό, λίγο να του μιλήσουν.
Ισιώνουν με το χέρι τους τα λιγοστά μαλλιά τους.
 
Από τα ξημερώματα στη στάση περιμένουν
μαζί με συναδέλφους τους, το stayr να περάσει.
Οι χαρακτήρες τους, σαν κούτσουρα σκληραίνουν
και το χακί που φόρεσαν στο χθες θα τους γεράσει.
 
Μες στα στρατόπεδα σκυφτοί μετρούν τα βήματά τους.
Φορούν σταυρό στο στήθος τους, στους ώμους η πατρίδα!
Κάπου εκεί σε μια γωνιά κάθονται τα μικρά τους.  
Στα μάτια τους γεννήματα:  λυγμός και καταιγίδα!
 
Σαν φεύγουν από τη ζωή, σημαία τους σκεπάζει.
Κάποιοι μιλούν για ήρωες που χάθηκαν και πάνε.
Μα στο μετά η φήμη τους από μια τρύπα μπάζει,
ριπές από αυτόματα που κλαίν΄ κι αχολογάνε!
 
 

Στο μισό του δρόμου το τέλος αργεί ακόμη */ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 
 

 
1.        
 
Στο μικρό δωμάτιο,
μέτρησε τέσσερις
άσπρους τοίχους.
Ψηλά ο ουρανός.
«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.
Τους έβαψε γαλάζιους
και πνίγηκε στη θάλασσα.
 
2.        
 
Στο σκονισμένο κομοδίνο
είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.
Με χάλκινες ζωγραφιές.
               Σε κλουβί,
μικρά πουλιά
είχαν τα φτερά της.
Το ίδιο βράδυ
πέταξαν μακριά.
 
3.        
 
Ήθελε πάντα
να περπατήσει
κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,
με μια ομπρέλα να γέρνει
στον κυρτό της ώμο.
Κάποια ημέρα
έβρεχε πολύ
από το χάραμα,
πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,
την έβαλε με προσοχή στον ώμο,
η βροχή σταμάτησε ευθύς.
 
4.        
 
Η δουλειά που είχε
δεν τον ευχαριστούσε απόλυτα.
Κρύφτηκε με επιμέλεια
πίσω από τη φράση: δόξα τω θεώ
που έχω δουλειά.
«Αυτονόητο»,
μονολόγησε,
και συνέχισε να μαζεύει
τα σκουπίδια του Δήμου.
Κάπου – κάπου κοίταζε
τον κόσμο που περνούσε
βαδίζοντας
στην κορυφογραμμή των βλεφάρων.
 
 
5.        
 
Το είχε αποφασίσει από βραδύς.
Μόλις ξημερώσει θα συγυρίσει
το σπίτι.
Σηκώθηκε,
ήπιε κρύο καφέ,
έκανε ζεστό μπάνιο,
έβαψε είκοσι νύχια,
είδε τηλεόραση,
ντύθηκε αργά,
βγήκε έξω στην πόλη.
Συγύρισε τον εαυτό της,
δεν ήθελε να λερωθεί.
 

*το 2014 Έλαβε το 2ο Βραβείο του 3ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ «Στο μισό του δρόμου το τέλος αργεί ακόμη»

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 

Α΄ Έπαινος στον Ποιητικό Διαγωνισμό της ¨Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού" το 2014. 

Αυτό το ποίημα η Ποιήτρια και μεταφράστρια κα Τσορού Παναγιώτα το απόδωσε στη Γαλλική Γλώσσα. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

Με το μολύβι σβήνει ένα φως.

Έρχεται θάνατος

και σε τυλίγει σαν ένα πελώριο δένδρο με κίτρινα φύλλα.

Δεν στοχάζεται πλην των άλλων

που θα φωνάξουν με δύναμη

και θα πούνε: Αθάνατος

καθώς ένα μικρός λεμονανθός θα σβήνει.

Είναι ο Χειμώνας που λιώνει στην ζωή,

κι ανθίζει η Άνοιξη.

Η προσμονή σέρνεται με το φίδι

ανάμεσα στους στίχους του ευαγγελίου.

Είναι το ίδιο φίδι που μας έδωσε την ζωή να την ζήσουμε

και εάν προλάβουμε να ρωτήσουμε λέμε: την ζήσαμε;

Κι εσύ ζήτησες για μαξιλάρι το μπράτσο μου

και μέσα στο στρατσόχαρτο το όνειρο σου

σύννεφο να στάζει.

Η κραυγή σου πορεύεται

καθώς το ατσάλι σπάει την σιωπή

και το μαύρο την γεύεται.

Το μάτι μου κλείνει σαν πόρτα

Σαν παραθύρι με πόμολο μια πένα

Κι απλώνεται στις λιάστρες να το ξεράνει ο άνεμος.

Μέσα στο μέτρο σκάλισες την καμαρούλα σου

σε διάφανο βάζο η στάχτη κι ένα γαρύφαλλο

στην κεφαλή.

Τότε δεν μπορείς να αποφύγεις τον μέλλοντα.

Ναυαγός στη γραμμή του θανάτου.

Μ΄ ένα μολύβι κουπί ως που να φτάσεις;

***

DESCRIPTION D'UNE MORT

Le crayon efface une lumière . 

La mort arrive 

et elle t’enveloppe comme un arbre énorme 

avec des feuilles mortes. 

Il ne médite pas excepté des autres 

qu’ils crieront en force 

et ils disent :Immortel 

de même qu'un petit citronnier va mourir. 

C'est l'hiver qui fond le printemps 

et le printemps fleurit.

L'expectative rampe avec le serpent 

entre les lignes d'évangile. 

C'est le serpent pareil qui nous a donné 

la vie pour la vivre

et si nous avons le temps à demander, 

nous disons :Est ce que nous l'avons vécue?

Et toi, tu as demandé mon bras pour d'oreiller

et ton rêve dans le papier d'emballage 

comme un nuage qui goutte. 

Et ton cri est en marche 

lorsque l'acier casse le silence 

et le noir le goûte. 

Mon oeil ferme comme une porte. 

Comme une fenêtre qui a une poignée comme une plume .

Et elle s'allonge aux beaux jours 

pour que le vent l'ait séchée. 

Dans la mesure tu as sculpté ta petite chambre 

sur une vase transparente ou cendre 

et un oeillet à la tête. 

Alors tu ne peux pas éviter le futur. 

Naufragé à la ligne de la mort.

Par un crayon comme rame jusqu'à que tu arrives.  

Traduction : Tsorou Panayiota ( Julie Tsorou).

Γνωστοί - άγνωστοι βρωμίζουν την πόλη της Λάρνακας /Δημήτριος Γκόγκας

   

Εδώ και μήνες, μην πω τα τελευταία δύο χρόνια, οι πολίτες της Λάρνακας γινόμαστε μάρτυρες της προσπάθειας μιας μικρής (εικάζω νεαρών) ομάδας, που συνειδητά βρωμίζουν δημόσιους χώρους. Δηλαδή, κυκλοφορούν τις νυχτερινές ώρες, πιστεύοντας ότι είναι αθέατοι και χρησιμοποιώντας σπρέυ και πιθανόν άλλα μέσα, βάφουν τοίχους, κιβώτια της ΑΗΚ, της Ύδρευσης, τοίχους σχολείων, μεσότοιχους πολυκατοικιών, τοίχους στην παραλιακή, σπάνε υαλοπίνακες, και γενικότερα προκαλούν φθορές που καλούνται ξανά και ξανά να πληρώσουμε οι φορολογούμενοι πολίτες. 

 

 

Δεν γνωρίζω, εάν έχει γίνει κάποια ουσιαστική προσπάθεια από την Αστυνομία, τον Δήμο ή της Νομαρχιακή Διοίκηση, να εντοπισθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι των βαναδαλισμών, αλλά θεωρώ ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πιστεύω πως κάποιες κάμερες ιδιωτών θα έχουν καταγράψει τη δράση τους. Δεν μπορεί να δρούνε ανενόχλητοι και να πιστεύουν ότι είναι υπεράνω νόμων και υποχρεώσεων. 

   Όπως θα δείτε παρακάτω σε τοίχο της οδού Φανερωμένης, πληρίον της ομώνυμης Εκκλησίας, υπέγραψαν ως ΚΙΡΙΝΟΠΡΑΣΙΝΗ ΑΛΗΤΕΙΑ. Κάνοντας, απλούς συνειρμούς, ως πολίτης της Λάρνακας που ενίσταμαι σε τέτοιου είδους δράσεις, θεωρώ πως αυτή η ομάδα πρόσκειται φιλικά προς συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί (ΠΡΑΣΙΝΟ +ΚΙΤΡΙΝΟ) μας κατευθύνουν. 

   

Προσωπικά, έχοντας εμπιστοσύνη στην Αστυνομία της πόλης, θεωρώ πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να εκλείψει αυτό το φαινόμενο από την Λάρνακα και να επανέλθουν οι χώροι στην ωραία πρότερη κατάσταση. 

250.000 χιλιάδες καταγγελίες οδηγών στην Κύπρο για παραβιάσεις τροχαίας κίνησης και μια πρόταση που δεν θα εφαρμοστεί ποτέ!

 

250.000 χιλιάδες καταγγελίες οδηγών στην Κύπρο για παραβιάσεις τροχαίας κίνησης... αναμένουν να... πληρωθούν. Οι πλείστες των 300 ευρώ.

Κανείς ιθύνων νους (Αστυνομία, Βουλή, Κυβέρνηση, Δημοτική Αρχή) δεν συζητά ότι το μέτρο της τοποθέτησης καμερών σε σημεία όπου δεν έχουν γίνει ατυχήματα, δεν μειώνει τα ...ατυχήματα. Οι κάμερες τοποθετήθηκαν στις διασταυρώσεις δρόμων κυρίως και καταγράφουν μόνο την παραβίαση της άσπρης γραμμής. Καταγράφουν συνήθως τους ανυποψίαστους οδηγούς πολίτες.

Δεν καταγράφουν καμιά άλλη παραβίαση. Πχ μη τοποθέτηση της ζώνης ασφαλείας ...

Οι στατιστικές δείχνουν ότι το 95% των τροχαίων ατυχημάτων δεν λαμβάνουν χώρα στα φώτα τροχαίας...οπότε κατανοεί ο καθένας ότι το μέτρο είναι εισπρακτικό. Φυσικά υπάρχουν προβλήματα στην είσπραξη των χρημάτων καθώς το σύνολο των παραβατών αρνούνται να λάβουν τις κλήσεις. Είναι φυσικό....ποιος μπορεί να πληρώσει χαράτσι 300 ευρώ πλην κυβερνητικών υπαλλήλων;

Η αστυνομία δηλώνει ότι εάν σε κάποιο χρονικό διάστημα δεν πληρωθούν τότε θα γίνει ποινικός φάκελος και θα σταλεί στα δικαστήρια. Η έρμη δικαιοσύνη δεν προλαβαίνει να εκδικάσει τα πολύ σοβαρά σκεφτείτε να φορτωθεί ποινικές υποθέσεις της τάξεων των 250000 σε αριθμό. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

Στην αγαπημένη Κύπρο δεν βαριέσαι ποτέ!

Εν το μεταξύ δεν έχουν μειωθεί διόλου τα τροχαία ατυχήματα. Είμαστε μια μικρή χώρα και κάθε απώλεια μετράει αλλά μάλλον μετρούν πιο πολύ τα ...χρήματα!

Η πρόταση μου που θα λάβουν σοβαρότατα οι υπεύθυνοι και που δεν θα υλοποιηθεί ποτέ!

α. Κατάργηση του υφιστάμενου συστήματος φωτοεπισήμανσης και καταγραφής παραβατών!

β. Διακανονισμός με ελάχιστη καταβολή για πληρωμή της κάθε καταγγελίας με το ποσό των 50 ευρώ.  «το μη χείρον βέλτιστον»

γ. Τοποθέτηση καμερών για καταγραφή παραβατών στα σημεία που αποδεδειγμένα έχουν σημειωθεί τροχαία ατυχήματα. Εδώ θα πρέπει να αναλυθούν τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία που έχει η τροχαία κίνηση της Κυπριακής Αστυνομίας.

δ. Καταγραφή όλων των παραβάσεων από τις κάμερες όπου και εάν είναι τοποθετημένες. ( μη χρήση ζώνης, χρήση κινητού τηλεφώνου, παιδί χωρίς ζώνη κτλ) 

ε. Ορισμός χρηματικής ποινής στο 5-10% του μηνιαίου μισθού του παραβάτη.

στ. Πληρωμή μέσω των φορολογικών δηλώσεων!

ζ. Εάν απαιτείται απόφαση υπουργού ή νομοθετική πράξη ας γίνει!