* έπαινος στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό/2018 του ΕΠΟΚ
Σελίδες
- Αρχική σελίδα
- Δημήτριος Γκόγκας (βιογραφικό σημείωμα)
- ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ
- «16 αριθμοί και 24 γράμματα» / Β΄Μέρος
- «16 αριθμοί και 24 γράμματα» / Α΄Μέρος
- Δέκα [10] μικρά ταξίδια
- Ξέρω ένα Τόπο / Α΄
- Ξέρω ένα Τόπο / Β΄
- Ξέρω ένα Τόπο / Γ΄
- Ξέρω ένα Τόπο / Δ΄
- Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό / Α΄μέρος
- Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό / Β΄μέρος
- Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό / Γ΄μέρος
- Ωράρια Επιστροφών / Α΄μέρος
- Ωράρια Επιστροφών / Β΄μέρος
- Ωράρια Επιστροφών / Γ΄μέρος
- Ωράρια Επιστροφών / Δ΄ μέρος
- Κάμπος μιας Νιότης (απόσπασμα)
- Σημείο Συνάντησης [Δ.Γκόγκας/Ρ.Τριανταφύλλου]
- Απανθίσματα [Δ.Γκόγκας/Ρ.Τριανταφύλλου/Χ.Γαλιάνδρα]
- Ταξίδια Πολύτιμα του Νου[Δ.Γκόγκας, Σ.Σκουλίκα, Α.Βλαχιώτης, Ε. Δράτσελος],
- 199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1 (αφιέρωμα στην Ελληνική Επανάσταση του 1821)
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2022
Κυριακή 20 Μαρτίου 2022
Σαν την Πατρίδα* / Δημήτριος Γκόγκας
Σαν την πατρίδα δεν αγάπησα στη ζήση.
Πάντα ο νους μου, γυροφέρνει κατά εκεί.
Στη ξενιτειά μου, κάποια μνήμη θα με ντύσει.
Που στης καρδιάς μου, τα δωμάτια κατοικεί.
μες στην αυλή που έζησα, ξανά να ζήσω.
Και μια κουβέντα, στερνή κουβέντα.
Από τα χείλη σου αν βγει,
με πάθος θα φιλήσω!
Λόφοι θανάτου για κρυφτό και γλυτωμό.
Όταν πονάω δεν ακούγεται η φωνή μου.
Εδώ στα ξένα, τη ψυχή διχοτομώ.
την κάψα απ΄ τα χείλη σου ν΄ αγγίσω.
Στου πατρικού μου μια γιορτή
μ΄ ένα αλλιώτικο κρασί
και την ψυχή θ΄ αφήσω!
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2022
Η Μαργαρίτα της Ροδιάς του Δημητρίου Γκόγκα
φύτρωσε μια Μαργαρίτα.
Μεγαλώνει στη σκιά
κι όλοι την φωνάζουν κοίτα:
Πάντα νέους κόσμους χτίζει.
Και κεντάμε στη καρδιά μας,
ρόδια από τη Ροδιά μας.»
Πανωφόρι στη βροχή.
Κι όταν κάποιος την γητεύει,
στην αγάπη τον μπερδεύει.
«μ΄ αγαπάει, δεν μ΄αγαπάει».
Ένας σπόρος θα ριζώσει
και τον κόσμο θα μελώσει.
πέταξε τα νυχτικά.
Να ο ήλιος μας φουντώνει,
το λουλούδια μαραζώνει!
Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021
Όνειρο / Δημήτριος Γκόγκας
Τ΄ αλμυρό σου δάκρυ,
κάθε Κυριακή,
έσταζε σα μέλι,
πεύκου στη ψυχή.
πάν΄ στα χείλη σου.
Σβήνω σαν τον ήλιο,
μες στο δείλι σου.
κι άσε να χαϊδέψω τα μαλλάκια σου.
Κι όλη η ζωή μας, κάπου μόνη της,
πάγωσε και λιώνει στο σεντόνι της
δίχως διαδρομή,
το κρατάω στο χέρι,
το κρατάς και συ.
ίχνη πριν χαθεί
και στους πειρασμούς μας
την ανάσταση.
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2021
Άσμα Σατυρικό και εύπεπτο για τα πεπραγμένα επί του νησιού της Αφροδίτης [ο ποιητής μπροστά στο χρέος του: που σημαίνει παναγιά βοήθα]
Το μεγαλύτερο καλό που έχω κάνει,
είναι που έπεισα τον χάρο να πεθάνει.
Πολύ το χάρηκαν οι γέροι κι οι γριές,
οι αγγλοκυπραίες* κι όλες οι αλλοδαπές.
μα γω τους είπα πως πονάει λίγο η μέση.
Θα αγοράσουμε μου λάλουν* μαλακά
μαξιλαράκια, να απλώνεις τα πλευρά.
ανάμεσα στις κότες τον ωραίο.
Κι όσα φιλάκια θα μου δίνουν στα κλεφτά,
τα κόβω ξύλα να ανάψει η λαμπρατζιά. *
θα ψήνω ποιήματα επάνω στις φουκούδες,*
θα παίζω βόλους και λίγο καζαντί. *
Δάφνες στο στόμα να αρχίσουν στοχασμοί.
θα βάλει ο Δήμαρχος σειρήνες να βαρούνε.*
Μπροστά στις θέσεις θα καθίσουν βουλευτές
και της πατρίδας μας οι ελευθερωτές.
θα τραγουδούν οι χορωδίες ποιηματάκια,
που κάποιοι δύσμοιροι τα έγραψαν για μας.
Μα που να πάεις μακριά και η Ελλάς.
γιατί δραπέτευσα κι απ΄ το φρενοκομείο.
Συν-ποιητές με υποκρισία προφανώς,
θα λένε γίναμε ρεζίλι διεθνώς.
ρίχνουνε λάδι, την πατρίδα στο τηγάνι.
Κάποια στιγμή η εξουσία θα με βρει.
Προς τα πού πέφτει βρε κουμπάρε* το Μαρί;*
θα μ΄ οδηγήσουνε δεμένο Αθαλάσσα. *
Ο Αρχηγός νομίζω τόνισε κι αυτό:
Να μη φωνάζω, να μην βρίζω υπουργό.
κυρίαρχε λαέ μου είσαι ένα ρεμάλι.
Πολλοί δεν είμαστε, μα είμεθα και μόνοι,
βγάλτε ένα διάταγμα να γίνουν όλα χιόνι!*
πως μια στα γρήγορα ποτέ δεν τους κουράζει.
Και συ τολμάς, ν΄ απαγορεύεις ευθαρσώς,
να σταματήσει να δουλεύει ο αυνανισμός.
από τα γέλια δεν προφταίνω πια να κλαίω.
Φίλοι μου είπανε πως έγινα θρασύς,
παρήγγειλε μου διαβατήριο* στιγμής.
θα ήθελα να λέγεται κανένας.
Γιατί οι μνήμες που ξυπνά με εξοργίζουν
κι οι εξουσίες την ψυχή μου την μαυρίζουν.
ο χάροντας να ζήσει, μην πεθάνει.
Κι οι ποιητές όλου του κόσμου ας συνταχθούμε
και με τον χάροντα να πα να ……αγαπηθούμε!
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ:
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021
Αι δημητριάτικο λουλούδι / Δημήτριος Γκόγκας
δροσοσταλιές τα δάκρυά σου.
Τα όνειρά σου που χαθήκαν,
ειν΄ και δικά μου.
Σε μύρωσαν στην αγκαλιά μου
και σου χαρίσανε τον κόσμο.
Αχνοφεγγιά μου.
με συντροφεύουνε οι λύπες.
Μα όταν είσαι στο πλευρό μου,
κρέμεσαι χάντρα στο λαιμό μου.
Κάφτρα και φως του έρωτά μου.
Κι όσα μαζί σου έχω ζήσει.
Αυγή και Δύση.
τ΄ Οκτώβρη μήνα είσαι χνούδι.
Γέρνεις στο στήθος, Με κατέχεις.
Αιώνια μ΄ έχεις!
Τρίτη 27 Ιουλίου 2021
Στρατιώτης στα χαρακώματα...του Δημητρίου Γκόγκα
Όταν κράδαινε το
όπλο ψηλά, ως στρατιώτης τυφλών,
έμοιαζαν τα
χαρακώματα, σαν φωλιές αετών.
Κάρφωνε στα
μάτια δοκούς κι ένιωθε τη βροχή.
Φύτευε στη γη
του σκορπιούς, άνθιζαν οι σταυροί.
Τι κι αν φώναζε
δεξιά ο ληστής,
πως ο αθώος
ήτανε ποιητής,
κάποιος γύπας
μέσ΄ από την βρωμιά,
τσιμπολόγαγε
τα σωθικά.
Κι έτσι πέρασαν
οι χρόνοι του,
στη διαθήκη τους
οι πόνοι του.
Πιο γλυκείς οι
σφαίρες του αλλά,
πάλι το όπλο του ψηλά το κρατά.
Όταν γυάλιζε
το ξίφος κρυφά, σαν συλλέκτης ψυχών,
έπεφταν δάκρυα
του κόσμου πικρά, στα σώματα των νεκρών.
Δίκαζαν τους αθώους
σοφά, σε πελάγων σπηλιές.
Άσπρα κύματα
τα μνήματα, κι οι ευθύνες λειψές.
Τι κι αν έκραζε
ο άλλος ληστής,
ζήτημα
υποταγής.
Των Αργείων
χάθηκαν οι φωνές,
στις χρυσές
αμμουδιές.
Κι έγινε το
βόλι σιωπή,
στου θαλάμου
του κλειστή διαδρομή.
Πέφτει
κλαίγοντας στη λασπουριά,
νέκρωσε τον η
ελευθεριά.
Τρίτη 15 Ιουνίου 2021
Δύο [2] στιχουργήματα / Δημήτριος Γκόγκας
[1]
Πέφτει το
σκοτάδι κι οι σκιές
τριγυρνούν μέσα
στην καταιγίδα.
Μελαγχολικές οι
Κυριακές,
τη Δευτέρα λες
πως «δεν σε είδα»
Στους γκρεμούς
φωλιάζουν οι κραυγές.
Χιόνι πέφτει
μα δεν τους σκεπάζει.
Ανοικτές τα
βράδια οι γραμμές
Μια πληγή στο
χρόνο μας τρομάζει!
Πήρανε τα
όνειρα φωτιά.
Μ΄ άρματα οι
τσέτες στις γωνίες.
Πόνος, λύπες
κι άγρια θωριά.
Λύτρωση ζητούν
οι αμαρτίες.
Κι έρχεσαι εσύ
μ΄ ένα σπαθί,
νυφικό
σκισμένο σε βιτρίνα,
κόκκινη
βαμμένη η ψυχή,
μ΄ ότι, σ΄ έχει
μείνει λες «ξεκίνα»
Δάκρυα
σφουγγίζονται στη γη.
Οι αυτόχθονες
σε τραγωδία.
Κάθε που μιλούν
πολιτικοί.
Αποτυχημένη
συναυλία.
[2]
Περιπλανιέμαι
μες στη ποίηση κι αρνιέμαι,
πως μ΄ έχουν
αγαπήσει στη ζωή.
Στα καφενεία
στο κρασί γεννιέμαι,
στο χάος ταξιδεύει η ψυχή.
Μες στους καπνούς
πλανιέται τ΄ άδειο βλέμμα.
Το χθες
απομακρύνεται διαρκώς.
Ο ποιητής με
τα κεριά στο ψέμα
πνιγμένος και
τα τείχη του εμπρός.
Περιπλανιέμαι
μες στον κόσμο και κρατιέμαι,
με νάρθηκες μη
πέσω σε γκρεμό.
Τυφλός μες στο
σκοτάδι συλλογιέμαι.
Σταυρώνουνε
τον ήλιο μου σβηστό.
Ρωτώ τους σοφούς
καθώς γερνάω,
πως γίνεται ο
κόσμος ξωτικό.
Κι αν άγαλμα,
το χέρι μου κουνάω
και τους παλιούς
μου φίλους χαιρετώ.
Παρασκευή 14 Μαΐου 2021
Γράμμα από τη νήσο Κάσο ... του Δημητρίου Γκόγκα
Σου γράφω γράμμα κατά τις δύο και το ραντίζω με δενδρολίβανο.