Όνειρο / Δημήτριος Γκόγκας

 

Τ΄ αλμυρό σου δάκρυ,
κάθε Κυριακή,
έσταζε σα μέλι,
πεύκου στη ψυχή.
 
Ξάνθυνε η αυγούλα
πάν΄ στα χείλη σου.
Σβήνω σαν τον ήλιο,
μες στο δείλι σου.
 
Κλείσε αγαπημένη τα ματάκια σου
κι άσε να χαϊδέψω τα μαλλάκια σου.
Κι όλη η ζωή μας, κάπου μόνη της,
πάγωσε και λιώνει στο σεντόνι της
 

Τ΄ άστρο, πεφταστέρι
δίχως διαδρομή,
το κρατάω στο χέρι,
το κρατάς και συ.
 
Ψάχνω στους καημούς μας
ίχνη πριν χαθεί
και στους πειρασμούς μας
την ανάσταση.