Αυλαία και πάμε : Μουσική Παράσταση: Ιδέα Μαέστρος Ανδρέας Γερολέμου / Κείμενα Δημήτριος Γκόγκας

Παράσταση:

Αυλαία

και πάμε

Διεύθυνση: Ανδρέας Γερολέμου/Μαέστρος

ΚΕΙΜΕΝΑ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ/ΠΟΙΗΤΗΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: ΣΤΡΑΤΟΥΛΑ ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΗ/ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Συμμετείχαν: Φωνητικό Σύνολο Δήμου Λάρνακας
Τραγουδιστές/ Ερμηνευτές/ Σολίστες: 
Χρύσω Δημήτρη, Έλενα Κώστα, Άννα Λοίζου, Κυριάκος Σιάλαρος, Χρύσω Μακρή
Σαντούρι: Ραφαηλία Σολωμού
Πιάνο: Έλενα Ιωάννου
Κρουστά: Μύρος Ευαγγελίδης
 Ακορνεόν:  Ιωάννα Γκερπεσιωτη

Τα τραγούδια και βίντεο από την παράσταση μπορείτε να ακούσετε πατώντας επί του συνδέσμου: https://www.facebook.com/groups/horodia/

Εισαγωγικό

    Tα τραγούδια του κόσμου,  

γεννιούνται από τους ανθρώπους,

από την φύση,

από την προσωπική, συλλογική πορεία μας

και ύστερα ξεκινούν το μακρινό του ταξίδι στο χρόνο.

    Κατέχουν το μυστικό της Αθανασίας

και λειτουργούν ως θαυματουργό ίαμα στην πολυκύμαντη ζωή, την ζωή μας.

Δημιουργούν μαζί μας,

χτίζουν μια άρρηκτη σχέση,

σχέση χαιρετισμού και από- χαιρετισμού.

    Μέσα από αυτή τη σχέση,

θα θυμηθούμε,

θα νοσταλγήσουμε,

θα αγκαλιάσουμε παλαιότερες μνήμες

και θα πατήσουμε πάνω σ΄ αυτές για να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Το άρωμά τους μοιράζεται καθημερινές και σχόλες, κόβεται ξανά και ξανά ως ευλογημένος άρτος ενός ευαγγελίου κι ύστερα αργοπεθαίνει γύρω μας, αργοπεθαίνει μέσα μας κι ανασταίνεται. Τούτο το άρωμα περιμένει η ψυχή μας κα ευφρανθεί…

     Κι αν μια παλιά Κινέζικη Παροιμία λέει πως «μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, εμείς θα προσπαθήσουμε να συνθέσουμε μια εικόνα,  αυτή της ζωής μας, προσφέροντας σαν κυριακάτικο γλυκό, νότες και λέξεις.

1.

Οι ήρωές μας, 

γεννήθηκαν, μεγάλωσαν,  

κάπου εδώ κοντά σε όλους μας,

στις νοτισμένες φυλλωσιές  μιας ιδιαίτερης πατρίδας.

Σε μια μικρή γωνιά,  με όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρίσματα

και γνωρίσματα των γειτονιών.

Με τις καλοσυνάτες μανάδες να φωνάζουν τα μικρά παιδιά τους,

αυτά να παίζουν συνεχώς και ακατάπαυστα στους δρόμους

και τις χωμάτινες αυλές,

τους χαμογελαστούς νοικοκυραίους να επιστρέφουν από τον κάματο της ημέρας,

τις άσπρες τριανταφυλλιές να φανερώνουν το χρώμα της ελπίδας και τα ζουμπούλια ανθισμένα  να μας χαμογελούν κάτω από τον ουρανό . Γνώριμες εικόνες στα μικρά μπαλκόνια και κάπου κάπου, γυναικείες φωνές από μικρές παρεξηγήσεις και ασήμαντες σκιές που δίνανε άλλη νότα στις ζωές τους.

      Μέσα λοιπόν, σε ένα σκηνικό ζωής γεννήθηκαν δυο ψυχές.

Μεγάλωσαν, έβγαλαν κλαδιά, καρπούς,

μικροί θεοί που φτερούγισαν και πέταξαν.

Δεν ήταν επιταγή που εξαργύρωναν,

δεν ήταν πικρό γραμμάτιο  του χρόνου,

ήταν και δική τους απόφαση η φυγή.

Μια φυγή που μόνο το άνοιγμα της αυλαίας θα μπορούσε να σας δείξει. Μια φυγή από τον κόσμο τους. Από τον κόσμο μας.

Ανοίξαμε λοιπόν την βουβή αυλαία και πάμε ένα βήμα μπροστά. Να φωνάξουμε.

Ανοίξαμε την αυλαία της ψυχής μας και ταπεινά σας περιμέναμε, όπως η μάνα το παιδί της, όπως η γιαγιά τα εγγόνια της να σας τραγουδήσουμε και να ευφρανθούμε αντάμα.

Αυλαία και… πάμε λοιπόν!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ

2.

     Στάθηκε με σεβασμό στο τέλος της ιστορίας τους.

Δεν ήθελε να ακούει τις λέξεις υπομονή, θα περάσουμε. Δεν ήθελε να λέγεται μετανάστης. Όμως για την αγάπη τους,  δέχτηκε και χρίστηκε  μετανάστης σε άλλη γη, σε άλλο τόπο.

Πληγωμένος πρόσφυγας στην ακοίμητη αγάπη και στον αθάνατο έρωτα.

Άφησε ξωπίσω τις βρεγμένες εικόνες του, τη μορφή της

Πήρε μαζί του ζωντανές τις αναμνήσεις και τις μνήμες.

Τώρα της έπιασε στοργικά το γαριασμένο χέρι της.

Οι  ρυτίδες γιομάτες σκουριά την πρόδιδαν.

Μεγάλωσαν,  κι από μικρά αυλάκια, γίνανε ορμητικοί χείμαρροι και μεγάλα ποτάμια.

Μην φοβάσαι αγαπημένη μου.

Πριν πούμε το ποθητό τραγούδι μας, να φωνάξουμε πως δεν φοβόμαστε.

Αυτοί πρέπει να φοβούνται.  Οι χρόνοι, οι μήνες, οι μέρες.

Όσο υπάρχει ανίερος φόβος υπάρχει και κακός θάνατος.

Ας υψωθούμε στον γαλάζιο ουρανό που αγαπήσαμε

Ας ανοίξουμε την αυλόπορτα, ας γιορτάσουμε

Ας γκρεμίσουμε την υψικάμινο που καίει τα φτερά μας

Ας γεμίσουμε τα ισχνά κορμιά μας, με ήρεμη θάλασσα κι απάνεμη ευλογία

Να το ευλογημένο κυκλάμινο

Κοντά μας  το άσπιλο θυσιαστήριο

Ιδού η ευχή του κόσμου

Η αγάπη μας.

Κοιμήσου αγαπημένη μου, Κοιμήσου Περσεφόνη

Ακούγεται το τραγούδι : ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΕΡΣΕΦΩΝΗ

  3.

   Λίγο πριν , είχε βγει από τα στεγνά του χείλη ένας πικρός αναστεναγμός.

Αχ η μικρή αγαπημένη του!!!

Πώς να την προστατεύσει!

Πώς να υψώσει τείχη στους ανέμους που έρχονται

από τόσο μακριά και σκορπίζουν τους χαμούς τους τόσο κοντά.

Πώς να της γίνει η άρνηση του μη και του όχι,

πώς να είναι το …δεν πρέπει,

πώς να γίνει το απαγορεύεται…

Με τι να κλείσει τις χαραμάδες του σπιτιού τους;

με τον ιδρώτα,

το δάκρυ,

το γάλα,

με τη  βροχή….

Και τη νιφάδα;

    Στο κρυφό τους περιγιάλι,

όπου έσμιγαν τα χείλη τους ο θνητός ποταμός και η θάλασσα, σύχναζαν ανηλεείς φουρτούνες και χρόνιοι αέρηδες,

ασθένειες της ανθρώπινης μνήμης.

Πώς να αποφύγεις τον χρόνο μέλλοντα στη γραμμή του θανάτου;

Γι αυτό:  Μικρή αγαπημένη,

στο πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μη κατεβείς!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΣΤΟ ΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ

4.

Κι ήρθε μια μέρα διαύγεια, η ομορφότερη του κόσμου,

η μέρα της αθανασίας, της μητέρας γέννησης,

η μέρα της μήτρας,

όπου ο ανθρώπινος ανθός εγκυμονώντας,

άνοιξε και σκόρπισε το νέο του άρωμα στη πλάση.

Γέμισαν οι αγκαλιές χαμόγελα,

τα στήθη της φούσκωσαν από αγάπη και ζούληξε μέσα τους το πρόσωπό της.

Κέντησε με τη προσευχή της ένα γαλάζιο φυλακτό,

φίλησε με περίσσιο πάθος και ευγνωμοσύνη τη Μεγαλόχαρη

και της δόθηκε απλόχερα μια ατελείωτη ευτυχία.

Έλα, του είπε αγαπημένε.

Έλα, της είπε καλή μου.

Έλα να γευτούμε τα μελλούμενα,

τα όνειρα που γέννησαν  ξανά και ξανά την ελπίδα.

Έλα!!!

Πάλι να φιλήσουμε τα ρόδινα μάγουλα, της μάνας γης και του κόσμου όλου,

να μυρίσουμε το πρώτο φως της αυγής, το μινόρε της. 

Ακούγεται το τραγούδι : ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

5.

Κι αφού μεγάλωναν χέρι- χέρι,

με το λιγοστό ψωμί πάνω στο ξύλινο τραπέζι,

ήρθε και κείνος ο απρόσκλητος χρόνος που πήρε μακριά το μισό.

Πότε πιο κοντά, μα μακριά,

πότε πιο μακριά,  μακρύτερα από τα συρματοφραγμένα σύνορα,

όπου το φως των ματιών δεν φτάνει ολάκερο και μήτε μια ακτίνα βελόνα κεντά το κορμί κάποιας πλάσης, σε κείνο το όριο στάθηκε κι οι σκέψεις έγιναν θηλιές, επικίνδυνα παιχνίδια στις σχέσεις τους.

Τώρα η βροχή ραντίζει με πίκρα τη ζωή

και τα σώματα αναζητούν ανάμεσα

στην σκληρή καθημερινότητα τις αιτίες.

Ψάχνουν απεγνωσμένα αφορμές

μέσα στους μήνες που πέρασαν, τις τσακισμένες πιέτες,

τους ατσαλάκωτους γιακάδες

και τους υδρατμούς που γιομίζουν τα σκοτεινά δωμάτια.

Κουρνιαχτοί κρύβουν τις αγάπες και τους έρωτες

ποδοπατούν τις συνεχείς συγνώμες,

τις σαβανώνουν και ως  ανήμπορες

δεν μπορούν να σώσουν ότι επιτέλους σώνεται, από τη δίνη της ζωής τους.

Το σίδερο μ΄ ατμό, ξεχάστηκε,

αφέθηκε ένα Σαββατιάτικο απόγευμα στη χαλασμένη πρίζα.

Κι έτσι,  αντί ν΄ ανάψουν τα κίτρινα φώτα,

άναψαν κόκκινες δάδες στις καρδιές τους!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΣΙΔΕΡΟ ΜΕ ΑΤΜΟ

6.

Όταν η νύχτα μεγάλωνε και νύχτωνε γρήγορα,

ερχόταν στη θύμηση,

ως άγγελος εξ ουρανού,

του αγνοούμενου αδελφού η χαρακωμένη μορφή.

Πίσω από τις βαριές κουρτίνες κρύβονταν η σιωπή να μην την αγγίξει η ήλιος και βγάλει φωνή.

Κλειδωμένος μέσα στο σαβανωμένο δωμάτιο,

αφουγκραζότανε τους μακρινούς ήχους του πολέμου,

τις ασυγκράτητες ιαχές των πολεμιστών,

τις κλαγγές των όπλων

και η σιωπή έπαιρνε δύναμη από τους χαμούς,

τους ξαφνικούς θανάτους,

τις παράπλευρες απώλειες,

τα χαμένα χαμόγελα,

τα αναφιλητά που βάραιναν τα στήθη των γυναικών

όπου φώλιαζαν χελιδόνια και ένα - ένα πετούσαν ψηλά,

μαζί με τον ποιητή. 

Μαζί του στη πρώτη γραμμή,

στη γραμμή του θανάτου

και της Ανάστασης μαζί!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

7.

Αγκάλιασε την τελευταία της πνοή σαν να είναι η πρώτη.

Έπεσε μέσα στη στέρεα φυλακή που του έφερε ο χαμός της.

Πόση άγρια λευτεριά είναι η ξεκούραση του θανάτου.

Μέσα από το στέρνο του έβγαλε ένα γιασεμί,

το εναπόθεσε στο κρύο στήθος της,

να μοσχοβολά η άλλη γη,

να αρωματίσουν τ΄ άστρα.

Ξέρει πως αύριο θα αρχίσει και πάλι να ζει

την μικρή πικρή του καθημερινότητα.

Γιατί πρέπει να ζήσει

Γι αυτόν, για τη ζωή

Ξέρει πως αύριο θ΄ αρχίσει και πάλι να δυσκολεύεται

προπάντων με τις αγαπημένες απουσίες.

Σήμερα όμως…

Καθώς η βροχή γδέρνει το σαρκίο και λούζει το πόνο του,

θέλει να βηματίσει,

μέχρι το κοιμητήριο,

μέχρι τον τελευταίο σταθμό του ερωτά του.

Η διαδρομή μέχρι την αγαπημένη του,

ένα μικρό κουραστικό ταξίδι μέσα στη βροχή.

Σφιχταγκαλιάζει τις σταγόνες που τον λούζουν και τραγουδά:

Βγαίνω στη βροχή

μόνο αυτή σου μοιάζει

μάνα που αγκαλιάζει

ό,τι όμορφο ξεχνώ…

Ακούγεται το τραγούδι: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

8.

Θυμήθηκε και πάλι…

Μέσα στη πνιγηρή σιγαλιά της νύχτας,

για να μοιράσει την αγάπη του κάθισε αργά,

την ώρα που απ΄τον ουρανό δεκάδες χρώματα

βάφανε τις στέγες των σπιτιών μας

και νυχτολούλουδα ανοίγανε στους δρόμους μας

και της έγραψε τρία ποιήματα.

Γοητευμένος από τη ζωή

και τη θάλασσα,

Νικώντας τους φόβους του.

Μια θάλασσα που λείπει

όπως η παρουσία σου,

είναι μια θάλασσα,

η αυλή που γεννήθηκα.

Οι ευχές μου, νησιά ακατοίκητα.

Ζωή είναι ότι ζύμωσες

και πρόσφερες στους άλλους

θάνατος είναι ότι δεν έδωσες

ενώ μπορούσες,

στο τραπέζι της Κυριακής.

Κι έτσι γλυκιά μου

γύρε το κεφάλι

στο στήθος.

Άκου

την καρδιά που ακουμπά,

στα βράχια των πνευμόνων.

Μην φοβηθείς να πέσεις στις λάμες τους. 

Ο Ποιητής του Κόσμου, ο ήρωας μας ξεχάστηκε

και κούρνιασε στα κλαδιά ενός δένδρου,  

λησμόνησε να της γράψει ένα ποίημα

για τα… πουλιά στα χίλια χρώματα.

Ακούγεται το τραγούδι : Πουλιά στα χίλια χρώματα

9.

Κι ένα βράδυ που το φεγγάρι σβόλιασε,

μια μέρα που ο ήλιος θάμπωσε,

φάνηκε από το στενό μονοπάτι ο καβαλάρης με το άσπρο άλογο,

το βασιλόπουλο του κόσμου,

πιο όμορφο από τον ήλιο,

πιο λαμπερό από της νύχτας το φεγγάρι.

Ξωπίσω του,  οι τρεις μάγοι με την σμύρνα, το λίβανο και το χρυσάφι

και οι υποσχέσεις για τα αρραβωνιάσματα,

τα παντρολογήματα για μια ζωή ολάκερη.

Μακριά στα βάθη

Μάνα καλή μου μάνα που έφυγες

Πατέρα αγαπημένε

Μ΄ αυτά τα λίγα και τα ελάχιστα του λόγου αφήστε με να ζήσω

Δώστε την ευχή που μου δωρίσατε για να έχω στη ζωή μου

Μια φλόγα να καίει στην καρδιά μου και να σας αγαπώ

Νερό να ξεδιψούν τα ζώα και οι άνθρωποι στον κόσμο

Ψωμί, λίγο ψωμί να γεμίσει το τραπέζι!!!

Κι εσύ ξένε, αγαπημένε, 

που μου φέρνεις το κόσμο στα πόδια μου,

Ανέκραξε η κόρη : Ποιο είναι τ΄ όνομά σου;

Βλέπεις,

ούτε που ρώτησα!!!

Ακούγεται το τραγούδι : ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΑ

10.

Επέστρεψε από το μισό του χρόνου κι άπλωσε μπροστά του ότι απόμεινε από τις μάχες που έδωσε.

Ο αιώνιος έρωτας χαμένος σε μια απόμερη, απάγκια σπηλιά.

Το σπήλαιο.

Έτσι την είχαν ονομάσει.

Μια εσοχή σε απόκρημνα βράχια.

Όταν χώνονταν μέσα,

σαν τυφλοπόντικες να ανακαλύψουν τον άλλο κόσμο

και τα κορμιά τους,

από την χαραμάδα της ξερολιθιάς,

έμπαινε κρυφά μια ηλιαχτίδα,

ένας μικρός ήλιος κι έφεγγε όπως το μικρό λυχνάρι τις νύχτες.

Ψηλάφιζαν τους καταπράσινους λόφους και τα βουνά,

τα εφηβικά χαμόγελα και τις μικρές ανησυχίες,

σκάλιζαν τα όνειρα τους, τα ονόματα,

τσιμπούσαν τα γέλια και τα κλάματα,

λειτουργούσαν ως ιερείς και ιέρειες στα κρυφά τους μονοπάτια και στις δικές τους τελετουργίες.

Αυτές  της αγάπης και του έρωτα.!

Και εκεί, κάτω στο ποτάμι, στην κρυφή σπηλιά, 

οι καρδιές τους ιερουργούσαν σαν μία.

Εκεί, Κάτω στο ποτάμι!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

11.

Ξέρετε οι έρωτες δεν αλλάζουν χαρακτήρα με το χρόνο.

Αλλάζουν οι μεγαλόστομοι χρόνοι.

Ποτέ δεν κάνουν βήματα πίσω.

Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και ανακυκλώνουν τα γεγονότα.

Ανακυκλώνουν τους έρωτες, τις αγάπες, τα όνειρα.

Μάς ανακυκλώνουν!!!

Μια μηχανή ο χρόνος που παράγει ανθρώπους

με τα άσχημα και τα καλά τους.

Αλλιώς ίσως να μην λέγαμε ποτέ:

Αυτό,

εκείνο,  το έχουμε δει ξανά,

το έχουμε ακούσει και πάλι.

Κάπου το έχουμε ξαναζήσει!!!

   Γυρίζοντας χρόνια πίσω,  συναντάμε δυο παιδιά που γίνανε ενήλικες  μέσα στον ίδιο χώρο.

Με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες

να χορεύουν τους πολεμικούς τους χορούς τριγύρω,

παίζοντας με τις φωτιές.

Στο βάθος οι σειρήνες με το μεθυστικό τους τραγούδι.

Οι φήμες περί επικείμενου ξεριζωμού,

οι οπλές των αλόγων στις πέτρες.

Μόλις που πρόλαβαν να βαφτίσουν τον έρωτά τους αιώνια αγάπη.

Ο χώρος και ο χρόνος, λίγο διάφορος.

Και ο νέος μας θα έπρεπε να περιμένει να τελειώσει τις δουλειές  του χωραφιού,

να σταθεί αντάξιος του πατέρα,

των γονιών του.

Να τελειώνει μόνο θέλει και να χωθεί βαθιά μέσα στην αγκαλιά της αγαπημένης του

και να ησυχάσει, να «πνάσει»

Δεν περνά λεπτό που να μην σκέφτεται,

να μην ονειρεύεται αυτή τη στιγμή.

Γρήγορα- γρήγορα «ασιερομπάζει»,

μεταφέρει τα άχυρα από το αλώνι στον αχυρώνα και τρέχει να δει τα μαύρα μάτια της και να ακούσει τη φωνή της.

Μια ανάμνηση άλλοτε πικρή και άλλοτε γλυκιά.

Όπως και η δική μας ζωή και η ζωή των άλλων.

Ακούγεται το τραγούδι:  ΑΣΣΙΕΡΟΜΠΑΣΜΑ

12.

Περνούσαν τα χρόνια  γρήγορα κι ο μικρός καρπός ωρίμαζε,

έσταζαν μέλι τα λόγια της,

μικρή ευγενική κυρία.

Η αγαπημένη του.

Η ομορφιά της μαθεύτηκε,

για  τα μεγάλα αμυγδαλωτά της μάτια παίχτηκαν ζάρια στους καφενέδες.  

Για χάρη της,

παλικάρια χάθηκαν σε παράφορα κύματα,

σκοτώθηκαν καβαλάρηδες

και πολεμιστές στη μέση μιας Ανατολής.

 Γράφτηκαν οι ωραιότερες ιστορίες λόγου και αθάνατα παραμύθια,

Γράφτηκαν, είπανε,

με το φτερό ενός πνιγμένου γλάρου στο καθρέφτη του ουρανού.

Περήφανοι και ευτυχισμένοι  

αγκαλιάζανε τη μονάκριβη κόρη,

ζούσανε μέσα από αυτή, γι αυτή!!!

Γυναίκα, αγαπημένη κόρη,  

με το ακριβό σου κόκκινο φόρεμα,

όμοιο με το αίμα των ανθρώπων που χάθηκαν

κάτω από τη σπάθη του κατακτητή,

πόσο σου πάει να φοράς την θεά Αφροδίτη στα μαλλιά σου.

Ευχή να χαίρεσαι το πρωινά,

στήνοντας με όνειρα κάποιον νέο δρόμο.  

Κι  ακόμα μια μικρή ευχή τα βράδια σου ο ύπνος να είναι γαλήνιος.

Κανείς δεν είχε ακούσει το όνομά της.

Πειραχτικά κι ανέγγιχτα στο χρόνο,

Περιμπανού την ονομάσανε.

Περιμπανού την έλεγε κι εκείνος.

Ακούγεται το τραγούδι : ΠΕΡΙΜΠΑΝΟΥ

13.

Όμως η όμορφη ζωή δεν είναι ατελείωτη.

Κι αν φαντάζει έτσι ατελείωτη, έτσι δεν είναι.

Ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι νωρίς.

Στο μέτρο κι όλα στην ώρα τους.

Ύστερα από την μοιραία Άνοιξη ήρθε και η δεύτερη ευκαιρία.

Δεύτερη άνοιξη,

δεύτερο καλοκαίρι,

μέχρι και ο χειμώνας είχε τη δεύτερη του ευκαιρία.

Δυο φορές τα πάντα.

Πήγε και αγόρασε δυο παλτά!!!

Τον χειμώνα ζέσταιναν τις καρδιές τους.

Το καλοκαίρι τα αποτίναζε.

Τα ξεσκόνιζε.

Κι όταν η δεύτερη ευκαιρία πήρε τη θέση που της άρμοζε,

έδωσε το ένα του παλτό.

Χώρισε τους χρόνους του στα δύο.

Έξι μήνες στη ζωή και έξι στον θάνατο.

Δυο παλτά η ζωή του!

Ακούγεται το τραγούδι: ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΛΤΑ

Επίλογος

 Τα τραγούδια ήταν ο δρόμος.

Ευχόταν να μπει μέσα στη καρδιά της, να μάθει πρώτος,

πιο μπροστά και από αυτή, τι σκέφτεται,

τι λογαριάζει για το μέλλον της, το μέλλον τους.

Καθόταν συχνά στην άκρη του μικρού κρεβατιού,

με τα μάτια ορθάνοιχτα,

κάποιες φορές βουρκωμένα

και τη θωρούσε σαν ένα αγαπημένο του τραγούδι που κάποτε, ποιητάρηδες και λαϊκοί τραγουδιστές το έγραψαν σε φυλλάδες, 

το μοίραζαν ακόμα και στις πιο απόμακρες γειτονιές της μεγαλονήσου,

το τραγούδησαν σε πανηγύρια και σε προσκυνήματα κατακλυσμών.

Καταλάβαινε, τότε,

πως η αγάπη θέλει υπομονή

και η υπομονή θέλει πολλή δουλειά για να αποκτηθεί

να γίνει προτέρημα και αρετή.

Και έπιανε τον εαυτό του,

ψηλά στον ουρανό,

γυμνό έρωτα,

ξεροκλάδι στους ανέμους να κυνηγά,

απτά όνειρα και ουτοπίες.

Τα πάντα για χάρη της,

για την αγάπη του.

Την αγάπη τους!

Την αγάπη μας!

100 Χιλιάδες Ποιητές για την Αλλαγή : Εκδήλωση για την Ειρήνη, την Δικαιοσύνη, την Ανισότητα στην Αγία Νάπα την 30η Σεπ 2017

Γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Στην αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Αγίας Νάπας, ενώπιον εκπροσώπων της Πολιτικής, Ακαδημαϊκής σκηνής της Κύπρου, ανθρώπων του πνεύματος και λίγων φίλων της Ειρήνης, πραγματοποιήθηκε στις 30 Σεπ 2017,  η εκδήλωση «100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή». Η Αγία Νάπα ήταν η μοναδική πόλη της Μεγαλονήσου που φιλοξένησε φέτος αυτή την διοργάνωση, μαζί με περισσότερες από  400 πόλεις ανά τον κόσμο. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν  ο Δήμος Αγίας Νάπας, ο Παγκύπριος Πολιτιστικός Σύλλογος και η εκπρόσωπος της οργάνωσης στην Κύπρο.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό από τον Δήμαρχο της Πόλης κ Γιάννη Καρούσο, ακολούθησε ομιλία του Προέδρου του Παγκύπριου Πολιτιστικού Συλλόγου κ. Δρ. Γιώργοου Κιτρομηλίδη, ενώ  και η κυρία Γιούλα Ιωάννου Πατσαλίδου,  εκπρόσωπος της Οργάνωσης «100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή» αναφέρθηκε στους σκοπούς της και στον εμπνευστή της ιδέας που δεν είναι άλλος από τον Αμερικανό ποιητή Michael Rothemberg, μήνυμα του οποίου διαβάστηκε τόσο στην Αγγλική όσο και στην ελληνική γλώσσα.

«Σκοπός της Οργάνωσης» ανέφερε η κα Γιούλα Πατσαλίδου είναι «να τονίσει τα σημαντικά προβλήματα του κόσμου, όπως είναι ο Ρατσισμός, η Ειρήνη, ο Πόλεμος, η ανισότητα των φύλλων, η φτώχεια και να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης για την ορθή αντιμετώπισή τους»

     Συνεχίζοντας η  κυρία Γιούλα Πατσαλίδου επισήμανε ότι βασικός της στόχος ήταν η εκδήλωση να γίνει στην περιοχή της Αμμοχώστου σε μια προσπάθεια όπως είπε «να γνωστοποιήσουμε το πρόβλημα της αγαπημένης μας πόλης, στην παγκόσμια κοινότητα και να ζητήσουμε τη βοήθειά της στην επίλυση του προβλήματός της».

Ακολούθησαν ομιλίες με τα παρακάτω θέματα:

Ø «Η Ειρήνη στη Λογοτεχνία» από τον Δρ. Γιώργο Κιτρομηλίδη

Ø «Η μνησικακία και η μισαλλοδοξία ως εμπόδια στην ειρήνη» από τον Ακαδημαϊκό καθηγητή Niyazi Kizilyurek. Μια ομιλία που κράτησε έντονο το ενδιαφέρον μέχρι και την λήξη της.

Ø  «Η Ειρήνη στην Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία» από τον Δρ. Γιάννη Η. Ιωάννου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου. Και τέλος

Ø  «Εκπαίδευση και Ειρήνη». Από τον Δρ. Κυπριανό Λούη

Ενδιάμεσα των ομιλιών κλήθηκαν οι παρακάτω ποιητές για την απαγγελία των ποιημάτων τους με βασικό θέμα την Ειρήνη.

Ø ΄Αντης Κανάκης,

Ø ΄Ολγα Ρουβήμ,

Ø Δημήτρης Γκόγκας και

Ø Χαμπής Αχνιώτης,

Επίσης απαγγέλθηκε ποίημα της Ποιήτριας Εύας Γεωργίου

Η εκδήλωση τελείωσε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν: 

Ø Ο Αδάμος Κατσιαντώνης,

Ø Ο Μιχάλη Χατζημιχαήλ,

Ø Το Χορευτικό Συγκρότημα του Δήμου Αγίας Νάπας

Και απονομή στους συμμετέχοντες μικρών αναμνηστικών δώρων. 

Εκδήλωση για την Ειρήνη : 30 Σεπ 2017 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Αγίας Νάπα: Ποίηση απήγγειλαν οι ποιητές/ τριες: Αντης Κανάκης, Όλγα Ρουβήμ , Χαμπής Αχνιώτης και ο Δημήτριος Γκόγκας.

Τα ποιήματα του Δημητρίου Γκόγκα που ακούστηκαν στην παραπάνω εκδήλωση. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Θαρρώ πως το ξέρετε.

Το υποκείμενο Ειρήνη τρέφεται με επιθετικούς προσδιορισμούς.

Καβαλάει ένα τραίνο, σέρνεται στις ράγες.

Μόνη της.

Επιλέγει τους σταθμούς, σπέρνει τους παραδείσους.

Μα απορώ, χωρίς ένα βαγόνι με μελλοθάνατους;

Έτσι το συνηθίζει.

Προσπερνά το μαύρο των γαλαριών  και των ραγών της.

Αιώνες τώρα στις εξετάσεις που δίνει

πάντα με κόκκινο υπογράφει ο Δικαστής.

Μας στέλνει στο απόσπασμα.

Κοίτα να δεις μικρές εκεχειρίες γιγαντώνουν τον πόλεμο.

Ειρήνη των μαχών.

Μην μου χτυπά λοιπόν την πόρτα ο ταχυδρόμος με τη λήξη του πολέμου.

Δεν θα ανοίξω.

Φοβάμαι πως θα ναι ένα γράμμα με περισπωμένη στο α του θανάτου.

Ένα τηλεγράφημα κι ύστερα το χέρι θα κλείνει το στόμα μου

μην ακουστεί ο λυγμός σαν επιφώνημα.

Δεν θα είναι αρκετό ένα κτύπημα στη πλάτη.

Δεν αποτελεί δικαιοσύνη ο οίκτος της πατρίδας.

Ποιος θα κοιμίζει την Ειρήνη;

Ποιος θα την νανουρίζει;

Ποιος θα της δίνει το ποτήρι με το γάλα, Ποιητή;

Ο πόλεμος γεννά θανάτους.

Ο Θάνατος  στέλνει ταχυδρόμους στα μετόπισθεν.

Και έτσι, ετοιμάζεται η Ειρήνη να στρώσει τραπέζι

για τους αθώους.  

 ***

ΑΣ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

1.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.

Ας γράψουμε ένα γαλάζιο ποίημα, 

όμοιο με τους ουρανούς που ονειρευτήκαμε.

Διάφορο με το μαύρο των σύννεφων που θολώνει τους δρόμους μας.

Μεθυσμένοι απ΄ τη ζωή, ο θάνατος μόνος στις παρυφές του θανάτου.

Γλεντοκοπάει μόνος.

Κι είναι θάνατος να πίνεις μόνος.

2.

Ας σοβαρευτούμε κι ας μαζέψουμε

τα ψεύτικα σκιάχτρα απ΄ τις αυλές μας.

Τα κοράκια δεν φοβούνται τα μακριά πουκάμισα, 

τα σκισμένα καπέλα,

τα λερωμένα παντελόνια.

Τρέμουνε τους γυμνούς ανθρώπους

που

δεν έχουν να χάσουν πλην την ομορφιά της γύμνιας τους,

και τον καμουφλαρισμένο παράδεισό τους. 

3.

Ας σοβαρευτούμε και ας απλώσουμε τα δέκα χέρια μας.

Έχουμε και περισσότερα.

Ένα για κάθε παιδί που χάνεται πριν μάθει την ζωή. 

Ένα για κάθε παιδί που μπαίνει σαν φως απ΄ την χαραμάδα.

Ένα για κάθε σκοτάδι που πνίγεται μέσα μας κι ανασταίνεται ελπίδα.

Ένα για σένα που ξύπνησες και σήμερα. Είπες: θεός ή τύχη;

Ένα για μένα που μπορώ να ξύνω το μολύβι, να οργώνω σελίδες.

Ένα για τη γη που χάνει τους ανθρώπους  της και κλαίει. 

Ένα για τους ποιητές που δεν γνωρίσαμε την έμπνευσή τους.

Ένα για τη φωτιά του πολέμου που ερωτευτήκαμε

και την πίκρα της ειρήνης που γευτήκαμε στα χείλη μας.

Ένα για τους ανθρώπους που μας γέννησαν. 

Ένα χέρι για τον κόσμο μας.

Ας σοβαρευτούμε κι ας ενώσουμε  τα χέρια μας.

Λόγος περί των πολλών ποιητών και των πολλών ποιήσεων

    Ο ποιητής Γιώργος Παυλόπουλος σε ομιλία του στην εκδήλωση τού περιοδικού «Γράμματα και Τέχνες» πού έγινε προς τιμήν του στο «Σπίτι της  Κύπρου» στις 8-12-1997, είπε πως είχε γράψει το παρακάτω χαϊ-κού:

Όλοι χωράμε

Οι ζωντανοί και οι νεκροί

Σ΄ ένα ποίημα.

   εννοώντας προφανώς ότι η τέχνη της ποιήσεως  μπορεί να υπηρετηθεί από όλους τους ανθρώπους και πως χωράει μέσα της ολόκληρη η «μνήμη του κόσμου»

    Αναφέρομαι δε σχετικά με παρακάτω λόγια,  γιατί αισθάνομαι άσχημα όταν διαβάζω να γράφεται σε διάφορους ποιητικούς τόπους του διαδικτύου αλλά και στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως,  οι ποιητές έγιναν πολλοί, με τέτοιο τρόπο όμως που να υποδηλώνει με στόμφο ότι θα έπρεπε να είναι πολύ λιγότεροι, στοχοποιώντας ουσιαστικά τους αδυνάτους στη τέχνη της γραφής και εξαιρώντας αυτούς (ζωντανούς και νεκρούς) που είτε έχουν καταξιωθεί ως ιερά τέρατα της ποιήσεως, οπότε κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τους πιάσει στο στόμα του και να πει και μια δεύτερη κουβέντα ( πέθανε ένας καλός ποιητής, κατά το όμοιο: πάει ένας καλός άνθρωπος, ήταν ένας  καλός άνθρωπος) είτε έχουν ανεβεί το δρόμο του Γολγοθά, έχουν σταυρωθεί και τώρα οι Ποιητικές τους Συλλογές βρίσκονται στα δεξιά του πατρός της Ποιήσεως.

       Και ενώ με ασάφεια προσδιορίζεται από ετεροδημότες αυτής της τέχνης, η κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που έχουν το δικαίωμα στο χτίσιμο ποιημάτων, δεν συγκεκριμενοποιείται αυτή η κατηγορία. Έχουν λοιπόν δικαίωμα ποιήσεως οι χτίστες, οι σοβατζήδες, οι καλουπατζήδες, οι σιδεράδες, οι απλοί εργάτες και γεωργοί ή μόνο οι διδάκτορες Πανεπιστημίων, φιλόλογοι, φιλόσοφοι, διάσημοι αστέρες του χώρου του θεάματος, τραγουδοποιοί και γενικά αυτοί που έχουν σπουδάσει το αντικείμενο της γλώσσας; Ή τελειώνοντας θα αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα σε όλους μα όλους τους ανθρώπους; Αλλιώς,  γιατί να αναφερόμαστε σε πολλές ποιήσεις σε εκείνους που δεν γεννήθηκαν ποτέ ή σε εκείνους που χαθήκαν, σκοτώθηκαν, εξαφανιστήκανε;

      Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε εκείνους που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Δεν θα μπορεί κανείς να ασχοληθεί πλην εκείνων που η επιστήμη θα δικαιώσει την αξία τους και θα μπορούσαν να γίνουν πρωταθλητές. Τότε όμως, τότε πως θα μπορούσε να σταθούν όλα αυτά τα πρωταθλήματα, όλες αυτές οι κατηγορίες αθλημάτων όπου δεκάδες νέοι, γέροι και παιδιά ασχολούνται με το σώμα τους, ώστε να στεγαστεί εκτός  από τον απαίδευτο νου και η ματαιοδοξία τους. Αθλούνται,  καταναλώνοντας τον προσωπικό ελεύθερο τους χρόνο και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που η προσπάθειά τους θα αμειφθεί  με μία ανώτερη κατηγορία, με μία πρωταγωνιστική θέση, με ένα μετάλλιο. Και ενώ λοιπόν όλοι έχουν το δικαίωμα να αθλούνται λίγοι θα ξεχωρίσουν και ελάχιστοι, οι καλύτεροι, οι μέγιστοι, οι άριστοι θα οδηγούν μπροστά. Μήπως,  κάπως έτσι,  θα πρέπει να δεχτούμε και την ενασχόληση των ανθρώπων με την ποίηση;

       Στη νέα εποχή, τουλάχιστον στην επικοινωνία που ξημέρωσε και συνεχώς βελτιώνει τις επαφές των ανθρώπων, θα πρέπει να έχουμε τη θέληση και να μπορούμε να ακούμε και να διαβάζουμε τον καθένα. Άλλοι θα γράψουν καλά, κάποιοι καλύτερα και άλλοι, ίσως οι εκλεκτοί και προικισμένοι με εκείνο το χάρισμα του θεού, που αντί για δάκτυλα θα έχουνε πέννες και οι άλλοι που η σκληρή εργασία θα τους καταστήσει μπροστάρηδες, θα συνθέσουν τα άριστα, τα καλύτερα, τα ιερότερα των ποιήσεων. Πριν από χρόνια με είχε απασχολήσει και εμένα προσωπικά το θέμα, αναρωτηθείς: «μα καλά τι χρειάζονται τόσοι ποιητές» και μάλιστα το είχα συζητήσει και με ορισμένους άλλους συνοδοιπόρους.  Με τη σκέψη αυτή όμως,  χωρίς να το επιθυμούμε χτίζαμε, ανεπίτρεπτο φυσικά, τοίχους και φράχτες. Σήμερα η σκέψη αυτή έχει διαγραφεί  οριστικά από το αλφαβητάρι της ποίησης.

Αν η ποίηση λοιπόν,

είναι μία έκρηξη συναισθημάτων,

εάν η ποίηση είναι ένα όνειρο,

εάν η ποίηση είναι η ζωή των τεσσάρων εποχών,

εάν η ποίηση είναι γνώση,

εάν η ποίηση είναι έρωτας και πόνος,

εάν η ποίηση είναι ανάγκη,

είναι ομορφιά μα και ασχήμια,

είναι το θελκτικό μα και η αποστροφή,

είναι το αληθινό μα και το ψεύτικο,

είναι ο πόλεμος μα και η ειρήνη,

ποιος θα μπορούσε να πει με απόλυτη σιγουριά, πως αυτός ή εκείνος, πως αυτοί αλλά και οι άλλοι δεν έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν να γίνουν ποιητές, να εκφραστούν και να εκθέσουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις δράσεις του εγώ τους, τη ζωή τους, μέσα από το κατανοητό και το ακατανόητο.

  Ο Γιώργος Σεφέρης έγραψε πως : «Η  ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.» και πως «είναι παράξενο πως γράφει κανείς ποιήματα»

Ο Κώστας Καρυωτάκης είπε: «Η Ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε»

Ο Κώστας Μόντης αναρωτήθηκε: «Αφού δεν είπες τίποτα κύριε ποιητή, γιατί ενόχλησες τις λέξεις;»

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες επισήμανε: « Όταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας»

Και δεκάδες άλλοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών τόνισαν την αναγκαιότητα των ποιητών και της ποίησης, που θα ήταν αδύνατο να αναφέρουμε στις λίγες αυτές σελίδες αυτής της ανάρτησης.

    Ας αφήσουμε λοιπόν τους απλούς κτίστες αυτού του κόσμου να γράφουν ποιήματα, σε μια προσπάθεια να βρούνε το καταφύγιό τους. Αν η προσπάθεια δεν έχει το τέλος που θα προσδοκούσαν και πεθυμούσαμε μπορούμε να ρωτήσουμε γιατί ενοχλήθηκαν οι λέξεις. Να είστε όλοι σίγουροι, πως στο τέλος η θάλασσα θα ξεβράσει κάθε τι άσχημο και πως θα αφήσει επάνω της να πλέουν,  στα καταγάλανα νερά της τα ωραιότερα και οι σπουδαιότεροι. 

Κύπρος: Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Το βουνό με τα πέντε δάκτυλα ήδη μας μουντζώνει.

Και τώρα τι; Τι απομένει ; Η ελπίδα ότι μόλις συμφωνήσουμε θα έχουμε την ίδια ώρα; Και οι χάρτες; Οι νέοι κόκκινοι χάρτες; Κυκλοφορούν λέει ήδη στο διαδίκτυο και πιάνουν, θεέ μου πόσες χώρες αγκαλιάζουν κάτω από το ζεστό κόκκινο φεγγάρι, ημισέλινο θαρρώ το έχουνε βαφτίσει, οι σφαγείς της ιστορίας κι είναι σαν να ρέει το αίμα από την Μεσόγειο μέχρι τον Ευφράτη ποταμό. Κι όμως εμείς, τόσο μα τόσο πια ιδεαλιστές, που αντί να γίνουμε οι γλύπτες της ιστορίας, μακαρίζουμε τις μέρες και τις ώρες, που ο καλός κοινός θεός (γιατί βρε παιδιά ένας είναι να το ξέρετε) μας έκανε γειτόνους και όσο και εάν τινάζουν τα χαλιά από πάνω μας και πετάνε τα σκουπίδια τους, εμείς εκεί να τους τρατάρουμε το γλυκό της Κυριακής.

Δεν αρκεί να διαβάζουμε τα ποιήματά τους, δεν αρκεί να ακούμε τη μουσική της, δεν αρκεί ν΄ αγκαλιάζουμε τους δικούς μας εγκλωβισμένους τόπους και ανθρώπους, δεν αρκεί να παρακαλούμε …..δεν καταλαβαίνετε δεν αρκεί….

Πόσες ακόμα ενδείξεις θα πρέπει να υπάρξουν σε τούτα τα χρόνια, πόσες φορές θα πρέπει να μας φτύσουν για να πιστέψουμε πως η ντροπή δεν είναι δική μας, πόσο καιρό έχουμε να διαβάσουμε τη λέξη περηφάνεια και αξιοπρέπεια, τους ορισμούς της. Ω! μην αφήνετε τους εαυτούς σας, μην αφεθούμε όλοι μας να γίνουμε επαίτες της ήδη χαλκευμένης ιστορίας και μην παρασύρεστε από ηλίθιες συζητήσεις που αναμασούν τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια χρόνια ολάκερα.

Μας λένε ότι τα δεδομένα άλλαξαν. Τα δεδομένα είναι ίδια (εισβολή, κατοχή, αγνοούμενοι) εμείς αλλάζουμε. Αλλάζουμε και όσο περνάει ο καιρός οι ίδιοι τρομάζουμε τους εαυτούς μας. Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Το βουνό με τα πέντε δάκτυλα ήδη μας μουντζώνει. 

Η ΚΛΗΡΩΣΗ

Την ειδοποίησαν πριν από μία εβδομάδα. Σήμερα θε έπρεπε να πάει στο σχολείο, είχανε γιορτή. Μια νέα γιορτή. Την κλήρωση του σημαιοφόρου και των παραστατών στην παρέλαση. Αιφνιδιάστηκε. Νόμιζε πως ο γιος της, άριστος σε όλα, ο καλύτερος μαθητής, το συνετό παιδί της γειτονιάς και του χωριού θα σήκωνε την σημαία. Όμως, όπως της είπε ο δάσκαλος, υπάρχει μια νέα εξέλιξη και θα πρέπει να παρευρεθεί, να είναι παρούσα όπως και οι υπόλοιπες μανάδες και πατεράδες του χωριού.

Έβαλε τα καλά της, λίγο κόκκινο κραγιόν στα χείλη, αποχαιρέτησε τον άνδρα της που κινούσε για τα χωράφια και ξεκίνησε κόβοντας τον δρόμο από σοκάκια για το σχολείο. Ανάμεσα στα σπίτια δεχότανε τα συχαρίκια των γειτόνων, των συγχωριανών. «Να τον χαίρεσαι» «Πάντα πρώτος» κοκκίνιζε από ντροπή και περηφάνεια. Οι βαθμοί του, έλαμπαν, η διαγωγή του κοσμιωτάτη. Έλαμπε από χαρά.

Απ΄ ότι κατάλαβε, από τα μισόλογα του δασκάλου, όλα τα ονόματα των μαθητών γραμμένα με γραμματοσειρά arial 12, (έγραφε και η ίδια κάποιες σκέψεις στο FB και στο ίντερνετ, αλλάζει ο κόσμος γείτονα!) σε άσπρα χαρτάκια (σύμβολο της αγνότητας) θα τοποθετούνταν σε διάφανη γυάλινη γαβάθα ( για το αδιάβλητο της διαδικασίας) και ο δάσκαλος, ίσως και κάποιο αθώο παιδάκι θα τραβούσε ένα- ένα τους …λαχνούς. Οι τυχεροί θα σήκωναν την σημαία και οι λιγότεροι τυχεροί θα τους πλαισίωναν, ενώ οι άτυχοι θα ακολουθούσαν σε τριάδες ή τετράδες ξοπίσω. Λογικό της φάνηκε, όχι όμως και δίκαιο. Από την άλλη, όσο σκεφτόταν ότι ο Μέγας Κολοκοτρώνης δεν είχε βγάλει το σχολείο αλλά μας ελευθέρωσε, όπως και ο Μακρυγιάννης. Θυμήθηκε τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη…Έλεος μπερδεύτηκε. Η Κοινωνία αλλάζει ψέλλισε. Θα δούμε.

Στο σχολείο είχαν μαζευτεί και άλλοι γονείς. Εκεί και η πόρνη μάνα της Καιτούλας, εκεί ο ρουφιάνος μπαμπάς του Γιαννάκη, εκεί και οι θετοί γονείς του Μιχαλάκη που καλλιεργούσαν φούντα για να τα βγάλουν πέρα. ‘Ήταν εκεί όμως και ο Ιερέας του χωριού (πόσο μα πόσο άδικα κατηγορήθηκε πέρυσι για το άδειο παγκάρι) εκεί και ο κοινοτάρχης που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με στρέμματα στον κάμπο, εκεί και ο αστυνομικός που κάλυπτε με επιμέλεια τις μπαγαποντιές του μικρού του, όταν έσπαγε για πλάκα τα τζάμια των αποθηκών, εκεί τέλος και οι γείτονες που κόπιαζαν ολημερίς για τα παιδιά τους αλλά τούτα δεν έπαιρναν τα γράμματα. Εντάξει σκέφτηκε, οι γονείς είναι, οι εικόνες που έχουν τα παιδιά θα είναι άλλες. Μικρά είναι δεν γνωρίζουν ακόμα. Χαιρετίστηκε με όλους, εξάλλου τα πήγαινε καλά με όλους αυτούς. Δεν τους χώριζε και τίποτα.

Κάθισαν σε θρανία στην αίθουσα του τμήματος Α1. «Να σε δούμε τώρα κυρά Βαγγελιώ, αν ο μικρός σου δεν τύχει τον λαχνό. Μας έπρηξες όλα αυτά τα χρόνια, με το χαμόγελό της πρωτιάς». Κοκκίνισε και πάλι. Μα καλά όλα τα απωθημένα σήμερα θα τα βγάλουν; Φρόντιζε το παιδί της κατά πως ήξερε και κατά πως ήθελε η χρηστή κοινωνία. Πατρίς – θρησκεία- οικογένεια. Τι τους έφταιγε.

Πρόσεξε πως πάνω από τον πίνακα δεν υπήρχε η εικόνα του Χριστού ( ε είπε ανεξιθρησκεία έχουμε, καλή είναι και η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης), δεν είδε σηκωμένη την σημαία στο προαύλιο, ( ε καλά θα την πήγαν για πλύσιμο, να προσέχουν όμως γιατί αν πλυθεί στους 60 βαθμούς μπορεί και να ξεβάψει) οι μαθητές δεν έκαναν προσευχή ( ε καλά ούτε στο σπίτι κάνουν αυτό μας πείραξε!) Τίποτα δεν την πείραζε πλέον. Απορούσε με την εαυτό της. Αριστερή μεν αλλά …. Δεν ξέρω τι σημαίνει αριστερή….. Αν αριστερά είναι να καταργείς ότι έκανε η δεξιά αλλά αποδεχότανε η κοινωνία, είναι και αυτό μία πρόοδος. Είναι μία εξέλιξη!

Στην έδρα καλέσανε τον γιό της. Ο καλύτερος μαθητής θα τραβούσε τον λαχνό. Όπως και στο λαχείο. Η ομορφότερη των καλλιστείων γυρνά την λαχειοφόρο, βγαίνει το νούμερο και μοιράζει χρήματα. Για ένα καλύτερο αύριο. Ο Οργανισμός Λαχείων στηρίζει την διαφορετικότητα, ενισχύει τον πολιτισμό! Ο κανακάρης της τράβηξε τον λαχνό. Κι ο κλήρος πέφτει στον Γιαννάκη.

Κανείς δεν ξέρει τον Γιαννάκη. Είδε τον κόσμο τη να χάνεται. Εντάξει όλα τα παραπάνω ήταν σκέψεις. Καλές – κακές μα ήταν σκέψεις . Και να η πράξη. Είναι πολύ δύσκολο στην πράξη. Πήγε να σηκωθεί, να φωνάξει. Το χέρι στον ώμο την θύμισε. Τι πας να κάνεις Βαγγελιώ. Είμαστε στην Εξουσία. Τώρα κανείς δεν φωνάζει!