Δεν θα πω καινούργια πράγματα, θα πως μάλλον τα τετριμμένα, αυτά που όλοι γνωρίζουμε ή απλώς σκεφτόμαστε και πάνω κάτω αντιμετωπίζουμε. (Εξάλλου δεν είναι και οικονομολόγος, σκέψεις κάνω). Δεν είναι κακό να είσαι συνταξιούχος νέος, εννοώ κάτω από τα 60 έτη ή κάπου εκεί τριγύρω. Είναι κακό να είσαι συνταξιούχος και να πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς για μια μηδαμινή αύξηση ή να συνεχίσεις να εργάζεσαι για να προσθέσεις στη σύνταξή σου που δεν σου επιτρέπει να ζεις με αξιοπρέπεια. Και είναι μεγάλο λάθος οι συντάξεις δεκάδων κατηγοριών.
Όταν λέω ότι δεν είναι κακό να είσαι συνταξιούχος και κάτω των 60, πρέπει να αναφέρω το σκεπτικό μου.Το κράτος αρχικά θα πρέπει να προσδιορίσει το χρονικό όριο εργασίας των πολιτών του. Θέλει να δουλεύουν 30, 35 ή 40 χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθούν; Αν ορισθεί δια νόμου, τότε ίσως λυθεί και ο τελικός χρόνος της συνταξιοδότησης. Πάντως θεωρώ ότι για να έχουμε ευτυχισμένους ανθρώπους που θα ζουν με αξιοπρέπεια στην λεγόμενη τρίτη ηλικία, τα 60-62 έτη ως τελικό όριο συνταξιοδότησης με 35 χρόνια υπηρεσίας τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον Δημόσιο τομέα είναι υπερ- αρκετά.
Τι θα γίνει όμως με τους ανθρώπους που ολοκληρώνουν τα ζητούμενα χρόνια εργασίας (35 έτη) από το κράτος πριν συμπληρώσουν τα 60-62 έτη; Πολύ απλά θα ορίζονται συνταξιούχοι. Διότι θα έχουν μέσα σε αυτά τα χρόνια, καταβάλλει όλες εκείνες τις εισφορές που προβλέπονται, θα τους έχουν γίνει πρακτικά όλες εκείνες οι κρατήσεις και που πλέον δικαιούνται να εισπράτουν όταν αφυπηρετήσουν. Όμως εάν κάποιος δεν ολοκληρώσει 35 χρόνια εργασίας στα 60-62 θα έχει το δικαίωμα σε εκείνο το χρονικό σημείο να "βγει" στη σύνταξη;
Ας δώσω δύο απλά παραδείγματα:
α. Ένας εργάτης οικοδομής που ξεκινά να εργάζεται στα 16 του χρόνια , συμπληρώνει τα 35 χρόνια εργασίας στα 51 του. Γιατί θα πρέπει να αναμένει πότε θα γίνει 60 ή 62 χρονών προκειμένου να ξεκουραστεί και να απολαύσει όσα το κράτος του αφαίμαξε στα χρόνια της εργασίας; Και πως θα ζει τα 10 αυτά χρόνια.Και γιατί θα πρέπει να δουλέψει 40 ή 45 χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί;
β.Ένας δάσκαλος που ξεκινά να εργάζεται στα 26 του χρόνια,θα ολοκληρώσει τα 35χρονα έτη εργασίας στα 61. Θα μπορεί να βγει στη σύνταξη από τα 60 ήθα επιλέξει την χρονιά που ολοκληρώνει τα 35 χρόνια εργασίας δηλαδή τα 61.
Για μένα προσωπικά αποτελεί ύβρις προς όλους τους εργαζομένους πολίτες , η θλιβερή εκείνη άποψη ότι οι ήδη εργαζόμενοι δουλεύον για την πληρωμή των συνταξιούχων. Αυτό πιστεύω πως γίνεται προκειμένου να τεθούν κάποια αναχώματα στις διεκδικήσεις τόσο των μεν όσο και των δε. Και αυτό ισοπεδώνει τα χρόνια εργασίας των αφυπηρετούντων και μειώνει ή μηδενίζει τις εισφορές των εργαζομένων και συνταξιούχων.
Όλοι γνωρίζουμε πως στο φύλλο μισθοδοσίας υπάρχει ο μεικτός μισθός αρχικά, αφαιρούνται οι κρατήσεις και οι εισφορές και βγαίνει το καθαρό ποσό που φτάνει στις τσέπες του καθενός. Εάν αυτές οι κρατήσεις είναι πρακτικά υπαρκτές τότε δεν θα πρέπει να έχουμε ένα πλασματικό αποτέλεσμα, δηλαδή τα χρήματα των κρατήσεων πηγαίνουν στα αρμόδια ταμεία, επενδύονται (δεν τρώγονται) και ...πολλαπλασιάζονται. Εάν όμως είναι χρήματα του αέρα, δηλαδή δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα, τότε δυστηχώς φταίει το κράτος διότι οφείλει να καταστήσει τις εισφορές και τις κρατήσεις πρακτικά υγιείς. Οι συνταξιουχοι δεν πρέπει να είναι άνθρωποι (όπως και κάθε εργαζόμενος) που θα ζούν με τον κίνδυνο της φτωχοποίησης.
Έχουμε φτάσει σε χρόνια που υπάρχουν τόσες ορολογίες γύρω από τις συντάξεις και τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που χανόμαστε μέσα τους. "Προσωπικές διαφορές" "Νόμος του τάδε", " νόμος του δείνα", 25ετίες, αγορές χρόνων εργασίας, κτλ που το μόνο που κάνουν είναι να ταλαιπωρούν αναίτια τους πολίτες ενός κράτους, πόσο μάλλον το κράτος μας. Αυτή η κατάσταση δείχνει και την φτωχότητα και την αναποτελεσματικότητα των υπευθύνων. Δεν υπάρχουν καθαρές σκέψεις, δεν υπάρχουν καθαρές πολιτικές. Και φυσικά μια και είμαστε στην ΕΕ πρέπει να επισημάνουμε την ατολμία της μετά από τόσα χρόνια να εξισώσει μισθούς και συντάξεις όλων των κρατών της. Την βολέυει φυσική η ύπαρξη των πληβείων και των ειλώτων.
