γράφει με σεβασμό ο Δημήτριος Γκόγκας
Σε ανάλυση
κάποιας Κυπριακής Εφημερίδας διάβασα ότι από τις επαφές που είχε πρόσφατα
Αντιπροσωπεία της Δημοκρατίας με αξιωματούχους της ΕΕ άλλων χωρών, διαπιστώθηκε
ότι πολύ δεν γνώριζαν ότι το Κυπριακό πρόβλημα παρέμεινε ακόμα άλυτο. Πίστευαν
δηλαδή ότι είχε δοθεί ένα τέλος με την υιοθέτηση κάποιας μορφής λύσης. Μια
διαπίστωση που δείχνει με τραγικό τρόπο την έλλειψη σταθερής εξωτερικής
πολιτικής και την υιοθέτηση ανά 5ετία, δηλαδή με την αλλαγή του προέδρου της
Δημοκρατίας, σπασμωδικών κινήσεων και όχι μια ουσιαστικής γραμμής που θα
προέκυπτε από μια υπερκομματική επιτροπή εξωτερικής πολιτικής. Αλλά κάτι
ανάλογο δεν υπάρχει.
Ακόμα όμως και εάν
αυτή η πληροφορία είναι μία ψεύτικη ή κάλπικη είδηση, ακόμα και εάν στέκει εν
μέρει και αφορούσε κάτι σχετικό, ότι πχ δεν ήσαν αρκετά ενημερωμένοι για την
τωρινή κατάσταση που επικρατεί στις διμερείς σχέσεις των δύο κοινοτήτων ή για
την τελμάτωση των συνομιλιών, πάλι το αποτέλεσμα θα ήταν πάνω – κάτω το ίδιο
και θα πρόδιδε την ασημαντότητά μας. Τελικά πόσο μας ενδιαφέρει να λυθεί το
πρόβλημα της χώρας μας; Μας ενδιαφέρει ή δεν μας συμφέρει καθόλου; Ή δεν μας
συμφέρει λίγο καθώς το μισογεμάτο ποτήρι δεν μας προκαλεί αναταράξεις στον
ουρανίσκο.
Κανείς δεν
αμφιβάλλει ότι οι προθέσεις του κάθε εκλεγμένου προέδρου είναι καλές και
αφορούν στην ορθότητα της επίλυσης μέσα από διάλογο βασιζόμενο στα ψηφίσματα
του ΟΗΕ αλλά και τις τελευταίες συνομιλίες που τελικά οδήγησαν σε αδιέξοδο.
Υπάρχει όμως φως στο τούνελ; Ούτε κατά διάνοια όσο ακολουθείται η ίδια σταθερά.
Όσο δηλαδή εμείς της Κυπριακής Δημοκρατίας θεωρούμε ότι πρέπει να συνομιλούμε
επί ίσους όρους με την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Ο κατακτητής είναι η Τουρκία. Με
αυτή πρέπει να συνομιλούμε για την αποχώρησή της. Εφ΄ όσον η Ευρώπη μας έχει
δεχτεί ως επαρκή δημοκρατία και ένα στρατευμένο κράτος στην τρομοκρατία των
γειτόνων , όπως είναι διεθνώς αποδεκτή η Τουρκία, που αποτελούσε και εγγυήτρια
δύναμη έχει στρατεύματα κατοχής, θα πρέπει να γίνουν όλες εκείνες οι κάθετες και
τελεσίδικες ενέργειες από τους συμμάχους ώστε όλη η Κύπρος να περάσει στα χέρια
της Δημοκρατίας και η τουρκοκυπριακή πλευρά να ενσωματωθεί. Οι Τουρκογενείς
όποιας γενιάς και να είναι όπως ήρθανε έτσι και να φύγουν. Απλά μαθηματικά. Τα
επιμέρους θέματα (περιουσιακό, προσφυγικό, διοίκηση κτλ ) είναι προβλήματα της
Κυπριακής Δημοκρατίας που θα πρέπει να τα λύσει. Και θα τα λύσει.
Διαφορετικά θα
κινούμαστε πάντα μεταξύ ΕΕ – ΟΗΕ και ΗΠΑ, θα εξαγγέλλονται νέες συνομιλίες που
θα σταματούν πριν αρχίσουν, ο ΓΓ θα επιμένει στις θέσεις του και θα λέει πως:
καλέστε με όταν είστε έτοιμοι, δηλαδή όταν εμείς θα προβούμε σε νέες
υποχωρήσεις και σόι πάει το βασίλειο.
Οι τελευταίες
εξελίξεις φέρουν την Τουρκία και τον Ερντογάν να δηλώνουν ότι η ΕΕ δεν είναι έντιμος
εταίρος για να εμπλακεί στις συνομιλίες για την επίλυση του Εθνικού μας προβλήματος
με στόχο:
α. την αποδόμηση της
Ελληνοκυπριακής προσπάθειας για ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις
(που πλέον δεν υπάρχουν)
β. την περαιτέρω
ενίσχυση της θέσεως της Τουρκίας ως αντίπαλο δέος της ΕΕ στην περιοχή και
υπολογίσιμη πολιτική φωνή ανά το παγκόσμιο χάρτη
Τα τελευταία έγγραφα που καταφτάνουν στην ΕΕ και στον ΟΗΕ από πλευράς Τουρκοκυπρίων (Ερσίν Τατάρ) και Τουρκίας επισημαίνουν ξεκάθαρα την θέση τους, που αφορά στην ύπαρξη δύο κρατών ή στην ισότιμη διαχείριση των δύο κοινοτήτων.
Δεν είναι τυχαίο
που ο Ερντογάν σε μια εποχή οικονομικά δύσκολη και διαρκών γεωπολιτικών ανακατατάξεων
όχι μόνο βγαίνει αλώβητος αλλά και χαίρει (έστω και υποκριτικά) τον σεβασμό του
μεγαλύτερου μέρους των ηγετών των χωρών της ΕΕ, (οπότε μην περιμένουμε κυρώσεις, ούτε
ενεργές εμπλοκές όσο τα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή επισκιάζουν το δικό μας
πρόβλημα) ενώ εμείς αποτελούμε πλέον απλές συντεταγμένες στους χάρτες του ΝΑΤΟ.
Από την άλλη ενώ πολλές φορές κινείται εχθρικά προς τη Ρωσία, διατηρεί με αυτή
εξαίρετες σχέσεις κυρίως εμπορικές, ενώ από την άλλη με το ΝΑΤΟ παίζει το
παιχνίδι του ποντικιού με της γάτας (βλέπε περίπτωση Σουηδίας).
Εμείς (με παράδοση στα στημένα παιχνίδια) ούτε ένα
παιχνίδι στημένο μπορούμε να κερδίσουμε. Απλώς καυχόμαστε με την περίσσεια
αλαζονεία που μας διακατέχει ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Κι έτσι
κοιμόμαστε ήσυχοι και αλλάζουμε πλευρό και μαξιλάρι κάθε 5 χρόνια.
