Κατεπείγον γράμμα στους ποιητές / του Δημητρίου Γκόγκα (Έπαινος στην κατηγορία : Σατυρική Ποίηση στη μνήμη του Παύλου Πολυχρονάκη / Ζ' Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού- Εφαλτήριο Λόγου Τέχνης και Πολιτισμού /2024)

 

 

Στα Super Market μέσα καταναλωτή,
σου κλέβουν τα ριάλια. Και στην εντατική
σε βάζουν κάθε μέρα και σα επιλογή
σου πίνουνε το αίμα του κράτους  οι ταγοί.
 

Στις λαϊκές, ντομάτες πουλάνε μετρητοίς.
Κυκλοφορούν με μάσκες, κι ονόματα: κανείς.
Χίλιοι ανθρωποφάγοι με ξίφη και σφυριά,
που χαίρονται να καίνε αθώους σε κελιά.
 
Κι εγώ επαναστάτης, στο lapto μου μπροστά,
το παίζω αποστάτης, με σώβρακα λερά.
Ολημερίς να βλέπω, το σκουπιδαριό,
και τρέμω από φοβέρα, μη μ έβρει το κακό.
 
Τα γκλόπ των αστυνόμων, στις κεφαλές γροθιά
κι οι σφαίρες να πετάνε σαν αποδημητικά
πουλάκια, που τα πιάνουν οι αμπελουργοί
και πίνουν στην υγειά μας κρυφά σε μια γιορτή.
 
Τα φώτα χαμηλώστε, περνά ο υπουργός
«μπα, δεν φοράει μάσκα;» ρωτάει ο φτωχός.
Μα έχει ανοσία, σ΄ εργάτες λαϊκούς.
Έδωσε φακελάκι σε επίορκους γιατρούς!
 
Τα φώτα χαμηλώστε, το έργο ξεκινά.
Θα πνίξει ο πνιγμένος τον ντελιβερά,
που βόμβες μας μοιράζει και νεκρούς μετρά
κι αφήνει αγνοημένους, στου έθνους τα γραπτά.
 
Ζήστε και ψηφίστε, πατήστε το κουμπί.
Γελά η τηλεπερσόνα που δεν φορά βρακί.
Γίνηκε πρώτο θέμα και ΄γω ο θλιβερός
μαζί με τους αμάχους, το παίζω τραγικός.
 
Ησύχως κοιμηθείτε και γω στον καναπέ
μαστουρωμένο ζώο ρουφώντας ναργιλέ,
με σώου και τραγούδια με παρουσιαστές
που χαίρονται να λένε συνήθως ότι θες.
 
Αγαπημένοι φίλοι, σεμνοί μου ποιητές,
οι στίχοι έχουν όλοι, μικρούλες εκδορές
και τρέχουν ματωμένοι στις ανηφοριές,
για να γλυτώσουν ίσως από τους εμπρηστές.

Το αξίωμα του Δημοτικού Συμβούλου

 

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας (Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας / ΕΔΕΚ)

   Γνωρίζουμε πολύ καλά τη σπουδαιότητα του Δημοτικού Συμβούλου. Το αξίωμα που λαβάνεται μέσω της Δημοκρατικής Εκλογικής Διαδικασίας είναι ιδιαίτερα τιμητικό για τον κάθε πολίτη που θέτει υποψηφιότητα. Γιατί η συμμετοχή του στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου που εκλέγεται του δίνει το νόμιμο δικαίωμα :

1. Να συμμετέχει στην λήψη αποφάσεων που αφορούν στην ανάπτυξη του Δήμου του
2. Να προτείνει λύσεις για την αντιμετώπιση πολλαπλών τοπικών προβλημάτων 
3. Να ενεργεί κατάλληλα και μέσα στα "ηθικά" και "νόμιμα" πλαίσια ώστε να υποποιύνται διάφορες κοινωνικές δράσεις
4. Να συμβάλλει με την διαρκή παρουσία του στην οικονομική ανάπτυξη του Δήμου του και στον ουσιαστικό έλεγχο των οικονομικών στοιχείων. 

Με βάση τα παραπάνω θέτει προτεραιότητες και προτείνει λύσεις και συμμετέχει στην ενεργοποίησή τους που αφορούν στον: 

1. Πολιτισμό, Παιδεία
2. Ασφάλεια Κατοίκων 
3. Υγεία
4. Καθαριότητα
5. Αισθητική χώρων, πάρκων, αλσυλίων, δρόμων συνοικιών
6. Δίκαιη κατανομή των φόρων που μπορεί να επιβάλλει το Δημοτικό Συμβούλιο
7. Η διαρκής μέριμνα για τον Δημότη. 

Γι αυτό πιστεύω πως βασικό κριτήριο στην επιλογή των Δημοτικών Συμβούλων θα πρέπει να αποτελεί η ακεραιότητα του χαρακτήρα, οι γνώσεις, η προσωπικότητά του. Οι Πολίτες θα πρέπει να επιλέξουν νέα πρόσωπα (διότι η μακρά παραμονή στην ... εξουσία έχει αποδειχθεί είναι κακός σύμβουλος), μακρά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ουσιαστικά επιλογή προσώπων και όχι επιλογή κομμάτων και ιδεολογιών. 

Σκέψεις για τους άστεγους και άνεργους συνανθρώπους μας / Δημήτριος Γκόγκας

α. Άρθρο 21 παράγραφος 4 του συντάγματος: Σύμφωνα με το περιεχόμενο του δικαιώματος του πολίτη είναι η παροχή στέγης από το κράτος. Με αντίστροφο συλλογισμό δημιουργείται συνταγματικά η υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίσει στέγη σε όλους όσους δεν μπορούν να καλύψουν αυτή την ανάγκη με ιδία μέσα....όπως χαρακτηριστικά γράφει ο καθηγητής Α.Γ. Δημητρόοπουλος σε εργασία του που έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυοhttp://www.greeklaws.com/pubs/uploads/697.pdf

β. Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Συντάγματος :

« Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, που

μέριμνα για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. όπως διαβάζουμε σε εργασία του κ Σκανδαλή Γεωργίου http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/2980.pdf

Από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι τόσο η κατοικία όσο και η εργασία είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη και υποχρέωση του κράτους. Δεν θα σχολιάσω τις καταστάσεις που ανάγκασαν κάποιους συνανθρώπους μας να βρεθούνε τόσο άνεργοι, όσο και άστεγοι. Είναι όμως ανεπίτρεπτο για ένα κράτος να θέλει να φέρει τον τίτλο του Κοινωνικού κράτος όταν κυκλοφορούν στους δρόμους του, άνθρωποι άστεγοι,μόνοι,παγωμένοι διψασμένοι και πεινασμένοι και όταν υπάρχουν κάθε ηλικίας άνεργοι που ζούνε (λέμε τώρα ) με επιδόματα. Όλοι μας τι ζητάμε; Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και μια εργασία με έναν αξιοπρεπή μισθό και αργότερα σύνταξη προκειμένου η ζωή να κυλήσει μέχρι το σημείο του θανάτου με το κεφάλι ψηλά. Εάν ένα κράτος δεν μπορεί να καλύψει αυτές τις δύο ανάγκες κυβερνάται από ανύμπορους ηγέτες να αφουγκραστούν την ανάσα του λαού τους και δεν τους πρέπει ουδένας σεβασμός. Δεν μπορεί να καυχώμαστε ότι έχουμε δημιουργήσει δομές για την υποστήριξη της ανεργίας και την περίθαλψη των αστέγων από τη στιγμή που στέλνουμε εμείς (το κράτος με τις πολιτικές του) ανθρώπους στον δρόμο και ανθρώπους στα ταμεία ανέργων.

Περί ΓΕΣΥ Κατοικιδίων Ζώων /Δημήτριος Γκόγκας

     

Πρίν από λίγους μήνες, όταν άρχισε η προεκλογική περίοδος στην Κύπρο, τόλμησα και πρότεινα σε έναν εκ των υποψηφίων να εντάξει στο προεκλογικό του πρόγραμμα, τη δημιουργία ενός Γενικού Συστήματος Υγείας για τα κατοικίδια ζώα στην Κύπρο. Για τα ζώα συντροφιάς. Μου απάντησε ότι στόχος του είναι να βελτιώσει το ήδη υπάρχον σύστημα για τους ανθρώπους και αργότερα βλέπουμε.Το αργότερα βέβαια είναι στο άπειρο, στο αβέβαιο μέλλον. 

     Κι όμως θα ήταν εξόχως εξυπηρετικό ένα σύστημα υγείας στο οποίο θα εντάσσονταν όλα τα ζώα συντροφιάς των πολιτών. Οι πολίτες που θα είχαν στην οικογένειά τους ζώα, θα είχαν την υποχρέωση να τα δηλώνουν και να καταβάλλουν μηνιαίως ένα πρόσθετο ποσό, ανάλογα με το είδοςτου ζώου και τις φροντίδες υγείας που απαιτείται. Η πολιτεία θα είχε την ευθύνη τήρησης αρχείου και ένταξης σε αυτό το σύστημα όλων των κτηνιάτρων, των κτηνιατρικών υπηρεσιών αλλά και των σχετικών κλινικών ζώων. 

     Πιστεύω ότι η Κύπρος με τις 350.000 αδέσποτα και άλλα τόσα κακοποιημένα ζώα που ζουν σε οικογένειες που τα έχουν ως σκουπίδια, αλλά και για όλους εκείνους που αγαπούν αληθινά τα κατοικίδια, πρέπει να αρχίσει σοβαρά να σκέφτεται και προς αυτή τη κατεύθυνση.Ξέρω ότι πολύς κόσμος θα πει ότι "όλα τα έχει η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε" θεωρώντας ότι προέχουν άλλα θέματακαι δεν θα διαφωνήσω, αλλά μπορούμε παράλληλα να λύνουμε δεκάδες καταστάσεις που προβληματίζουν μικρές και μεγάλες ομάδες συμπολιτών μας.

βία νεαρών... μία παράμετρος: αμαρτίες γονέων

 

Τους τελευταίους μήνες έχει πάρει ανυσηχητικές διαστάσεις η βία μεταξύ νέων και γενικότερα η βία των νέων. Καθημερινά μεταδίδονται από τις ειδήσεις περιστατικά που θα πρέπει να μας προβληματίζουν. Ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ειδήμονες έχουν επιστρατευτεί για να εξηγήσουν το ....φαινόμενο. Και οι εξηγήσεις που δίνουν δεν απέχουν πολύ από τις απόψεις των ανθρώπων στα ...καφενεία. Φταίει ο εγκλεισμός λόγω του Κορωνιού, φταίνε τα αδιέξοδα, φταίνε οι εκθέσεις στο διαδίκτυο, οι ρητορικές μίσους, φταίνε... κτλ. Θα σας αναφέρω μία παράμετρο μέσα από ένα περιστατικό στο Metropolis Mall της Λάρνακας. Και ελπίζω να σας οδηγήσει στο αμαρτίες γονέων. 

Δύο νεαροί, ηλικίας 16-18 ετών φωνασκούσαν, πείραζαν κοπέλες, χτυπούσαν τα παγκάκια, δημιουργούσαν φασαρία. Ήρθε ο υπεύθυνος ασφαλείας και έκανε παρατήρηση στους νεαρούς, προσπαθώντας να τους ηρεμήσεις και τους εξήγησε πως αν δεν σταματούσαν την κακή συμπεριφορά τους θα τους έβγαζε η ομάδα ασφαλείας έξω από το Mall.  Δεν πέρασε μισή ώρα και εμφανίστηκε ο πατέρας του ενός παιδιού, που αντί να τραβήξει το αυτί του παιδιού του και να το σύρει στο σπίτι του, επιτέθηκε λεκτικά στον υπεύθυνο ασφαλείας με ύφος καρδιναλίου υλοποιώντας εκείνο το ανεκδιήγητο: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε...

Κάπως έτσι παγιώθηκε η εικόνα στο μυαλό του παιδιού του πως μπορεί να κάνει ότι θέλει και να ...βγαίνει και από πάνω. 

Η μοίρα του Ποιητή και της Ποιήτριας

 γράφει με σεβασμό ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Από την αρχή του κόσμου οι ποιητές και οι ποιήτριες ασκούσαν ιδιαίτερη γοητεία στους ανθρώπους. Είχαν μέσα τους εκείνη τη δύναμη να κεντούν τη ζωή και τον θάνατο με μαεστρία,  σε μια προσπάθεια να τον αλλάξουν και να τον κάνουν καλύτερο. Σίγουρα τον έκαναν καλύτερο και συνεχίζουν να το κάνουν, αν και δεν κατορθώνουν να τον αλλάξουν ριζικά.  

      Όλοι στην αυλή τους θα θέλουν να έχουν έναν ποιητή, μια ποιήτρια, κάποιον δικό τους που θα αποτυπώνει σε λίγες γραμμές όλα όσα ονειρεύονται, όσα έχουν μέσα στη ψυχή τους και δεν μπορούν οι ίδιοι. Μόνο ο ποιητής, η ποιήτρια,  έχει αυτή την δύναμη, την τεχνική του λόγου. Την τέχνη να υψώνει στον ουρανό το άπτερο πουλί, να ζωγραφίζει στο διάφανο χαρτί, να λειτουργεί με θεϊκή λαλιά.

     Κι όμως, ενώ η παρουσία του ποιητή και της ποιήτριας κρίνεται αναγκαία στο διάβα του χρόνου, αυτοί είναι αναγκασμένοι να εργάζονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν εαυτούς και οικογένειες και στον ελεύθερο χρόνο τους να ασχολιούνται με την ποίηση. Πολλές φορές μάλιστα δεν έχουν την ευτυχία του ελεύθερου χρόνου ως εργαζόμενοι, οπότε αναμένουν να συνταξιοδοτηθούν προκειμένου να βγάλουν τα εσώψυχα τους και τα μελανά σκοτάδια τους. Που δεν είναι άλλα, παρά η πορεία τους και η βάδιση της πλάσης. Φυσικά δεν θα πρέπει να αμελήσουμε την ύπαρξη ποιητών που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, οπότε αφήνονται αμέριμνοι στην τέχνη της ποιήσεως.

     Το όνειρο κάθε ποιητή/τριας και σκοπός, προφανώς είναι η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής ή εφ΄ όσον είναι πολυγραφότατος, η έκδοση πολλών ποιητικών συλλογών. Δεν τον/την προβληματίζει η απουσία αγοράς. Δεν τον/την ενοχλεί σχεδόν καθόλου, έχει συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Τον/την ενδιαφέρει η υστεροφημία. Καλή ή κακή. Δεν είναι μάταιη αυτή η προσπάθεια, όμως το στίγμα του/της πρέπει, επιβάλλεται να μείνει επί της γης.

     Στην προσπάθεια της έκδοσης θα πάρει προσφορές από διάφορους εκδοτικούς οίκους, που θα εκμεταλλευτούν ότι καλό και κακό έχει το πνεύμα του, θα του την χρεώσουν ως χρυσόμαλλο δέρας και στα ψιλά γράμματα που κανείς και κει δεν διαβάζει θα αποποιηθεί και τα πνευματικά του δικαιώματα. Αν, ως ποιητής/τρια είναι τρανός/νη και μεγάλος/λη, μπορεί μετά από χρόνια να δει τις ποιητικές του/της συλλογές να πουλιούνται σε υπαίθριους πάγκους ή παλαιό- βιβλιοπωλεία σε εξευτελιστικές τιμές. Σε τέτοια στέκια αγόρασα πριν από χρόνια συλλογές του Ο. Ελύτη και του Κ. Παλαμά έναντι ενός (1)ευρώ!

     Ο ίδιος/ η ίδια βέβαια, θα προσπαθήσει να προωθήσει το πόνημα και θα μεριμνήσει την πραγματοποίηση μιας παρουσίασης. Εκεί θα βρεθούν φίλοι και συγγενείς και ελάχιστοι λάτρεις της ποίησης, ίσως κάποια μέλη μιας Πνευματικής – Πολιτιστικής Κίνησης, θα υπάρξουν εδέσματα, πιθανώς μια αοιδός ή ένας τροβαδούρος, αν είναι και κοινωνικά δικτυωμένος μέλη της υψηλής κοινωνίας και εκπρόσωποι των δημοτικών αρχών. (Αν δεν υπάρχει μουσική και φαγητό, άρτος και θεάματα , πώς να επιβιώσεις.) Θα υπογράψει περιχαρής και θα πουλήσει ένα πολύ μικρό ποσοστό των αντιτύπων, ίσα που αγγίζει την αξία του μισού χρηματικού ποσού που ξόδεψε. Τα υπόλοιπα με το χαμόγελο στα χείλη τα μοιράζει από εδώ και από εκεί, προκειμένου να αδειάσει και η αποθήκη στο σπίτι, γιατί χρειάζεται για άλλους λόγους.

     Σε μια άλλη τραγική πολλές φορές κατάληξη είναι η συμμετοχή, είτε με συμβολικό ποσό ή όχι σε ποιητικούς διαγωνισμούς που διοργανώνονται από Πολιτιστικούς Ομίλους, Ενώσεις Λογοτεχνών, κτλ . Με το πέρας του διαγωνισμού εκδίδεται ποιητική συλλογή και ο συμμετέχων καλείται να την αγοράσει σε μικρότερη τιμή της αγοράς. Καταβάλλει δηλαδή τέλος για τα δικά του πνευματικά δικαιώματα. Παρ΄ όλα αυτά συνεχίζει διότι η τέχνη θέλει θυσίες και ο πραγματικός ποιητής/τρια δεν πτοείται από αυτές τις ποταπές ανθρώπινες μικρότητες.

     Με όλα αυτά δεν θέλω παρά να επισημάνω το αυτονόητο. Ο ποιητής, η ποιήτρια, που γεννιέται με το χάρισμα αυτής της τέχνης και καλείται να το «πελεκήσει» προκειμένου να τον/την οδηγήσει στη θέωση, ή θα εργαστεί σκληρά επί της τέχνης γιατί πρέπει να βάλλει ένα τέλος στους εφιάλτες που τον/την κατατρέχουν, είναι αναγκασμένος από τη ματαιότητα του κόσμου, να αποτυπώνεται επί της γης για να μπορεί να αναπνέει, να ζει, να πεθαίνει και να ανασταίνεται.