Μόνος σε ξένη γη / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 

Εγώ γεννήθηκα γυμνός
σε μια ξερολιθιά
και με σπαργάνωσαν γριές
σε βρώμικο μποξά.
Μη βύζαξαν αετόπουλα,
την ώρα που ο θεός,
έστελνε τον Αρχάγγελο
με το λαμπρό του φως.
 
Με σήκωσε στα χέρια της
η μάννα και μπροστά
στο εικονοστάσι στάθηκε
κι είπε στην Παναγιά:
-Μαρία, αειπάρθενε,
αυτό μου το παιδί
μην το σταυρώσετε ποτέ
και καν΄ το ποιητή!
 
-Μα αν είναι θέλημα Θεού,
της μοίρας του γραφτό
και φύγει για την έρημο,
μαζί του ας χαθώ.
Θα γίνω αγέρι να φιλώ
τα μαύρα του μαλλιά.
Θα γίνω κτύπος της καρδιάς,
που σπάει τα σωθικά.
 
Μα οι χάρες,  οι τρις - Χάριτες
που αγιάζουν το νερό,
μου έδωσαν του Αι Γιαννιού,
να πιώ απ΄ τον αγιασμό.
Κι αμέσως έβγαλα φτερά
και γίνηκα πουλί
και πέταξα ολομόναχος
να βρω μια ξένη γη.
 
 

Ύστατος Χαιρετισμός / Δημήτριος Γκόγκας

 

Ωρίων κι Ανδρομέδα
που φέγγετε στα ξένα.
Μου πήρατε μι αγάπη,
πάρτε με κι εμένα!
 
Και κλείστε με σε κάστρο.
Μόνος μου να καώ.
Να γίνω ένα άστρο
και να πυρποληθώ.
 

Να γίνω ένα άστρο,
για κείνη π΄ αγαπώ!
 
Να δείξετε τον δρόμο,
που πάει στον γκρεμό.
Να βρω χαρά στον πόνο,
σαν πέσω και χαθώ. 
 
Και κλείστε μου τα μάτια,
μ΄ ένα γλυκό φιλί.
Να πει και το αηδόνι,
τραγούδι την αυγή.
 
Να πει και τ΄ αηδόνι 
πως είναι στη σιωπή.
 
Ωρίων κι Ανδρομέδα,
αδέλφια, αστερισμοί.
Μου πήρατε μ΄ αγάπη.
Σβήσαν οι ουρανοί.
 
Και μόνος υπομένω
και τούτο τον καημό.
Στη μνήμη μου βαθαίνω,
πεθαίνω κι αγαπώ!
 
Στη μνήμη μου βαθαίνω.
Ζωή λιποτακτώ!

Όταν γυρίσω απ΄ τον πόλεμο μητέρα / Δημήτριος Γκόγκας

 

Όταν γυρίσω απ΄ τον πόλεμο μητέρα, 
ίσως να είμαι πιο νεκρός. 
Σιωπή η φωνή μου στον αιθέρα
και πίσω της ένας θεός.
 
Το όπλο μου πάνω στον ώμο
κι η τελαμώνα χιαστί.

Ξερνά το σκότος σ΄ έναν δρόμο
κι η ειρήνη τρέχει να κρυφτεί. 
 
Να βρω στρωμένο το τραπέζι.
Απέναντι μου ο Χριστός!
Το φως ψηλά να τρεμοπαίζει.
Ας φάει μαζί μου ο εχθρός!
 
Όταν γυρίσω θα χουν φύγει:
Όνειρα, πόθοι, αγκαλιές.
Βλέπω τον χρόνο μου να λήγει
κι όλοι οι σταυροί να ναι θηλιές!

Μια παράμετρος του Τικ-Τοκ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΑΣ 

Πριν πό λίγε ημέρες έγραψα στο Τικ-Τοκ το παραπάνω κείμενο και το έκανα υπό τύπου βίντεο.

" Λαμπιόνια, λαμπιόνια και φώτα παντού. Σε λίγο θα ξαναγεννηθεί ο Χριστός, θα γεννηθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για όλους τους ανθρώπους. Χαρές και πανυγήρια. Όμως αλήθεια τι αξία έχουν όλα αυτά, εάν δίπλα μας και πολύ κοντά μας, γίνονται πόλεμοι και γυναικόπαιδα συνωστίζονται για ένα πιάτο φαγητό, για μια φέτα ψωμί. Τι αξία έχουν όλα αυτά, όταν 20χρονα παιδιά σκοτώνονται υπηρετώντας τις αλλοπρόσαλλες φιλοδοξίες ορισμένων ηγετών; Πρέπει να δοθεί ένα τέλος από κάποιον που θα θέσει τον άνθρωπο, πάνω από τον άνθρωπο!"

Το Τικ-Τοκ το διέγραψε στέλνοντάς μου μύνημα ότι το κείμενο μου ξεφεύγει από την πολιτική που υπηρετεί. Δηλαδή (με βάση ότι βλέπω) την πολιτική (μεταξύ άλλων πραγματικά σωστών μυνημάτων) της χυδιαότητας, του γυμνού και της βλακείας!

...από τον παλιό στον νέο κόσμο!

                                                      γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

    

Ο παλιός μου κόσμος δεν ξέρω πότε άρχισε να φθείρεται. Μάλλον λίγο πριν τελειώσω το λύκειο, εκεί που άρχισα να ανδρώνομαι. Ήρθε η είσοδος στην Στρατιωτική Σχολή και δεν πέρασε πολύ χρόνος που ξαφνικά, τελείως ξαφνικά χάθηκε ο πατέρας. Μια βδομάδα αργότερα γνώρισα τη Στρατούλα που έμελλε να γίνει η γυναίκα μου και μέχρι σήμερα ο όρκος καλά κρατεί, παρά τις δεκάδες αντιξοότητες και πολλαπλά προβλήματα που βρέθηκαν στο δρόμος μας.

    Στο πέρασμα του χρόνου θυμάμαι τους θανάτους του παππού μου Δημήτρη και της γιαγιάς μου Πασχαλίνας, την δεκαετία του 80. Και ενώ μέχρι και το 1982, υπήρχε ένα παρθένο περιβάλλον ζωής με μάλλον αγνές ιδέες και συνήθειες, οι συχνές μεταθέσεις λόγω του επαγγέλματος άλλαξαν τα δεδομένα. Αυλώνα, Ξάνθη, Διδυμότειχο, Κομοτηνή, Αμύνταιο, Θεσσαλονίκη, Κως, Κάσος είναι μερικές από τις πόλεις και τις περιοχές που έζησα μαζί με την οικογένειά μου. Μια γυναίκα κι ένα παιδί που έπρεπε να προσαρμόζονται στις νέες καταστάσεις που συναντούσαμε στους νέους τόπους. Και μια εργασία κυνική, πιεστική και ανθρωπίνως βάρβαρη.

   Στο διάστημα αυτό, έφυγαν από τη ζωή ο Θείος Διονύσης και αργότερα η σύζυγό του, ο Θείος Αποστόλης και η θεία Άννα, ο παππούς Βενέτης και η γιαγιά Καλλιόπη και η κόρη του, η  θεία μου Δόμνα. Μας άφησε ο πεθερός μου ο Αναστάσης, ξεπροβοδίσαμε τον άνδρα της αδελφής της Στρατούλας, τον Θανάση. Χάθηκαν και άλλοι. Θείοι και Θείες αγαπημένοι. Ο θείος Θωμάς.  Έμειναν μόνες στα πατρικά, οι μανάδες μας: Η κυρά Βασιλική και η Νεραντζούλα. Μοναχικές φιγούρες. Όπως και η θεία Χρυσάνθη. Τα αδέλφια, ο Βενέτης και η Λίνα, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, έφυγαν για άλλα κράτη, οικονομικοί μετανάστες, στέριωσαν εκεί! Κάποια ανίψια που ήμασταν οι αγαπημένοι θείοι μας ξέχασαν. Κρίμα αλλά τα έχει αυτά η ζωή. 

  Οι νέες πόλεις όπου έζησα με απομάκρυναν από το περιβάλλον της γενέτειρας. Ξεχάστηκαν οι παλιοί γνωστοί και φίλοι, αραίωσαν οι επισκέψεις. Το Στρυμονικό αλλά και οι Τοξότες τα δύο χωριά που σημάδεψαν τη ζωή μας όλο και ξεθωριάζουν. Η νέα μας φωλιά χτίστηκε και πάλι με δυσκολίες στη Λάρνακα της Κύπρου. Εκεί που βρήκαμε -ίσως- την θαλπωρή της μοναξιάς που τελικά επιθυμούσαμε. Μακριά από τοξικότητες που τόσο μα τόσο μας ταλαιπωρούσαν και μας πίεζαν. Ίσως και να μας πιέζουν.

   Εδώ βίωσα στο πετσί μου μια αγάπη, την ποίηση, από εδώ η Στρατούλα έζησε τη σημαντικότερη απώλεια της,   εδώ ο γιος μου ο Αντώνης στέριωσε και άνοιξε τα φτερά του.

   Κι όσο κυλά ο χρόνος, ο παλιός μας κόσμος απομακρύνεται, οι φωτογραφίες μένουν σε κουτιά στις ντουλάπες και τα συρτάρια και βλέπονται μια φορά στο τόσο. Η μνήμη εξασθενίζει, ξεχνάμε μορφές, πρόσωπα, φωνές. Ξεχνάμε γεγονότα. Μετά στρίβουμε μπροστά το κεφάλι μας και βλέπουμε τριγύρω καινούργια πρόσωπα, νέους ανθρώπους που ήρθαν από το πουθενά και συμμετέχουν στο χτίσιμο ενός νέου περιβάλλοντος ζωής. Καλό ή κακό κατά πολλής εξαρτάται και από εμάς.

   Αυτό που μένει,  έτσι το αισθάνομαι είναι η αγάπη και η ασφάλεια που δένει εμένα με την γυναίκα και το παιδί μου. Προχωρώντας μπροστά, προχωρώντας βήμα με το βήμα, από τον παλιό στον νέο κόσμο!