Χαικού /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Με το φλισκούνι,

ζέστανε το χνώτο της

η ανάσταση.

*

Το φασκόμηλο,

άνθισε στην αυλή μας.

Γελά η μάνα!

*

Άγουρο ρόδι

έσπασε κι η τύχη

φυγαδεύτηκε. 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΙΝΟΥ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Κάθε πρωί ανασταίνεται η ελπίδα,
ενός κόσμου που κοιμάται καινός.
Με σοφία στολίζει το άρμα ο Θεός
και ζεσταίνει την πλάση με μία αχτίδα.
 
Τα λουλούδια ανοίγουν και σκορπούν
τ΄ άρωμά τους. Κάποιο γέρνει στο χώμα
και φιλάει τη γη που ξυπνάει από κώμα.
Στα κλαδιά, τα πουλιά γλυκά κελαηδούν.
 
Το παράθυρο πάντα πρωί το ανοίγω
κι η καρδιά πεταρίζει από έρωτα λες.
Και οι ήχοι χορεύουν μαζί κι οι σιωπές.
 
Το μαχαίρι του πόνου σε μια άνοιξη μπήγω.
Ως το δάκρυ να πέσει στο βρεγμένο χορτάρι
και να έρθει η νύχτα την ελπίδα να πάρει.
 
 

ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 
Ξημέρωνε
κι ένας αέρας πίεσε
να νιώσω τον κόσμο που γεννιότανε.
Κι ήταν αβάστακτη αυτή η όχληση
καθώς έβλεπε το φως,
ένας πλούσιος,
ένας φτωχός,
ίσως κάποιος ποιητής.
Μακριά, ίσως πιο μακριά
απ' ότι φανταζόμουν,
άγγιζε τον ορίζοντα η αυγή.
Κι έτσι καθώς ο ήλιος πύρωνε το σώμα του
και φώτισε η μέρα,
αισθάνθηκα το ανάλαφρο αυτού  του κόσμου.
 
Και συ αγαπημένη μπορείς να νιώσεις ότι κι εγώ;
Να πιαστούμε χέρι με χέρι
και να βαδίσουμε εκεί που οι ευχές
γίνονται σώματα αγγέλων.